Dagur - 30.04.1969, Blaðsíða 2

2
Agæf heimsókn handknaf
ÍBA vann VÍKING en tapaði fyrir LUGI
SL. FÖSTUDAG og laugardag
fór fram í íþróttaskemmunni á
Akureyri 4ra liða 'handknatt-
leikskeppnj og mættu il leiks
sænska liðið Lugi, íslenzka
landsliðið og 1. deildarlið Vík-
ings, og fjórða liðið vai' lið ÍBA.
Á föstudag léku fyrst Lugi og
ÍBA, og var sá leikur all
skemmtilegur á köflum, en ÍBA
liðið fékk á sig hvert markið á
fætur öðru í byrjun leiks, en þá
kom inn varamarkmaður lands
liðsins, Birgir Finnbogason, og
jafnaðist þá leikui'inn, og í leik
hléi munaði 4 mörkum, 13:9 fyr
ir Lugi. Akureyringar byrjuðu
vel í síðari rálfleik og um miðj-
an hálfleikinn var staðan 18:17
fyrir Lugi, en ÍBA-liðið átti
færi á að jafna, en það mistókst.
Eftir það sigldi Lugi framúr og
sigraði með 26:20.
Þá léku landsliðið og Víking-
ur og sigraði landsliðið eftir
slæma byrjun með 29:21. Mesta
athygli vakti Geir Hallsteins-
son, svo sem við var búist.
Á laugardag léku fyrst ÍBA
og Víkingur, og biðu margir
spenntir eftir þeim leik, þar sem
Víkingur sigraði með yfirburð-
um í 2. deild í vetur og leikur
því í 1. deild næsta vetur. Lið
Víkinga tók forustu í upphafi
og var staðan 4:0 eftir skamman
tíma. Þá kom nýr markmaður
í mark ÍBA-liðsins, Friðrik Guð
jónsson, og sýndi hann góð til-
þrif. Leikurinn jafnaðist nú, en
varnir liðanna voru slakar, og
var staðan í leikhléi 17:15 fyrir
Víking, sem þykir sæmileg
markatala í heilum leik. í síðari
hálfleik sýndi ÍBA-liðið á köfl-
um góðan leik, sérstaklega línu
spil, og sigraði ÍBA með 30
mörkum gegn 28. Það kom
greinilega fram í þessum leik,
að Akureyringar eru ekki langt
frá því að eiga boðlegt 1. deildar
lið, og verður þess trúlega ekki
langt að bíða, að Akureyringar
eignist 1. deildarlið, ef rétt er á
málum haldið.
Þá léku Lugi og „landsliðið",
án Geirs Hallsteinssonar, og var
sá leikur þófkenndur og leiðin-
legur og hafði Lugi frumkvæð-
Akureyringur einn af þrem bezfu
í NÓVEMBER sl. bárust barna
skólum landsins bréf frá Félagi
íslenzkra iðnrekenda og var þar
boðað til samkeppni á barna-
teikningum. Viðfangsefnið var
„íslenzkur iðnaður“.
Heimilt var að senda tvær
beztu myndir úr hverri bekkjar
deild og síðan gert ráð fyrir, að
menn á vegum félagsins veldu
úr myndir til sýningar. Einnig
var ákveðið að dómnefndin
veldi úr þrjár myndir, er hlytu
verðlaun.
Sýning á úrvali myndanna
var haldin í sýningarsal Mennta
skólans í Reykjavik í febrúar-
mánuði sl. Á sýningunni kom
fram 171 mynd, en af þeim voru
Sá hlýtur viðskiptin,
sem athygli vekur
á þeim.
AUGLÝSIÐ í DEGI
10 frá skólabörnum á Akureyri.
Frá Oddeyrarskólanum voru 7
þessara mynda og hlaut ein
þeirra verðlaun. Var það mynd
in Sandblástur eftir Guðmund
Jóhannsson, Eyrarvegi 37. Hin
verðlaunin tvö fengu börn í
Reykjavík.
Eyþór Tómasson forstjóri af-
henti verðlaunin, en þau voru
vandaður svefnpoki. Fór sú at-
höfn fram í sal skólans, laugar-
daginn 19. apríl sl.
Skólastjóri þakkaði þann
áhuga, sem Félag íslenzkra iðn
rekenda sýndi skólamálum,
með því að stofna til þessarar
keppni. Með þátttöku í henni
fengju börnin betri skilning á
atvinnulífinu, fjölbreytni þess
og þróun. Þá flutti hann ungfrú
Guðnýju Stefánsdóttur teikni-
kennara beztu árnaðaróskir, því
að þessi árangur væri fyrst og
fremst góðri leiðsögn hennar að
þakka.
Myndin er af Guðmundi,
ásamt verðlaunateikningu og
verðlauna-svefnpoka.
eiksmanna
ið allan leikinn og sigraði með
18 mörkum gegn 16.
Þá er lokið keppnistímabili
handknattleiksmanna að þessu
sinni, en vonandi mæta þeir til
leiks næsta vetur og sýna betri
handknattleik en áður hefur
sézt hér nyrðra. Sv. O.
Aðaldælir
SPURNINGAKEPPNI sú í Suð
ur-Þingeyjarsýslu, sem fyrr hef
ur verið að vikið, þar sem full-
trúar hinna einstöku hreppa
leiða saman hesta sína við
spurningaborðið, mörgum til
hinnar mestu ánægju, er lokið.
Aðaldælingar og Ljósvetning
Þrír Laxdælingar
(Framhald af blaðsíðu 5).
daginn. Sorgar- og saknaðar-
jarmur lambanna og mæðra
þeiri'a, hefði hljómað í eyrum
sér jafnan síðan. Göngurnar á
haustin voru honurn hins vegæ'
- Roberf Rief !ing
(Framhald af blaðsíðu 5).
og hlotið óskipt lof fyrir.
Efnisskrá þessara tónleika
Roberts Riefling á Akureyri
hófst með Konsert í ítölskum
stíl og Franskri svítu nr. 5
hvorttveggja eftir J. S. Bach.
Þá kom sónata op. 110 í As-dúr
eftir Beethoven og er sú næst-
síðust í i'öðinni og ein beirra
alh'a veigamestu og andríkustu.
Eftir hlé kom svo röðin að
norskum tónskáldum, með Ed-
vard Gi'ieg í broddi fylkingar,
þá Sparre Olsen (f. 1903) og
Harald Sævei'ud (f. 1897). Tón-
leikunum lauk með tveimur
verkum eftir Chopin, Noctui'ne
í F-dúr og Scherzo í b-moll.
Ekki var listamanninum sleppt
við svo búið, og lék hann sem
aukalag „Aufschwung“- úr
„Phantasiestúcke" eftii Schu-
-mann.
Þessi kvöldstund í Borgarbíói
var á þann veg, að manni virð-
ist sem fárra slíkra verði notið.
Gagnvart svo yfii'gengilegri
snilld, sem menn urðu þama
áheyrsla, liggur við, að manni
falli allur ketill í eld, ef maður
fyndi ekki í hvei'jum tóni ná-
lægð þeirrar fágætu listamanns
skapgerðar, sem aldi-ei fer
ex-inda sjálfrar sín. Þar stýrir
ekki fordildin ferðum, heldur
hollustan við form og anda
vex-kanna. List Robei'ts Riefling
ber allt svipmót fádæma sterkr
ar persónugerðar og er boi'in
uppi af heitu skapi og lotningu
fyrir tónlistinni, sem hann þjón
ar svo fagui-lega. Um slíkt verð
ur naumast fjölyrt, og sannast
þar enn, hve oi'ðin missa mátt
sinn og mei'kingu andspænis
tónlistinni. Einungis er ljúft og
skylt að votta þakklátssemi sína
fyrir að hafa mátt njóta stund-
ar í tónleikasal í návist þessa
snilldarmanns. Hafi hann heila
þökk fyrir komuna.
Þetta voi-u sem fyrr segir síð-
ustu tónleikar Tónlistai'félags
Akúreyrar á þessu stai'fsári.
Hvað mun nú framundan? „Að
vex'a eða vei’a ekki — það er
spurningin.“ Væri nú ekki í-áð,
að menn sneru við gömlu spak-
mæli og segðu sem svo, að vit-
urra manna ráð gefist því betur
sem fleiri koma saman? Mætti
ég því hér með gera það að til-
lögu minni, að menn kæmu nú
saman, bæði þeii', sem lagt hafa
hönd á plóginn að starfsemi
Tónlistarfélags Akureyrar og
aðrii', sem áhuga kynnu að hafa
á því að henni verði haldið
áfi'am. Þar yi'ðu ræddar aðstæð
ur allar og horfur. Það er að-
kallandi, að menn hugleiði
hvernig finna megi starfsemi
þessari heppilegra og lífvæn-
legi-a fyrirkomulag en það, sem
nú hefur verið stuðzt við um
árabil.
S. G.
sælustundir og Hraunsréttar-
dagur mesti hátíðisdagur ársins.
Þar dáðist hann að fénu, hitti
vini og kunningja og x-æddi við
þá, og hafði þá góðan dropa á
vasafleygnum. Þess naut hann í
hinzta sinn síðastliðið haust, og
sá ég hann ekki oft glaðari á
Hraunsrétt en þá.
Snorri Torfason var ágæta
vel greindur maður og skáld-
mæltur, eins og margir frændur
hans í móðurætt, en fór lágt
með skáldskap sinn. Hann var
vel kunnugur bókmenntum
aldamótaskáldanna, einkum
ljóðum og hafði mestar mætur
á Stephani G. og gat hvenær
sem var vitnað í mikinn fjölda
kvæða hans, sem og annarra
skálda. Af þingeyskum skáld-
um dáði hann mest Þorgils gjall
anda og Indriða á Fjalli. Eftir
.Indriða kunni Snori'i fjölda
vísna, og má vel vera að sumar
þeirra hafi enginn annar kunn-
að. Það voru einkum dýi'asögur
Þorgilsai’, sem heilluðu hann.
Snori-i Toi’fason var tilfinn-
inganæmur og viðkvæmur í
lund, hafði djúpa samúð með
þeim, sem áttu bágt, og öllum
.vildi hann gott gei'a. Hann var
bóngóður og velviljaður og öll-
um var hlýtt til hans, sem
kynntust honum eitthvað að
ráði. Snorri elskaði ef til vill
• Ferðalögin
(Framhald af blaðsíðu 8).
farnir að rumska. Tugir þús-
unda ei-lendra manna leggja ár-
lega leið sína til íslands á síð-
ustu tímum og slíkt gerist ekki
án vitnisbui'ðai', enda handhæg
ar skýrslur um það frá allra
síðustu árum. Sjálfir þrá íslend
ingar sól og sumar hlým landa
og íslenzkar fei'ðaski'ifstofur
vinna ötullega að auknum utan
landsfei'ðum. En straumax'nir
liggja ekki allir til einhvei'ra
„suðrænna sólai'landa“. Noi’ðr-
ið, með svala sínum, nekt sinni,
tæru lofti, jöklum, hverum,
hi-aunum, fossum og fei-skleika
hins ósnoi’tna, getui' engu síður
dregið til sín fei’ðamenn.
íslendingar hafa margt að
bjóða foi'vitnum augum, þótt
mannaverkin séu fá og smá,
miðað við aðrar þjóðir, og við
fáum peninga fyrir að svala
þeirri forvitni erlendra manna.
Hve mörgum seljum við ekki
árlega að sjá Geysi, Gullfoss og
Þingvelli? Eða þá Mývatnssveit
og Hljóðakletta? Hve mörgum
getum við ekki leyft gegn gjaldi
að koma á hestbak, veiða lax
og silung, skjóta fugla, ef við á
annað borð förum inn á þá
braut, að telja ferðamenn verzl
unarvöru og gera móttöku
þeirra að atvinnu? Þá er land
okkar talið betra til jarðfræði-
rannsókna en flest önnur, og af
því tilefni koma hingað árlega
hópar fræðimanna og skóla-
nema.
En til þess að geta tekið á
móti ferðamönnum þarf mikið
gistirými, innlendar ferðamála-
stofnanir og ötulan áróður og
kynningarstarfsemi. Eins og nú
er komið gistihúsmálum lands-
unnu
ar kepptu að síðustu til úrslita
og fór sú keppni fram á Húsa-
vík. Aðaldælingar báru sigur a£
hólmi og munaði þó litlu, en
keppendur þeirra voru: Indriði
Ketilsson, Fjalli, Dagur Jó-
hannesson, Haga og Hjörtur
(Framhald á blaðsíðu 7)
ekki landið, en hann elskaði
landareign Birningsstaða og
Sögurnar af Stjörnu og Kolu
held ég að hann hafi kunnað
utanbókar.
Laxá og hennar fjölbreyttu
fegurð og hreimþýða streng. Að
horfa yfir Flóann, „er sólarlags
gullþiljum ládeyðan felst“, var
honum helgiathöfn. Honum var
það því lítt bær tilhugsun, ef
mest allri þessari landareign
yrði sökkt undir vatn. Hann var
sæll, að þurfa ekki að horfa á
þá eyðileggingu frá sjónarhóli
þessa lífs.
Við Snorri Torfason vorum
nágrannar í 60 ár. Frá þeim ár-
um á ég mikinn fjölda minninga
um hann, hina fyrstu, er ég var
á sjöunda ári og flutti heim hey
í haustmyrkri og hann fylgdi
mér, þar til ég kom á götuna og
sá til húsa heima. Allar eru
minningarnar ljúfar og dýrmæt
eign til ófarinna ára. Ég' þakka
honum hjartanlega allar sam-
verustundirnar, hlýjuna og
tryggðina.
Þessir fjórir Laxdælingar,
sem getið er hér að framan,
lifðu og störfuðu í dalnum
lengst ævi sinnar og unnu ða
batnandi hag hans. Að leiðar-
lokum kveður Laxárdalur þá
með virðingu og þökk. Ég var
öllu þessu fólki nákunnugur og
þakka því kynnin og samveru-
stundirnar á liðnum árum.
Gunnlaugur Tr. Gunnarsson.
ins, vantar sennilega tilfinnan-
legast gistirými í Reykjavík,
því þaðan liggja straumarnir út
um landið.
Talið er, að gistirými á land-
inu sé nú fyrir 3000 manns og
þar af eru innan við 1500 rúm,
sem hagnýtt eru allt árið, þar
af nær 6—700 rúm í Reykjavík
allt árið. Ætla má, að yfir sum-
artímann, júní—sept., séu 2300
rúm til notkunar á öllu landinu,
sem að mestu má nota til mót-
töku erlendra ferðamanna.
íslenzku flugfélögin halda
uppi stöðugum ferðum milli fs-
lands, Bandaríkjanna, Færeyja,
Noregs, Svíþjóðar, Danmerkur,
Skotlands, Englands og Luxem
borgar og tvö skipafélög halda
uppi reglulegum farþegaflutn-
ingum á sjó. Árið 1950 komu
4383 útlendingar til íslands.
Árið 1967 voru þeir 37728, þar
af komu 3385 með skipum.
Eyðsla erlendra ferðamanna,
sem til landsins koma er jafnan
töluverð. Á árinu 1967 reynd-
ust gjaldeyriskaup af ei'lendum
ferðamönnum í seðlum og ferða
tékkum 97 millj. kr. og sala toll
frjálsra vara í fríhöfninni í
Keflavík 28 millj. kr. Tekjur af
fei'ðamönnum það ár má því
telja 125 millj. kr. Auk þess eru
svo fargjöldin og ýmiskonar
eyðsla. Samtals er þetta áætlað
árið 1967, þ. e. öll eyðsla er-
lendra ferðamanna í landinu
nær 390 millj. króna og er þetta
rúmlega 9% af verðmæti út-
flutnigns það ár.
Mikil og vaxandi ferðalög er-
lendra manna hin síðari ár er
staðreynd, sem ekki er unnt að
líta framhjá. Hvernig skynsam-
legast er að bregðast við hinum
nýju viðhorfum er svo annað
mál. En það er ekki lengur
unnt að láta sem ekkert sé. □