Alþýðublaðið - 01.09.1967, Síða 7

lér kom þá Norðurlandaráð til
undar og það vantaði nauðsyn-
ega hótelherbergi.
— í síðasta Helgarblaði vorum
ið með mynd af yður og Stefáni
íirst, hótelstjóra Loftleiðahótels-
ns. Unnuð þér þar lengi sem hót-
ilstjóri?
— Stjórn Loftleiða bað mig
im aðstoð, þegar þeir voru að
lyggja Hótel Leiftleiðir og ég
!erði það vegna þeirrar miklu á-
lægju, sem það veitir mér að fá'
ð taka þátt í að reisa ný hótel.
5g var þar svo í tvö ár, fyrst við
lyggingu þess — og síðan rekst-
ir þess fyrsta árið. — Þáð var
njög góð. samvinna með mér og
tarfsmönnum og eigendum bæði
i Hótel Sögu og Hótel Loftleið-
im. Konráð Guðmundsson, sem
iú er liótelstjóri á Hótel Sögu sá
il dæmis alltaf um rekstur Lidó
yrir mig frá því að ég opnaði
-.ídó í febrúar 1959 og þangað til
íann tók við hótelstjórn á Hótel
íögu, Nú leigi ég Lidó.
Veiti'ngahús æskunnar.
•— Hvað veldur?
— Ástæðan fyrir, að ég hætti
ekstri í Lídó fyrir tæpum þrem-
ir árum, var sú, að ég vildi reka
>ar veitingahús fyrir æskuna í
>eim anda, sem flestir foreldrar
>ska eftir, að skemmtistaður fyrir
>örn þeirra sé rekinn.
— Reyndist rekstrargrundvöll-
ir fyrir slíkum stað minni en
>ér vonuðust eftir?
— Ég tel, að með samstarfi við
ipinbera aðila hljóti það að vera
nögulegt og ólíkt heppilegra að
íalda hlöðuböll í Reykjavík en
ið flytja þau í mýrar og móa á
íjalarnesi.
— Eruð þér Iærður hótelmað-
ir, Þorvaldur?
— Nei, ég hef ekki próf í neinu
liku og aldrei gengið í skóla
il að læra hótelrekstur. Ég hef
íins vegar meistarabréf í kjöt-
ðn, slátrun og niðursuðu. Ég
íefði aldrei getað unnið svona
nikið að hótelmálum, ef fjöl-
kyldan hefði ekki öll staðið með
nér, konan mín, tvær dætur og
onur, eins og einn maður, eftir
ið ég hóf rekstur á Hótel Holti.
— Hvað tekur veitingasalur-
nn í Hótel Holt marga gesti í
;æti?
— Sextíu manns. Þetta er lítið
íótel og ég vil reyna að hafa hér
íeimilislegt og góða þjónustu. —
Það eru þrjú boðorð, sem tryggja
vellíðan gestsins:
1. Vingjarnleg móttaka.
2. Gott rúm til að hvílast og
sofa í.
3. Góður morgunverður.
Sé fyrsta boðorðinu fylgt,
finnst gestinv.rn hann velkominn.
Sé öðru boðorinu fylgt, vaknar
hann óþreyttur. Og sé því þriðja
fylgt, fer hann ánægðari út úr
hótelinu en hann kom þangað.
íslendingar eru nýjunga-
gjarnir.
— Þið hafið reynt alls konar
nýja rétti á Hótel Holti?
— Já, nýungagirni íslendinga
er meiri en annarra, en það er
aftur erfitt að halda vinsældum,
nýrra rétta. Erlendis er það al-
gengt, að fólk eignist sína
klúbba eða eftirlætis staði og
komi þangað aftur og aftur —
og svo vona ég að muni verða
með Hótel Holt. Við erum hér
t. d. með Graflaxinn, Víkinga-
sverðið og Tóna hafsins, sem eru
afar vinsælir. Við notum mikið
,,Flanbé“-vagninn til glóðsteik-
ingar. Þeir eru afar dýrir í inn-
kaupum, kosta meira en Volks-
wagen. Glóðsteikta lambalærið
er alltaf að vinna á í vinsæld-
um.
Þakkarbréf frá Englands-
drottningu.
— Hafið þér ekki gert yður
far um að kynna íslenzka lamba-
kjötið?
— Mitt álit er að íslendingar
eigi að leggja áherzlu á að gefa
erlendum ferðamönnum og gest-
um íslenzkt lambakjöt umfram
annað kjöt. Við höfum ekki annað
kjöt, sem er betra en þeirra.
Þetta er yfirleitt gert erlendis,
Þegar ég var á alþjóðamóti veit-
ingamanna í Puerto Rico, fengum
við fimm máltíðir af sjö, kjúkl-
inga framleidda á mismunandi
hátt. Puerto Rico er þekkt fyrir
kjúklinga sína, því skildi ísland
ekki vera þekkt fyrir lambakjöt-
ið? Ég hef reynt mitt bezta til að
.vinna íslenzka lambakjötið upp
sem veizlumat, bæði hérna heima
og erlendis. 21. nóvember 1963
hafði ég kynningu á Café Royal
i London á London Lamb, rækj-
um og skyri, en Café Royal er
einn frægasti og virðulegasti veit-
ingastaður í London. Þar kom t.
d. Oscar Wilde löngum og fleiri
frægir menn. Eftir þessa kynn-
íngu tók forstjórinn lambakjöt á
matseðilinn og auglýsti það oft
sem sérrétt.
Þorvaldur dregur upp stóra
skjalamöppu og sækir þangað
bréf, sem hann réttir okkur. —
Þetta er þakkarbréf frá Elízabetu
Englandsdrottningu dagsett 21.
september 1964, þar sem Þorvaldi
er þakkað innilega fyrir London
Lamb, sem bæði drottningu og
fjölskyldu hennar fannst mjög
góður matur.
— Ég sá einnig um mat fyrir
Johnson, núverandi forseta Banda-
ríkjanna, þegar hann kom hingað
til íslands. Hann lýsti því yfir,
að steikti lambshryggurinn, sem
hann fékk hér, væri bezti matur,
sem hann hefði fengið í för sinni
um Skandinavíu og sendi mér á-
ritaða mynd af sér með þakklæti
fyrir matinn.
Þegar forseti íslands var í op-
inberri ferð um England hélt
hann kveðjuveizlu á Hótel Clar-
idge í London og þar var lamba-
hryggur á borðum, sem var fram-
reiddur eins og íslenzkar hús-
mæður framreiða lambahrygg,
þegar vel skal til vanda.
Hótel Royal í Kaupmannahöfn
hefur einnig haft íslenzkt lamba-
kjöt á matseðli sínum og það lík-
aði vel þar. Einn stærsti og bezti
veitingastaður í Los Angeles,
Scandia, hefur það enn á boðstól-
um.
Það kostar hins vegar bæði
peninga og þolinmæði áður en ór-
angur næst af kynningu á ís-
lenzku lambakjöti. Ég efast ekki
um það, að standi allir saman,
bæði einstaklingar og stofnanir,
verður íslenzka lambakjötið áður
en lýkur ofarlega á matseðli ann-
arra þjóða.
Glóðsteikt íslenzkt lambakjöt
er óvenjulega vinsæll réttur. Það
get ég sagt af reynslu. Það eru
ekki " aðeins íslendingar, sem
njóta þess að borða það, heldur
og útlendingar og ég endurtek
það aftur, að íslendingar eiga allt
af að bjóða erlendum ferðamönn-
um íslenzkt lambakjöt, matreitt á
margá vegu, þannig, að það verði
aldrei leiðigjarnt.
Hótélstjóri þarf að vera
við 'allan sólarhringinn.
— Hvernig hafið þér komizt
yfir að vinna við öll nýjustu hótel
í Reykjavík frá upphafi og reka
auk þess hótel sjálfur og umfangs-
mikið fyrirtæki?
— Það er aldrei skynsamlegt að
vera lengi frá eigin fyrirtæki, ef
menn vilja að starfsemin gangi
Vel. Ég hef getað það vegna þess,
hve lánsamur ég hef verið með
starfsfólk alla tið. Konan mín,
Ingibjörg, og börnin mín 3, hafa
unnið með mér að því að byggja
upp Hótel Holt. Starfstími hótel-
stjóra er ekki venjulegur vinnu-
tími. Það starf vinnur enginn á
venjul. skrifstofutíma. Hótelstjóri
þarf að vera við svo til allan sól-
arhringinn og líta eftir öllu bæði
á' nóttu sem á degi.

TVÍFARINN
Framhald 4. síðu.
sagði yður að senda farangu?
minn í land?
— Þér gerðuð það, sagði bryt
inn og starði á hann.
Tony starði á móti.
— Þér komuð hingað, sagðl
brytinn, — fyrir tæpum tiu mín-
útum og sögðuð mér, að þér vær
uð hættur við að fara og vilduð
að farangur yðar væri sendur
i land. Ég sagði yður að við gæt
um því miður ekki endurgreitt
farseðilinn svona seint, en....
— Sækið farangurinn! sagði
Tony hvasst. — Ég sagði þetta
ekki! Sækið hann!
— Ef það er hægt, sagði bryt-
inn og hringdi bjöllunni.
Tony Marvell minntist þess
ekki að hafa talað við brytann
fyrr og það lá við að hann hlypi
frá borði áður en landgöngu-
brúin var dregin upp. Þetta var
eins og martröð. Versti hluti veik
inda hans hafði verið sú sann-
færing hans, að hann væri ekki
hann sjálfur lengur, að líkami
hans og sál væri aðskilin, að lík
ami hans væri á einum stað og
gengi þar og talaði eins og brúða
meðan heilinn væri annarsstað-
ar. Eins og hann væri dauður og
sæi líkama sinn hreyfast. Dauð-
ur.
Hann reýndi að einbeita sér
að venjulegum, hversdagsleg-
um hlutum. Eins og Judith. Hann
hugsaði um Judith,. grænu augti
hennar, mjúkar línur andlits
hennar. Judith, unnusta hans og
einkaritari hans, sem átti að
hugsa um allt meðan hann var
að heiman. Judith sem hann elsk
aði og þráði. En hann mátti ekki
hugsa um Judith. Hann átti að
hugsa um Stephen og Johnny
Cleaver og aðra vini sína. Hann.
hugsaði meira að segja um
gamla Jim Marvell, sem var dá-
ínn. Og ímyndunarafl hans var
svo mikið að hann sá gamla Jim
gæjast fyrir hornið.
Hann bað brytann afsökunar
og fór niður í klefan sinn. Hann
var feginn hávaðanum og ysnum
og þysnum umhverfis hann. Eng
inn leit á hann, en hann fann að
það var fólk umhverfis hann.
Skrúfurnar snérust. „Queen
Anna“ hreyfðist og Tony Mar-
vell stóð í dyragættinni að klefa
sínum og starði á rúmið. Ofan á!
hvítu lakinu lá skambyssa.
Hargreaves - Sir Charles Har-
greaves, aðstogarlögreglustjóri í
Morðdeildinni, henti viðarbút á
eldinn. Jafnvel rödd hans virtist
breytast þegar eldurinn bloss-
aði upp.
— Bíðið! sagði hann og rétti
fram höndina. — Þér megið ekki
misskilja mig. Óttinn og fullviss-
an um að eitthvað myndi gcrast
ofsótti Tony ckki á ferð hans
umhverfis hnöttinn. Alls ekki.
Það er það furðulegasta.
Tony sagði mér að óttinn hefði
aðeins staðið um stundarfjórð-
ung rétt áður og rétt eftir að
„Queen Anne” silgdi. Það var
• ekki aðeins þessi óhugnalega til-
finning að ekkert væri raunvem
Framhald á 8. síðu.
7