Alþýðublaðið - 08.06.1968, Blaðsíða 12

mgMM)
Þjóðarlygi er þáð nefnt, þegar
mönnum verður það á að segja
allan sannleika um náungann. ,
Ptemvfy
Kellingin var fúl við kallinn
í gær. Þá laumaði minn mað-
ur út úr sér: — Það er fjandi
hart að þurfa að þykjast sofa
til þess að þú fáist til þess að
hlusta á mig.
í gamla daga, þegar ég var
ungur, þá voru það fátækling
arnir sem áttu enga peninga.
sen
::
ER
PÓS'
SÍMI
„Óperan“ sýnir nú um þessar rnundir annað verkefni sitt, en það
eru atriði úr óperunnl Ráðskonurikið eftir Pergolesi, Fidelio eftir
Beethoven og La TravSata efir Verdi svo og einþáttungs óperan
„Apotekarinn" eftir Haydn. Sýningar hafa þegar verið tvær og
verða aðeins tvær til viðbótar, — annað kvöld og fimmtudagskvöld.
Þar sem erfitt hefur verið að ná til áskrifcnda er nauðsynlegt fyrir
þá áskrifendur, sem ekki hafa þegar tryggt sér m'iða, að þeir snúi
sér til miðasölunnar í Tjarnarbíó. Myndin hér að ofan sýnir Sígur.
veigu Hjaltested í hlutverkS sínu.
LOKTÞÉTTAK UMBVjBIR
VINSÆLASTA PÍPUTÓBAK
í AMERÍKU.
Vorgróður
Þér spyrjið um afstöðu mína til tilverunnar, prestur minn.
Ég verð víst að viðurkenna að ég hef aldrei gefið henni nokk-
um gaum. Einhvem veginn virðist mér svo sjálfsagt að ég
sé til. Þannig hef ég eiginlega ekkert til þess máls að leggja.
Á hinn bóginn skal ég lýsa 1 örfáum orðum afstöðu minni
til náttúmnnar og hvernig hún kemur mér fyrir sjónir. Mér
er náttúran teins og hver önnur umgerð um Itilvíst mína,
Líkt og rammi utam um dýrmætt málverk. í
Þama er í rauninni kominn mergurinn málsins, eins og
það snýr að mér.
Á hverju einasta vori í bráðum 25 ár hef ég látið þrælka
mig, undiroka og lcúga í þágu náttúmnnar, lifandi og dauðrar.
Á hverju einasta vori í allan þennan tíma hef ég orðið að
pæla í mold og skít og handfjalla andstyggilega, slepjaða og
myglaða blómlauka.
Á hverju einasta vori hef ég hert mig upp í að stynja af
hrifningu yfir einhverju, sem í mínum augum er (ekki ýkja
frábrugðið haugarfa og njóla.
Á hverju einasta vori í aldarfjórðung, hef ég hlustað dauf-
um eymm á endalausa fyrirlestra um þetta eða hitt afbrigðið
lengur.
Ég hef látið teyma mig, leiða mig í blindni og blekkja mig
til að spranga um endalausa ranghala af gróðurhúsum, þang-
að til augun urðu full af svita og hjartað hamaðist uppi í koki.
Og ég þarf líklega ekki að taka fram, að ég hef mátt punga
út með allan kostnað af andstyggðinni.
Svona er ég nú siinnaður gagnvart náttúrunni. Mér er hún
sem sé ekki annað en misstótír moldarhaugar og illgresi.
Ég get með engu móti skilið að ég eigi að fá harðan dóm
fyrir viðhorf, sem em mér meðfædd.
Mér er svo sem útláta laust að tilfæra nokkur atriði mér
til málsbóta, geti það orðið mér til dómsmildunar frammi
fyrir almættinu, þegar þar að kemur.
Fyrstu þrjú til fjögur vorin, vann ég verkin af itiltölulega
fúsum og frjálsum vilja og hélt að ég myndi með tíð og tíma
geta tileimkað mér viðhorf hins ákafa náttúruunnanda.
Árangurinn varð þessi: 11
Hafi ég í upphafi verið nokkurnVeginn hlutlaus gagnvart
náttúmnni, varð ég hatursmaður hennar eftir fjögur vor.
í stað þess að ég vendist garðyrkjustörfum, vandist koman
mín á að ota mér í óþrifalegustu verkin, þau sem vom hættu.
legust húðinni á höndvmum á henni Bjálfri.
Þannig hef ég verið að leggja snömna um hálsinm á sjálf-
um mér í heilan aldarfjórðung og herða að henni smám
eldhúskollinum. j
En nú vil ég losna. Losna fyrir fullt og allt, þangað til að
því kemur að kjafturinn á mér verður fylltur af mold í
einhverri daunillri saggaholu suður í Foxvoxkirkjugarði.
Þessu megið þér skila til konunnar minnar.
GADDUR.
Ég er harðákveðin í því að
taka þátt í námskeiði fyrir
konur í júdó eða hvað það
fceitir. Aldrei veit maður á
hverju er von frá karlmann-
anna hálfu.