Dagur - 10.11.1948, Blaðsíða 10

10
DAGUR
Miðvikudaginn 10. nóv. 1948
-KA-KA-KA-KA-K-KA-K^-KA-KA-KA-KA-KA-KA-KA-KA-K-fc-K^-K-A-K
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
52. DAGUR.
(Framhald).
eldri kona og ágætis manneskja.
Hún talar um móður stúlkunnar
sem frænku sína. Frú Wilson er
að ala upp litla stúlku, sem heit-
ir Elísabet, og barnið er með
rauðgullið hár. Eg hefi aldrei séð
móðurina. En hún kemur hingað
tvisvar eða þrisvar á ári, eftir því
sem frú Wilson segir. Kannske
þetta geti komið yður á sporið?11
Anthony stóð á fætur. „Hvar
er hús frú Wilson?“ spurði hann,
Húsið var snoturt einbýlishús í
stórum garði. Innan úr húsinu
bárust glaðleg hljóð. Anthony
staldraði við augnablik og hlust-
aði áður en hann barði að dyr-
um. Hann var að reyna að gera
sér grein fyrir, hvaða hljóð þetta
væri. Jú, nú -þekkti hann það,
þótt hann hefði ekki heyrt það
síðan hann var drengur. Það var
skilvinda. Og í næsta herbergi
var verið að sauma á saumavél,
og þaðan bárust líka hljóð frá
litlu barni, sem var að leika sér.
Anthony barði að dyrum.
Skilvindan hélt áfram að suða,
en saumavélin stöðvaðist. Ein-
hver gekk hratt fram að dyrun-
um og opnaði þær.
Það var Maggie, sem stóð þar.
Eftir andartaks þögn sagði
Anthony, mjög vingjarnlega:
„Ætlarðu ekki að bjóða mér inn
fyrir?"
Hún horfði á hann, hreyfingar-
laus, hún bærði varirnar, eins og
til þess að svara honum, en ekk-
ert hljóð kom. Loksins sagði
hún: „Hvernig komst þú hing-
að?“
„Þú máttir alltaf vita, að eg
mundi finna þig,“ svaraði hann.
Hún hristi höfuðið. „Eg óska
ekki eftir nærveru þinni hér. Ef
nauðsynlegt er að eg tali við ykk-
ur, skal eg koma til borgarinnar.
Ef eg þarf að undirrita einhver
skjöl eða staðfesta framburð
minn með eiði.“
,,Eg er ekki kominn hingað til
þess að biðja um neitt slíkt.“
Einhver stuttstígur hraðaði sér
fram að dyrunum. Litla stúlkan
birtist allt í einu við hlið Maggie.
Hún var smækkuð mynd af móð-
ur sinni, ákaflega elskulegt og
fallegt barn. Hún laumaði litlu
hendinni í lófa móður sinnar.
„Hver er þetta, mamma?“ spufði
hún.
„Jæja,“ sagði Maggie. „Nú ertu
búinn að seðja forvitní þína óg fá
að vita, hvar eg er. Er þá ekki
nóg komið og viltu ekki fara?'“
Anthony lét þessu ósvarað, en
snA-i sér að litlu stúlkunni. —
.. Veiztu hvað,“ sagði hann, „mér
er orðið hálfkalt að standa hérna
og mamma þín hefir ekki einu
sinni boðið mér inn fyrir. Finnst
þér ekki að eg’megi koma inn og
láta mér hlýna ofurlítið?"
„Jú, auðvitað,“ sagði Elísabet
undir eins. Hún dró móður sína
með sér afsíðis. — „Hann segir að
sér sé kalt, mamma;“ sagði hún.
„Hvernig veiztu, hvað hún
heitir?“ spurði Maggie þegar hún
heyrði Anthony nefna nafn litlu
stúlkunnar.
„Eg spurðist fyrir. Og það var
hún, sem vísaði mér leiðina hing-
að. Eg vissi, að þessi litla stúlka
var til,,.en eg var alls ekki viss
um að þú værir hér.“
Elísabet tók í hendina á hon-
um. „Ef þú kemur ekki inn fyrir
strax, heldur stendur í dyrunum,
verður kalt inni. Það segir Ellen
frænka alltaf," sagði hún.
Maggie hvarf úr dyrunum
með uppgjafarsvip á andlitinu.
Hún settist á snotran sófa í dag-
stofunni. Þar hafði hún setið við
sauma. Hann sá, að hún hafði
verið að vinna við kjól á dóttur
sína. Hann lá . á saumavélinni.
Anthony lagði hattinn frá sér á
borðið.
„Ætlarðu ekki að fara úr káp-
unni?“ spurði Elísabet.
„Má eg það?“
„Auðvitað. Maður á alltaf að
fara úr kápunni, þegar maður er
boðinn inn í hús.“ Litla telpan
hljóp allt í einu út úr stofunni og
kallaði um leið: „Ellen frænka!
Það er kominn gestur!" Skil-
vindan þagnaði allt í einu.
Virðuleg, góðleg eldri kona birt-
ist allt í einu í dagstofudyrunum
og sléttaði ákaft úr vinnusvunt-
unni sinni. Hún sá Anthony
standa á miðju gólfi og Maggie
sitja í sófanum með sorgarsvip.
„Hvað gengur á hér?“ spurði
hún.
„Eg heiti Carver,“ sagði Ant-
hony. „Eg er vinur ungfrú Lane.
„Vilt þú tala við hann, Margrét,
eða viltu það ekki?“ spurði kon-
an með nokkrum þunga.
„Æi, það er sama héðan af,“
svaraði Maggie.
„Eruð þér hingað komnir til
þess að skapa okkur áhyggjur og
erfiði, ungi maður?“ spurði Ell-
en frænka og var mikið niðri
fyi'ir.
Maggie leit upp. „Eg verð að
tala við hann, Ellen ‘frænka,1
sagði hún. „En þú þarft ekki að
hafa áhyggjur af því. Það verður
í góðu.“ (
Frú Wilson tók í hendi litlu
stúlkunnar og leiddi hana burt.
„Þú kallar í mig, ef þú þarft mín
með,“ sagði hún við Maggie um
leið og hún lokaði dyrunum á
eftir sér.
Anthony tók sígarettuveskið
upp úr vasa sínum og handlék
það. Hann horfði á Maggie og
dáðist áð því með sjálfum sér,
hversu vel og snyrtilega hún var
klædd, þótt þar væri enginn rík-
ismannsbragur á, og það rifjaðist
enn upp fyrir honum, hversu
glæsileg ung stúlka hún var og
vel gerð til líkama og sálar.
Hann beið þögull eftir því að hún
hæfi samtalið.
(Framhald).
Þakka hjartanlega öllum vinum og vandamönnum,
fjær og nœr, alla peirra vinsemd og höfðingsskap, sem
ég varð aðnjótandi á sjötugsafmceli rninu, 30. október *
siðastliðinn.
Guð blessi ykkur öll.
RANNVEIG BJA RNA RDÓ TTIR.
- tl
KHKHKKHKHKHKHKHKBKHKHKHHKttKHKHKKttKHKí-iKHKStHKHKHKH
ÖÍHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKttKHKHKHKHKHKHKttKHKí
Hjartans þakkir lil allra, sem glöddu mig á 50 ára
afmceli mínu, 28. október, með heimsóknum, gjöfum,
blómum og skeytim. — Guð blessi ykkur öll.
AIARGRÉT B. ÞORSTEINSDÓTTIR
frá Lóni.
«KbKhKHKhKhkhKhKhkhkhKhkhkhkhkhK8K8KhkhKHK8KhK1)K
KHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKKHK
Innilegustu þakkir til barna minna, vina og kunn-
ingja, er glödduð mig með heimsóknum, gjöfum og
skeytum á sjötíu ára afmœli mínu, 1. nóvember s. I.
Guð og gæfan fylgi ykkur. — Lifið heil.
Réttarholti, 9. núvember 1948.
EMILÍA IIALLDÓRSDÓ TTlli.
hkhkbkhkbkbkhkhkbkhkhkbkhkhkhkhkhkhkhkbkhkhk.bkhk
IKVEÐJUORÐ 1
Við brottför mína af landinu vil ég nola þelta tæki- g
færi til þess að þakka kunningjum mitmm og vinum g
fyrir ágæt ltynni á liðnum árum. Sérstakléga vil ég kveðja g
alla þá, sem ég hef eliiti getað hitt, á þenríáh hátt. g
J. JENTOFT INDBJÖR. |
*ifiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiifiiiiiiiimiiiiiiiii iii 111111 iii •11111111111111111111111111111111 ■■ iiiiiii iii iii itiiimiaviiiiiiiiiiir ,4^
| IÐUNNAR-skór ]
I þykja
I SMEKKLEGIR, I
I STERKIR, !
! ÓDÝRIR. |
l Fást í öllum kaupfélögum landsins. |
\ Skinnaverksmiðjan IÐUNN
\ AKUREYRI Í
Kjölfar Rauða drekans
Fræg skáldsaga um Eftir GARLAND ROARK MYNDASAGA DAGS __________20
ævintýri og heíjudáðir Myndir eftir F. R. Gruger
Skutur skipsins lyftist upp úr vatninu við sprenginguna.
Ralls svaraði skothríðinni.
22J
Vírstrengirnir-lágu á botninum.
SKOTIIRÍÐIN FRÁ „FLORES“ færðist í aukana, en
Ralls svaraði þeim með skammbyssu sinni. Eg- hrópaði
til hans að taka við stjórn skipsins og auka seglin. „Eg
hitti einhvern," kallaði hann.
Eg sneri bátnum inn í ljósglampann fram undan, en,
þá rann upp fyrir mér, hversu ágætt skotmark eg var.
Byssukúla kom í sjóinn, rétt við borðstokkinn. „Hægt.á
bakborða," kallaði eg, og mér létti við að vita, að þegar
skipið léti að stjórn, mundi það verða í milli mín og
árásarmannanna.
Skipið hafði nú mikil segl uppi og jók skriðinn. Mér
var það ljóst, að þetta var fífldjörf sigling eins og á stóð,
en til lánsins hætti skothríðin brátt og mér varð rórra.
Við vorum nú að komast að sundinu, þar sem Sidneye
hafði látið strengja vírinn við yfirborðið. „Farðu hægar,
Ralls,“ kallaði cg, „Við erum að nálgast vírana.“ En eg
sá enga víra og þegar eg brá Ijóskerinu niður að vatninu,
sá eg að þeir lágu á botninum. Teleia! flaug méi' strax
í hug. Hún hlaut að hafa komizt að vélinni, sem þeim
var stýrt með.
„Ralls! Vírarnir eru horfnir. Fulla ferð!“ kallaði eg.
„Þú ert viss um, að þú viljir ekki koma með okkur?“
kallaði hann til mín.
„Góða ferð, Ralls,“ svaraði eg. „Sömuleiðis,“ svaraði
hann. Eg reri frá skipinu við svo búið, brýndi bátnum í
flæðarmálið og horfði á skipið. Það var nú komið út úr
læginu og út á sjó. Mér varð hugsað til mannanna á
Flores, og skildi ekkert í því, að þeir skyldu hafa hætt
skothríðinni svo fljótt ,og að þeir skyldu ekki hafa gert
neitt annað til þess að hindra för okkar.
En um leið og mér flaug þetta í hug, lýsti blossi upp
sjóinn utan við lægið, skutur skipsins lyftist upp úr
vatninu. Ogurlegar drunur bárust mér til eyrna og jörð-
in titraði undir fótum mér. Skipið hallaðist gífurlega,
og á næst aaugnabliki sá eg hvar Drottningin hvarf
sjónum, eins og sjórinn hefði gleypt hana. Brak úr skip-
inu flaug langar leiðir og járnstykki lenti í bátnum mín-
um. Á næsta augnabliki lenti eitthvað í höfðinu á mér.
Eg heyrði hróp einhvers staðar í myrkrinu, en síðan
vissi eg ekki meir. Mér soi'tnaði fyrir augum.
(Framhald í næsta blaði).