Dagur - 25.07.1964, Blaðsíða 5

4
5
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Súnar 1166 og 1167
Ritstjóri og óbyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
Útflutningur
landbúnaðar-
vara
í 12. GREIN gildandi laga um aí-
urðasölumál landbúnaðarins segir
svo: „Tryggja skal greiðslu á þeim
halla, sem bændur kunna að verða
fyrir af útflutningi landbúnaðarvara
en þó skal greiðslan vegna þessarar
tryggingar ekki vera hær'ri en svarar
10% af heildarverðmæti landbúnað-
arframleiðslunnar viðkomandi verð-
lagsár, miðað við það verð, sem fram
leiðendur fá fyrir afurðir sínar.“
Þetta ákvæði var sett inn í lögin
veturinn 1959—1960, eftir að gefin
höfðu verið út bráðabyrgðalögin
frægu, sem bönnuðu áður lögmæta
verðhækkun landbúnaðarvara haust-
ið áður. Um leið og ríkissjóði var
gert að greiða útflutningsuppbæturn
ar, var í sömu lagagrein bannað að
„bæta upp sölu landbúnaðarvara á
erlendum markaði með því að hækka
söluverð þeirra innanlands," en rétt
til þess liafði framleiðsluráð áður
haft að lögum, og var réttur sá á sín-
um tíma staðfestur með hæstaréttar-
dómi. Fyrir bændur hefði verið hag-
stæðara, að hafa þennan rétt áfram,
og hefði ríkissjóður þá getað varið
útflutningsbótafénu til að greiða
niður verðhækkanirnar innanlands.
Um þetta atriði hefur Hermóður
Guðinundsson bóndi í Árnesi rætt í
Tímanum nýlega.
Nú hafa þau tíðingi gerzt í útflutn
ingsbótamálinu, að fram eru komn-
ai á nýafstöðnum stéttarsambands-
fundi upplýsingar þess efnis, að út-
flutningsbótaþörfin á verðlagsárinu
1963—1964 sé áætluð það mikil, að
hin lögheimilaða bótaupphæð á
verðlagsárinu nægi ekki og muni
skorta um 10 millj. kr. til þess að
bændur geti fengið verðlagsgrund-
vallarverð fyrir útflutningsvörurnar,
ef áætlunin reynist rétt. Af útflutn-
ingsuppbótunum er áætlað, að rúm-
lega 40% gangi til verðuppbóta á út-
flutt kjöa og nálega 60% til verð-
uppbóta á mjólkurvörur.
Það kemur berlega fram nú, að
útflutningur sauðfjárafurða er mun
hagstæðari en útflutningur mjólkur-
vara. Á ull og gærur og ýmsar minni-
háttar sauðfjárafurðir er engin út-
flutningsbót greidd. Það er aðeins
kjötið, sem þarf að verðbæta. Séu út-
fluttar sauðfjárafurðir teknar sainan
í heild, þarf ríkissjóður ekki að
hækka erlenda verðið nema um ca.
30%, en fyrir útfluttar mjólkurvörur
fæst innan við helming af verðlags-
grundvallarverðinu. □
Þolgæði og bjarlsýni bera alllal ávöxl
segir Jón Júl. Þorsteinsson, barnakennari, ný-
kominn úr kynnisför í Noregi og víðar
NÝLEGA eru komin heim hjón-
in Jón Júl. Þorsteinsson bama-
kennari á Akureyri og Margrét
Elíasdóttir eftir dvöl erlendis,
einkum í Noregi, þar sem Jón
var að kynna sér ýmsa þætti í
nýjustu kennsluaðferðum við-
þau böm, sem em seinþroska og
þurfa sérstakrar hjálpar við.
En Jón Júl. Þorsteinsson vaf í
ársfríi frá störfum og fannst
mér athyglisvert, að frí sitt
skyldi hann nota í þágu þeirra
ungu borgara, sem ýmsum
starfsbræðrum hans er þverast
um geð að kenna.
Þú notaðir fríið til náms, Jón?
Já, maður er aldrei of gamall
til að læra. Ég er nú orðinn 67
árá og þetta er fyrsta raunveru-
lega fríið mitt, sem líka er án
skerðingar launa. Rótin að
þessu liggur í því, að það hefur
alltaf fallið í minn hlut að kenna
ólæsu börnunum, og þá hef ég
fundið það hve þessi börn drag-
ast oft aftur úr. Ég hafði sárustu
samvizku af þessum börnum.
Ég hét því fyrir löngu, að ég
skyldi kynna mér þessi mál ef
ég fengi einhvern tíma aðstöðu
til.
Þú kynntir þér skólamálin sér-
staklega í Noregi. Hvers vegna
þar?
• Ætlunin var að kynnast lestr-
arkennslunni og kennslu sein-
þroska barna bæði í Noregi, Sví-
þjóð og Danmörku. En atvikin
höguðu því svo, að ég var 5 mán
uði í Noregi. Noregsdvölin varð
svo löng vegna þess hve hepp-
inn ég var með húsnæði og
fleira. Vegna forfalla komumst
við hjónin, því Margrét konan
mín var með mér, í Studentíum
pá Sogn við Oslo, og þar lentum
við meðal margra íslenzkra stú-
denta, svo er frú Brunborg fyrir
að þakka (hún safnaði fé í stú-
dentagarðinn fyrir íslenzka stú-
denta og sitja þeir fyrir 10 her-
bergjum) og Jón Erlien, sá sem
stúdentagörðunum stjórnar, er
sérlega velviljaður íslendingum.
Okkur leið þarna mjög vel.
Og þú fórst strax að leita að
hjálp fyrir þá, sem sérstakrar
aðstoðar þurfa í fyrstu bekkjum
bamaskóla?
Já, og þurfti ekki lengi að
leita. Tveir skólar fyrir svona
„eftirbáta,“ voru í borginni,
báðir gamlir. Annar þeirra stofn
aður 1892. En í Noregi eru uppi
tvær skoðanir um þessa hjálpar
starfsemi. Sumir vilja sérskóla
fyrir „eftirbátana,“ eins og
þessa gömlu skóla, en aðrir
vilja hafa sérstakar deildir fyrir
seinu bömin, við barnaskólana,
og hallast margir að því. En
gömlu skólarnir eru þó mjög
vinsælir. Þar hefur deildum ver
ið bætt við og þar geta nemend-
ur jafnvel lokið hluta af ýmsu
iðnnámi. Deildirnar eru komn-
ar upp í 9, og búnar beztu
tækjum. Þar eru hálffötluð ung-
menni, bæði andlega og líkam-
lega. En ég lagði mig mest eftir
kennslu við að laga málgalla,
framburð, stam og fleira af því
tagi. Talkennarar starfa við
gömlu skólana og hafa nóg að
gera og tækniútbúnaðurinn er
mikill, þar sem talkennslan fer
fram. T. d. er sérstakur útbúnað
ur ryrir þá sem stama. Þar eru
þeir látnir gera æfingar, er mjög
eru til hjálpar. Ekkert er til
sparað við þau ungmenni, sem
á annað borð hafa möguleika
til náms og þroska. Þarna eru
tæki fyrir heyrnardaufa og sjón
dapra. Þetta er hægt í stórborg-
um. Hér yrðu að vera hjálpar-
bekkir, ef vel á að vera og fært
þykir.
Hyggur þú ekki gott til
kennslunnar næsta vetur?
Jú, ég er farinn að hlakka til
að kenna á ný. Og mér finnst ég
betur undir það starf búinn en
áður. Nokkrar aðferðir kann ég,
sem ég ekki kunni áður og
koma þær að notum ef aðstáða
leyfir, því í bæ eins og Akur-
eyri, sem telur á tíunda þúsund
íþúa, eru að sjálfsögðu alltaf
allmörg seinþroska börn eða
börn, sem þroskast á annan hátt
en fjöldinn og þurfa sérstaka
meðferð, einnig ýmislega van-
gefin börn eins og gengur. Ég
er viss um að skólastjóri og
samkennarar mínir hér við
Barnaskólann hafa áhuga á að
bæta aðstöðu „eftirbátanna“
okkar. Og hjálparkennslan hjá
okkur er ekki ný, en hefur ver-
ið í molum, einkum vegna tíma-
skorts kennara.
Hvað um aðstoð sálfræðinga
og lækna í þessu sambandi?
Uti er því svo háttað, að ef
eitthvert barn í skólanum þykir
öðruvísi en önnur börn og geng
ur námið illa, er leitað lækna,
sálfræðinga og uppeldisfræð-
inga. Þessir aðilar leita orsak-
anna, gefa síðan sameiginlega
leiðbeiningar og fylgjast síðan
með árangrinum. Þessar sér-
greindu rannsóknir gera áreið-
anlega mikið gagn. Vísir að
hjálparskóla er nú kominn í
Reykjavík, undir stjórn Magn-
úsar Magnússonar.
Hvað snemma hefst lestrar-
kennsla í Noregi?
Hvergi á Norðurlöndum fyrr
en 7 ára. Hér höfum við verið
að basla með yngri börn. í
gamla daga, þegar ég var kenn-
ari í Olafsfirði, bar ég það ekki
við að hefja lestrarkennslu fyrr
en eftir 7 ára aldur. Ég veit ekki
betur en Olafsfirðingar hafi orð-
ið þolanlega læsir eins og aðrir.
Vildir þú segja eitthvað sér-
stakt til kennaranna, Jón?
í þessari ferð sá ég það hvers
virði bjartsýni og þolinmæði
kennaranna er. Þessa eiginleika
þroskum við éflaust of lítið með
okkur. Nemandinn má aldrei
finna vantraust og vonleysi
kennaranna og þolgæðin og
bjartsýnin bera jafnan ávöxt í
starfi fyrir hina ungu..
Þú hefur safnað kröftum og
þekkingu í Norðurlandaferð-
inni?
Já, svo sannarlega, enda var
konan með mér. Og nú hlakka
ég til að fara í skólann í vetur,
rétt eins og börnin.
Hvemig líkaði þér annars við
Norðmenn?
Alveg sérstaklega vel. Unga
fólkið kom prýðilega fram. Hátt-
vísi þess og námsáhugi var til
fyrirmyndar. Mjög margir hafa
áhuga á íslenzku. Og til ævin-
týra má það teljast, fyrir mig a.
m. k., að ég var fenginn til að
lesa upp fyrir 8 bekki mennta-
skólanema í Asker, íslenzkt mál
og fékk ágætt hljóð. Sumt var
tekið á segulband til aðstoðar
seinna við málkennslu. í eitt
síðasta skiptið sem ég las, komu
nemendur mér á óvart með því
að flytja þjóðsöng íslands í
samlestri. Og þessi bekkur
kunni, eða margir nemendurnir,
ótrúlega mikið af íslenzkum ljóð
um. Síðar las ég svo stóran
kafla, allskonar fróðleik um ís-
lenzk málefni, inn á segulband
fyrir lektor.
(Framh. á bls. 7).
Jón JÚI. Þorsteinsson kennari og kona hans, Margrét Elíasdótt-
ir. (Ljósmynd: Þorvaldur Agústsson).
SJÖUNDI VIÐAUKI VIÐ
BARÐSTÚNSMÁLIÐ
FYRIRSPURNIR ÞÆR, er ég
lagði á sinum tíma, fyrir bæjar-
stjórn og bæjarverkfræðing virð
ast hafa verið nokkuð erfiðar —
ekki síður en landsprófsspurn-
ingarnar reynast mörgum ung-
lingnum — í það minnsta bólar
ekkert á svari enn þá. Því ætla
ég að bæta hér tveimur við og
er sú fyrri um það hvort ein-
hver af bæjarstjórnarfulltrúun-
um komi til með að standa fyr-
ir byggingarframkvæmdum á
Barðstúni — ef einhverjar
verða — og sú síðari er viðvíkj-
andi því heildarskipulagi, sem
mikið er búið að. ræða um og
stórfé er búið að leggja út fyr-
ir — hvenær má búast við að
afstaða verði tekin til þess. Ég
veit ekki hvort vert er að
þyngja prófið öllu 'meira að
sinni, en vildi leyfa mér að
benda mönnum á ágæta grein í
síðasta Mánudagsblaði, er nefn-
ist „Þjónar eða hálfguðir“. Það
er ef til vill ekki hægt að herma
hana að öllu leyti upp á akur-
eyrska -staðhætti, en ýmislegt
held ég þó að menn kannist við.
Annars virðist flest ganga sinn
HJARTAVÖRN
MIKILL áhugi er í landinu fyr-
ir stofnun hjarta- og æðasjúk-
dómafélaga. Hafa á skömmum
tíma 20 slík félög verið stofnuð
í öllum landsfjórðungum og er
stofnun landssambands þessara
félaga fyrirhuguð í haust.
Ritið „Hjartavernd“ kemur
senn út hjá Hjarta- og æðasjúk-
dómafélagi Reykjavíkur og á að
flytja margs konar fræðslu um
þessi mál, sem almenningur hef
ur eflaust áhuga fyrir að kynn-
ast. □
vanagang í bæjarlífinu — það
er loksins búið að brjóta upp,
það sem síðast var steypt á
þvottaplaninu við Strandgötu —
malbikuninni í Gilinu fleygir
áfram og menn dást að hversu
tæknin hefur haldið innreið
sína, á því sviði — ekki síður en
öðrum — hér í bæ. Nokkur hóp-
ur unglinga mun vera á vegum
bæjarins, við rakstur o. fl. Það
er ágætt svo langt sem það nær,
en fleirum þyrfti að sjá fyrir
Braga Sigurjónsson er nú far-
ið að dreyma fyrir því, að hér
á landi muni rísa upp tveggja
flokka kerfi á næstu árurn.
Honum líður illa í draumnum.
Þykist sjá, að Sjálfstæðisflokk-
urinn hljóti að verða „hægri“
ílokkurinn í þessu kerfi. En
hver verður þá „vinstri“-flokk-
urinn?
Þjóðvamarflokkurinn er úr
sögunni, segir Bragi, og er það
raunar líklegt. Sameiningar-
flokkur alþýðu — Sísíalistaflokk
urinn kemur ekki til greina,
því að Jón Hannibalsson liefur
sagt: „Flokkur, sem ekki getur
sameinað sjálfan sig, sameinar
ckki aðra.“ Og ekki horfir vel
fyrir Alþýðuflokknuni, því að
„fólki hefur verið talin trú um,
að hann hafi brugðizt sinni
sósial-demokratiska hlutverki.“
segir Bragi. Það skyldi þó aldrei
vera satt. En hið ógurlega í
draumnum kemur fram í þess-
um unnnælum lians í forystu-
grein 9. júlí: „Það yrði grálegur
örlagaleikur, að þetta fólk yrði
til þess í áttavillu sinni að efla
starfi ef vel væri. Eitt þarf að
aðgæta, og það er, að með hverj-
um hópi sé einhver fullorðinn
og það er ekki sama hver það
er. Þessir unglingar eru margir
hverjir að stíga sín fyrstu skref
út í hina hörðu lífsbaráttu og
það hefur ekki svo lítið að segja
hvaða afstöðu þeir taka til
þeirf-a fyrstu verka ,er þeir taka
laun fyrir.
Með beztu kveðju.
Dúi Björnsson.
Framsókn.“ O-jæja. B. S. hark-
ar af sér og segir: Ekki er mark
að draumum.
En Bragi Sigurjónsson er ekki
bara óþægilega berdreyminn.
Hann er líka skáld, og þess
vegna geíur hann, ef hann lang-
ar til, látið sig dreyma annan
fallegri draum. Sá draumur er
svona: „Alþýðuflokkurinn á að
verða skapandi afl í rás viðburð
anna. Hann er eini fasti vinstri
kjaminn í landinu. Hann hefur
aldrei kvikað frá grundvelli
jafnaðarstefnunnar. Hann á gáf-
uðu og mikilhæfu forystuliði á
að skipa. Honum ber því að taka
forystu í því að byggja upp I
sterkan vinstri flokk, sem getur j
rúmað allt það fólk, sem nú hef ]
ur skilið skipbrot Þjóðvarnar
og Sósíalistaflokksins, en vill
stuðla að vinstri pólitík.“ (Al-
þýðumaðurinn 9. júlí).
Já, hví skyldi Ijóðelsk sál í
lijáleigunni ekki mega láta sig
dreyma svona fallegan dag-
draum í friði? En það er kann-
ski gott, að Bjami Ben. les ekki
Alþýðumanninn. □
BRAGA DREYMIR
RÆÐA I LITT 4. JIILI SIÐASTL. VIÐ BANKA-
VÍGSLU Á SAUÐÁRKRÓKI
í HEILAGRI RITNINGU segir
svo:
„En er fólkið sá, að seinkaði
komu Móse ofan af fjallinu,
þyrptist fólkið í kringum Aron
og sagði við hann: Kom og gjör
oss guð er fyrir oss fari, því
við vitum ekki hvað af þessum
móse er orðið, manninum er
leiddi oss burt af Egiptalandi.
Og Aron sagði við þá: Slítið
eyrnagullin úr eyrum kvenna
yðar sona og dætra og færið
mér. Þá sleit allt fólkið eyrna-
gullin úr eyrum sér og færði
j Aroni, en hann tók við því af
þeim lagaði það með meitlinum
og gjöfði af því steyptan kálf.
Þá sögðu þeir: Þetta er Guð
j þinn ísrael, sem leiddi þig út af
j Egiptalandi. Og er Aron sá það
* reysti hann altari fyrir framan
■ hann. Og Aron lét kalla og
segja: A morgun skal vera há-
tíð Jahve. Og næsta morgun
risu þeir árla, fórnuðu brenni-
fórnum og færðu þakkarfórnir,
síðan settist fólkið niður til að
eta og drekka, og því næst
stóðu þeir upp til leika.“
Sagan urh gullkálfinn er bæði
táknræn og sígild. Mannseðlið
breytist ekki mikið þó þúsundir
ára líði. Á öllum tímum hafa
menn tilbeðið einhverskonar
gullkálf. Forfeður vorir, víking-
arnir, söfnuðu gulli og gersem-
um og allir kannast við söguna
af Agli Skallagrímssyni þegar
hann kastaði silfrinu í gjána á
Þingvöllum. Auðshyggja víking-
anna og skáldsins var svo mikil
að hann gat ekki unnt neinum
að taka við fé sínu. Og enn á
vorum tímum eru til menn, sem
dýrka gullkálf. Gamall máls-
háttur segir: Agirndin vex með
eyri hverjum. — Þessi umsögn
er byggð á reynslu aldanna og
speglar mannlegan vanmátt og
smæð.
Vissulega er það vanmáttur,
" að binda hugann svo fast við.
gullið, að varla komist annað
að, þegar á það er litið að ekki
er hægt að fara með annað í
gröfina en nokkrar fjalir fábrot-
in klæði og sálmabók þegar
mest er við haft. Svo er þó fyrir
að þakka að á öllum tímum hafa
verið til menn, sem hafa verið
færir um að hafa undir hendi
mikla fjármuni án þess að bíða
tjón á sál sinni. Þeir hafa ekki
tignað eða tilbeðið gullkálfinn,
heldur látið hann þjóna sér
skynsamlega og í góðum til-
gangi.
Skemmtileg er sagan um
bóndann, sem sagði sonum sín-
um á banadægri að hann hefði
grafið gull á landareign sinni
og skyldu þeir finna það. Syn-
irnir fundu það ráð bezt að
plægja landið, en hina mótuðu
mynt fundu þeir aldrei, en með
því að brjóta og rækta landið
fundu þeir gullið.
Ymsar sagnir eru um það, að
þeir sem söfnuðu gulli fyrr á
tímum grófu það í jörð. Þar var
það vaxtalaust og stundum
fannst það ekki aftur. Þá var
engin stofnun til sem tók að sér
að ávaxta féð. Það var því mik-
ill viðburður í menningarsögu
þjóðarinnar þegar Landsbanki
fslands var stofnaður árið 1886.
Þá þurfti ekki lengur að grafa
gullið, en sumir rikismenn
munu þó hafa geymt gull heima
hjá sér eitthvað lengur.
Síðar voru fleiri bankar og
sparisjóðir stofnaðir víða um
land.
Hlutverk banka er tvíþætt
eins og kunnugt er: Að ávaxta
fé og lána það út. Áður þótti
það jafngott eða betra að eiga
innstæðu í banka eða fasteign,
en á síðasta aldarfjórðungi hef-
ur þetta gjörbreyzt. Nú vill fólk
heldur eiga flest annað en pen-

Við Hveragil. (Ljósmynd: Á. G.)
slóðir að Hveragili
HINN 11. júlí sl. fór tíu manna
hópur frá Akureyri í Hveragil,
austan Kverkfjalla. En sú leið,
eða síðasti hluti hennar austur
þar, mun ekki áður hafa verið
farinn á bifreiðum.
Fyrsta daginn var haldið, sem
venjuleg leið liggur austur í
Herðubreiðarlindir og gist þar.
Snemma næsta dag, hinn 12.
júlí var svo lagt af stað að nýju,
og farið yfir lausu brúna á
Jökulsá hjá Upptyppingum. Þá
var ekið suður hjá Hvannalind-
um, suður að -Kverkhnjúks
skarði og beygt þar suðaustur
og allt að Kreppu. Eftir það var
haldið suður með Kreppu og
allt að Hveragili, eins og áður
segir.
Frá Hvannalindum að Hvera-
gili, austan Kverkfjalla, hefur
inga í banka vegna þess að verð
gildi peninga minnkar þegar
verðlag hækkar. Þessi óáran
hefur valdið því, að miklu
meiri eftirspurn hefur verið
eftir lánum, en innstæður hafa
svarað til.
Þessa þróun hefði verið unnt
að stöðva í upphafi verðbólg-
unnar með því að verðtryggja
innstæður í bönkum, en stjórn-
málamennirnir hafa ekki getað
fallizt á það. En fleiri hliðar
eru á því máli.
Þá kem ég að þeim, sem þurfa
að taka lán og þeir eru margir
nú á tímum.
Valdimar í Vallanesi var einn
af mestu athafnamönnum í
bændastétt þessa héraðs á sinni
tíð. Eftir honum var þessi setn-
ing höfð: „Ég verð að taka lán
af því að lífið er stutt. Sú aðferð
að safna fyrst og framkvæma
svo er úr gildi gengin. Það getur
enginn beðið eftir því af því
lífið er stutt. Það þarf að taka
lán til alls sem framkvæmt er,
svo að segja.“
Þess hefur oft verið óskað að
einhver af ríkisbönkunum rétti
fingur sinn hingað og stofnaði
hér útibú. Og nú er óskastund-
in komin. Stóri bróðir, Búnaðar-
banki íslands, og litli bróðir,
Sparisjóður Sauðárkróks, sem
alltaf hefur verið vel stjórnað
ekki áður verið ekið bifreiðum,
segir ferðafólkið. Leiðin er mik-
ið til um slétta sanda. En á milli
eru hraunhöft, sem varð að
brjótast gegnum.
Farið var mjög nálægt Brúar-
jökli. Jökulröndin var öll
sprungin og mjög hrikaleg. Stak
ir ísdrangar standa þar og rísa
hátt, eins og skýjakljúfar. Þarna
mun hafa verið einhver hreyf-
ing á í vetur, þótt jökulhnn
skriði mest fram austar, austur
undir Kringilsárrana.
Ferðafólkið kom að Hveragili
neðarlega, þar sem gilin tvö
höfðu sameinazt. Rennur stór
lækur eða lítil á úr hvoru gili.
Er annar lækurinn kaldur en
hinn heitur. Þar sem vatnið hef-
ur sameinazt er það vel volgt,
svona eins og í sundlaug. Þarna
og gengt hlutverki sínu eftir
beztu getu, hafa gert bandalag
og stofnað banka. Banki er mið-
stöð, hjarta, sem spýtir blóði
um æðar atvinnulífsins. Hann
er gullkálfur. |
Góðir Skagfirðingar! Ég vilj
segja við ykkur, sem ungir er-£
uð og erfið landið. Ég segi það
ekki við sjálfan mig, því minn
tími er þegar liðinn.
„Slítið eyrnagullin úr eyrum
kvenna yðar, sona og dætra,“
safnið því saman og stækkið
þann gullkálf, sem hér pr að
rísa á legg. Eyrnagull vorra
tíma er allskonar eyðsla, ónauð-
synleg og tilgangslaus. Tileinkið
ykkur hinar fornu dyggðir, iðju
semi, hófsemi og reglusemi.
Gangið hreinlega um fjármuni
ykkar og látið þá ekki renna út
í sandinn á skemmtistöðum.
Látið gullkálfinn góða þjóna
ykkur. Látið hann hjálpa ykk-
ur til að uppfylla jörðina, nýta
gæði landsins. En eitt ber að
varast. Trúið því ekki, að hann
sé sá Guð, sem leiddi þjóð vora
úr svartnætti fyrri alda inn í
birtu vorra tíma.
Ég óska bankastjórum gæfu
og gengis í hinu mikilvæga
starfi sínu.
Bjöm Egilsson.
er tvískiptur foss, ágætasta
steypibað, tveggja mannhæða.
Ferðafólkið klæddi sig úr sokk-
unum og fékk sér notalegt fóta-
bað. Víða eru þarna fagrar kísil
myndanir í vatninu og þar eru
ker svo slétt, sem af listahönd-
um gjörð, nálega hvít að lit eða
guldoppótt. Vatnið er þarna
mjög tært. En gróður er lítill á
þessum slóðum, aðeins mosa-
þembur á stöku stað, og af fugl-
um voru aðeins sólskríkjur og
steinklöppur. Gljúfur eru þarna
hrikafögur, Leiðin frá Hvanna-
lindum til Hveragils er um 35
km löng.
Samdægurs var haldið í
Hvannalindir og gist þar. Upp-
blásturinn þar er ægilegur og
hefur sandurinn lagt mikið land
undir sig í sumar.
Enn lagði ferðafólkið lykkju á
leið sína og ók norður úr
Hvannalindum og meðfram
Kreppu. Þar var stórt vatn, sem
nú var þurrt og vatnsbotninn
harður og sléttur, tilvalið kapp-
aksturssvæði. Komið var að
Jökulsá austan Upptyppinga og
eru þar hin hrikalegustu gljúf-
ur. Tveir útigengnir hrútar voru
í Hvannalindum.
í för þessari voru tveir jeppa-
bílar. En tíumanna hópurinn
var þannig skipaður: Björg
Baldvinsdóttir, Hólmfríður S.
Jóhannsdóttir, Hrafnhildur
Kjartansdóttir, Sigrún Björg-
vinsdóttir, Tryggvi Gunnarsson,
Gunnar Karlsson, Valgarður
Baldvinsson, Árni Þorsteinsson
og svo heimildarmennirnir Sig-
urgeir Þórðarson og Ásgrímur
Ágústsson. □
- Fann ekki Hvalvatn!
(Framhald af blaðsíðu 1).
líklegt megi teljast að svo hafi
verið á fyrri tíð. Þá voru ör-
nefni ekki gefin að ástæðulausu.
Vera má, að þar hafi mjaldur
einhvern tíma verið á ferðinni,
eins og hér við land í vor, og í
Noregi í vetur. En þar gekk
mjaldurinn upp í veiðiá og var
drepinn með sprengiefni í mikl-
um laxahyl af ótta við að laxinn
fældist hinn óboðna gest. Q