Dagur - 02.06.1948, Blaðsíða 6

DAGUR
Miðvikudaginn 2. júní 1948
6
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
-------- 32. DAGUR. ____
(Framhald).
„Afsakaðu, að það er bara eg,“
sagði Maggie vingjarnlega, „því
að María á í annríki og enginn
heima nema eg og hún.“ Maggie
ýtti bunka af blöðum. og tímarit-
um til hliðar og setti bakkann á
borðið við rúmið. Á meðan Díana
horfði þögul á hana, gekk hún
inn í baðherbergið, náði í þvotta-
poka og handklæði og fékk
henni. „Koddarnir fara illa,“ hélt
hún áfram og lagaði þá og sæng-
ina.
„Þú þarft ekkert að skipta þér
af mér,“ sagði Díana
„Allt í lagi góða, en einu sinni
gerir ekkert. Hérna, drekktu
kakóið þitt.“
„Eg átti ekki við-------“ stam-
aði Díana, og roðnaði.
„Alveg sama við hvað þú áttir,
við skulum ekki hugsa um það
núna. Þegar maður er lasinn,
meinar maður ekkert yfirleitt,
heldur hugsar um það eitt að láta
sér batna.“
Díana reis upp við dogg og
horfði erin a Mággié.1 ‘Loks’ tók
hún bóllánn og byrjaði áð clrekka
og borða brauð með.
„Eg var eiginlega að hugsa um
þig, þegar þú komst inn,“ sagði
hún.
„Þér versnar bara kvefið af
því,“ svaraði Maggie. „Þegar
maður er lasinn á maður að hugsa
um eitthvað fallegt og kærkom-
ið.“
Díana roðnaði enn meira. —
„Viltu ekki setjast?“ sagði hún
loksins.
„Þú ert allt öðruvísi í dag en
venjulega. Og fyrir löngu sagði
eg, að e. t. v. gætum við talað við
þig' eins og þú værir ein af okkur,
eg meina af-------“
„Eg skil, við skulum sleppa því.
En hvað mundir þú þá hafa sagt
við mig?“
„Við skulum nú sjá,“ sagði Dí-
ana gætilega, en kom ekki meiru
upp, því að ákafan hnerra setti
að henni. „Þú smitast af mér,“
sagði hún svo.
„Nei, nei, eg er stálhraust og
verður aldrei misdægurt.“
„Þú ert kannske hraust og
sterk. Eg hefi aldrei verið þannig.
Þegar eg var lítil, var alltaf eitt-
hvað að mér. Eg ætlaði að segja
þér frá því, ásamt fleiru.“
Maggie beið eftir áframhald-
inu.
„Eg veit, að þú heldur að við
höfum veric hamingjusöm af því
að við höfum haft næga peninga.
En það er-«kki öll sagari. Móðir
okkar hefir véi'ið' álvég" eins
óháíriingjusöm í ríkidæminu og
hun hefði verið í fátækt. Hún er
raungmanneskja á margan hátt,
og eg er hrædd um að hún þoli
ekki mikið í viðbót. Hún á svo
bágt' méð svefn og notar svefn-
pillur. Eg vakna stundum á nótt-
unni og fer að hugsa um að e. t.
v. hafi hun nú tekið of mikið af
þeim------“
„Mér þykir leitt að heyra
þetta,“ sagði Maggie.
„Eg veit ekki hvernig það er,
kannske heldur þú að hún gæti
verið sterkari á svellinum, ef hún
bara vildi. En sjáðu nú til. Fvrst
var það eg, og eg var alltaf veik,
Hún vildi að eg yrði hraust og
glæsileg, en í staðinn er eg eins og
þú sérð. Eg tek mér það nú ekki
svo nærri héðan af, því að eg er
búin að eignast------“ Hún þagn-
aði snögglega og beygði af. „Og
svo misstum við pabba. Hjóna-
bandið var' alltaf innilegt og hún
saknaði hans ákaflega. Hann var
stór maður og myndarlegur, eins
og Georg, og hann var líka gáfað-
ur, og þegar hann dó, varð
mamma að taka við stjórninni á
öllu, öllum fyrirtækjunum og
eignunum og hún vissi svo lítið
um svoleiðis hluti. Auðvitað hefir
hún lögfræðinga og fram-
kvæmdastjóra, en ábyrgðin hvílir
á henni. Því að Anthoný hefir
ekki reynt að feta í fótspor pabba.
Hann vill það ekki. Hann vildi
selja allt saman ,því að hann kær-
ir sig ekkert um námur eða
hlutabréf eða um að græða mikla
peninga. Bara selja allt saman
og láta það duga fyrir framfæri
fjölskyldunnar meðan það entist.
En mamma vildi það ekki. Því að
þá mundu ekki hafa verið stórir
sjóðir handa öllum, og þeir
mundu hafa farið fljótt, þegar
aldrei bættist við þá. Hún sagði
Anthony það, en hann er dálítið
skrítinn. Hann sagði að við vær-
um nógu lengi búin að græða og
tími væri til kominn að aðrirr
fengju að græða eitthvað líka.
Maður ætti ekki að reyna að
vera blaðamaður, og hann kom
halda í gróðafyrirtæki til eilífð-
ar. Alveg eins og margt fólk
græði ekki á okkar fyrirtækjum!
En mamma hlustaði auðvitað
ekki á hann og síðan hefir hún
alla ábyrgðina."
Maggie sagði ekkert.
Pabbi varð fyrir vonbrigðum
með Anthony líka,“ hélt Díana
áfram. „Hann hefir alltaf verið
svo einkennilegur. En mér þykir
nú samt vænt um hann. Þegar
hann var tvítugur, fékk hann
starf við dagblað með 18 dala
launum á viku, eða eitthvað
ámóta lítilræði, en Anthony vildi
(Framhald).
| Þökkum innilega öllum beim, er sýndu samúð og hluttekn-
ingu við andlát og jarðarför litla drengsins okkar,
ÁRNA KETILS.
Laufcy Árnadóttir, Friðrik Ketilsson.
Þakka hjartanlega skeyti, gjafir og auðsýncla vináttu
d sextugsajmœli minu, 24. rnaí s. I.
Guð blcssi ykkur öll.
GRÍMUR J. STEFÁNSSON.
kr*iO|0|t>i0|0|0|0|0irt|0|O|t>|0|0|rt|0|0g>|O|rtf0|0|0|0|0|O|0|0|0|r>|f%0iWt0|rt|0|0|t>|t>|0|t>|0|tl|t >|0|0|(
krtiOioJMSfOrOtrtttMSiOiOiOiOiOiOtrttrttrtirttrttOiOtrtirttrttOiOtrttOtrtirttOitMMMtiOtrliOfOitVMltrtiOiOtn
Innilegar þakkir vottum við öllum vinum okkar og
vandamönnum, sem sýtvdu okkur volt vindttu sinnar
með heillaskeytum, heimsóknum og höfðinglegum gjöf-
um á 25 ára hjúskaþarafmœli okkar, þann 25. maí s. I.
Gcefan fylgi ykkur öllum i bráð og.len.gd.
Finnastöðum, 31. maí 1948.
HÓLMFRÍÐ UR PÁLSDÓ TTIR
KETILL S. GUÐJÖNSSON.
«•1111111111111111II Mll IUIIIIII lil III1111111111IIIIIIII llil IIIIIII! IIIIII llllll II (II111111111 ■11111111111 IIIIIHIIIIIM ■111111111111111111(11»
[ Frá Verkamannafélagi Akureyrarkaupst.
1 Þeir félagsmenn, sem eru atvinnulitlir og ekki 1
i ltafa ráðið sig í atvinnu í sumar, eru beðnir að i
gefa sig fram \ ið skrifstofu verkalýðsfélaganna. |
í Skrifstofan er opin daglega kl. 2—6 e. h. i
i Verkamannafélag Aku reyrarkati p8ta)ðaj.
• imi ■■ 11111111111 iii iii iii .. iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiii iiiiii ■ 11 ITTi 111111111111111111 a 11111?
* iiiiiiiiiiiiiiii ii iiiiitiiiiiiiiiiiiiiiaiiii iii iiiiiinii ii ii n iii iii 11111111111111 iii iiiiiiiuii iii iii i iii iii iii mtiiiiii n iiMiiiniiiiii ii*
| ULLARDÚKAR, margar gerðir, )
KAMGARNSBAND, margir litir, i
f LOPI, margir litir, i
i venjulega fyrirliggjandi í öllum i
í kaupfélögum landsins. i
Ullarverksraiðjan GEFJUN
«»»111111111111111111111111111111111111 iiiuiiíiiiiiiiiii|iiiuiii iii iii nimi iii ii uuiiiiiiiMn iiim, n,||ll|l|llllllll|llllllllllllll||||«
MYNDASAGA DAGS — 1
Kjölfar Rauða drekans
Rall sá, hvað um var að vera, og bjargaði mér.
„Úr þcssu geta orðið málaferli.“
Fræg skáldsaga um
ævintýri og hetjudáðir
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
l^G HEITI Sam Rosen, og eg er meðeigandi seglskút-
unnar „Drottningin frá Melbourne“, sem er flutn-
ingaskip. Líklega hefði eg aldrei gerzt meðeigandi og
félagi Ralls, ef Tilden King Carter hefði ekki snögglega
orðið veikur. Eg hafði talið Carter á það, að ganga á skip
með mér í San Fransisco, og þegar til Sidney kom, þurfti
að flytja hann á sjúkrahús. — Eg var staddur í veitinga-
húsi nokkru og var að velta því fyrir mér, hvað eg ætti
að taka til bragðs, þegar tveir sjómenn, af skipi frá
Chile, byrjuðu að ýfast við mig að ástæðulausu. En sner-
ist hart til varnar og þeir lágu báðir flatir eftir andartak.
Rall var þai na nærstaddur og hann kom mér út, áður en
lögreglan kom á vettvang. Hann gerði mér tilboð um að
ráða mig á „Rauða drekann“ og lofaði að lána mér pen-
inga, til þess að Carter gæti greitt sjúkrahúsvistina.
Eg kom um borð í Rauða drekann við sólarupprás og
innan stundar voru segl að hún og skipið tók skriðinn
fyrir þungum staðvindum. Mér leizt skipið undarlegt.
Það var í þessari ferð í þjónustu banka nokkurs, en ekk-
ert þar um borð virtist minna á íhaldssemi og stöðug-
leika bankafyrirtækja. Einhver leyndardómsfullur blær
var yfir öllu, og skipstjórinn sór sig meira í ætt sjóræn-
ingja en bankafulltrúa. Hann hellti í sig með vissum
millibilum og líktist þá einna mest hvirfilbyl á hápunkti,
lét skammirnar og höggin dynja á hásetunum, en ekki
urðu nein tíðindi af þessu. Skipið hélt sína leið.
Kvöld nokkurt bauð Rall skipstjóri mér til káetu
sinnar. Þegar inn var komið tvílæsti hann hurðinni,
hellti í glös handa okkur og tók svo til orða: „Eg hefi
fyrirætlun í huga, sem líkleg er til þess að gefa góðan
pening. Vilt þú vera með, Rosen?“
„Það þykir mér líklegt. Ekkert jafnast á við að afla
sér peninga með heiðarlegu móti.“
„Seðill er alltaf seðill,“ sagði hann. „En það er bezt að
þú vitir það strax, að þessi ráðagerð getur leitt til mála-
ferla.“
Eigandi „Rauða drekans“ var útgerðarfélagið Batjak
á Java, og farmurinn var milljón dala virði í gulli. í
stuttu máli var hugmynd hans sú, að sigla skipinu af
réttri leið, stranda því á rifi, sem ekki var merkt á kort-
um, en honum var kunnugt um, og láta það síga í hafið
þar, en koma aftur til baka og hirða gullið, þegar örlög
skipsins væru ekki lengur á hvers manns vörum.
Annar skipsmaður, Ripper Arrezo, var tekinn með í
félagið. Loringe, fyrsti stýrimaður, var eini maðurinn,
sem við þóttumst þurfa að óttast. Rall sá um hann. Hann
var lokaður inni og meðhöndlaður þannig, að óþarft var
að óttast nokkuð af hans hendi fyrst um sinn. Eftir það
var eg útnefndur fyrsti stýrimaður.
Dag eftir dag sigldum við ýmsar krókaleiðir, unz
skipshöfnin var orðin svo ramvillt, að engir nema sam-
særisfélagarnir vissu, hvar við vorum í rauninni staddir,
Fyrirtækið tókst með ágætum. Kóraltennurnar á rifinu
skáru djúpar raufir í botninn og Rall hrópaði, að menn
skyldu yfirgefa skipið, Allir komust í bátana og Rall tók
með sér nokkrar stengur af gulli í pakka. Rétt í því að
við ýttum frá, seig „Rauði drekinn“ aftur á bak í hafið,
tígulegur til hinztu stundar. Bismarkhafið luktist yfir
honum.
(Framhald í næsta blaði).