Alþýðublaðið - 15.03.1967, Blaðsíða 16

Ekkert er bissniss nema
EINI BISSNISS sem um er tal
andi í dag er sjóbissniss, enda
yerða menn varla heimsfrægir
fyrir annað, nema þá helzt að
einhverjum endemum. Nú er það
eftirsóknarverðast af öllu að vera
á einhvern hátt til sýnis. Áður
strengdu menn þess heit að ganga
á Vífilfell eða vaða yfir Elliða-
árnar í frosti eða liggja dauður
■ella. Nú sverja menn hátíðlega
eiða við ógreiddan lubba síð-
Ihærðra unglinga að líkjast þeim
í smáu og stóru.
Allir hlutir hafa fengið nýtt
gildi. Nú eru konur með fætur
sem ekki eru fyrst og fremst til
ítð ganga á og tennur sem ekki
■eru fyrst og fremst til að tyggja
ineð, heldur er hvort tveggja sýn
ingarvara á borð við po.stulíns-
Iiunda og leirkýr sem endur fyrir
löngu voru höfð uppi á hillu í
stofum góðborgara til þess að
færa sönnur á að maður mætti
sln nokkurs í þjóðfélaginu.
Mest um vert er þó að geta
sungið og spilað á hljóðfæri. Og
er það þó út af fyrir sig ekki
dóg því að músík er óskaplega
leiðigjörn til lengdar ef ekkert
er útálátið. Ber að taka tillit til
þess að áheyrendur eru gjarnan
Iiáværari en músikantinn. Fyrir
bragðið hafa menn tamið sér að
brydda músikina með fettum og
fjrettum, skælum og hristingi.
Enginn maður getur sungið ál-
minlega sem ekki getur hrist sig.
Hann verður að geta skekið
skrokkinn á sér af slíkri ergi að
áhorfendur (því að á þennan
söng er fremur horft enn hlustað)
sannfærist um það að hann sé
staðráðin í að snúa sig af öllum
liðamótum, og æpa þeir þá mjög
og finnst harla mjög til um slíka
prestasjón. Hefur enda komið fyr
ir á þessum hátíðum listarinnar
að menn hafa hrist undan sér
lappir og farið úr liði á hand-
leggjum og kjálkum. Er slíkt í
frásögur fært og þykir til fyrir
myndar.
Þá skiptir það miklu fyrir söng
menntina hvernig snillingurinn
hreyfir sig á senunni. Skal hann
sveifla um sig hljóðfærum, en ef
'hann er ekki með hljóðfæri er
rétt að hafa míkrófóninn með-
ferðis og nota hann á sama hátt
og galdranornir stafi á fyrri tíð
Ekki er neitt aðalátriði að hann
standi í þann endann sem vana
lega er látinn niður snúa. Cfæti
jafnvel farið betur á að standa
á haus, og er þá allt við hæfi.
Aðrar tegundir af sjóbissniss
eru minna virði, En þó er ein
stórmerkileg og ekki fyrir aðra
en gáfaða menn. En hún er fólgin
í því að standa einn uppi á senu
og gera grín að sjálfum sér j'af
því að það er eina ráðið til að
vekja athygli á hve maður er
sniðugur).
í því tilfelli, og mörgum öðrum,
■er þáttur áhorfendanna eigi lít-
ill. Þeirra hlutverk er að hlæja,
hrópa og klappa þegar það á
við. Skiptir miklu að þetta starf
sé viðurkvæmilega af hendi leyst,
því að annars fer sýningin út
um þúfur og verður ekkert
skemmtileg. Hefur það stundum
orðið miklum snillingum að falli
í sjóbissniss að áheyrendur (á-
horfendur) brugðust með því að
þekkja ekki sinn vitjunartíma að
verða hrifnir þegar við átti. Þeir
verða auðvitað að gera sitt og
skemmta skemmtikröftunum. í
þessu sambandi hafa sumir
skemmtikraftar tekið upp þann
sið að hlæja sjálfir á réttum
stöðum í sýningunni til að gefa
tóninn. Og er þá áheyrendum
(áhorfendum') vorkunarlaust að
láta sér þykja gaman.
Þið kannizt öll við braginn
um hann afa minn í móður-
ættina sem við SUGUM(
fyrir hana Ásu litlu í Barma
hlíðinni....
MOGGI.
Þessi sænski kommi æítlaf
að tala á iokuðum fimdi hjá
'((lct.l jfisræðnun sinum hér.
Líklega er hann kominn hing
að sem sáttasémjari....
Hvað ætli þeir geti stoppað
ávísanafals með því að heim
ta nafnskírteini. Eins og það
sé nokkur vandi að falsa þau
líka....
Auðvitað er tizkan andstyggi
leg, en hún hefur þó þann
kost við sig, að hún fer fljótt
úr tízku....

i
*
*
$
*
!
*
$
* *
I Arnagaröi
í göfugum Árnagarði
geymd skulu sagnrit merk,
skráð í skini frá kolu
á skinn af munk eða klerk.
Og afrek forfeðra okkar
í orðsins list eru ræmd.
Og þeim ber þökk og virðing
og þeim ber heiður og sæmd.
En jafnframt sýnist mér sjálfsagt,
að séum við minnug þess,
að baksíðuimbanum okkar
ber einnig virðingarsess,
því hann hefur hlutverki að gegna,
sem hæfir þvílíkri vist,
og einmitt í afrekum nýjum
í orðsins og tungunnar list.