Alþýðublaðið - 06.08.1967, Blaðsíða 7

Sunnudags Afþýðublaðið — 6. ágúst 1967
Paiil Scofield.
Það er einkennandi fyrir
manninn hvernig hann sniðgekk
næstu spurningu mína. Ég hafði
lesið um fagnaðarlæti Rússanna,
og ég spurði Scofield hvernig
honum hefði verið innanbrjósts
þegar hann var kallaður fram
sextán sinnum eftir að tjaldið
féll og áhorfendurnir hrópuðu
samtaka nafnið hans meðan þeir
klöppuðu.
Hann svaraði: ,,Þetta var
ekki stærsta stund ferðarinnar.
Mér er minnisstæðast þegar við
lentum á flugvellinum í Moskvu
um miðja nótt. Við vissum ekki
Ivyernig móttökurnar yr'ðu og
hvernig okkur myndi ganga, og
við vörum ekki laus við kvíða.
Svo voru dyrnar opnaðar, og við
sáum völlinn upplýstan fyrir ut-
an. Farðu á undan, var sagt
við mig. Og þarna beið gífur-
legur mannfjöldi í snjónum. All-
ir voru með blóm. Og enginn
sagði neitt. Þögnin var einkenni
legust. Svo varð okkur ljóst, að
þetta var eintómt leikhúsfólk.
Og það endaði með allsherjar
faðmlögum.
,,Þetta voru fagurlega skipu-
lagðar móttökur, en það var
samt ekki um neina falska til-
finningasemi að ræða. Við vor-
um hrærð og þakklát þessum
elskulegu rússnesku starfsbræðr
um okkar. Og úr því vorum við
ekki kvíðin. Við lékum ,,Ham-
let“ á hverju kvöldi, og svo
voru allar móttökuhátíðirnar og
veizlurnar. En hlýjan milli okk
ar var gagnkvæm og jókst stöð-
ugt. Ég gleymi aldrei þessari
leikför til Rússlands“.
Eftir sigrana í Moskvu var
nafn Scofields á allra vörum,
og tílboðin streymdu að honum.
Kvikmyndaframleiðendur buðu
honum gull og græna skóga,
Hollywood reyndi að lokka
hann vestur.
En Scofield hefur aldrei ver-
ið ginnkeyptu-r fyrir þess hátt-
ar velgengni. Hann leit á hlut-
verkin sem honum voru boðin —
og hristi höfuðið. Svo mikils
virði voru auðæfin ekki.
Mörgum fannst þetta frámuna
lega heimskulegt af ihonum. En
Scofield ihélt sínu striki. Hann
hélt áfram að leika ft sviði —
góð hlutverk sem hann gat val-
ið sjálfur. Og þega-r hann var
ekki að leika naut hann lífsins
í friði og ró með konu sinni og
börnum.
,,Kannski er það allra bezti
kosturinn við hjónaband okkar
Jby“, segir hann, ' ,,að dkkur
þykir raunverulega gaman að
vera hvort með öðru. Við gerum
allt saman; við höfum alltaf ver
ið félagar og vinir. Joy er alveg
sérstök kona. Hún er full af
lífsfjöri. hún hefur dásamlega
kímnigáfu, og hún er dugnaðar-
forkur. Hún vill hafa allt í röð
og reglu. Ég er aftur á móti
latur og slæmur með að hafa
hlutina í óreiðu. En Joy sér um
að kippa því í lag. Hún er reglu
söm að eðlisfari“. Hann brosir.
„Það er ekki að hún sé ráðrík
eða drottnunargjörn. Nei, langt
frá því. Hún er bara. . . ja,
alveg sérstök.
,,Húsið okkar er frekar lítið,
en garðurinn er stór, og við er-
um fyrir utan London, búum í
jaðri lítils þorps og horfum út
yfir engi og akra. Ég get ekki
•hugsað mér indælli stað að búa
á. Mér finnst ágætt að vinna í
London, en ég vildi síður eiga
hér heima.
„Heimilið okkar er og hefur
alltaf verið mikið hamingjuheim
ili. Við eigum hunda og ketti
og liesta og við elskum dýrin
og náttúruna“.
Scofield var einmitt heima hjá
sér í þessu glaða húsi dag einn
fyrir nokkrum árum þegar liann
fékk sent handrit að leikriti til
yfirlestrar. Það var eftir vin
hans, Robert Bolt, og hét „A
Man For All Seasons". Scofield
byrjaði að lesa það sama kvöld-
ið. Og hann hætti ekki fýrr en
hann var búinn með það.
,.Ég var stórhrifinn. . Mér
fannst þetta sérstaklega , vel
skrifað leikhúsverk, skemmti-
legt og fyndið, þótt efnið
sjálft væri háalvarlegt Og
persónan Sir Thomas More var
svo ljóslifandi strax á pappírn .
um, svo fullsköpuð;. . . ég-vissi,
að þetta hlutverk langaði mig
að leika.
,,En auðvitað var það örðugt“,
heldur hann áfram. „Það var
sitt hvað að sjá manninn ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum
sínum og eiga að leika hann
þannig að aðrir fengju sömu
hugmynd um hann. Ég tel mig
lánsamann að liafa getað leikið
hlutverkið á sviði áður en ég
lék það í kvikmyndinni. Eyrst
í London og síðan í New York.
Eftir það var ég kominn eins
mikið inn í það og mér yrðj
nokkurn .tíma mögúlegt. En mér
dettur ekki í hug að halda því
fram, að ég hafi öðlazt fullan
skilning á More jafnvel núna.
Ég dáist að manninum. en að
segja, að ég skilji hugsanir
hans og tilfinningar, hvað það
var sem gerði hann að píslar-
votti. .. nei, það er útilokað.
„Satt að segja held ég ekki,
að neinn leikari geti túlkað
fyllilega slíkt hlutverk, andlega
háþroskaðan mann á borð við
Sir Thomas More. Til að skilja
andlegt ofurmenni verður mað
ur sjálfur að VERA andlegt
ofurmenni. Dag Hammarskjöld
myndi hafa skilið það; hann
hefði vitað hvað hrærðist innra
-með Moore En ekki ég. Ekki
ennþá“.
Ég maldaði í móinn og sagði,
að fáir — kannski engir —
myndu samsinna þessari hörðu
sjálfsgagnrýni hans. Ég minnti
hann á, að hann væri þegar bú-
inn að fá næstum öll hugsan
ieg verðlaun fyrir túlkun sína,
þar á meðal verðlaun New
York gagnrýnendanna og Osear
inn.
„Jú, mikil ósköp“, segir Sco
field. „Það er alveg satt. Ég
varð sannarlega hrifinn og glað
• ur og þákklátúr þegar ég fékk
verðlaun kvikmyndagagnrýnend
anna í New York — meiri
heiður er varla hægt að fá en
viðurkénningu' vandlátra list-
dómára.' En hvað viðvíkur öðr-
um verðlaunum . ja, þau
eru eins og gjafir sem manni
eru gefnar. Indaslar gjafir. En
hvorki annað hé méira. Mér
finnst' 'alltof mikil áherzla lögð
á verðlaunaveitingar og mikil-
vægi þeirra. En —• nei ég vil
helzt ekki fara nánar út í
þetta. Það er einn af mínum
göllum að byrja stundum að
ræða efni og sjá svo eftir öllu
saman og vilja ekki segja
rneira".
Ég spurði hvort hann vildi
viðurkenna nokkurn stóran
galla hjá sér.
■ Hann hugsaði sig um andar-
tak. „Já,“ sagði hann. „Ég
held, að minn versti galli sé
viss tegund af hitgleysi. Mér
þykir afar leiðinlegt að særa
aðra, en stundum er meiri
góðmennska að segja hluti sem
geta sært en að þegja . Til
dæmis gagnvart ungum leikur
um. Ég veit, að ég ætti að
tala hreinskilninslega, en samt
hika, ég og tvístíg. Ég dreg
hlutina of lengi-, og ég þori
ekki' að segja það sem sannfær
ing mín býður mér. Þetta er al
varlegur galli. Ég dáist að hug
rekki og álít það mikilvægan
skapgerðarþátt. Það er sorg-
legt að vera huglaus. En því
miður er ég það oft“.
Ég talaði síðar um Scofield
við marga leikara, og öllum kom
þeim saman um, að hann hefði
bókstaflega ENGAN galla —
hvorki sem leikari né maður.
,,Ég hef alcþ'ei unnið með öðr
um eins leikara og Paul Scofi-
eld“, sagði Corin Redrave,
sonur hins fi'æga leikara Sir
Michaels Rcdgrave og leikkon-
unnar Rachel Kempson, bróðir
Vanessu og Lynn, en hann starf-
aði við kvikmyndina „A Man
For All Seasons“. „Hann er ekki
aðcins mikill leikari sjálfur,
heldur hefur hann þau áhrif á
aðra, að þeir leika miklu betur
en ella; hann dregur þetta ein-
hvern veginn út úr manni.
„Og hann hefur þessa ein-
kennilegu töfra, þennan segul-
magnaða persónuleika. Þegar
- Scofield er á sviðinu horfir mað
ur ekki á neitt nema hann, jafn
vel þótt hann sé innan um hóp
af öðrum leikurum.
„Hann reynir samt aldrei að
leiða athyglina að sér eða „stela
senum“. Það er óviðjafnanlegt
að vinna með honum, því að
hann er góðgjarn og velviljaður
í garð allra hinna. Hann er ekki
í samkeppni við þá. Hann getur
hreint og beint ekki að því gert
kvað hann er stórkostlegur lista
maður“.
Diana Rigg sem lék með Sco-
field í „Lear konungi" Shake-
speares hafði sömu sögu að
Frh. af 10. slðu.
Til leigu
herbergi með innbyggðum skápum. -
Upplýsingar í síma 36661
1 1 ■■ i
Nokkrar lögregluþjónsstöður
í Kópavogi eru lausar til umsóknar.
Laun samkvæmt 13. flokki launasamþykkíar
Kópavogskaupstaðar.
Nánari upplýsingar gefa yfirlögregluþjónn og
varðstjórar,
Umsóknarfrestur er til 5. september 1967.
Bæjarfógetinn í Kópavogi.
AlþýðublaðiS auglýsir
Börn
vantar í blaðburð fyrir þessi hverfi:
BARÓNSSTÍGUít
VESTURGATA
SÖRLASKJÓL.
ÚTBOÐ
Tilboð óskast í að byggja Álftamýrarskóla, hér í borg, III.
byggingarstig, sem er viðbygging við núverandi skóla-
hús svo og íþróttahús.
Útboðsgögn eru afhent í skrifstofu vorri, gegn 5.000,-
króna skilatryggingu.
Tilboðin verða opnuð á sama stað fimmtudaginn 7. septn
ember nk. kl. 11.00 f. h.
INNKAUPASTOFNUN REYK7AVÍKURBORGAR
YONARSTRÆTI 8 - SÍMI 18 300
Kaupum hreinar
léreftstuskur
Prenfsmiðja
Alþýðublaðsins
20% afsláttur
af öllum tjöldum og
viðleguútbúnaöi