Alþýðublaðið - 11.10.1967, Blaðsíða 13

Ný dönsk mynd, gerB eftir hinni
umdeildu metsölubók Siv Holms
„Jeg en kvinde“.
Sýnd kl. 9.
ÓTTAR YNGVASON
héraðsdómslögmaður
MÁLFLUTNINGSSKRIFSTOFA
BLÖNDUHLÍÐ 1 • SÍMI 21296
BÍLAKAUF
15812 — 23900
Höfum kaupendur aS flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifreiðum.
Vinsamlegast látið skrá blf-
BÍLAKAUP
Skúiagötu 55 við Rauðará
Simar 15812 - 23906.

HARÐVIÐAR
DTIHURDIR
TRÉSMSÐJA
Þ. SKÚLASONAR
Nýbýlavegi 6
Kópavogi
sími 4 01 75
— Meg, lögfræðingur pabba
er hér, hann vill tala við okk-
ur ÖU.
— Segðu honum að koma hing
að, sagði Meg og leit á David
til að sýna honum, að hún viidi
að hann færi, en hann leit að-
eins á móti og áður en hún
komst til að segja álit sitt, kom
lögfræðingur föður hennar, 'hr.
Smithers inn ásamt Janice og
Tom.
Fáein augnablik ræddu þau
um hversdagslega hluti, síðan
setti hr. Smithers upp gleraug-
un. — Þá skulum við komast að
efninu, sagði hann.
— Hr. Carew er að fara, sagði
Meg ákveðin.
David leit á hana. — Ég ætla
að vera kyrr, Margaret.
Christina Lafferty:
ÖRIAGAVALDUR
Hún beit á vör sér og lögfræð-
ingurinn tók ekki eftir neinu.
Hann hafði litið á David Carew
eins og fjölskylduvin og hann
•brosti til lians um leið og hann
sagði: • — Já, þér skuluð vera
kyrr. Ég er því feginn að þetta
unga fólk vill gjarnan hafa 'held
ur eldri mann með lábyrgðartil-
finningu hjá sér. Þér getið án
efa gefið þeim góð ráð. Svo
ræskti ihann sig og tók skjala-
hrúgu upp úr töskunni.
— Fyrst og fremst, sagði hann
— verð ég að segja ykkur, að
Pabbi ykkar lét enga erfðaskrá
eftir sig. Ég reyndi að fá hann
til þess, en hann var dálítið hjá
trúarfullur og sagði alltaf að
liann hefði tímann fyrir sér.
Enda skiptir það engu máli, þar
sem hann átti enga aðra ætt-
ingja og þið þrjú eruð því einka
erfingjar hans.
Meg sá að Janice og Toim
skiptust á augnatillitum. — Eig-
ið þér við, að við getum fengið
okkar hlut útborgaðan og gert
hvað sem við viljum?
— Já, en . . . hr. Smithers
var hálffeimnislegur. — Fyrst
og fremst verðið þið að fá leyfi
hjá Meg til að gera það sem
ykkur lystir, því að ég gleymdi
að segja ykkur, að faðir ykkar
útnefndi Meg sem fjárhalds-
mann ykkar. Þið verðið að gera
það sem hún segir, þangað til
að þið verðið fjárráða.
Janice og Tom litu efaaugum
á Meg, en hún reyndi að vera
róandi.
— Svo er það annað, sagði hr.
Smithers — mér finnst leitt að
verða að segja ykkur, að það
kemur harla lítið í hvers hlut.
Það er vitanlega steinnáman,
húsið og jörðin, en ég efast um
að þið fengjuð gott verð fyrir
það, þó að þið selduð. Steinnám-
an hefur gengi mjög illa um
tíma — húsið er ekki verðmætt
í sjálfu sér, þar sem að það ligg
ur svo afskekkt og jörðin — já,
hér er ekki gott að rækta neitt.
— Hr. Smithers, sagði Meg
og hrukkaði ennið. — Ég skil
þetta ekki, pabbi var ríkur.
Lögfræðingurinn hristi liöfuð
ið. — Það er allt búið, vina mín.
Þið hafið lifað um efni fram
síðastliðinn mánuð og banka-
reiknirtgurinn var yfirdreginn.
Meg fann fremur en sá, að
David Carew reis á fætur. —
Vilduð þér útskýra þetta fyrir
mér! sagði hann. — Hugh Treg-
arron getur ekki hafa dáið blá-
fátækur!
Peningar, hugsaði Meg. Vitan
lega vildi hann fá peninga, hann
hafði vonazt til að ná einhvern
veginn í peninga föður hennar.
— Ég skil það vel, að þér skul
ið efast um orð mín, sagði hr.
Smithers. — En það er engu að
síður staðreynd, sem við verðum
að horfast í augu við. Ég reyndi
að fá Hugh til að skera niður
útgjöldin, en hann mátti ekki
heyra á það minnzt. Hann vildi
að fósturbörn sín hefðu það jafn
gott og mögulegt væri jafnlengi
og unnt væri og ég held, að
hann hafi ekki hugsað svona
langt.
— Heilt ár erlendis, sagði Meg.
— Fötin, hótelin . . . Af hverju
gerði hann þetta? Því sagði
ihann. okkur það ekki?
— Ríkur maður getur ekki orð
ið fátækur á svo skömmum tíma,
sagði David Carew og hrukkaði
ennið.
— Nei, sagði Janice skelfingu
lostin. — Það hiýtur að vera
eitthvað eftir hr. Smithers. —
Kannski pabbi hafi keypt verð-
bréf . . . eða hlutabréf . . . eða
hvað svo sem það, sem fólk kaup
ir.
— Vertu ekki svona heimsk,
Janice, greip Tom óþolinmæðis-
lega fram í fyrir henni. — Hr.
Smithers hefði vitað um það.
Lögfræðingurinn kinkaði kolli.
— Þetta er afar einfalt. Það var
notað mikið fé í steinnámuna —
nýjar vélar og þess háttar svo
ekki sé talað um kauphækkun
til verkamannanna og steinnám-
an hefur ekki gefið nægilega
mikið af sér til að reksturinn
borgaði sig. Auk þess var pabbi
ykkar ekki spar á fé við ykkur.
Janice sagði: — Nýi bíllinn
minn! Ó, ef ég hefði vitað það.
— Það eru ein útgjöld, sem
ég skil ekki, sagði hr. Smithers
hugsandi. — í mörg ár greiddi
hann offjár til hr. Carey í Ame-
ríku. Ég hef enga útskýringu get
að fundið á þessum greiðslum,
en það er áreiðanlega einhver
útskýring á þeim.
Meg leit ekki á David Carew.
Carey — Carew, gat það ekki
verið sami maðurinn? En hvers
vegna hafði faðir hennar þá af-
hent honum peninga. Það var
enginn tími til að hugsa málið
nánar, því nú reis hr. Smithers
á fætur og rétti fram höndina.
— Mér finnst leitt að frétt-
irnar skyldu vera svona slæmar,
vinir mínir. Faðir ykkar átti vit-
anlega að segja ykkur þetta sjálf
ur, en látið mig vita, ef ég get
gert eitthvað fyrir ykkur.
Hún þakkaði honum fyrir og
fylgdi honum út, og þegar hún
sneri við og sá að David Carew
virti hana fyrir sér hugsandi
varð hún ofsareið.
— Jæja, ihr. Carew, sagði hún
kuldalega. — Þér heyrðuð að
lögfræðingurinn sagði, að það
væru engir peningar til og að
við neyddumst til að hætta að
lifa um efni fram. Polzennir
verður heldur óþægilegur stað-^
ur fyrir yður og ég vildi mæl-
ast til að þér flyttuð á hótel.
Dökk augu hans voru hæðnis-
leg, en hann var alvarlegur þeg
ar hann sagði: — Það væri ekki
sérlega vel gert af mér að fara
vegna þess eins að þið getið
ekki leyft ykkur að vera gest-
risin.
— Ég get sagt það hreint út,
sagði hún. — Við höfum blátt
áfram ekki ráð á að hafa gest,
þegar við þurfum að velta fyr-
ir okkur hverjum tíeyringi.
— Þú hélzt þó ekki að ég ætl-
aði að vera ykkur til byrði? Ég
iheimta að fá að borga fyrir fæði
og húsnæði.
Hún starði á hann í máttvana
reiði. — Yður líður betur á
hóteli . . . sagði hún.
— En ég vil ekki vera þar.
Hann brosti stríðnislega til
hennar. — Mér finnst nú þegar
Polzennir vera heimili mitt og
ég vil heldur höggva brenni fyr-
ir Önnu og hreinsa arnana en
láta stjana við mig á hóteli.
— Ég hata yður! hvíslaði Meg.
— Þér kunnið yður alls ekki.
Þér eruð vondur — tilfinninga-
laus — fyrirlitlegur!
Hann gekk til hennar og dró
Ihana að sér og lyfti andliti henn
ar þannig að hún leit upp. — Þú
•ert kjaftfor, vinkona! Svo þú
hatar mig? Hendur hans struku
um háls hennar blíðlega og elsk
andi og varir hans snertu varir
hennar án þess að kyssa hana.
en með þvi vakti hann fleiri til-
finningar í brjósti hennar en þó
að hann 'hefði kysst hana. Það
var eins og hann freistaði henn
ar og neyddi ihana til að veita
sér eftirtekt.
— Gættu þín, Margaret, taut-
aði hann við varir hennar, —
svo ég láti þig ekki elska mig
í stað þess að hata mig.
Hún starði sem í leiðslu í
augu hans og um leið skildi
hún, að það var ekkert, sem
hann gat ekki gert, ef hann
vildi það, ekki einu sinni hin
fráleita hugmynd að koma
henni til að elska hann. Hann
var svo sterkur og krafturinn
streymdi frá honum. Ifún titraði
af ótta.
Svo hló hann og sleppti henni.
— Mundu það, Margaret, kallaði
hann blíðlega á eftir henni, þeg-
ar hún gekk fram hjá lionum og
það hljómaði eins og ógnun í
eyrum hennar.
Sjónvarpstækin skila
afburða hljóm og mynd
FESTIVAL SJALUSI
t'
Þetta nýja Radionette-sjón-
varpstæki fæst einnig með
FM-útvarpsbylgju. — Ákaf-
lega næmt. — Me3 öryggis-
læsingu.
ÁRS ÁBYRGÐ
Radionette-verzlunin
Aðalstræti 18, sími 16995.
11. október 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,3