Alþýðublaðið - 13.10.1967, Blaðsíða 6

TREYSTLJ MÉR . . .
Framhalrt af bls. 2.
— Peter, drengurinn minn,
hvíslaði hún og íann að tárin
komu fram í augu hennar. Henni
fannst ekki lengra síðan en í
gær, að hann var lítill angi, sem
horfði ástaraugum á' hana. Nú
var hann stór drengur, sem
dæmdi hana og var að byggja
múr milli sín og umheimsins.
Hún leit undan til að gráta
ekki við sýnina af einmanalegum
baksvip hans á stórri strönd-
inni og leit yfir að hinu húsinu,
sem var það eina í nágrenninu.
H’ln hafði vonað, að það yrði
börn þar, svo hann gæti eignast
leiltfélaga, en því miður virtist
ekki vera svo. Eini maðurinn,
sem hún hafði séð allan tímann,
sem þau höfðu búið þarna, var
grannur, sólbrúnn maður, sem
stundum sat á svölunum , eða
gekk meðfram ströndinni.
Meðan hún stóð þarna og
horfði yfir til hússins, kom hann
út og hún virti hann fyrir sér.
Hann var í baðkápu og gekk
yfir að klettunum í áttina að
sjónum.
Hún stóð og horfði á hann —
líka cftir að har.n hafði lagt frá
sér baðkápuna og sagt fáein orð
við Peter. Hann var mjög brúnn
og líkami hans virtist sterkleg-
ur í geislum hnígandi sólar. Hvað
ætli hann hugsaði um mig, ef
liann vissi þetta? hugsaði hún
feimnislega, þegar hann var ho*-f-
inn í byigjurnar. Ég er kona -
án eiginmanns. . . Ef til vill
myndi hann álíta, að hún væri
að eltast við hann. Það gerðu
víst allir ráð fyrir, að hún vildi
giftast aftur.
Ókunni maðurinn synti langt
út á hafið og meðan hún fylgdi
honum með augunum, hugsaði
hún um, að ekkert væri fjær
henni en að gifta sig aftur. ..
Ef hún gerði það, yrði það að-
eins til að hafa það gott fjár-
hagslega séð — það er Pet-
er vegna. Drengurinn verður að
eiga föður, sem hann lítur upp
til. . .
Nú fyrst skildi hún, hve fá-
ránleet hað var að standa þarna
og hugleiða hjónaband vegna
þess eins, að hún sá mann ganga
yfir ströndina. Hún snéri baki
við glugganum og gekk inn og
settist niður með bók.
Skömmu síðar heyrði hún
mannamál fyrir utan gluggann
og Peter kom inn. — Við hvern
varstu að tala? spurði hún, þó að
hún vissi það mjög vel.
Peter lagði nokkrar skeljar
á bnrðið og virti þær fyrir sér.
— Ég var að t.ala við hann, sem
býr í næsta húsi. Hann kann
krol oe ég bað hann að kenna
mér það.
— Þú gerðir það ekki! sagði
Merete skelfingu lostin. Þannig
getnrðu ekki talað við ókunnug-
an mann.
Hann ypnti öxlum og hénni
fannst, að hún hafði einu sinni
enn hafa rekið hann frá sér. —
Farðu að hátta, sagði hún. —
Ég fer í gönguferð. ..
Skömmu seinna fór hann út.
Það var enginn á ströndinni og
skýin voru rauð af sólinni, sem
6
var að setjast bak við sjóndeild-
arhringinn. Hún stóð um stund
og virti litbrigðin fyrir sér. En
hve sólarlagið var fagurt og hve
lífið gat verið gott. ..
Svo snérist hún á hæl og gekk
niður ströndina — einmana kona
— út að hafinu.
Það var dimmt og vindurinn
hafði þerrað tár hennar, þegar
hún kom aftur að húsinu. Það
var kveikt Ijós í nágrannahús-
inu og henni fannst hún sjá móta
fyrir .manni sitjandi í hæginda-
stól fyrir utan.
— Gott kvöld, var sagt með
karlmannsrödd frá húsinu.
— Gott kvöld! sagði hún og
hrökk lítið eitt við.
— Megið þér vera að því að
líta inn augnablik?
Hún nam staðar. — Já.
Hann stóð upp og gekk til
hennar. — Ég heiti Steffen
Quist, sagði hann og glóðin frá
sígarettunni varpaði bjarma á
andlit hans um stund.
— Merete Jespersen, sagði
hún. Ef hann áleit að hún yrði
auðveld bráð vegna þess eins að
þau bjuggu svo nálægt hvort
öðru, þá myndi hann fljótlega
skipta um skoðun.
— Ég lofaði syni yðar að fara
með hann í sund í morgun,
sagði hann og rötíd hans var
glettnisleg eins og hann vissi
vel um hvað hún var að hugsa.
Ég veit ekki, hvað yður finnst
um það.
— Hann sagði mér, að þér ætl-
uðuð að kenna honum að synda,
sagði Mereté. — Ég væri vita-
skuld fegin, en ég vil ekki held-
ur, að hann ónáði yður um of.
Hann hló. — Ég er alltaf feg-
in að fá einhvern til að tala við,
sagði hann og það glampaði á
tennur hans í myrkrinu.
— Þá þakka ég fyrir, sagði
Merete. Hann langaði til að fara
inn, en eitthvað aftraði henni frá
því og þau stóðu þarna hlið við
hlið og horfðu út á hafið.
— Hafið þér búið hér lengi?
spurði hún loks.
— Nokkra mánuði.
— Það er langt.
— Ég verð í allt sumar. Hér er
svo friðsælt.
— Þangað til við komum. Þau
hlógu bæði og ísinn virtist
brotinn.
— Þá hefðuð þér átt að þekkja
þá, sem voru á undan yður, —
sagði hann hlægjandi. Útvarpið
gekk allan daginn. Það var blátt
áfram ótrúlegt, að þau skyldu
þola það.
— Ég á ekki útvarp hér, sagði
Mereté. — En í staðinn á ég
átta ára dreng og það er víst
næstumj jafn slæmt. ..
Ilann leit á hana. — Þetta er
dugnaðardrengur, sagði hann
dræmt. — En hann er ekki full-
komlega áliægður.
Merete hrökk við. — Hvað
sagði hann við yður á strönd-
inni? spurði hún blátt áfram
öskureið við Peter, fyrir að ráð-
ast svona aftan að henni.
— Ekkert, sagði hann róandi.
Ekkert. En ég get séð.
— Þér hljótið ,að hafa góða
sjón, sagði hún fráhrindandi.
Peter er bæði eðlilegur og ham-
ingjusamur drengur.
— Þá segjum við það, sagði
hann friðsamlega og henti síg-
arettunni frá' sér svo glóðin virt-
ist langur bogi i myrkrinu.
Merete fannst skyndilega að
það væri heimskulegt að rífast
við hann. — Langar yður ekki til
að koma inn og fá yður tebolla?
spurði hún. — Þér megið ekki
misskilja mig, en mér þætti vænt
um að heyra skoðanir annarra
á Peter og mér finnst að ég
þurfi að fá nánari útskýringu á
þessum ummælum yðar. Þér
þekkið hvorki hann né mig.
Hann svaraði engu og henni
fannst einhvern veginn, að hann
vissi allt um hana, jafnvel þó
að þau hefðu ekkert talað sam-
an.
— Viljið þér það? spurði hún.
— Gjarnan, sagði hann og fór
með henni inn í stofuna. Merete
kveikti I lampanum og flýtti
sér að setja vatn yfir. Nú, þeg-
ar hann sat inni í stofunni henn-
ar, óskaði hún þess eins, að hún
hefði aldrei boðið honum inn.
Hvað komu skoðanir ókunnugs
manns henni við?
En hann virtist ekki verða var
við eftirsjá' hennar eða finnast
þetta neitt undarlegt. Hann
hafði sezt í körfustólinn, nú
rétti hann úr leggjunum og
kveikti sér í annarri sígarettu.
Merete stalst til að virða hann
fyrir sér. Hann var mjög brúnn
og svo rólegur og afslappaður
að hún varð róleg við að horfa
á hann.
— Segið mér, hvers vegna þér
haldið, að Peter sé óhamingju-
samur, sagði hún og setti teið
á borðið fyrir framan hann.
Hann virti hana fyrir sér með
rólegum augunum.
— Mér finnst það bara. Ef
þér vilduð segja mér frá yður,
þá gæti ég ef til vill skilið, —
hvort ég hef á réttu að standa
eða ekki.
Merete hellti te í bolla. Hvers
vegna ætti ég að segja yður
eitthvað um sjálfa mig? spurði
hún.
— Hvers vegna ekki?
Hún slappaði alveg af. Nei,
því ekki það? Hér sat maður,
sem nennti að hlusta á hana —
maður, sem gat. skilið tilfinn-
ingar drengs. Var rangt að trúa
honum fyrir vandamálum sín-
um?
— Ég skildi fyrir ári, sagði
hún án þess að líta á hann og
gleymdi um leið að hann var
ókunnugur maður, sem hún
hafði aldrei séð fyrr — og hún
sagði honum allt. Um tímann
eftir skilnaðinn, um örvæntingu
drengsins yfir skilnaðinum, um
von sína um að sumarleyfið yrði
til þess að færa þau nær hvort
öðru. Hún sagði frá og án þess
að hún vissi af því mýktist eitt-
hvað, sem hafði verið stirt og
kalt innra með henni.
Loks þagnaði hún og það varð
kyrrlátt í stofunni þar sem flug-
urnar flögruðu umhverfis lamp-
ann yfir borðinu, Steffen Quist
hafði enga tilraun gert til að
grípa fram í fyrir henni, en nú
sat hann lengi og horfði á flug-
Framhald í næsta blaði.
Glaumbær
merkti forðum bæ glaums
og gleði
Glaumbær
er í dag staður glaums
og gleði.
^ í Glaumbæ er gott að vera
— gott að borða —
Bjoðið konunni í GLAUMBÆ.
Sími 11777.
Múlokaffi
Opið frá kr. 7 f.h. tðl kl, 11,30 e, h.
★ Kaffi og nýbakaðar kökur, smurt brauð
og heitur matur alla daga.
★ Fljót afgreiðsla.
★ Næg bílastæði.
★ Ódýr og góður matur.
★ Sjónvarp í salnum.
★ Þeir sem koma einu sinni koma ævinlega
aftur.
★ Eiginmenn! Bjóðið fjölskyldunni í mat og
kaffi í MÚLAKAFFI.
Stefnumót í Brauðbæ
Þeir, sem skipta við okkur segja ekki: ,,Það
rennur út, eins og heitar lummur heldur
Það rennur út eins og smurða
brauðið frá
BRAUÐBÆ
Þórsgötu 1 — Stai 20490.
)