Alþýðublaðið - 12.05.1968, Side 15

r ramnaiússap eftir
U JÓNSDðTíUR
Teikningar eftir
RAGNAH LAR.
— Af því að fyrst eru lík mjúk
viðkomu, svo harðna þau upp,
sagði Gvendur. — Það heitir
„rigor mortís” og tíminn, sem
líður þar til lík fá dauða-
stjarfa, ræður úrslitum um það,
hvenær fólkið hefur dáið.
Ég vissi þetta afar vel, enda
les ég glæpareyfara, en ég vildi
endilega fá hann Gvend til að
tala.
Það var einhvern veginn auð-
veldara að hætta að gráta og láta
ékki líða yfir sig, meðan
Gvendur talaði.
— Að vlsu verður að taka fullt
tillit til hítastigs íbúðarinnar
og annarra ámóta hluta, sagði
hann. — Samt myndi ég segja,
eftir öllum utanaðkomandi um-
merkjum að dæma, að hún hefði
dáið seinnipartinn í gærkvöldi.
Ég hafði ekki hugmynd um,
að Gvendur vissi" svona. Það
ÆPCO
BELTIog
BELTAHLUTIR
áBELTAVÉLAR
BERCO
Keðjor Spyrnur Framhiól
Botnrúllur Topprúllur
Drifhjól Bolfar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæðavara
á hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
almenna
VBíZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15 -SlMI 101991
vissi bara fólk, sem les glæpa-
sögur eins og ég og svo vitan-
lega læknar.
— Heldurðu, að þú treystir
þér til að bíða hérna ein, meðan
ég ber kerlinguna niður? spurði
hann svo,
Fyrst hélt ég að hann ætti við
spákonuna og ég ætlaði einmitt
að fara að segja honum, að
liann hefði sjálfur bannað syni
hennar að snerta hana og að
honum bæri sem rannsóknarlög-
reglumanni, að vita, að hér ætti
allt að vera eins og það var,
þegar morðið var framið.
En síðar skildi ég, að hann
hafði átt við Friðrikku, sem lá
þarna enn við útidyrnar í yfir-
liði.
Ég kinkaði bara kolli og barð-
ist við ekkann. Gvendur klapp-
aði á öxlina á mér og tautaði
eitthvað. Ég held helzt að það
hafi verið eitthvað í þá átt, að
ég væri dugleg stúlka eða svo-
leiðis og svo fór hann.
Hann fór með Friðrikku í
yfirliði og skildi mig eftir eina
hjá' spákonunni dauðri.
Það var ekki fyrr en eftir að
kann var farinn, að ég fór að
iita í kring um mig.
Ég labbaði að eldhúsdyrunum.
Allt var betra en að standa þarna
í ytri forstofunni og horfa á
líkið.
Á eldhúsborðinu stóðu tveir
kaffibollar, kaffikanna, ösku-
bakki og molasykur í skál.
Ég fór ekki inn í eldhúsið.
Þegar ég kom í gær til að láta
spá fyrir mér, hafði ég farið
beint í eldhúsið. Ég leit ekki á
íbúðina.
Núna stóð ég við eldhúsdyrn-
ar og virti fyrir mér forstofuna
eða það, sem íslendingar kalla
„hol.”
Það stóð eins konar skatthol
upp við mjóa vegginn í forstof-
unni. Eg segi eins konar skatt-
hol vegna þess að þetta var
frekar borð með skúffum í. Ég
sá skúffurnar undir borðinu
greinilega núna.
Ég tók víst ekkf eftir skúff-
unum í gær, af því að þá var
dúkur á skattholinu.
Núna var hann eilítið skakk-
ur. Þetta var fallegur dúkur með
liarðangurs og klaustur saum.
Ég vissi með sjálfri mér, að
Magdalena hefði ekki viljað að
dúkurinn væri hornskakkur.
Ég labbaði að skattholinu og
rétti dúkinn til, svo að hann
huldi skúffurnar alveg, rétt
eins og hann hafði gert, þegar
við Friðrikka komum í heim-
sókn.
Ofan á dúknum voru myndir
í litlum römmum. Myndir af
börnum. Barnabörnum hennar.
Að þetta skyldi koma fyrir
veslings konuna, hugsaði ég.
- Dúkurinn var fallegur og vel-
saumaður og hann átti að vera
liornréttur á borðinu eins og
hann hafði verið, þegar ég kom
að heimsækja hana í gærmorgun.
Það gladdi mig, að ég gat gert
það fyrir hana, að setja dúkinn
hornréttan á borðið.
Mig langaði bæði til að skoða
myndirnar betur og laga ögn
til í eldhúsinu.
Það er áreiðanlega hræðilegt
að deyja frá óuppþvegnum boll-
um.
Mikið liræðilegra en það er
að veikjast og fara á spítala frá
óuppþvegnu leirtaui og óhrein-
um skápum.
Svo hræðilegt, að ég veit, að
hver einasta kona skilur það,
hvers vegna mig langaði til að
laga svolítið til áður en rann-
sóknarlögreglan kæmi með alla
sína lögreglumenn og fulltrúa.
Mig langaði lika til að hæg-
ræða spákonunni á gólfinu og
setja kodda undir höfuðið á
henni.
Það hefði einhvem veginn
verið viðkunnanlegra að sjá
hana liggja þarna á gólfinu með
kodda undir höfðinu og rólega
að sjá.
Eins og hún væri sofandi en
ekki dáin.
En ég vissi líka, að Gvend-
ur yrði bálreiður, ef ég setti
koddann undir höfuðið á henni
eða þvæi óhreinu bollana. Þess
vegna hætti ég við það.
Ég stóð bara og horfði á
myndirnar og beið eftir, að
Gvendur kæmi.
Mér var ekki óglatt lengur,
dautt fólk er ekki jafn óhugn-
anlegt og maður heldur í fljótu
bragði. Dautt fólk getur ekki
gert manni mein eftir dauðann,
þó að þjóðsögurnar segi það.
Draugarnir verða bara til í hug-
skoti mannanna og eru bein af-
leiðing af myrkri og einangrun.
Samt er eins og það sé okkur
meðfætt að vera hrædd við látna
menn. Ég veit ekki hvers vegna
en svona er það og það algjör-
lega að ástæðulausu. En það er
auðvelt að sigrast á hræðslunni
með algengri skynsemi, ef mað-
ur fær nægan tíma til þess.
Nei, lifandi fólk er mun ó-
hugnanlegra en látið. Það getur
gert allt mögulegt af sér, hatað
og kvalið og jafnvel myrt.
Dauðu mennirnir gera ekki
neitt nema liggja og verða kaldir
og rotna. Ég trúði ekki á aftur-
göngurnar og alls ekki á vonda
drauga. Það getur verið að það
sé eitthvað til í þessu með miðla
og spíritista. Ég veit það að vísu
ekki, því að ég hef aldrei komið
á miðilsfund, en hún mamma
fór á miðilsfund eftir að hún
amma dó og miðillinn sagði
henni mömmu bæði eitt og annað
um hana ömmu, sem mamma
var fyrir löngu búin að gleyma.
Það gat ekki heldur verið, að
miðillinn hefði spurzt fyrir um
mömmu og ömmu, því að þetta
var í Reykjavík og mamma fór
á fundinn með hálftíma fyrir-
vara af því að einhver hafði for-
fallast.
Draugar ganga líka bara aft-
ur til að hefna sín á einhverj-
um eða til að ofsækja ættina.
Ég hafði ekki gert Magdalenu
neitt og hún var ekki venzluð mér
að neinu leyti.
Svo heyrði ég til Gvends á'
ganginum. Mér fannst að hann
hlyti að hafa fjölda manns með
sér, það var svo mikill hávaði
frammi.
Ég stóð kyrr. Mig langaði til
að vera áfram inni. Eg hef lesið
gífurlegt magn af glæpareyfur-
um og alltaf haft mikinn áhuga
fyrir morðmálum og stuldum.
Kannski það sé einmitt ástæðan
fyrir því, að ég giftist • honum
Gvendi. Ja, eða í og með ástæð-
an fyrir því, að ég varð hrifin
af honum.
En Gvendur vildi ekki leyfa
mér að vera inni. Hann sagði
að þetta væri ekki mál fyrir
konur. Ég er stundum fegin því,
þegar Gvendi finnst ég vera lít-
il og viðkvæm og að hann þurfi
að vernda mig og gæta í hvívetna.
En mér finnst enn, að honum
hefði átt að þykja ég vera stór
og sterk í þetta skipti. Þá gæti
verið að málið hefði leystst fyrr.
Það var ekki eins og það hefði
liðið yfir mig eins og hana Frið-
rikku.
Og mig sem langaði svo ó-
stjórnlega til að fá að vera kyrr.
Þarna var fullt af rannsóknar-
lögreglumönnum og þeir voru
með alls konar tæki til að athuga
fingraför og guð má vita hvað
alveg eins og mennirnir hjá
Scotland Yard.
En Gvendur stóð fast við sitt.
Hann klappaði mér á kinnina
og sagði:
— Þú stóðst þig eins og hetja,
ástin mín. Farðu nú og leggðu
þig. Ég kem eins fljótt og ég
get. Á ég kannski að fylgja þér
niður?
Ég hélt nú ekki. Eg hristi
höfuðið og gekk, að lyftunni.
— Reyndu að sofna, ástin min,
kallaði Gvendur á eftir mér.
Meðan ég beið eftir lyftunni,
því að ég er hvort eð er búin
að fá svo oft í magann f dag
heyrði ég að einn rannsóknarlög-
reglumaðurinn sagði við hann
Gvend:
— Heldurðu að hún hafi ekki
fengið sjokk? Viltu ekki að lækn-
irinn líti á hana?
— Hún Hanna? sagði Gvend,-
ur stoltur. — Nei, hún lætur sér
ekki bregða við annað eins og
þetta!
Ég hélt áfram að láta mér
livergi bregða og fór niður með
lyftunni, sem hefur meiri áhrif á
magann á mér og taugarnar en
morð.
Ég beið eftir að Gvendur
kæmi.
Ég var afskaplega reið við
hann. Hann sagði að ég væri
dugleg og Jéti mér ekki bregða
við neitt, og samt mátti ég ekki
vera uppi, þegar morðið var
rannsakað.
Hann sagði að ég væri lítil-og
veikbyggð — ja, ekki með orð-
um, en með því að henda mér
út — og samt skildi hann mig
eftir eina hjá líkinu og sendi
mig eina niður.
Og svo segja menn, að karl-
menn hugsi rökrétt!
Nei, má ég þá biðja um
kvennalógik!
Fyrir bragðið skyldi' Gvendur
verða að finna sjálfur, það sem
ég hafði séð uppi hjá spákon-
unni og hafði ég þó ætlað að
segja honum það. Ég ætlaði
aldrei að segja honum það, nema
ef hann fyndi það ekki.
Karlmenn eiga erfitt með að
skilja það, hvar konum finnst
bezt að fela hlutina.
Ég ætlaði aldrei að sofna, en
samt sofnaði ég áður en hann
Gvendur kom. Hann vakti mig
og sagði mér, að allir félagar
hans hefðu verið hiifnir af mér
og sáröfundað hann af því að
eiga svona duglega og elskulega
eiginkonu.
Hann sagðist vera hreykinn af
mér og ég skammaðist mín og
ætlaði að segja Gvendi frá mið-
anum, sem var undir hvíta dúkn-
um með harðangurs og klaustur
saumnum á skattholinu í and-
dyrinu.
12. maí 1968 — ALÞÝBUBLAÐIÐ J5