Alþýðublaðið - 07.10.1967, Blaðsíða 9

Ný dönsk mynd, gerð eftlr hlnni
umdeildu metsölubók Siv Holms
„Jeg en kvinde“.
Sýnd kl. 5 og 9.
Bönnuð börnum lnnan 16 ára.
ÓTTAR YNGVASON
héraðsdómslögmoður
MÁLFLUTNINGSSKRIFSTOFA
BLÖNDUHLÍÐ 1 • SÍMI 21296
BÍLAKAUP
15812 — 23900
Höfum baupendur að flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifreiðum.
Vinsamlegast látið skrá blf-
BÍLAKAUP
Skúiagötu 55 yið Rauðará
Simar 15812 - Z3906.
HARÐVIÐAR
ÖTIHURDIR
TRÉSMIÐJA
Þ. SKÚLASONAR
Nýbýlavegi 6
Kópavogi
sími 4 01 75
ur mar.tröð en raunveruleika.
Ef maðurinn hafði einhver tök
á föður bennar vildi hann kann
ski ekki að neinn vissi um J>að
og ,því sagði hún aðeins:
— Hann fékk slag. Læknirinn
er hjá honum núna.
Áður en Peter gat svarað kom
David Carew út úr húsinu og
slangraði til ;þeirra. — Hver er
þetta? spurði Peter lágt.
— Hann .. hann er gamall
kunningi pabba. Hann heitir Da
vid Carew.
Peter leit snöggt á liana. —
Þú ert svo skrýtinn. . . Meg, er
eitthvað athugavert við þennan
náunga?
Hún gat ekki svarað, því Da-
vid var kominn til þeirra. Hann
hneigði sig kurteislega fyrir
Peter og sagði með sinni djúpu
letilegu rödd: — Læknirinn vill
tala við þig, Margaret.
Hún kipptist til, þegar hann
nefndi nafn hennar. Bæði var
hún venjulega kölluð Meg og svo
bar hann nafnið annarlega fram.
En hún hafði ekki tíma til að
hugsa um hann. Hún varð að
hlaupa heim að húsinu.
Hún fann lækninn fyrir fram
an svefnherbergisdyrnaft —
Hjartaáfall, eða það sem al-
menningur nefnir það, slag.
Hann varð blíðlegur þegar hann
Sá svipinn á andliti Meg. —
Vertu ekki hrædd vina mín. Sum
ir sjúklingarnir ná sér alveg.
Hún foarðist við að missa ekki
vald á rödd sinni. — Má ég..,
fara inn til hans núna?
Læknirinn kinkaði kolli. —Já,
við Anna háttum hann. Svo fór
hann niður til gömlu ráðskon-
unnar, sem beið með te handa
honum í eldhúsinu.
Meg var búin að opna dyrnar,
þegar hún sá að David Carew
var á hælum hennar. — Neil
hvíslaði hún ákaft og stóð í vegi
fyrir honum. — Burt!
— Ég fer inn. Hann ýtti henni
til hliðar og gekk inn í iherberg-
ið, hún sá hann horfa á hreyf-
ingarlausan líkama föður síns í
rúminu.
— Hugh Tregaron, sagði hann
foiíðlega. — Aldrei hefði ég bú-
izt við að ég fyndi til meðaumkv
unar með þér. En hvaða aðra til
finningu getur maður borið í
brjósti til vesalings lamaðs
manns? Hann snéri sér við og
leit á Meg. — Ég hef fougsað
mér að vera hér um stundarsak-
ir. Þetta er stórt hús og þú get
ur fundið herbergi handa mér.
Hún greip andann á lofti. —
Hvernig dirfizt þér! Hver hald
ið þér að þér séuð? Farið á stund
inni eða — eða ég foið Peter
Cartwright að henda yður út!
Það kom glettnisglampi í
augu hans.
— Ég geri ekki ráð fyrir að
hann sé fær um það, hvað held
ur þú?
Hún ætlaði einmitt að svara
honum reiðilega, þegar hún sá
andlit föður síns. Hann foafði
opnað augun og lagði sig fram
við að reyna að segja eitthvað
og Meg laut yfir hann.
— Vertu, sagði hann með erf
iðismunum og horfði á David
Carew. — Vertu kyrr...
Ungi maðurinn kinkaði kolli.
— Ég verð kyrr, sagði hann.
Meg greip um hönd föður
síns. — Hvers vegna, pabbi. Ertu
foræddur við hann?
Andlit gamla mannsins af-
skræmdist við tilraun hans til að
tala, en ekkert hljóð kom yfir
varir hans og nú lokaði hann aug
unum þreytulega. Meg hélt að
hann væri sofnaður, en skömmu
seinna opnaði hann aftur augun
og stundi: — Vertu kyrr! Svo
leit hann á Meg og stundi aftur
með miklum erfiðismunum: —
Lofaðu því!
Þegar hún sá bænaraugun,
sem hann leit á hana án þess
að geta sagt meira, flýtti hún
sér að segja:
— Reyndu ekki að tala meira
pabbi. Ég lofa þér því, að hér
má hann vera eins lengi og hann
vill.
2. kafli.
Þetta voru síðustu orðin, sem
foún sagði nokkru sinni við föður
sinn. Hann dó í svefni um nótt-
ina og þegar Meg fann hann
morguninn eftir undraðist hún
yfir að hún saknaði -hans svo
mjög. Hann lá þarna með frið-
sælt bros á vörunum, næstum
hamingjusamur á svipinn. Um
leið og hún gekk frá rúminu kom
David Carew inn.
— Það var bezt svona, sagði
foann blíðlega. — Læknirinn
vildi ekki segja okkur það, en
hann foefði verið lamaður alla
-tíð. Ég held að honum hefði
ekki liðið vel þannig.
Meg deplaði augunum. —Nei,
hann hefði aldrei þolað það.
David gekk að rúminu og leit
á grafkyrran líkamann, sem í
því lá. —Við verðum að semja
frið núna, Hugh Tregaron, sagði
hann og leit á Meg og leiddi
hana út úr herberginu. Þegar
dyrnar foöfðu loka:zt að foaki
þeirra, sagði áfallið til sín.
—Þér drápuð hann! hrópaði
hún. —Hann hefði lifað núna,
ef þér hefðuð ekki komið til
sögunnar.
—Það er ekki rétt, Margaret.
Ég sagði honum aðeins, hvað ég
héti.
—Ég trúi yður ekki! Þér ógn-
uðuð honum — gerðuð hann svo
hræddan, að hann fékk slag.
Þér sögðust eiga gamlan óupp-
gérðan reikning við hann. Hvað
var milli föður míns og yðar?
—Ég vil ekki segja frá þvi,
sagði hann rólega og fór.
Síðari hluta dagsins leið sem
svo margt og margvíslegt að
í draumi fyrir Meg. Það var
gera, hún þurfti að sjá um jarö-
arförina, senda Janiee og Tor.i
skeyti og taka á móti öllum,
sem komu til að votta henni
samúð sína.
Peter tók sér frí til að að-
stoða hana og hún var honum
mjög þakklát fyrir það. Hún
hugsaði næstum aldrei til David
Carew fyrr en siðar um daginn,
þegar þau Peter fóru fram í
eldhúsið til að fá sér eitthvað
að borða. Enginn hafði haft
hugsun á að búa til mat og
Anna var alltof niðurdreginn 'il
að hugsa um hann.
Meg stóð í eldhúsdyrunum og
greip þéttingsfast um handlegg
Peters. því að Anna var að
skera bacon meðan David var
að skræla kartöflur. Þau röbb-
uðu saman eins og þau væru
góðir vinir og litu ekki upp,
þannig að þau sáu ekki Meg
og Peter strax. Svo leit Anna
upp og brosti.
David kinkaði kolli og sagði
við Önnu. —Ég legg á borðið.
Nei, láttu mig heldur finna hníf-
apörin, Anna.
Meg var utan við sig. —Þér
virðist rata um allt hér?
Hann leit undrandi á hana.
—Ertu reið yfir að ég skuli að-
stoða Önnu? Hún er fullorðin
kona og kemst ekki yfir allt,
—Þér vitið vel, að ég átti
ekki við þetta, hrópaðj Meg
öskureið. —Þér ... þér hagið
yður eins og þér ættuð heima
hérna!
—Það á ég líka um stunda--
sakir, sagði hann rólega. —Eða
er ekki svo Margaret?
Hún ætlaði að svara honum,
þegar Peter greip róandi um
hönd hennar og hvíslaði — Ég
skai sjá um þetta, Meg. Síðao
fór hann til Davids. — Meg
hefur sagt mér nóg til að ég veit,
að þér eruð ekki velkominn. Vild
uð þér ekki fara héðan? Meg hef
ur um nóg að hugsa þó að þér
bætist ekki ofan á.
David virti hann fyrir sér um
stundarsakir. — Eruð þér ef til
vill unnusti Margaret?
Peter roðnaði. — Nei, og það
skiptir alls engu máli, ég . . ..
— Þá skiptir það yður engu
rnáli. Hann leit á Margaret.
— Vilt þú að ég fari, Marga-
ret?
Hún vissi að hann var að hugsa
um loforðið, sem hún hafði gef-
ið föður sínum, síðasta loforðið,
sem hún myndi nokkru sinni
þurfa að gefa honum, og hún
hristi höfuðið.
— Nei, ég get ekki sagt, að
ég vilji að þér farið - en ég
vildi það nú samt.
—- Ég vil heldur vera.
Hann snéri sér að Önnu og
þau fóru bæði inn í borðstofuna.
Þegar Peter og Meg voru ein
eftir, leit hann hugsandi á hana
og sagði:
Sjónvarpstækin skila
afburða hljóm og mynd
FESTIVAL SJALUSI
Þetta nýja Radionette-sjón-'
varpstæki fæst einnig með
FM-útvarpsbylgju. — Ákaf-
•1
lega næmt. — Með öryggis-
læsingu.
ÁRS ÁBYRGÐ
Radionette-verzlunin
Aðalstræti 18, sími 16995.
eykur gagn og gleðl
7. október 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 9