Alþýðublaðið - 09.01.1968, Síða 5

Minningarorð:
Jón Magnússon, fréttastjóri
f4
I DAG fer fram bálför Jóns
Magnússonar, fréttastjóra Ríkis
útvarpsins. — Ég hafði starfað
undir hans stjórn í nákvæmleg
iþrjú ár, er hann lézt á öðrum
degi þessa nýbyrjaða árs. Ég
hefði kosið lengri samvistir.
miklu lengri. — Jón Magnússon
var ekki aðeins yfirmaður minn
hann var félagi, kennari, en
umfram allt maður.
Dauðinn er hið eina, sem eng
inn fær umflúið. Þrátt fyrir þá
staðreynd getum við ekki brynj
að okkur, og tekið honum sem
sjálfsögðum hlut, er hann ber
að dyrurn. Hann veldur ætíð
sársauka, ef einhver á í hlut,
sem okkur þykir vænt ura og
við virðum.
Ég veit ekki hvað Jón Magn
ússon kann að hafa hugsað eftir
að hann veiktist af hjartasjúk
dómi fyrir nokkrum árum, en
eitt sinn sagði hann við mig,
er við voruin á ferð erlendis,
að menn með hans sjúkdúm
vissu raunar aldrei að morgni,
hvort þeir kæmust heim að .
kveldi Enginn okkar veit það,
og fæstir hugsa um það. Jón
Magnússon var ekki að biðja
um samúð; í hans huga var
þetta einföld staðreynd. Hann
var raunsær og baðst ekki griða
Ég sá hann aldrei draga af
sér við vinnu, né heyrði ég hann
kvarta. Slíkt hefði brotið í bága
við samvizkusemi hans og lífs
skoðanir. Hann var maður rök-
hyggjunnar, góðviljaður og sann
gjarn. Hann var frábær embæit
ismaður, og með gáfum og mik
illi þekkingu tókst honum að
inna af hendi starf sitt, svo
þar fannst livergi blettur né
hrukka, að mínu viti.
Hæfileikar hans voru ekki (il
leigu gegn því gjaldi, sem hefði
iyft honum hærra upp á tind
inn. Hann taldi sig aðeins verð
an þeirra launa, sem ekki voru
greidd á kostnað samvizkunnar.
En Jón Magnússon gaf, og það
urðu allir ríkari, sem honum
kynntust. Þessi fáu orð er þakk
læti mitt til Jóns Magnússonar
fyrir það sem hann gaf mér.
Minningin um hann er upp-
skera lífs þess manns, sem
naut ómældrar virðingar og
trausts. Slikur maður lifir í
raun lengur en líkami hans.
Árni Gunnarsson.
Jón Magnússon, fréttastjóri.
t
Jón Magnússon, fréttastjóri
Ríkisútvarpsins, átti sæti í
landsprófsnefnd miðskóla frá
stofnun nefndarinnar 1946 og
allt til andláts síns fyrir aldur
fram 2. janúar s.l.
Þessar fátæklegu línur eru
ritaðar til að þakka Jóni sam
starfið. Þakka honum lipurð
'hans og sveigjanleika, hnyttnar
tillögur og glöggar athugasemd.
ir, og ekki hvað sízt hina laun.
skörpu kímnigáfu, sem svo o(t
yljaði okkur samstarfsmönnum
hans um hjartaræturnar.
Það vakti mikla athygli mína,
í stuttri, allt of stuttri sam-
vinnu, hve Jón var afskaplega.
fljótur að átta sig ó breyttum vjó
horfum og nýjum hugmyndnm,
svo og hve aðdáanlega fljótur
hann var að vinna, að skila,
vándasömum verkum gaumgæfi-
lega unnum. Af fjölmörgum
mönnum, sem ég hef átt sam-
vinnu við, tel ég afar fáa hafa.
búið yfir jafnsérstökum verk-
hæfileikum sem Jón Magnús-
son. Skarðið eftir hann látinn
mun enda vandfyllt, hvar sem
verka hans hefur notið.
Fyrir hönd samstarfs-manna
Jóns Magnússonar í, landsprófs-
nefnd votta ég eftirlifandi ást-
vinum hans djúpa samúð.
Andri ísaksson.
í LOK 19. alaar bjó fátækur
miðaldra Evrópumaður í bam-
buskofa á eyjunni Tahiti. Oft
sást hann ganga um ströndina
og skógarstígana á eynnj í leit
að „motivum” og „modelum” til
þess að nota í málverk sin. —
Þá grunaði engan — og allra
sízt hann sjálfan, — að sum
þessara málverka mundu verða
notuð á frímerki Tahiti-eyjar
sextíu árum síðar. — Tahiti-
eyja er sú Suðurhafseyjanna,
sem iaðað hefur til sín flesta
ferðaiangana, vegna þess að
loftslag, gróður og elskulcgir
íbúar hjáipast að við að gera
hana að jarðneskri Paradís. —
Maðurinn í bambuskofanum var
frá Frakklandi og hét P a u 1
G a u g u i n , en það nafn varð
síðar frægt í listasögu Frakk-
lands og raunar um víða ver-
öld. Ifann fæddist árið 1348,
móðir hans var af spænskum
ættum, fædd í Perú, en faðir
hans franskur. Þegar Gauguin
var 3 ára varð faðir hans að
fara úr landi af pólitískum á-
stæðum og var ferðinni heitið
til Perú. Á því ferðalagi dó fað-
ir Gauguins, en móðirin komst
með son sinn til ættlands síns.
Fjórum árum seinna Huitust
svo þau mæðginin aftur iieim
til Frakklands. — A árunum
1865 — 68 — eða fyrif réttum
100 árum, var Gauguin í sigl-
ingum og fór þá víða um. Á
þessum árum staðfesti hann ráð
sitt og var kona hans dönsk,
Metta Sophia að nafni. — Nú
mátti gera ráð fyrir að Gaugu-
in væri búinn að svala útþrá
sinni í siglingunum, en svo
reyndist ekki vera. Árið 1891
tók hann sig upp frá fjölskvldu
sinni og störfum í París ti! þess
að dvelja um tíma á Suðurhafs-
eyjum og varð Tahiti fyrir val-
inu. Þessi eyja er að stærð rúm-
lega 1000 ferkm. og efu ibúar
hennar nú nálægt 50 þús. Kall.a
má, að eyjan sé gerð úr tveinv
ur gömlum eldfíallahryggjuih)
á hæð við Öræfajökul old'.ar,
en hhðar þeirra eru þaktar
frumskógi.
Þegar Gauguin kom til Ta-
hiti, bjóst hann við að hitta ibú-
ana ósnortna af menningu Ev-
rópu, en varð að því leyti iyrhr
nokkrum vonbrigðum. Vestræn
áhrif voru farin að setja svip
sinn á líf og siði íbúanna. Eiái
að siður varð Gauguin mjög
hriíinn af ýmsu í náttúrulifi
eyjarinnar og mörg af frægustu
málverkum hans eru gjörð þar.
Þetta frímerki, sem við sjáum
hér á myndinni var gefið út
árið 1958 í tilefni þess, aö sá
Suðurhafseyjaklasi, sem Frakk-
ar ráða yfir, skipii þá um nafn
og er síðan nefndur „Franska
polynesia.” — En „motiv” frí-
rnerkisins er eftir hinu fræga
málverki Gauguins: „Konur á
ströndinni”. Merkið er all
stórt og prentað í sem næstt
sömu litum og eru á málverk-
inu. Á öðru frímerki í sömu
„seríu” er og mynd eftir Gau-
guin: „Hvftu hestarnir.”
Þess má að lokum geta, að
Gauguin iekkst einnig lítilshátt-
ar við ritstörf. Ein bók roun
vera til eftir hann og Charles
Morice, þýdd á íslenzku, en það
er Nóa-Nóa, sem kom út árið
1945. Gauguin gekk ekki beill
til skógar síðari ár sín á Tahiti.
Hann dó árið 1903.

Skattaframtöl O.fl.
Aðstoða við gerð skattframtala. Tek einnig að mér smærra bókhald og bókhaldsuppgjör.
Upplýsingar í síma 5224G.
Er verkalýðshreyfingin
nú á tímamótum?
ÞEIR atburðir hafa gorzt nú
á seinustu vikum, að alþýða
manna hefur vaknað af iang-
varandi'dvala, en hugsar mi sín
ráð til að geta lifað mannsæm-
ari'di ‘lífi i landi sínu. Það- reikn-
uðu margir með allsherjar verk-
. fötlum 1. desember 1967. En
hcfði það orðið raunhæft fyrif
launþega?
Því svara ég neilandi. í fyrsta
lagi er mikið um atvinnuleysi
viða um land og ckki sízt á Stór-
Reykjavíkursvæðinu. Má benda
á, að meðal annars ganga bvgg-
ingamenn, járnsmiðir, verka-
menn, iðnaðarfólk og flairi at-
vinnulausir, og það allt frá haust
mánuðum.
Því má telja það laukrétta
stefnu, sem forystumenn verka-
lýðssamtakanna, þeir Hannibal
Valdimarsson, Björn Jónsson,
Jón Sigurðsson og fléiri tóku,
að fresta hótunum verkfalls-
vopnsins um sinn. En í æðum
beita sér fyrir að álögum sé
stiilt í hóf og síðar beita sér
fyrir tollalækkunum á lífsnauð-
synjum. Þetta er vaíalaust rétt
steína í bráð, a.ð sjá' til hvað
hefst með þessum aðgerðum.
En verði þetta ekki nægilega
rnunhæft, þá verður að Leita
öðr.um ráðum, og er enginn vafi
á, að fjöldinn af vinnandi slétt-
um verður betur undir það bú-
inn að heyja baráttu með verk-
föllum mcð vorinu. Þá verður
líka ljóst, hvaða bliðarráðstaf-
anir Alþmgi gerir.
Það eitt er víst, að það situr
engin ríkisstjórn að völdum, cf
launþegasamtökin standa saman,
án tillits til stjórnmálaskoðana,
á móti henni. Og fjöldinn af
launþegum e.r þegar farinn að
hugsa sín róð, e£ í harðbakka
slær. Og verða næstu vikur not-
aðar til að fylkja launþegum til
sóknar gegn dýrtíðarflóði scm
því miður er vaxandi á öllum
útgjöldum alþýðuheimilanna. —
Við skulum fara aftur í tímann
allt til ársins 1942, þegar gerð-
ardómslögin voru sett til höfuðs
verkalýðnum, og átti þá að múl-
binda hann. En það fór á ann-
an veg en þáverandi ríkisstjórn
ætlaðist til. Það logaði allt í
smáskæruhernaði. Þá stóðu allir
verkamenn sem eihn maður og
Framhald á bls. 11.
9. janúar 1968
ALÞÝÐUBLAÐiÐ §