Dagur - 24.02.1944, Side 6

Fimmtudaginn 24. febrúar 1944
0f/M
sre/r/}/v//£m
(Framhald).
Heydrich svaraði engu. Drykklöng þögn leið. Reinhardt fannst
hún hræðileg . Loks sagði Heydrich: „Hvers vegna viljið þér endi-
lega sleppa Preissinger? Hvað vitið þér um fortíð mannsins?"
„Það er nú af skornum skammti,“ tautaði Reinhardt. Honum
var ekki um sel. Hafði hann nú gengið í gildru? „Var hann ekki
einhvern tíma ráðherra hér?“
„Sjáið þér til,“ sagði Heydrich, næstum föðurlega, „það er góð
regla að kynni sér staðreyndirnar áður en maður tekur ákvarðanir.
Ef þér hefðuð nú til dæmis látið Preissinger út, — hefði það verið
mjög svo misráðið, — mjög svo misráðið, og svo hefði fleirum þótt
en mér,“ bætti hann við, gætilega. „Preissinger vinur okkar var
einn af hæstráðendum innan kolahringsins áður en við komum
hingað. Eigendurnir voru flestir ríkir Gyðingar. Eftir að við héld-
um innreið okkar í landið, — faékkaði eigendunum talsvert og í
þeim fangbrögðum tókst Preissinger að ná meiri hluta hlutafjár-
ins í sínar hendur."
Reinhardt var nú farinn að sjá hvar dagskíma var á lofti. „Við
létum afskiptalaust á hvern hátt Preissinger sölsaði undir sig hluta-
féð,“ hjlt Heydrich áfram. „Við höfum ekki skipt okkur af slíku.
Við vissum að hann var okkur hliðhollur og það var nóg. Við viss-
um hvorum megin hann stóð þegar tékkneska stjórnin klofnaði,
eftir Múnchen-sáttmálann. Preissinger hélt ofurlítinn ræðustúf við
það tækifæri. ,Hvorn viljið þér heldur — Þjóðverjann eða bolsé-
vikann?‘ sagði hann þá. Þér sjáið af þessu að Preissinger var hygg-
inn náungi."
„Eg get fallizt á það,“ sagði Reinhardt, „en ég er ekki farinn að
skilja ennþá hvernig þessi fortíð mannsins getur réttlætt fangels-
un hans, eða hvernig við gætunt á þeim grundvelli skotið hann
sem gisl?“
„Verið nú ekki of fljótfær, maður minn.“ Ríkiskanslarinn var
enn föðurlegur í fasi og tali. — „Bæheimski kolahringurinn vinnur
nú í þágu þýzka ríkisins. Þar er unnið dag og nótt til þess að full-
nægja pöntunum frá Þýzkalandi. Hagnaður félagsins af þessum
viðskiptum er ekki svo óálitlegur. Það er álitið á hærri stöðum í
Berlín, að það sé ósanngjamt, að allur þessi hagnaður renni hljóða-
laust í vasana á herra Preissinger. Hér beri að gera nokkra breyt-
ingu á og þeim, sem verðugri eru, — þýzkum mönnum — beri að
sýna nokkra viðurkenningu. Eða teljið þér það ekki réttmætt?“
„Vitaskuld,“ samsinnti Reinhardt.
„Það er þess vegna í þágu þjóðlegra hagsmuna, — ef þessum fjár-
hagsáhyggjum væri létt af herra Preissinger. Og í því tilefni óska
ég yður til hamingju, herra lögreglustjóri. Þér hafið veitt vel. Mér
sýnist augljóst, að yður verði veitt nokkur viðurkenning ef yður
tekst að Ijúka þessu Glasenappsmáli hlífðarlaust, — eins og nú
horfir og málið gefur ástæðu til“.
Reinhardt var glaður og hamingjusamur. Allt hafði snúizt til
betri vegar. Hann var að gera ríkisverndaranum og vinum hans
greiðal Glasenappmálið lá nú opið fyrir. Því yrði lokið án nokk-
urs hiks og án tafar. Hann mundi hljóta viðurkenningu, — hlut-
deild í metorðum og auði. Hann langaði mest til að þrýsta hönd
ríkisvemdarans. En samtalinu var lokið. Reinhardt sló hælunum
saman. „Heil Hitler". Hvellur hljómur orðanna bergmálaði i
hinni stóm, veggháu skrifstofu ríkisvemdarans.
* * *
Nýr dagur var runninn í fangelsinu. Einn klefinn geymdi fimm
af gislunum. Þótt hurðin væri rammger, mátti heyra stígvélaglam
og ryskingar fram á ganginn. ,,Æ, — ekki, — gerið það ekki,“ hróp-
aði einhver þar frammi. Hljóðin köfnuðu í hryglu.
„Morgunæfingar," sagði Lobkowitz, einn af gislunum.
Hann staulaðist fram úr fletinu, sem hann hafði legið á við hlið-
ina á Wallerstein. Vegalengdin frá glugganum til dyranna var fjög-
ur og hálft fótmál og þeir höfðu fljótlega lært, að eina ráðið til
þess að reka sig ekki hver á annan var að liggja kyrr í fletinu. Að-
eins einn, í mesta lagi tveir, gátu hreyft sig í einu. Loftið var
þungt, þrungið af uppgufuninni frá fimm líkömum, sem ekki
höfðu verið þvegnir í tvo daga.
Lobkowitz gekk um gólf. „Haldið þið,“ spurði hann, „að þessi
sem hljóðaði, sé sá sami og þeir drógu út í gær?“
„Hvernig ætti eg að vita það?“ mmdi í Janoshik, hreingerning-
arkarlinum.
„Svona spurningar eru sízt til þess fallnar, minn kæri Lobkowitz,
að hressa upp á okkur,“ sagði Prokosch í áminningartón. „Eg er
viss um, að okkur rann öllum kalt vatn milli skinns og hörunds,
þegar við heyrðum veinin í manngarminum. Eigum við ekki að
reyna að láta sem við vitum ekkert um þetta, — hugsa ekkert um
það?"
„Um hvern fjandann ætti maður þá að hugsa?" andmælti Lobko-
witz og hélt áfram að ganga um gólf.
„Hausinn á mér er að klofna,“ sagði Lev Preissinger og reis upp
við dogg. „Eg vil komast burtu héðan,"
(Framhald).
DAGUR
S*»<t><»<S>»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»<»»»»»»»<$*»»<»»»»»<»»»»<3>»><»<Stt3*S*S
Þ AKK ARÁV ARP.
Innilegt þakklæti votta eg öllum ættingjum mínum og
vinum, svo og kveníélaginu „Hvöt“, sem glöddu mig með |
heimsókn og gjötum á áttræðisafmæli mínu þann 16. iebr. f
siðastliðinn. — Guð launi yður öllum.
PÁLÍNA JÓHANNSDÓTTIR, Hinriksmýri, Árskógshr.
Vil selja
ca. 8 tonna bát með 25—30 hestafla Tuxhamvél. — Veið-
arfæri geta fylgt.
$ JNGIMUNDUR ÁRNASON, Akureyri.
NÝ TRÉSMÍÐAVINNUSTOFA
hefir verið opnuð í Strandgötu 35B, Akureyri, undir
nafninu SKJÖLDUR H/F.
Vinnustofan annast alls konar trésmíði, svo sem hús-
gagnasmíði.
LÍKKISTUR OG LÍKKLÆÐI verða óvallt fyrirliggjandi,
og má fyrst um sinn panta þær í síma nr. 91.
Vinnustofan leggur áherzlu á vandaða vinnu, fljóta
og góða afgreiðslu.
F. h. Skjöldur h/t
JÓN ÞORVALDSSON
TILBOÐ
óskast í að flytja mjólk úr Arnamess- og Skriðudeild
til Mjólkursamlags K.E.A., frá 1. maí 1944 til jafn-
lengdar 1945.
Tilboðum sé skilað til Stefáns Stefánssonar, Fagra-
skógi, fyrir 5. marz n. k.
NOTSÐ SJAFNAR-VORUR

ÚR BÆNUM.
Leikhúsið. Leikfélag Akureyrar
sýndi tvo leiki á sunnudags- og mánu-
dagskvöld. Leikir þessir voru „Grái
frakkinn" og „Frúin sefur“. Yfirleitt
fóru leikendurnir laglega með hlut-
verk sín. Frú Rósa ívars lék Klöru
og leysti það ágætlega af hendi; eru
leikhæfileikar hennar alveg ótvíræð-
ir. Sömuleiðis lék Haraldur Bjömsson
Sivert prýðilega. Tryggva Jónatans-
syni tókst vel með Seydel. Sigurður
dýralæknir lék Holéer. Veltur á
miklu að það hlutverk sé vel af hendí
leyst. Leikur Sigurðar var sléttur og
áferðarfagur, en tilbreyting í rödd og
svipbrigði ekki nægileg. Gísli Magn-
ússon lék Valberé og fórst það ekki
ólaglega; sama er að segja um Jó-
hannes Jónasson; hann lék Pétur; en
fremur var leikur hans þunglamaleg-
ur og ofmikill spekingsbragur yfir
honum.
Sama má segja um síðari leikinn:
„Frúin sefur“. Hann fór laglega fram.
Bezt þótti mér Jón ívars fara með
sitt hlutverk. Hann lék Jósep.
Þar sem þessir leikir eru á boðstól-
um, eiga bæjarbúar kost ágóðri
skemmtun og saklausri.
(Úr Degi 26. febr. 1919).
*
❖
Þrautin, sem hér fer á eftir, er úr enskri
keppni. Lausnin verður birt f næsta blaði.
Þótt spil allra leikenda séu gefin hér,
skyldu menn muna, að í bardaganum sá
S. aðeins sín eigin spil og blinds.
Staðan er þessi:
N: S.—x,x,x,x. H.—D,I0,x,x. T.—Á,K,D.
L.-K,x.
V: S,—K,x,x. H,—x,x,x,x,x. T.—6,2. L.—
x,x,x.
A: S,—x,x,x. H.-----T,—G,10,x,x,x. L.—
x,x,x,x,x.
S: S.-x,x,x. H.-Á,K,G,9. T.-9,x,x. L,—
Á,Dat.
Sögnin er fjögur hjörtu hjá S. Fyrstu
tveir slagirnir féllu þannig:
1. V: Lx. N: LK. A: Lx. S: Lx.
2. V: Hx. N: Hx. A: Lx(II). S: HÁ.
Hvernig á S. að spila til þess að vinna
sögnina? Getur hann unnið hana?
BRÉF
(Framhald a£ 3. síðu).
lega að þar hefði allt.farið vel
fram. En hann gat líka um
hljómsveitina sem spilaði í hús-
inu þetta kvöld. Eftir hans dómi
átti hún ekki við á þessu kvöldi
og var óalandi og óferjandi.
Þarna 'er eg nú ekki nafna mín-
um sammála. Eftir því sem hann
skrifar þá virðist hann vera
„fanatiskur klassiker" og hata
allt sem heitir „jazz“. En eitt
vildi eg nú segja honum samt og
það er það, að „jazzinn", eða létt
lög, eiga sinn tilverurétt, alveg
eins og hin sígildu lög. Og ef að
gengið yrði til atkvæða um það,
hvort danslögin ættu rétt á sér
eða ei, meðal hins unga fólks hér
í bænum, þá er eg anzi hræddur
um, að þar yrði nafni minn í
minni hluta. Danshljómsveit
Óskars Ósberg er viðurkennd að
vera með því bezta, sem hægt er
að fá af því tagi hér í bænum.
Mér þykir þess vegna leitt, að
heyra sett út á hana. Eg verð að
segja það, að eg var ekki síður
ánægður yfir starfi hennar, held-
ur en öðru sem gerðist í húsinu
þetta kvöld. Eg vil hér með
þakka hljómsveitinni hjartan-
lega fyrir skemmtunina, og von-
ast til þess, að eg eigi oft eftir að
heyra til hennar eftirleiðis.
ÁKI.