Dagur - 14.09.1966, Blaðsíða 4

i
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og óbyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar hi.
| líu
TÍMINN ræðir í gær um viðskiln-
að vinstri stjórnarinnar, sem Morg-
unblaðið hefur nú gert að umtals-
efni en jafnframt borið lof á verk
núverandi stjórnar. Rlaðið beinir
síðan eftirfarandi til Morgunblaðs-
ins:
„1. Skuldir þjóðarinnar við út-
lönd, að frádregnum inneignum
bankanna, voru mun minni í árslok
J 1958, þegar vinstri stjórnin lét af
t völdtrm en þær eru nú.
2. Útgjöid ríkisins hafa margfald-
azt síðan vinstri stjórnin lét af völd-
um, og álögurnar sem ríkið leggur á
| almenning, hafa þó aukizt enn
meira.
3. f kaupsamningum þeim, sem
I gerðir voru til bráðabirgða sl. vor,
urðu verkamenn að sætta sig við dag-
laun, sem hafa minni kaupmátt en
daglaun þeirra 1958.
4. Aðstaða atvinnuveganna er lak-
ari nú en í árslok 1958 vegna stórauk
ins stofn- og rekstrarkostnaðar, stór-
um óhentugri lánskjara og nýrra
álaga.
5. Vinstri stjórnin var á góðri leið
með að útrýma húsnæðisskorti í
kaupstöðum og kauptúnum en hann
hefur stóraukizt aftur vegna ónógra
i íbúðarbygginga.
6. Mjög hefur lrallað á ýmis byggð
arlög seinustu árin og jafnvægisleys-
ið í byggð landsins er því orðið
miklu stærra vandamál en það var
fyrir átta árum.
7. Þáu höft, sem lama hvað mest
| framtak og sjálfsbjargarviöleitni
hinna mörgu, lánsfjárhöft og vaxta-
höft, hafa verið tekin upp í sívaxandi
mæli síðan vinstri stjórnin fór frá
völdum.
8. Skipulagsleysi og glundroði í
íjárfestingarmálum hefur vaxið úr
hófi fram, því að stjórnin hefur ekk-
ert viljað gera til að þrengja oln-
bogarými hinna ríku.
9. Verðmæti gjaldmiðilsins —
krónunnar — er nú í mörgum tilfell-
um helmingi minna en það var, þeg-
ar vinstri stjórnin lét af völdum, sök-
um hinnar hóflausu verðhækkunar-
stefnu ríkisstjórnarinnar.
10. fslendingar voru búnir að fá
12 mílna fiskveiðilandhelgi, þegar
vinstri stjórnin lét af völdum, og
höfðu auk þess einhliða útfærslurétt
og gátu því hvenær, sem þeir vildu
helgað sér landgrunnið allt. Þessum
mikilvæga rétti hefur ríkisstjórnin
afsalað sér.
Hér með er enn einu sinni skorað
j á Mbl. að reyna að hnekkja þeim
staðreyndum. Því meira sem þessi
mál verða rædd, mun það koma bet-
(Framhald á blaðsíðu 2.)
jónas Tliordarson:
Þetta mál er margþætt og
merkilegt, sé það athugað gaum
gæfilega. Það felur í sér lausn
margra þeirra vandamála, sem
nú þjaka bændur, dreifbýlið og
allan almenning. Ræktun stórra
heyakra, uppsetning heymjöls-
vérksmiðja og framleiðsla hey-
mjöls til útflutnings myndu
hafa í för með sér margar
óvæntar afleiðingar, sem yrðu
til margskonai'. hagræðingar og
bóta fyrir bændur og þjóðina
alla. Leyfi ég mér að nefna
nokkrar þeirra her:
„Vandamálið um jafnvægið í
byggð landsinsÁ
1. Þetta eilífa vandamál hyrfi
afsjálfu sér með tilkomu þess-
arar búgreinar. Þetta myndi
aúka trú bændanna á framtíð ís
lenzkra sveita, í stað þess von-
leysis, sem nú er ríkjandi.
Traust þeirra á sinni atvinnu-
grein og metnaður þeirra gagn-
vart öðrum stéttum ykist. Þeir
fengju meira vald yfir sínum
málum, en þyrfti ekki að kné-
krjúpa ríkisvaldinu um styrki
og bætur til að fá þá náð, að
njóta lægstu stéttarlauna í land
inu, eins og þeir halda fram
sjálfir. Þeir, sem stofnuðu til
heymjölsframleiðslu, kæmust
fljótt að raun um að hún gæfi
beztar tekjur og fyllilega á við
það, sem annarsstaðar væri að
fá. Eftir að þessi búgrein væri
komin í gagnið, mundi engin
ríkisstjórn geta leyft sér að
stuðla að auðn þeirra staða um
land allt, sem framleiddu mikl-
ar gjaldeyrisvörur. Spá mín er
sú, að innan skamms væri þetta
„vandamál“ horfið, e.kki síður
en á Austfjörðum, með tilkomu
síldarinnar.
2. Eins og áður er sagt
myndu útflutningsuppbæturnar
hverfa, en svipuð upphæð lögð
■í stofnlánasjóð fyrir þessa bú-
grein, sem ætti ekki að þurfa
neinar uppbætur, heldur standa
fyrir sínu fullkomlega. Ef til vili
múndi þetta einnig hafa áhrif
á niðurgreiðslur á innanlands-
markaðinn, þær myndu minnka
og bændur verða sjálfstæðari
gagnvart verðlagningu á sínum
framleiðsluvörum. Miklu skyn-
samleg'ra væri að veita hinum
miklu fjárfúlgum, sem nú fara
í niðurgreiðsluhítina í þennan
farveg, sem skapaði mikinn
gjaldeyri.
3. Heymjölsframleiðsla gæti
haft mikil áhrif á afstöðu okk-
ar gagnvart Efnahagsbandalag-
inu. Það mun vera erfitt fyrir
okkur nú að ganga fþað, m. a.
vegna þess, að bændur þyldu
ekki óheftan innflutning bú-
vara í samkeppni við sína fram
leiðslu. Hins vegar má gera ráð
fyrir að heymjölsmarkaðurinn
yrði mestur og beztur í Vestur-
Evrópu, en þar munu 10% til
12% tollmúrar rýra verðmæti
heymjölsins eins og nú standa
sakir. Gæti það þá orðið. mats-
atriði fyrir bændur og einnig
stjórnarvöldirí, að fá 10% til
12% hærra verð fyrir heymjöl-
ið, gegn áhættunni af sam-
keppni innflríttra búvara. Vænt
anlega yrði sú áhætta ekki mik
il, þegar aílt. kæmi til alls.
Bændur myndu fá meira verð
fyrir heymjölið, en við myndum
halda áfram að eta okkar kjöt
og drekka okkar mjólk eins og
áður, enda ekki víst að hið inn-
flutta yrð'i nokkuð ódýrara.
Hins vegar myndi fjölbreytni á
kjötmarkaðnum aukast að ráði,
og yrði það til bóta fyrir neyt-
endur.
4. Bændur hefðu mikla mögu
leika til að komast úr þeim fjötr
um einyrkjans, sem þeir eru nú
hnepptir í og að þeirra áliti
nólgast víða vinnuþrælkun.
Þeir tala um, að þeirra vinnu-
dagur sé lengri en flestra ann-
ari-a. Eins og nú er, þýðir meiri
ræktun fleiri kýr eða fleiri kind
ur á fcðrum. Heymjölsfram-
leiðslan kallar ekki á meiri
vetrarvinnu við skepnuhirð-
irígu, heldur það gagnstæða.
Ekki heldur hættu á ofbeit
vegna fjölgunar búfjár. Þessi bú
grein myndi strax í upphafi
taka upp vinnuflokka og vinnu
hagræðingarkerfi, bæði við alla
jarðvinnslu, áburðardreifingu,
slátt, aðkeyrslu og vinnslu á
heyinu. Vinnan yrði stöðug og
jöfn frá vori til hausts og í föstu
formi á hverjum degi, hvernig
sem viðraði. Þetta yrði nokkurs
konar verksmiðjuvinna eða iðn
væddur landbúnaður.
5. Þetta er hið mikla fram-
tíðarmál æskufólksins í sveit-
um landsins og ber margt til.
Hér kæmi upp nin ákjósanleg-
| SÍÐARI HLUTI |
asta atvinnugrein fyrir það á
sumrin, því augljós er hin heppi
lega verkaskipting fyrir það á
skólaárunum. Eins og nú er
ástatt fer æskufólkið úr sveit-
unum á haustin í skóla víðs-
vegar um landið. Á vorin fer
svo ekki nema hluti af því heim
á sínar stöðvar aftur. Það þarf
á velborgaðri sumarvinnu að
halda, þar sem mest er upp
úr henni að hafa og það er
sjaldnast heima hjá því. Þetta
fólk slitnar því frekar úr tengsl
um við sína heimabyggð, er það
er að heiman mestallt árið og
sezt svo að fullu að annarsstað-
ar.
Oðruvísi yrði þessu varið við
tilkomu heymjölsframleiðslunn
ar. Skólarnir starfa að vetrin-
um, heymjölsframleiðslan er að
sumrinu. Þarna er því augljós
verkaskipting fyrir sveitaæsk-
una. Hún kæmi heim úr skól-
unum á vorin í miklu stærra
mæli en nú, og fengi holla og
vel borgaða atvinnu á sínum
heimaslóðum yfir sumarið.
Miklu fleiri, en nú á sér stað,
myndu stöðvast í sveitum lands
itis. Unga fólkið sæi fram á
jafngóða, eða betri framtíðar-
möguleika þar, við tilkomu
nýrrar búgreinar, en við aðrar
starfsgreinai' og veldi sér frek-
ar búskap að lífsstarfi við þann
ig lagaðar aðstæður, en við þær,
sem nú eru í búskapnum.
6. Miklu meiri, eða betri og
fyllri notkun yrði á öllum þeim
mikla vélakosti, sem nú er til í
landinu, til jarðvinnslu og rækt
unar. Hann gæti unnið með full
um afköstum í mörg ár, og auð-
vitað yrði að bæta í skörðin og
auka við eftir því sem þörf
krefði. Með öðrum orðum,
tækjanýting yrði miklu betri,
en ríú á sér stað.
7. Hér bættist við sterkur
aðili til að notá samgöngukerfi
dreifbýlisins og sem hjálpaði til
við að efla það og bæta. Þessi
búgrein þyrfti líka mikið raf-
magn og rafmagnsnotkun henn
ar gæti mjög ýtt undir rafvæð-
ingu alls dreifbýlisins fyrr en
ella. Yfir höfuð yrði þetta mik-
ill aflvaki fyrir öll þau „dreif-
ingarkerfi", sem landsbyggðin
þarfnast.
8. Hér opnaðist ákjósanleg
AÐI
leið fyrir bændurna til að geta
loksins sigrast að fullu á hinum
mikla bölvaldi þeirra, fyrr og
síðar, óþurrkunum. í óþurrka-
sumrum gætu heymjölsverk-
smiðjurnar hjálpað til við að
bjarga heyi bænda, sem til vetr
arfóðurs ætti að nota. Jafn-
framt yrði um gjörbyltingu í
fóðurgæðum töðunnar að ræða,
ef lítið, sem ekkert hey hrekt-
ist eða rigndi niður. Hinn veiki
hlekkur í allri framkvæmd hey
öflunar hér á landi er einmitt
þetta, að láta heyið hrekjast í
óþurrkum og tapa miklu af nær
ingargildi sínu. Það myndu spar
ast margar milljónir, sem nú
fara í súginn, við það, að komið
yrði upp heymjölsverksmiðjum
sem víðast.
9. Mikil gjaldeyrisverðmæti
spöruðust við minnkandi kraft-
fóðurskaup erlendis frá, er
bændur færu að nota meira
heimafengið heymjöl og hey-
köggla, sem sjálft mundi sanna
gæði sín sem hið hollasta og
bezta fóður, sem völ væri á,
bæði innanlands og utan.
10. Margt fleira kæmi til.
M. a. það, að fljótt yrði þörf fyr
ir aðra áburðarverksmiðju,
norðanlands eða austan, sem
þyrfti mikið rafmagn og myndi
flýta fyrir næstu virkjun á eftir
Búrfellsvirkjun, t. d. Dettifoss-
virkjun. Þannig gæti grósku-
mikill atvinnuvegur, sem þessi,
orðið er fram líða stundir, afl-
vaki margskonar framkvæmda
í þjónustu almennings, sem ann
ars mundu bíða von úr viti
vegna þess, að atvinnuvegir
dreifbýlisins og mannfæð þess
rísa ekki undir þeim nú.
Markaðsliorfur.
Næst því, að framleiða vör-
una er auðvitað stærsta spurn-
ingin þetta: Er hægt að fá nóg-
an og góðan markað fyrir hana?
Ég er enginn sérfræðingur í
markaðsmálum, en leyfi mér þó
að halda því fram, að mjög
miklar líkur séu fyrir því, að
engin vandkvæði verði með
markað erlendis, ef vel verður
eftir honum leitað. Helztu lík-
urnar eru þessar:
Samkvæmt fréttum ísl. blaða
hafa bæði þýzkir vísindamenn
og eins Atvinnudeild háskólans
efnagreint ísl. heymjöl og eru
sammála um, að það hafi rneira
fóðurgildi en annar fóðurbætir
yfirleitt, t.d. eggjahvítuauðugra.
Það er því ekki út í hött, er
einn þýzkur hefir sagt, að ís-
land gæti orðið „grasforðabúr“
Evrópu.
Bændur í þéttbýlislöndum
Evrópu missa alltaf meira og
meira af landi sínu undir borg-
ir og önnur mannvirki og eykst
því alltaf þörf þeirra á fóður-
bætiskaupum handa búpeningi
sínum, eftir því, sem bújarðir
þeirra minnka, eigi þeir að geta
haldið í horfinu með fram-
leiðslu sína handa hinum mörgu
milljónum neytenda. ísl. hey-
mjöl gæti þar komið að mikl-
um notum í fóðurblöndur.
Samkvæmt blaðaviðtali var
reynsla þeirra Brautarholts-
bræðra sú, af fyrstu tilrauna-
sendingu þeirra á brezkan mark
að, að þeim var boðið meira
verð fyrir tonnið af sínu hey-
mjöli, en Dönum fyrir sína fram
leiðslu og strax beðnir um
miklu meira magn en þeir gátu
framleitt. Virðist þetta allt
benda til þess, að markaður
kæmi af sjálfu sér jafnóðum og
þessi vara yrði þekkt og boðin
til sölu.
Eins og ég hefi tekið fram
áður virðist mér, sem hinn
þröngi og takmarkaði innan-
landsmarkaðui' hafi rýrt mjög
útþenslumöguleika ísl. búvara,
í því formi sem þær eru nú,
öfugt við það, sem átt hefur sér
stað í útveginum fram að þessu.
En nú eru blikur á lofti þai'.
T. d. virðist mikill samdráttur
framundan í togaraútgerðinni,
sem áður fyrr var ein styrkasta
stoð allrar gjaldeyrisöflunar.
Fari svo að útgerð rýrni vegna
ofveiða eða af öðrum orsökum,
sem vonandi verður ekki, er
gott að landbúnaðurinn verði
búinn að koma sér vel fyrir til
gjaldeyrisöflunar með sín „síld
armið í sveitum landsins", er
framleiði fullunna iðnaðarvöru
á erlendan markað.
Hér er um slíkt stórmál að
ræða fyrir bændur, fyrir jafn-
vægið í byggð landsins, fyrir
framtíð íslands alla, að stór-
furðulegt má heita, að ekkert
skuli hafa verið um það rætt
og ritað. Hin voldugu samtök
bænda og stjórnarvöld landsins
virðast ekkert. hafa um þetta
mál fjallað ennþá, þrátt fyrir
mikil fundarhöld og umræður
um málefni bændanna. Grund-
vallarbreyting á framleiðslu-
forminu virðist hvergi hafa ver
ið til umræðu. Þótt þrír aðilar
hafi unnið margra ára braut-
ryðjendastörf í þessu máli er
þjóðin engu nær um árangur
þeirra. Þögnin ein ríkir um það.
Bændur — sérstaklega hinir
ungu, því að þéirra er fram-
tíðin —■ verða að vakna og sjá,
að þetta er hið eina, sem getur
bjai’gað þeim úr þeim ógöng-
um, sem landbúnaðarmálin
virðast komin í. Með rannsókn-
arstofnunum sínum og ráðu-
nautastarfsliði ætt'i að vera auð
velt fyrir þá, að skipuleggja
þetta vel, hvað allri leiðbein-
ingarstarfsemi viðvíkur, en
áríðandi er að þessi búgrein
verði tekin réttum tökum strax
í upphafi. Fari svo, spái ég því,
að bændur horfi innan skamms
vonglaðari til framtíðarinnar
en þeir gera nú.
DR. SIGURÐUR NORDAL
prófessor er áttræður í dag, 14.
september.
í meira en hálfa öld hefur
hann verið frægastur íslenzkra
manna í sinni vísindagrein, nor
rænum bókmenntun. Hann hef
Sigurður Nordal.
ur fært bókmenntaarf okkar,
íslendingasögurnar nær okkur
sjálfum og okkar tíma með að-
gengilegum, glæsilegum útgáf-
um og fræðilegum, en þó fyrst
og fremst mannlegum skrifum
og skýringum á sögunum sjálf-
um, höfundum þeirra og til-
gangi.
En Sigurður Nordal hefur
alltaf verið meira en bara fræði
maður. Hann er hugsuður og
i
i
Frá v.: Frú Þuríður Gísladóttir Reynihlíð, frú Magnhild Boríen og
frú Sigríður Jónsdóttir sýslumannsfrú á Húsavík.
- Norsku forsæfisráðherrahiónin
(Framhald af blaðsíðu 1).
svarti Bensinn, sem ráðherrana
flutti, fóru „hina leiðina“.
Töldu menn í léttu hjali, að
Magnús hefði þarna létt af sér
þungu fargi um stund, en Per
Borten, sem væri stálsleginn
Framsóknarmaðui', hefði fundið
það á sér, að sú leiðin væri
heppilegri!
„Betra fólkið" fór nú í Reykja
hlíð til að neyta hádegisverðar
og lofaði það Guðrúnu Sigurðar
dóttur við hvern bita. Silung-
urinn, veiddur rétt fyrir hádeg
ið og látinn spriklandi í pottinn,
og bláberin og rjóminn er nú
eitthvað fyrir þá, sem ekki
hafa bragðað þurrt eða vott í
fimm eða sex klukkust.undir.
skáld og rithöfundur slíkru', að
kannski höfum við engan
penna átt slyngari.
Bókmenntaverk hans. eru
mikil að vöxtum og margvísleg,
en öll eru þau með handbragði
meistarans og öll eru þau gædd
hinu dýpra tilfinningalífi, sem
gerir þan aðlaðandi, alþýðleg og
I
sönn. Það gerir gæfumuninn, að
Nordal hefur ekki látið sér neitt
mannlegt óviðkomandi. Hann
verður aldrei þurr né stremb-
inn. Þessi eiginleiki lians og
aðall hefur gert hann vinsæl-
astan rithöfunda og tryggt hon
um langlífi í landinu.
En dr. Nordal hefur gert
meira en að skrifa — og skrifa
velr Hann hefur alltaf verið —
og er enn, óþreytandi að leið-
beina og hjálpa öðrum, sem á
vegi hans verða eða til hans
leita hvort heldur það eru fræði
menn, skáld og rithöfundar, eða
bara menn. Hann er hinn síungi
og sívakandi andi, leiðbeinandi,
skapándi og uppörvandi. Og
áttræður er hann yngstur meðal
ungra.
Góðar kveðjur suður yfir
heiðar hitti hann heilan í dag
og þau hjón bæði.
Norska útvarpið flutti þá frétt á
laugardagsmorguninn, að vatn
kæmi í munn forsætisráðherr-
ans, er hann hugsaði til silungs
ins í Mývatnssyeit, og mun
hann ekki hafa orðið fyrir von-
brigðum.
Norski forsætisráðherrann er
rösklegur maður á sextugsaldri,
hár vexti, léttur á fæti og hirðir
ekki um að ganga í takt. Hann
er farinn að hærast nokkuð.
Fremur er hann langieitur, blá
eygur og með skapfestulega
höku. Hann er léttur í máli,
mjög alþýðlegur í viðmóti, laus
við alla tilgerð og fer sinna eig
in íerða, hvað sem áætlunum
líður. Á íerðalagi minnir hann
ofurlítið á Kekkonen Finnlands
forseta. Báðir eru léttir á fæti,
forvitnir, og stika stórum er
þeir hafa áhuga á einhverju sér
stöku, sem fyrir ber í náttúr-
unni og þá laagar að kynnast
betur. Per Borten er árrisull og
hófssamur atorkumaður, og
sýnilega þfekmikill. Sjálfur var
hann bóndi, síðan búnaðarráðu
nautur, mótaður af því stór-
brotna umhverfi, sem gjört hef
ui' marga menn vaska þar í
Noregi.
í Mývatnssveit kom yfirvald
Þingeyinga, Jóhann Skaptason,
til móts við norska forsætisráð-
herrann, ennfremur tóku á
móti gestunum, hreppstjóri
sveitarinnar, Pétur Jónsson í
Reynihlíð, hreppsnefndarmenn
irnir Sigurður Þórisson oddviti
á Grænavatni og Böðvar Jóns-
son á Gautlöndum, og sóknar-
presturinn, séra Örn Friðriks-
son á Skútustöðum.
Nú var ekið að leir- og gufu-
hverunum frægu í Námaskarði,
síðan komið í aðalstöðvar Kísil
iðjunnar í Bjarnarflagi. Þar
stóðu í hlaði hestar tveir með
reiðtýgjum er gestina bar að
garði. Per Borten gekk fyrst til
þeirra og brá sér þegar á bak.
Skagfirðingurinn Magnús fjár-
málaráðherra lét þá ekki sitt
eftir liggja og riðu þeir spotta-
korn. Að því loknu athugaði for
sætisráðherrann skeifurnar og
gátu hestamenn, ef einhvsrjir
hafa þai' verið, séð þar hin réttu
handtölc við að taka upp fætur
á hesti.
Gengið var um nýreist húsin
og síðan var öllum boðið til
kaffidrykkju í matsal starfs-
fólks og ekki farið í manngrein
arálit. Var þar gott kaffi og
meðlæti.
Tíminn var naumur, eins og
oft viil verða í Mývatnssveit, og
för hraðað. Þó var sem snöggv-
ast farið í Dimmuborgir og þótti
norska fólkinu gaman að koma
þar. Og þar kvöddu gestirnir
heimamenn að lokum og héldu
rakleitt til Akureyrar.
Að morgni næsta dags voru
Norðmennirnir árla á fótum og
skoðuðu þá nokkrar verksmiðj-
ur samvinnumanna, einkum
Gefjun undir leiðsögn Arnþórs
Þorsteinssonar, og voru le^stir
út nieð gjöfum. Því næst var
ekið um byggðir framan Akur-
. eyrar.
Þegar komið var að myndar-
legu nýbýli, Höskuldsstöðum,
skrapp forsætisráðherra þar
heim á hlaðið, tók myndir af
geldneytahjörð Sigurðar bónda,
hestum og svo að sjálfsögðu
börnum og unglingum. Þetta
var utan dagskrár. Ráðherrann
brá jafnan myndavélinni á loft,
ef eitthvað forvitnilegt bar fyr-
ir augu.
Fyrst var komið í Stórhamar
í Öngulsstaðahreppi, en þar er

Gesíirnir, með forsætisráðherrafrúna í fararbroddi korna úr
Dimmuborgum. (Ljósmyndirnar tók E. D.)
ætíð snyrtilegt um að litast, svo
af ber. En þar búa þeir Eiríkur
Skaftason og Þórhallur Jónas-
son. Norðmennirnir skoðuðu bú
skapinn hjá Eiríki og var þar
gengið í hvert hús, stórt og lítið.
Var auðséð, að forsætisráðherr-
ann tók vel eftir öllu og spurði
hann margs um búskapinn, einn
ig stofnkostnað slíkra búa og
afrakstur. Leysti Eiríkur vel úr
spurningum, svo og Árni Jóns-
son tilraunastjóri, sem með var
í för um Eyjafjörð, sem búfróð
ur fylgdarmaðui'. Forséetisráð-
herra gaf Eiríki norska bók
áritaða að skilnaði.
Næst var ekið ao Saurbæ og
gamla torfkirkjan skoðuð, svo
og staðurinn að öðru leyti.
Mörgum útlendingum eru torf-
veggirnir mikið íhugunarefni
og þreifa þeir gjarnan á þessu
: forna byggingarefni íslendinga,
sem veitti fólki og fénaði skjól
frá landnámsöld og allt fram á
okkar daga.
Næsti áfangastaður var
Grund, hið forna höfuðból Ey-
firðinga. Þar nutu gestir veit-
inga þeirra hjóna, frú Aðal-
steinu Magnúsdóttur og Gísla
Björnssonar en gengu síðan í
kirkju. En Grundarkirkja mun
sextug á þessu hausti. Forsætis
ráðherrahjónin ræddu margt
við heimafólk, yngri sem eldri.
Var ráðherranum búskapurinn
kæi't umtalsefni en frúin athug
aði gamla muni en sagði jafn-
framt frá ýmsum siðum heima-
lands síns.
Tíminn leyfði ekki lengri .
för um byggðir Eyjafjarðar.
Á Akureyri þágu hinir
erlendu gestir og fylgdarlið
þeirra á vegum íslenzkra stjórn
arvalda, boð bæjarstjórnarinn-
ar að Hótel KEA á laugardags-
kvöldið. Þar gistu hinir góðu
gestir og samkvæmt gestabók
voru þeir þessir:
Per Borten, forsætisráðherra
og frú. Magnús Jónsson, fjár-
málaráðherra og frú. Ambassa-
dor Myklebost og frú. Stats-
sekretær Odd Bye. Ekspedi-
sjonsjef Andre.as Andersen og
frú. Guðmundur Benediktsson
og frú. Ólafur Egilsson og frú.
Oddvar Hellerud.
Forsætisráðherrahjónin luku
opinberri heimsókn sinni til Is-
lands á mánudagskvöldið. Hebn
sókn þéssi mun treysta vina-
bönd þjóðanna. s
Héðan fóru hinir tignu gestir,
flugleiðis til Færeyja í gær. Vai'
ætlunin að dvelja þar hálfan
dag. Við brottför sína héðan
flutti Ríkisútvarpið vinsamlegt
og viturlegt ávai-p til þjóðar-
R. G. Sn. Frá v.: Jóhann Skaptason sýslumaður, Per Borten forsætisráðherra og Pétur Jónsson hreppstjóri. innar frá forsætisráðherranum.