Alþýðublaðið - 13.10.1967, Blaðsíða 5

BARNAGAMAN
JÓNAS OG HVALURINN
Úti á íshafinu syntu grænhvít
ir, risastórir jakar. Þeir líkt-
ust mest fjöllum.
Jónasi fannst jakarnir tignar
legir og' fallegir. Alveg eins og
stórar seglskútur, sem liðu áfram
svo hægt svo hægt. Sumir
hreyfðust alls ekki.
— Það er bezt að þú fáir
baðið þitt núna, sagði Hvalur.
inn.
— Oj, barasta, sagði Jónas og
ylgdi sig.
En hvalurinn lét þetta ekki
á sig fá. Jónas sat á bakinu á
Hvalnum og áður en hann vissi
af, blés Hvalurinn frá sér stór
um strók af vatni svo að Jónas
lyftist hátt í loft.
Þarna sat Jónas uppi á vatns
stróknum og var í steypibaði.
— Úff, púff, sagði Jónas. —
Nú fæ ég kvef. Ég fæ alltaf
kvef þegar ég fer í bað.
— Þá skil ég allar bólurnar,
sagði Hvalurinn. — En þú færð
ekki kvef hjá mér. Öll börn
hafa gott af köldu vatni af og
til. Sólin okkar hérna í íshaf
inu getur þurrkað þig.
— Svo lét Hvalurinn vatns-
strókinn síga og þama sat Jón
as á bakinu á Hvalnum og þorn
aði í sólinni, argur og fúll.
Svo varð Jónas svangur.
— Ég á ágæta ýsu og fín-
asta þorskalýsi í ískápnum mín
um, sagði Hvalurinn.
— Oj, barasta, sagði Jónas.
— Ég vil fá kók og brjóstsykur.
— Svoleiðis fæðu færðu ekki
hjá mér, sagði Hvalurinn. —
Ef þú vilt ekki fisk og lýsi,
verðurðu að svelta.
Jónas varð æ svengri og
svengri, en Hvalurinn lét sig
ekki. Eftir tveggja daga sult
gafst Jónas upp. Hann fór að
borða bæði ýsu og drekka lýsi.
Vitið þið hvað? Honum þóttl
það ágætt.
Hann brðaði glænýja, soðna
ýsu á hverjum degi og á kvöldin
fékk hann fiskabollur og plokk
fisk.
Á morgnana fékk hann gott,
nýtt lýsi. Á hverjum einasta degi
já, oft á dag fór hann í bað.
Jóns dafnaði æ betur.
--
Munið þið ekki, hvað hann
Jónas var pervisinn og lítill?
Munið þið ekki líka, hvað
pervisinn merkir? Það merkir
meira en lítill og meira en
mjór.
Nú gat enginn kallað Jónas
pervisinn lengur.
Hann var að vísu lítill, en
hann var ekki pervisinn.
Hann hafði heldur engar ból-
ur og sigg á höndum sínum,
því að hann fór svo oft í bað.
Og þó að það væri stundum
kalt í íshafinu, fékk Jónas
aldrei kvef í nös. Og það var
nú gott.
Þegar Jónas hafði verið í
hálft ár hjá Hvalnum og borðað
mikið og vel af ýsu og lýsi, var
hann orðinn stór og sterkur.
— Nú skulum við koma heim
til pabba og mömmu, sagði Hval
urinn.
— Þá brosti Jónas. Hann lang
aði að sjá pabba og mömmu.
Þið hefðuð átt að sjá uppiit-
ið á pabba, mömmu og Eddu
frænku, þegar Jónas og Hval
ui-inn komu heim.
Fyrst sendu þeir skeyti til að
láta vita, að þeir væru að
Framhald á bls. 15.
BRÚÐUR
r
I
ÚRVALI
\
Liverpool
LAUGAVEGI 18A
SÍMAR:
11135 — 14201.
HELLIR HINNA
DAUÐU
Haukur reis á fætur og rétti
fram höndina.
„Höfum það þá þannig,” sagði
hann. Ég svara yður á morg-
„Þeir ætla að svæfa mig,” svo
sortnaði honum fyrir augum og
allt hvarf honum.
un.
Bill Martin þfýsti hönd Hauks
innilega.
„Ég veit, hvert svar yðar verð-
ur,” sagði hann. „Slíka freist-
ingu stenzt enginn fornleifa-
fræðingur.”
Um nóttina vaknaði Haukur
af værum svefni við það að
sterkt skin vasaljóss féll í and-
lit honum.
„Hvað? Hver er þar?” taut-
aði hann og reyndi að setjast
upp. En við það fékk hann að-
eins högg undir kjálkabarðið og
hrjúf rödd sagði:
„Liggið þér kyrr ungi maður
og yður verður ekkert mein
gert.”
„Hvað viljið þér?” spurði
Haukur, sem ekkert sá vegna
birtunnar, sem féll í svefn-
drukkin augu hans. „Ég hef ekk-
ert fémætt hér í herberginu.”
Árásarmaðurinn hló kulda-
lega og undir hlátur hans tók
annar maður.
Nú tók ný rödd til máls. —
Efalaust rödd hins mannsins,
sem hlegið hafði.
Þegar Haukur raknaði við sér
aftur var albjart í herbergi
hans.
Síminn, sem stóð á náttborð-
inu við rúm hans hringdi ákaft.
Hann teygði fram handlegg-
inn og ógleðin gagntók hann.
„Þetta eru afleiðingarnar af
klóróforminu,” hugsaði hann.
„Halló,” heyrði hann rödcl
segja. „Þetia er Bill Martin. —
Hafið þér tekið ákvörðun hefra
Gunnarsson?”
Þegar Hauk hafði tekizt að
skýra Martin frá' atburðum næt-
urinnar þagði hann stundar-
korn, en sagði svo :
„Ég geri ráð fyrir að þér
svarið nú boði mínu neitandi
án frekari umhugsunar.”
„Alls ekki,” svaraði Haukur.
,.Nú hef ég sannfærst um að þér
farið ekki með fleipur eitt. Það
eru aðrir, sem taka orð yðar al-
vraleg, því skildi ég þá ekki
gera það líka. Nei, herra Martin,
ég er reiðubúinn til að leggja
af stað, þegar yður hentar.”
,í
ÞRIÐJI KAFLI.
„Yður skjátlast um tilgang
heimsóknar okkar kæri herra
Gunnarsson,” sagði kurteisleg
og að því er virtist vel menntuð
rödd. „Við sækjumst ekki eftir
neinu verðmætu hjá yður. Við
viljum aðeins fá upplýsingar um
viðræður yðar við Bill Martin.”
Einmitt. Voru nú einhverjir
óvinir Bill Martins komnir á
hæla Hauks.
„Því spyrjið þér hann ekki
sjálfan?” svaraði Haukur.
Aftur var hlegið.
„Við þurfum ekki að spyrja,
herra Gunnarsson. Við vitum,
hvað Martin vildi yður. Þér eruð
fornleifafræðingur og þér eigið
að fara með honum til Páska-
eyjunnar í leit að öllum þeim
fjársjóðum sem menningarverur
utan úr geimnum hafa látið þar
eftir sig.”
„Þá vitið þér meira en ég,”
sagði Haukur og reyndi að bera
sig sem bezt.
„Ef til vill herra Gunnarsson.
Við erum raunar hingað komn-
ir til þess eins að gefa yður
gott ráð.” ....
„Og hvað er það?”
„Farið ekki til Páskaeyjunnar.
Neitið Martin ella.” ....
„Ella hvað?” spurði Haukur,
þegar maðurinn lauk ekki við
setninguna.
Haukur sá glitta í ískalt stál-
grátt byssuhlaup, sem beint var
að andliti hans.
„Kannske skiljið þér þetta
betur,” sagði röddin. „Þetta er
mín fyrsta og síðasta aðvörun.”
Byssuhlaupið hvarf, slökkt
var á vasaljósinu og undarlegan
sætan ilm lagði fyrir vit Hauks.
„Klórófox-m,” hugsaði hann.
i
Slöngurnar.
4.
Eftir þi-já daga voru þeir Bill
Max-tin og Ilaukur Gunnarsson
komriir um borð í iiugvélina, sem
átti að flytja þá til næstu
byggðar við Páskaeyjuna.
Flugvélin lenti á lóninu fyrix*
framan eyjuna. Þar mótaði fyrir
bryggju framan við kofana, en
þorpið virtist dautt úr öllum æð-
um. Hvergi sást maður á ferli.
Jú, þarna stóðu tveir menn .
einir síns liðs fremst á bryggju-
sporðinum.
Bill Martin heilsaði þeim er
h annsteig á land. Þetta voru
höfðinginn og aðstoðarmaður
hans.
Höfðinginn gekk til móts við
hvítu mennina og sagði:
„Velkominn Bill Martin. Mér
er mikill heiður að komu þinni.”
„Þakka þér fyrir höfðingi,”
sagði Bill Martin alvarlegur í
bi-agði. ,, þetta skipti mun ég
ekki níðast lengi á gestrisni
þinni. Við komum hingað aðeins
til að leigja bát og tvo eða þrjá
fylgdai-menn.”
„Um fylgdarmennina og bát-
inn í’æðum við á morgun,” sagði
höfðinginn. „í kvöld höldum við
veizlu til heiðurs gestum okkar.”
Polynesarnir, sem byggja
þessar eyjar eru gjörólíkir Mel-
anesunum, sem byggja sumar
þeirra. Polynesingarnir eru
brúnir á hörund, vinsamlegir
hvítum mönnum og mjög gáfað-
ur þjóðflokkur. Þeir lifa friðsam-
legu lífi og eru yfirleitt fagrir
sýnum.
Melanesarnir eru hins vegar
Framhald á bls. 14.
s