Dagur - 17.02.1944, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 17. febrúar 1944
DAGUR
7

CELLULOSELAKK
Höfum fyrirliggjandi litlaust, enskt
celluloselakk, ásamt þynni. Lakkið
er í 15 kg. brúsum.
K4UPFELAG EYFIRÐINGA
Járn- og glervörudeildin.
IDUNNAR SKÓFATNAÐUR
er viðurkenndur af öllum J
landsmönnum fyrir gæði. J
ÍH><H>)><H><H><H><H>)>)><H>{>í><H><H>í><H>í>l>í><H><H>t><H><H><H>í><H><H><H><H><H|HCH;
} ÓDÝR « 4 ELDIVIÐARKAUP! |;
K 0 K S 1 4
á 180 kr. smálestin 4 € ( 4
1 4 [kaupfélag eyfirðingaI J «
Frá Ólaii á Selá.
Ólafur Ólafsson frá Steiná,
sem var lengi blindur niðursetn-
inéur á Árskógsströnd og dó að
Selá fyrir nokkrum árum, var
allvel hagmæltur. Er til eítir
harm talsvert safn af lausavís-
um, en nokkuð misjafnar að
gæðum. Hér eru fáeinar.
Einhvern tíma þótti Ólaii
kvenfólkið í Ytra-Kálfskirmi
helzti gefið fyrir miður þarfleg-
an fréttaburð. Þá orti hann:
Hvað, sem vitað kvendin fá
Kálfs- á Ytra-skirmi,
— og eins ef skitið er þeim hjá—
ein það tlytur hinni.
★
Um korru nokkura, sem sagt
var að hefði látið flytja torf til
húsa á blindum föður sírrum,
orti Ólafur:
Gamla konan hefur horf
til helvítis með syndum,
því fyrrum lét hún flytja torf
á föður sínum blindum.
Einu sinrti þótti Ólafi kerling
ein alltof hávaðasöm og jafnvel
illmálg. Þá kvað hann:
Dyrgjan stranga drýgir synd,
daga langa og nætur
út í vanga klækjakind
kjaftinn ganga lætur.
★
Karl eirm var á Yztabæ í
Hrísey, er Magnús hét. Ólafur
þurfti að heilsa upp á harm og
sagði:
Af góðu tagi gerir fátt,
grettur er hræ á vanga.
Kjaftur ægir upp á gátt
á Yzta-Bæjar-Manga.
En Magnús gat svarað fyrir
sig og orti á móti:
Ills til hefur mikinn mátt,
— mirmi er gæða krattur.
Ætíð stendur upp á gátt
Ólaís skammakjaftur.
★
Jónatan nokkur var eitt sinn
staddur í svokölluðum „Reit“,
ásamt Ólafi á Hellu. Fengust
þeir við sjóróðra. Þegar þeir
koma einhverju sinni út á Reit-
inn, er lendingin hálffull aí þara,
en það var talið vita á hláku,
eða a. m. k. landátt. Þá segir
Jónataru
Ölt er fjaran þakin þara.
Þú mátt svara, Óíaíur.
Og ekki stóð á svarirtu:
í hláku bara hann mun fara,
hitamara og stórviður.
Einhvern tíma, þegar illa lá
á Ólafi, var harrn spurður, því
harm væri svona önugur. Þá
svaraði hann samstundis:
Ama hrirtda ekki kann,
— eg það mynda svarið.
Mitt er yndi allt saman
út í vindinn farið.
Um konu sína orti harm:
Að mér hlyrmir, aldrei byrst,
auðmjúk finn eg hótin.
Þú ert, svinna refla-rist,
rauna rrúnna bótin.
Salbjörg Helgadóttir sagði
einu sirmi við Ólaf, er harm var
að veggjahleðslu og moldar-
mokstri:
Við þig bón er eftir ein,
er sú löguð stíla:
Að þú mokir mold á bein
mín, þá dáin hvíla.
Ólafur svaraði undir eins:
Áður rotnar Ólafs hold,
en að þú er dáin,
og þegnar aðrir þeyta mold
þirm á kalda náirm.
★
Að áliðnum vetri kvað Ól-
afut;
Engu kviðir artdi minn
og ei við stríðið nemur.
Vel fram líður veturinn,
vorið blíða kemur.
Hér er ein sumarmorguns-
vísa hans:
Vermir sunna sumars blíð,
—svona er spurmirm bragur.—
Sjá við kurmum austri í,
að upp er runrúrm dagur.
Montnum martrú varð hált á
skónum. Þá kvað Ólafur:
Völt er kæti virðum hjá,
og víst má ætíð sarma,
að sterkum fæti ei stertdur á
stærilæti manna.
J. Ó.
★
Katli úr gamálli stólræðu:
„Ef allir menn yrðu að einum
manni og öll fjöll að einu fjalli,
allir steinar að einum steini og
öll vötn að einu vatrú, og sá
hinn stóri maður stæði á hinu
stóra fjalli og kastaði þeim hin-
um stóra steini ofan í það stóra
vatn, þá myndi koma eitt óend-
anlegt bomsara boms, mínir
elskartlegir. Eins mun verða,
bræður mínir, þegar sálum yðar
óguðlegra vetður kastan ofan í
l helvíti á efsta degjt'.
Milli f jalls og f jöru
Ungur Norðlendingur, Arnaldur sonur
Jóns Stefánssonar ritstjóra á Akureyri, er
nýkominn frá blaðamannanámi i Amer-
íku og starfar við Vísi. Hann tók sér fyrir
hendur að rannsaka hin tfðu sjóslys síð-
ustu ára og komst að þeirri niðurstöðu,
að mjög gálauslega væri farið að um út-
húnað veiðiskipa. Hafa verið gerðar á
reim stórfelldar breytingar til að koma í
rau meiri fiski og ná mciri stríðsgróða.
Jafnframt er öll skipshöfnin í stóraukinni
hættu og Englandsfiskurinn oft miklu
verri vara en skyldi. Greinar þessar hafa
sett málið á hreyfingu. Skrifa öll dagblöð-
in um málið og þykjast þau hvert um sig
hafa ort Lilju hins unga blaðamanns við
Vísi.
•
Erlendis er það háttur vísindamanna,
að vinna lengi í kyrrþey að uppgötvunum
sínum og koma þá fyrst fram með nýung-
ar sínar, þegar þær eru margprófaðar og
mörg rök hníga að gildi þeirra. Þannig
beið Darwin í 20 ár með að gefa skýrslu
um athuganir sínar varðandi þróunar-
kenninguna. Svipuð er saga Newtons um
skýrslugerð hans að þvi er snertir heims-
bygginguna. Hjón þau í París, sem upp-
götvuðu radium, unnu að einum þætti
reirra rannsókna i fjögur ár samfleytt við
hin ömurlegustu skilyrði. Á íslandi er ver-
ið að reyna að finna auðveldari leið til að
ná vísindalegum sönnunum. Ungir
reynslulausir menn koma frá námsborð-
inu og þykjast vera vísindamenn. Þeir
neita að vinna fyrir venjuleg starfslaun
ríkisins. Þeir vilja, að byggðar séu handa
sér sérstakar rannsóknarstofnanir, óháðar
valdi Alþingis, en að nafni til undir eftir-
liti ráðherra. Siðan heimta þessir forstjór-
ar marga aðstoðarmenn og peninga eftir
rorfum úr ríkissjóði. Til viðbótar segjast
reir ætið geta slegið rikisstofnun erlendis,
og þykir engin minnkun að ganga götu
beiningamannsins. Fram að þessu hefir
beiningastarfsemin ekki borið neinn ár-
angur, sem varla er von. Meðaltími til
hverrar uppgötvunar á þessum vettvangi
er nokkrar vikur. Þá eru hin nýju sann-
indi tilkynnt í útvarpi og blöðum, svo að
allur landslýður megi gleðjast yfir fengn
um sigri. Newton hefði átt að fæðast á
íslandi, því að vinir hans ætluðu naum-
ast að fá hann til að rita opinberlega um
meginuppgötvun sína. Um þessa íslenzku
vísindaaðferð má segja, að hún er bæði
dýr og ódýr, eftir því, hversu litið er á
málið.
•
Kommúnistar á þingi hafa nýverið sýnt
skopleikaraeðli sitt. Seint í fyrravetur
töluðu þeir mikið úm að þeir vildu bera
fram frv. til að ná verulegum hluta stríðs-
gróðans frá undangengnum árum úr sjóð-
um ríkra manna til almennra þarfa. Skor-
uðu þeir fastlega á Framsóknarmenn og
„krata", að fylgja sér djarflega í því að
rýja nú ríkismennina inn að skyrtunni.
Fengust þeir Haraldur Guðmundsson og
Hermann Jónasson til að flytja frv. með
Brynjólfi Bjarnasyni. Þótti kommúnistum
svo mikið við liggja, að þeir vildu að
þingið héldi áfram allt vorið og fram að
slætti, ef með þyrfti, til að ná þessu gull-
reyfi handa þjóðinni. Framsóknarmenn
sögðu, að ekki þyrfti sérstakt þing vegna
þessa máls, því að langt þing myndi verða
um haustið. Þetta varð orð að sönnu.
Þingið stóð frá septemberbyrjun til jóla.
Málið var fyrir efri deild. Kommúnistar
áttu þar forsetann, Steingrím Aðalsteins-
son. En svo leið vika eftir viku og mán-
uður eftir mánuð, að Steingrímur tók
ekki málið á dagskrá. Var auðséð, að til-
gangur kommúnista var að láta málið
daga uppi. Sú varð raunin á, að það
komst gegnum efri deild rétt fyrir þing-
slit, en þá var neðri deild eftir. Eg vildi
prófa hjartalag kommúnista, og kom með
þá breytingartillögu við lókaumræður, að
skattinn skyldi greiða af 60 þús. kr. í stað
100 þús. kr., og„ að fúlgan skyldi ganga
til að greiða ríkisskuldir. Kommúnistar
gengu móti báðum þessum tillögum.
Greiddi ég þá atkvæði móti málinu, og
aftur nú nýverið með þeirri athugasemd,
að ég vildi ckki leika þátt i skrípaleik-
sýningum kommúnista, en vildi hins veg-
ar fylgja málinu, ef það væri tekið upp
j með fullum manndómi og féð notað til
I lúkningar skuldum ríkisins. J. J.