Dagur - 26.05.1944, Blaðsíða 6

DAQVR
Föstudagur 26. maí 1944
e/sm
sr£f4iir#evAt
(Framhald).
„Það stendur einhver þarna í skugganum við innganginn,“ sagði
hann. „Sýnist hafa gráan hatt á höfðinu. Róleg, róleg! Misstu ekki
bollann!"
Hún dreypti á kaffinu og varð rólegri.
„Ó, og nú hefi eg dregið þig með mér út á þessa ófæru,“ sagði
hún. „Það var heimskulegt af mér. Eg hefði átt að vita betur, eftir
að Reinhardt kom í heimsóknina--------“
„Reinhardt? Lögregluforinginn sjálfur?"
Hann settist við hlið hennar á rúmið, tók hönd hennar þéttings-
fast og hélt henni í sterklegri hendi sinni. „Þér er sama þótt við
kveikjum ekki ljósið?“ sagði hann. „Það er ástæðulaust að láta þá
þarna niðri vita í hvaða herbergi þú ert, því að það eru ekki margir
sem hafa Ijós á þessum tíma nætur."
„En hvað gera þeir nú við þig?“
„Heyrðu nú, Milada! Fimmtíu manns búa í þessari byggingu, —
sum herbergin snúa að götunni, önnur að garðinum. Gráhattur
þarna niðri veit ekki hvar þú ert, — bíður bara þangað til þú
kemur aftur.
„Verður þú nú ekki grunaður?"
„Það getur vel verið, — en eg er vanur að fást við þá.“
„En þeir bíða úti fyrir!“
„Eg hafði ekki ætlað mér að koma hingað aftur í nótt. Þess vegna
er bezt 'að þú verðir kyrr, og þegar eg fer héðan, eftir dálitla
stund, skal eg sjá um Gráhatt. Ætli ekki verði einhver ráð til þess
að losna við hann.“
Hann saup á kaffibollanum. „Hræðilegur drykkur!" hrópaði
hann, — „en við hverju er að búast? Hvað sagði Reinhardt?“
Rósemi hans hafði áhrif á hana. Hún sagði honum alla söguna.
Fyrst, hversu hún hefði verið gripin undrun og ótta, þegar hún sá
Reinhardt bíða sín heima hjá frú-Klein, að hann hefði vitað um
deilu hennar og Glasenapps, og hvernig hann hefði reynt að láta
líta svo út, sem hún hefði drepið Glasenapp. Síðan hefði hún verið
komin á flugstig með að hrópa upp, að Glasenapp hefði framið
sjálfsmorð, — en hefði áttað sig á síðasta augnabliki og tekið þann
kost, að svara engu. Hann hefði orðið fyrir vonbrigðum, og sagt að
skilnaði, að hann mundi fylgjast vel með því, sem hún tæki sér fyr-
ir hendur.
•Hún gat ekki setið kyrr á meðan hún upplifði í endurminning-
unni allt sem fram farið hafði á milli hennar og Reinhardts. í
bjarma eldsins, sem brann í arninum sá hann hana reika eirðar-
lausa um gólfið og skugga hennar, stóran og afskræmdan, þjóta
um vegginn.
„Mér finnst eg vera í gildru, — engrar bjargar von. Eg get gefið
upp alla vörn.“ Hún lauk sögunni með þessum orðum, og lét fall-
ást í sætið aftur.
Breda hafði hlustað með athygli. Nú fól hann andlitið í hönd-
um sér og hrópaði: „Gerðu það ekki Milada! Eg skal reyna að
hjálpa þér.“
Eg elska hana, hugsaði hann, og þó get eg ekki verndað hana.
Elskhuginn óskar einskis frekar en að vernda ástmey sína, umvefja
hana hlýju og þægindum, byggja fyrir hana hús. En þeir sprengja
húsin okkar í loft upp, brjóta upp dyrnar með byssuskeftunum og
svívirða konur okkar. Dásamlegt væri að rífa óvininn á hol með
berum höndunum! — En við erum þögulir, hlekkjaðir og óvopn-
aðir og bíðum, — bíðum og kveljumst.
„Eg skal segja hvað eg ætla að starfa í nótt,“ sagði Breda, „því
að það snertir þig beinlínis — eykur hættuna sem þú ert í. Sittu
hjá mérl"
Hún hlýddi. Það var eins og rödd hans væri ómótstæðileg, drægi
hana að sér eins og segull.
„Við verðum tveir um þetta, — eg og starfsmaður við útvarps-
stöðina hér í Prag. í gegnum hann tekst mér ef til vill að koma
tölsku útvarpi gegnum stöðina, — ef mikið liggur við. Og nú ligg-
ur einmitt mikið við.
Ætlunin er að svipta tjaldinu frá svívirðingunni sem Gestapo er
nú að fremja. Við getum ekki varnað þeim að drepa gislana. En
við getum sent nazistalýgina heim til föðurhúsanna. Við getum
’átið alla þjóðina vita í einu vetfangi hver er sannleikurinn í
Glasenappmálinu. Við getum á þann hátt hefnt Janoshik, — hefnt
þín, — já og allra annarra."
Ákefð hans og festa gerði hana óttaslegna, en tofraði hana þó.
Hann var hermaður og hún dáðist að honum. Öttinn var þó rík-
astur í sál hennar. Hún hafði misst Pavel. Hún vildi ekki missa
Breda líka.
„Hvað verður um þig?“ hrópaði hún. „Þú hugsar ekki um sjálf-
an þig, — en eg geri það.“
Hann var hrærður. Hún gleymdi lífshættunni og ógnunum, sem
biðu hennár, og hafði áhyggjur af framtíð hans! Hvað gat hann
boðið henni? Hann átti ekkert, — varla lífið sjálft. Hvað gat hann
sagt henni? Gat hann rastt við hana um framtíð sem var mistri hul-
(Framhald),
Frá SjómannadegiDum
Ákveðið er að keppni í eftirtöldum íþróttum fari
fram á Sjómannadaginn, 4. júní 1944.
1. Kappróður: Þátttaka heimil stéttarfélögum sjó-
manna, einstökum skipshöfnum og „nótabrúk-
unum“.
2. Stakkasund: Þátttaka heimilöllumsjómönnum.
3. Reipdráttur: Þátttaka heimil stéttarfélögum
sjómanna.
4. Knattspyrna: Þátttaka heimil stéttarfélögum
sjómanna. -
Þess er fastlega vænzt að félög og einstaklingar
rilkynni þátttöku sína hið allra fyrsta.
SJÓMANNADAGSRÁÐ AKUREYRAR.
AÐALFUIVDUR
i
FLUGFÉLAGS ÍSLANDS H.F.,
verður haldinn í Oddfellowhúsinu í Reykja-
vík miðvikudaginn 31. maí næstk., kl. 2 e. h. I
DAGSKRÁ:
Venjuleg aðalfundarstörf.
STJÓRNIN.
KHKHKhKHKHKHKHKHKHKHKBKKKHKHKHKHKHKHKHKHKhKHKhKHKKHK
Handklæði
Hvít og mislit handklæði tekin upp í dag
(föstudag).
KAUPFÉLAG EYFIRÐINGA
V ef naðarvörudeild
HÍhKHXHKHKHKHKHXHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHXKHKHKHKHKHKÍ
VINDLINGAKVEIKJARAR, 3 tegundir
LÖGUR Á VINDLINGAKVEIKJARA,
í glösum, kr. 5.75 glasið.
Nýlenduvörudeild og útibú.
FRÁ HÚSAVÍK.
(Framhald af 5. síðu).
framt skorar fundurinn á ríkis-
stjórn og Alþingi að gera nauð-
synlegar ráðstafanir til þess að
það verði ein af fyrstu athöfn-
um hins nýja lýðveldis, að
tryggja sjálfstæði sitt með því
að greiða erlendar skuldir ríkis-
ins“.
Að kvöldi fyrsta og annars
fundardags sóttu fundarmenn
og aðrir félagsmenn, eftir því
sem húsrúm leyfði, skemmtanir
í Samkomuhúsi Húsavíkur í
boði félagsins.
★
Nýlega hafa látizt 3 Húsvík-
ingar hér á sjúkrahúsinu. í apr-
ílmánuði þau Jónína Helgadótt-
ir, miðaldra kona, gift Guðna
Jónssyni sjómanni, og Jóhann-
es H. Jónsson skósmiður, rúm-
lega fimmtugur, ókvongaður, og
13. þ. m. Pétur Sigurgeirsson
bílstjóri, ungur maður, átti konu
og tvö börn.
FOKDREIFAR
(Framhald af 4. siðu).
leysi og ofbeldi því, sem stjórnar-
stefnu hennar er samfara, en fangels-
in og fangabúðimar eru enn fyrir
hendi sem fyrr, og þar er hverjum
þeim búinn staður, sem leynilögregl-
an hefir vanþóknun á.
Vonir þær, er rússneska þjóðin
gerði sér um stjórnarfarslegar og fé-
lagslegar umbætur í upphafi þessarar
styrjaldar, hafa aðeins reynzt tál-
vonir.
Styrjöldin er enn ekki til lykta
leidd, en þó eru valdhafarnir í Kreml
þegar teknir að búa nýja kynslóð und-
ir nýja styrjöld. Ef heimsfriður á að
vera tryggður og þjóð mín að fá not.-
ið farsældar og farnaðar, verður önn-
ur stjómmálastefna að komast á í
Rússlandi en sú, sem sovétstjómin
aðhyllist“.
gKOÐUN MÍN er sú“, segir
" Kravchenkov, „að Rússar
þarfnist jafnvel flestum öðrum þjóð-
um fremur, stjórnmálalegs frelsis rit-
frelsis og málfrelsis, frelsis frá skorti
ög frelsis frá ótta. En ríkisstjórn þjóð
ar minnar hefir ekkert gert til þess að
færa henni þessi sjálfsögðu mannrétt-
indi, enda þótt hún hafi ekki sparað
varaþjónustu sína við frels'ð og
mannréttindin. Rússneska þ;óðin hef-
ir átt við ógn og skort að búa árum
saman. Rússneska þjóðin á vissulega
kröfurétt á frelsi og mannréttindum
oftir ægifórair þær, sem hún nú hefir
tært í baráttunni við hinn þýzka inn-
rásarher. Fómir hennar og barátta
hefir vissulega verið meira virði en
framlag valdhafanna og orkað meiru
til gerbreytingar viðhorfutn hildar-
leiksins.
Eg hefi orðið glögglega var við bar-
áttuaðferðir sovétstjórnaiinnar gegn
andstæðingum hennar og veit þvi á
hverju eg muni eiga von. En eg læt
það engin áhrif hafa á afstöðu mína“.
J£RAVCHENKOV bætti því við yf-
irlýsingu sína, að heimsókn sín
til Bandaríkjanna „hafi orkað miklu
í því efni, að glöggva skilning n.inn á
ýmsu því, sem athygli mín hafði raun
ar löngu beinzt að heima á Rússlandi.
Eg hefi fengið þann grun minn stað-
festan, að lýsing sú, sem áróður sovét-
stjórnarinnar gefur af hinu svonefnda
kapitalska lýðræði, styðst ekki við
neina stoð í raunveruleikanum.
Bandaríkjamenn geta vart skilið ]iað,
hvers virði það hefir reynzt mór, að
hafa aldrei verið krafinn um að fram-
vísa vegabréfi mínu þá sjö mánuði,
sem eg hefi gist land þeirra“.
Hann kvað og þannig að orði, að
meginhluti rússnesku þjóðarinnar
væri sér raunverulega sammála og
legði lítt trúnað á loforð sovétstjórn-
arinnar.