Dagur - 16.11.1949, Blaðsíða 6

6
D A G U R
Miðvikudaginn 16. nóvember 1949
Eva eða Aníta?
Saga eftir Allan Vaughan Elston
10. DAGUR.
IÞROTTIR OG UTILIF
(Framhald).
Næstu vikurnar á eftir hafði
Roger engan frið fyrir blaða-
mönnum og blaðaljósmyndurum.
Oft heyrði hann smell í ljós—
myndavél, er hann geklc and-
varalaus á götunni. Oft á dag
hringdi síminn og einhver kunn-
ingi bauð honum ráð og aðstoð,
eða einhver ósvífinn blaðamaður
skaut að honum óþægilegri
spurningu. Hótanabréf fóru að
berast með póstinum.
Roger fannst hann ekki geta
svo opnað blað, að þar væri ekki
fleiri dálka frásögn um Evu Lang.
Eitt blaðið birti 29 myndir í sam-
bandi við réttarhaldið. Stærsta
myndin var í miðjunni og af
henni hjálfri. En út frá henni
geisluðu myndir af öllum 23
kunningjum hans, sem kallaðir
höfðu verið sem vitni. Roger var
heldur ekki gleymt. Og ekki
heldur Carey frænda og Harriet
frænku. Effie Foster og Cawfield
læknir voru með. Og Leslie Pax-
ton. Þarna voru myndir af kunn-
ustu borgurum héraðs og bæjar.
Og undir myndunum stóð með
feitu letri: Réttvísin gegn Evu
Lang.
Réttarhöldin hófust í yfirdóm-
stólnum í Detroit skömmu síðar.
Roger Marsh hummaði það fram
af sér að mæta þar strax. Hann
bjó um sig í hótelherbergr
skammt frá réttarsalnum og beið
þar til þess að sjá hverju fram
yndi, og hverjir yrðu valdir í
kviðdóminn. Útvarpið tilkynnti
allar fréttir jafnharðan, svo að
hann gat fylgzt með öllu, sem
gerðist. Hann ákvað að mæta
ekki í réttarsalnum fyrr en hann
væri kallaður sem vitni.
Heil vika leið án þess að sent
væri eftir honum .Þá var málinu
svo langt komið, að ekki var leng-
ur um að efast að Eva Lang
mundi verða fundin sek um morð
og verjandinn hafð iekki einu
sinni áert tilraun til þess að af-
stýra því. Hótelskrifari nokkur
hafði bent á hina ákærðu sem
konu ,er skotið hefði Rufus nokk
urn Fox til bana. En þar næst
hafði verjandinn leitt tvíbura-
systur í réttarsalinn og h.óf yfir-
heyrslu hótelskrifarans. Hann
spurði hann hvort hann myndi
eftir því, að önnur stúlka hefði
stöðvað hann á götunni þá um
morguninn og spurt hann iivað
klukkan væri?
„Já, eg man það,“ svaraði vitn-
ið.
„Hvor þeirra var það?“
En þeirri spurningu gat vitnið
ekki svarað.
Þannig var það, að allt málið
snerist um það, hvort hin ákærða
væri í rauninni Eva Lang eða
Aníta Blythe Marsh.
Þá var Roger kallaður sem
yitni og leiddur í vitnastólinn,
eftir að hafa eiðsvarið að segja
satt.
„Eruð þér ekkjumaður?“ spurði
ákærandinn.
„Já,“ svaraði hann hiklaust.
„Hvenær lézt konan yðar?“
„Fyrir fjórum árum.“
„Viljið þér gjöra svo vel að
segja réttinum frá kringumslæð-
unum, veikindum hennar, dauða
og greftrun?“
Rogei' gerði það, hann talaði
lágt, en hiklaust og ákveðið.
„Gjörið svo vel að horía á hina
ákærðu. Hafið þér nokkru sinni
séð þessa konu fyrr?“
„Já,1' ‘svaraði Roger. „Eg hefi
séð hana einu sinni áður.“
„Aðeins einu sinni?“
„Já, aðeins einu sinni.“
„Og hvar var það?“
„I fangelsinu í Seattle fyrir
tveimur mánuðum.“
„Það er nóg. Þakka yður fyrir
herra Marsh.“
Þegar röðin kom að verjandan-
um að spyrja ,spurði hann fyrst:
„Játið þér því að konan ýðar
hafi átt tvíburasystur,' serri' lieitir
Evelyn?“ ' '
„Vitneskja, sem mér jhefir bor-
izt nú í seinni tíð, hefir orðið
þess valdandi að eg álít að hún
hafi átt tvíburasystur.“
„Það er nóg,“ sagði verjandinn.
Roger réyndi að flýta sér sem
mest hann mátti út úr réttarsaln-
um. Hann hafði búizt við miklu
verri meðferð. Hann hafði haldið
að verjandinn mundi þaulspyrja
hann langa hríð.
Þegar hann kom heim á hótelið,
opnaði hann fyrir útvarpið á ný
og fylgdist með því, sem síðar
gerðist í réttinum. Og hann las
líka frásagnir blaðanna. Tíu borg
arai' að heiman voru kallaðir sem
vitni af ákærandanum, og allir
neituðu því að hin ákærða gæti
verið Aníta Marsh. Allir höfðu
verið við jarðarför hennar. Þegar
ákærandinn settist niður, virtist
mál Evu Lang vera vonlaust.
Þá tók verjandinn til máls og
kallaði hina ákærðu upp í vitna
stólinn. Hún sagði þar nákvæm-
lega sömu söguna og hún hafði
fyrr sagt Wipple lögreglufor-
ingja. Verjandinn kallaði 10 vitni
frá Baltimore, vitni, sem hann
hafði valið af handahófi eftir að
hafa kynnt sér málavexti alla. —
Þetta fólk var ekki ákveðið i
skoðun sinni og svaraði aðal-
spurningunni með orðunum: „Eg
veit það ekki. „Eitt vitnið var
sendill, sem hafði oft flutt vörur
heim á Marsh-heimilið. Hann
mundi vel, að hann hafði eitt sinn
kíkt inn í eldhúsið og séð þar
tvær konur, sem voru nákvæm-
lega eins að því er honum virtist.
„Var hin ákærða önnur
þeirra?"
„Það held eg.“
Komið út!
Dásamlega kvöld, fagra
veröld. Eg geng um hálf
freðin tún ofan við Ak-
ureyrarbæ og horfi til
fjalla. Tunglið skín frá
heiðbláum himni og loft
ið er undrahreint eftir
regnskúr í ljósaskiptun-
um. Sviflétt ský koma
líðandi úi' suðri, snudda
við mánann ef þau geta
og hverfa í húmdökkt
norðrið. Hér neðra er
snjólaust sem á sumar-
degi og golan strýkur
næstum því hlýlega um
vangann, og þó er vetur
í bæ síðustu vikurnar tvær! En
aðeins hæstu tindar og brúnir
bera vetrarins lit að þessu. Fann-
ii'nar þar virðast mjallahvítar og
ósnertár. Þangað upp nennir nú
varla nokkur, nema ef ske kynni
um einstaka byssubera í veiði-
hug. Rjúpurnar hafa nú flestar
náð' sínum vetrarlit og leita því
þess umhverfis, hátt til fjalla.
Einstaka rauður flekkur í hvítri
fönninni þarna efra gæti e. t. v.
sannað di'ápgirni manns-nefnunn
ar, „Óhræsisins“ og það, að enn
fær fyrir hana að líða „blessuð
rjúpan hvíta“. Því ekki að gefa
þeim fullan frið um lengri tíma,
þessum sem eftir eru — svo fáar,
en svo dásamlegar í lítillæti sínu,
hógværð, kærleika og fórnarlund.
„Pollurinn“ liggur þarna lygn,
og dimmui' að nokkru í skugga
Vaðlaheiðar. Útiljósið á Varðgjá
byggir samt brú um álinn, ógenga
að vísu en góða þó. Stórt skip
kemur hljóðlega inn með Tangan-
um. En skriðið er þungt, ferlíkið
virðist óstöðvandi eins og tím-
inn — en þó, — það er bara stutt-
ur spölur inn að bryggju! BoS-
arnir liggja á ská aftur frá skutn-
um; hver af öðrum líða þeir í
áttina að sínu endamarki og upp-
hafi um leið, — dropi í ógrynni
hafsins — lækka og hjaðna, en
hver lítil bára er brydduð mán-
ans fagra silfri. í skugga heiðar-
innar verður skipið allt ljósum
prýtt, verður „ljóssins knörr“
þegar máninn sleppir af því hendi
sinni.
Á leið minni verða nokkrar
kindur. Hvítar og lagðprúðar
liggja þær og láta sig engu varða
skrauthbúin skip eða fannkrýnd
„Ei' hún þá frú Marsh eða hin
konan?“
„Það veit eg ekki.“
„Eg veit það ekki,“ eða „eg get
ekki sagt það með vissu,“ voru
svörin, sem hinir níu gáfu einnig.
Starfsstúlka, sem hafði unnið
hjá Marsh-hjónunum var spurð:
„Er einhver efi í huga yðar um,
að ákærða geti ekki verið frú
Marsh?“
„Já, það er efi í huga mínum.
Eg skil ekki hvernig hún getur
verið frú Marsh, því að það er
sagt að frú Marsh sé dáin. En
samt lítur hún út eins og frú
Marsh. Eg veit ekki hverju eg á
að trúa.“
(Framhald).
fjöll. Þær dotta þér eða jórtra á
síðgrænu túni sem ímynd friðar,
árgæzku og frjósemi jarðar, vit-
andi ekki, að næsta haust verða
þær e. t. v. hundeltar um þessi
fögru fjöll og síðan látnar sigla —
kaldar — út „Fjörð“ — hljóðlega
eins og bylgjan blá, einnig þær þá
á leið að lokamarki, til upp-
hafsins — í duft jarðar. Það er
gott að þær vita það ekki. „Sæl-
ir eru einfaldir“.
Neðan úr Ijómandi borginni
berast köll, gleðilæti og blástrar.
„Hraðferðin", „línan“ er kómin.
Blaðadrengirnir hafa fengið sitt
undir hendina eða í leðurhylkið
og röddin er ekki spöruð. Kl. er
10; það er „hálfleikur" í Nýja-
Bíó. Fólkið þyrpist vitanlega út.
ög nú á a ðná sér í blað. Alltaf
„vill mikið meira“, nú viljum við
helzt allt í einu! Köll og hlátrar
kveða við og bergmála handan frá
skuggalegri heiðinni. Máninn
glottir og gamnar sér. Fjöllin há
ber við bláan himin í vestri og
suðri, stjörnur tindra við hljóðlátt
svífandi ský. Fjörðurinn er slétt-
ur og friði vafinn á ný, rjúpurnar
kú;ra víst hálfar í fönn uppi í
Súlutindi og nokkrar hvítar kind-
ur njóta næðis uppi á túni. En
niðri í Hafnarstræti og við Ráð-
hústorg fara bílar í röðum fullir
af fólki og hópar troðast inn í bíó,
þar sem — jæja! Eg kem þar
stundum líka, en í kvöld vildi eg
ekki skipta á myndum. Hversu
margir Akureyringar sjá fegurð
þessa kvölds?
Fáum dögum síðar hefir sviðið
skipt um svip — eðlilega. Það er
áreiðanlega stórhríð nú á Skarða-
hálsi og þúfnafyllir um Bláskóga.
Norðanstormurinn er napur, ber I
með sér sljóflygsur og feykir sam
an í skafla því föli, sem hér er
koma á frosna jörð. Hafið drynur
og „hann er svartur í álinn“ þótt
alda hver faldi hvítu, þegar nær
er komið. Eg er enn úti og nýt
lífsins, þótt svalar blási nú en
fyrr. — Tvær rjúpur flugu hjá
með örsnöggu vængjataki og
stefndu í austui'. Leita þær í hlé
Vaglaskógar nú, þegar bjartur
snjórinn litar landið allt, vænt-
andi friðai’ og vægðar? Engar
kindur sjást úti, standa nú við
grænt og ilmandi hey í hlýrri
kró, vona eg. Máninn er vandlega
falinn að baki þungra snjóskýja
og dimman er að verða ríkjandi
hér efra. En Laxá hefir ekki
brugðist að þessu sinni og ljómi
hennar lýsir upp borgina við
„Pollinn“, svo að dimmu vaxandi
skammdegis er haldið þar í nokk-
urri fjarlægð bæði á jörðu og í
lofti, úti og inni.
Dimman umhverfis og kulda-
gusturinn úti kenna okkur að
meta ljósið og hlýjuna.
Gefist færi og stund þá gangið
út, — út úr bænum. Sjáið sjálf
fegurðina og finnið kaldan gust-
inn og í bæði skiptin munið þið
koma betri til baka.
Komið út!
—o—
Áhugafólk! Það er sími í
íþróttahúsinu, nr. 617 — og enn
getið þið komist að. — Aukaatriði
um aldurinn og gildleikann, leilc-
fimin er í fullúiti''gángi — Jfýrir <
alla! Talið við umsjónarfólkið.
fþrótafélagið Þór
hélt aðalfund sinn í Félags-
heimili í. B. A. sl. miðvikudag, 9.
þ .m. Fundurinn var venju betur
sóttur og virtist áhugi ríkjandi
meðal félagsmanna. Stjórn fé-
lagsins og formenn íþróttadeilda
fluttu skýrslur um framkvæmdir
og störf félagsins á árinu, um hag
félagsins og fleira.
Meðlimum hefir fjölgað all-
mikið; 61 bengið í félagið, en 13
gengið úr því. Félagar nú rúm-
lega 450.
Stjórn félagsins skipa næsta ár:
Jónas Jónsson, formaður.
Kári Sigurjónsson, varaform.
Jón Kristinsson, gjáldkeri
Jón P. Hallgrímsson ritari.
Rafn Hjaltalín, spjaldskrárrit-
ari.
íþróttadeildir eiga hver og ein
að tilnefna menn í stjórn sinna
mála.
Ákveðin er nú þegar stjórn
frjálsíþróttadeildar:
Tómas Árnason ,formaður.
Guðmundur Mikaelsson, ritari.
Kristján Kristjánsson, með-
stjórnandi.
Einar Gunnlaugss., meðstjórn.
Kristinn Bergsson, meðstjórn.
Hallgrímur Tryggvason, sendi-
boði.
HERBERGI
til leigu fyrir einlileypa
stúlku. — Aðgangur að eld-
húsi getur komið til mála.
Afgr. vísar á.