Dagur - 16.02.1949, Blaðsíða 6

6
D AGUR
Miðvikudaginn 16. febrúar 1949

"4
$
U
HVERFLYND ER VERÖLDIN
Saga eftir Charles Morgan
7. DAGUR.
f
(Framhald).
Sturgess hlýddi óðara þessu
boði. Að því loknu tók hann sér
sæti og beið þess rólegur, að hús-
bændirnir kæmu. Þau liomu sam-
an niðri og settust hjá honum.
Þetta var í fyrsta sinn, sem hann
hafði séð Maríu í samkvæmis-
kjól.
„Og kannske verður það líka í
síðasta sinn. Það gefast svo fá til-
efni nú til dags,“ sagði hún.
„Þa ðer samt gaman að sjá þig
í samkvæmisklæðum. Gleymdu
því ekki, að eg hefi ekki séð þig
síðan við unnum stríðið.“
„Já, við unnum stríðið, var það
ekki?“ sagði hún við Philip, sneri
sér síðari að Julian og sagði:
„Philip hefir rétt fyrir sér. Það,
sem gerzt hefir síðan, á ekki að
spilla því, að maður geti verið
hamingjusamur. Þar með er mik-
ið fengið.“
„Ef eg á að segja mitt álit,“
sagði Julian, „þá er það nægilegt,
að lifa og starfa. Utópía er hér
ekki ennþá og eg bjóst heldur
aldrei við henni. Eg verð því ekki
ariðvéldlega fyrir vonbrigðum.
Eg held að gestir okkar séu að
koma.“
Nok-kur þögn varð. Svo heyrð-
ist til Truckers, er hann var að
taka á móti gestunum í anddyr-
inu. Því næst birtist hann í dyr-
unum og tilkynnti komu þeirra
með hátíðlegum hætti. Auðséð
vai', að honum geðjaðist vel að
þeim báðum.
„Við þekkjumst þegar,“ sagði
frú Muriveh, er Philip var kynnt-
ur fyrir henni. „Valería, þetta er
ungi Bandaríkjamaðurinn, sem eg
hitti í lestinni og eg sagði þér
frá.“
Utlit ungu stúlkunnar var í svo
miklu samræm við rödd hennar,
að Philip var í senn undrandi og
ánægður. Honum fannst einhvem
veginn enn, að hann kannaðist við
þessa rödd og þetta útlit, en gat
ekki gert sér nánari grein fyrir
því.
„Nú stjórnar þú, Philip,“ sagði
Maria.
Þegar hann hafði hellt kokk-
teilnum í glösin, horfði hann á
ungu stúlkuna ganga fram nokk-
ur skref til þess að móttaka sitt
glas, og honum flaug í hug ungt
espitré, sem svignar fyrir vind-
gusti, en réttir sig svo aftur, hægt
og tígulega.
„Fósturmóðir mín segir, að þér
hafið jafnvel verið bi-osandi á
leiðinni hingað í járnbrautarlest-
inni,“ sagði unga stúlkan við
hann.
Hann hikaði andartak, og hug-
leiddi hið undarlega bergmál
raddar hennar. „Það er líklega
rétt hjá henni,“ sagði hann svo.
„Vinur minn sagði eitt sinn við
mig, að eg væri alltaf brosandi,
jafnvel þegar Þjóðverjarnir voru
rétt á hælum okkar. Mér þykir
gaman að ferðast. Líklega hefi eg
vei-ið að hugsa um hina ánægju-
legu daga, sem í hönd íóru.“
„Og eru þeir alltaf jafn ánægju-
legir?“
„Já, sannarlega eru þeir það.
Hver dagurinn öðrum betri, síðan
eg kom hingað.“
„Þessir dagar eru síðustu dag-
arnir, sem eg verð hér í Englandi
nú um sinn,“ sagði hún. „Eg bíð
aðeins eftir fari. Býst við tilkynn-
ingu á hverjum degi.“
„Eftir fari?“ spurði hann undr-
andi. „Ekki þó til Bandaríkj-
anna?“
Ákafi hans var svo mikill, að
hún gat ekki varist brosti. „Nei,“
svaraði hún. „Til Suður-Afríku.
Eg ætla að setjast að á heimili
bróður míns, sem býr þar.“
Þetta var sjálfsagt satt og rétt,
en hann gat ekki fengið sig til
þess að trúa því. Þessi stund var
svo dásamleg, að hann gat
ómögulega leyft Suður-Afríku að
eiga nokkurn þátt í henni.
Þegar inn í borðstofuria kom,
ræddi hann fyrst við frú Muriven,
sem sat á vinstri hönd, en augu
hans leituðu eigi að síður oft yfir
borðið, svo að hann gæti fest sér
vel í minni yfirbragð Valeríu.
Barton. Hann gætti sín þó vel,
hafði hemil á ákafa sínum. Hon-
um fannst e. t. v. meira til um
hina rólegu skapfestu, sem Jýsti
sér í 'svip hennar, en fríðleik
hennar. Var hann í rauninni róm-
antískur heimskingi, sem varð
ástfanginn af stúlku, sem hann
þekkti alls ekki? Þessi spurning
hvarflaði að honum hvað eftir
annað, en hann vék henni til
hliðar. Honum fannst aðdáirn sín
fyrir Valeríu Barton raunar ekki
koma því við.
Þau ræddu um hina fyrirhug-
uðu för til Suður-Afríku. Hún
sagði, að sig hefði alltaf langað til
að ferðast. Og raunar væri förin
þangað ekki nóg. Bezt væri að
geta siglt kringum hnöttinn á
góðu skipi, með almennilegu fólki
og gnótt af góðum bókum.
„Hvað kallið þér almennilegt
fólk?“
„Fólk, sem vinnur störf sín, sjó-
menn, verzlunarmenn, lækna,
hei-menn o. s. frv. Finnst yður
slíkur félagsskapur skemmtileg-
ur?“
„Nei, engan veginn, einkum ef
þér viljið ekki taka háskólakenn-
ara með!“
„Nei, alls ekki alla stéttina."
„Einn er nóg,“ sagði hann.
Það var gaman að rabba við
hana í léttum tón og láta mínút-
urnar fljúga.
En áður en kvöldverðinum væri
lokið, varð að taka upp annað
hjal. Það var frú Muriven, sem
vakti þau til veruleikans.
„Nei,“ sagði hún við Julian. „Eg
er ekki vissum að þú sért rétti
maðurinn fyrir mig að deila við.“
t'-.
: í kvöld og næstu kvöld:
j Fljótandi gull j
§ (Boom Toum) \
i Amerísk Met.ro Goldvyn 1
| Mayer stórmynd, samin af \
\ Jolin Lee Mahin, sam- 1
j kvæmt skáldsögunni „A i
i Lady Comes to Burkbur- |
I nett“ eftir James Edvard i
i Grant. i
e Leikstjóri: i
i Jaek Conway. I
e Aðalhlutverk: i
| Clark Gable |
i Spencer Tracy
Claudette Colbert
Hedy Lamarr. |
íu ii 111111 ii ii 11111 ■ iii 11111111 iiiiii ii iii iii iiiiiiniiiiii iii miii»
•iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiikiiiiiiiiiiiiinnin •-
| SKJALDBORGAR \
B í Ó
| Ólympíuleikarnir |
| 1948 |
í St. Moritz og
Lundúnum j
\ Glæsileg mynd í eðlilegum =
i litum, tekin fyrir J. Arthur i
i Rank, í samvinnu við fram- \
i kvæmdanefnd leikanna, af i
i Castleton Knight. \
\ Sýnd í kvöld og næstu |
i kvöld.
i Látið ekkert sæti ónotað. i
i Myndin verður send mjög j
fljótlega suður.
............................ * 1111111111111111111111 ii
ÍBÚÐ
4 herbergi og eldhús, er til
sölu. íbúðin er til sýnis dag-
lega frá kl. 1—3 e. h. til loka
þessa mánaðar. Tilboð ósk-
ast fyrir þann tíma. Venju-
legur réttur áskilinn.
Gunnar Friðriksson,
Aðalstræti 13.
Til sölu:
Smokingföt: einnig dökk
jakkaföt á tæplega meðal-
mann. — Upplýsingar í
Múnkaþyerárstræti 8
(norðurdyr).
„Végna þess að eg er þér sam-r
mála?“
„Þú lætur svo. En er það ekki
vegna þess, að þú hefir verið æfð-
ur sem sjóliðsforingi? Þér hefir
verið kennt, að sakast ekki um
orðinn hlut.“
Sturgess leit hvasst á gömlu
konuna.
(Framhald).
1»
Guðmundur Frímann:
I fylgd með farandskáldi
(Steindóri Sigurðssyni)
/.
Aö tregans jljóti eg fylgi þér á leiö,
þú farandskáld og draums!
Þitt lif er kvatt, þú hverfur einn á vald
hins kalda flugastraums.
AÖ koma og fara — hjartans IjóÖaljóð
skal loksins enda taka:
Að þessu sinni áttu ei afturkvæmt
og enga leiö til baka.
Er glóbjart voriö gislir Norðurland,
og græöir vetrarmein —
þaÖ finnur ekki framar meÖal vor
sinn föru- og angursvein.
Hann hefir þegar bergt af bikar þeim,
sem beztur honum reyndist:
Slík eilífgleymska og dauðclá ei fyrr
í dreggjum nokkrum leyndist.
II.
Seni þrotlaus leit, sem flótti um fenjaskóg,
þín för um heiminn var.
Frá sumarveröld þinni, sjálfum þér,
þig sifellt lengra bar.
Hví gátu óskir þínar aðeins rætzt
í æskudraumum þínum,
er söngflúð hjartans vökul varði þig,
gegn villu og óráðssýnutn?
Ei hvarflaus reyndist óðs og IjóÖs þíns lind,
svo Ijóma- og hljómatær!
Heill þeim, sem sungið hungurvöku-söng
til hinztu stunclar fær.
— TiTferða þinna framar enginn spyr,
og fölskva slær án tafar
á hinzta sþölinn, dána draumaskáld,
hinn dimma veg til grafar.
Þér hentar vel að öðlast atlivarf þar
— og una þar um stund,
sem jafnan einn og liuldu liöfði fórst
á hamingjunnar fund.
• í kumli þinu ríkir rímlaus nótt
og rökltrin gleymsliu mögnuð;----
i eilifsorta er sólskinslind þín streymd,
og söngflúð hjartans þögnuð.
III.
Hér skil ég við þig, þreytta og þjáða skcdd,
og þig ég kveðja hlýt.
(Senn liverf ég sjálfur út á liúmsins hronn,
og liingaÖ fylgdar nýt.)
Við tregans fljót, en aðeins stutla stund,
viö staðar nemum hljóðir.
GuÖ blessi þína hinztu flóttaför,
þú farandskáld og bróðir.
iKiiiiiiiiiiiiiiiiiliii»Mii*iii'iii"iiiii»'i*niiii,*ii,i,ii,lii*ii,ii'iiiii,,"i,iiiiiii»iiiiiiiiiH»iiiiiiiiiiiiiu>viiiiii|iniiiiiuiiiii»
| Bændur!
Bændur á byggingarsamþykktarsvæði Eyjafjarð- I
ar, er ætla að byggja hús á þessu ári, ættu að fá \
góðar teikningar af fyrirhuguðum byggingum i
lijá teiknistofu K. E. A., liið allra fyr.sta.
Samvinnubyggingafélag Eyjafjarðar,