Dagur - 22.12.1972, Blaðsíða 23

JÓLABLAÐ DAGS
23
villta mann, lengra og lengra út í
óvissuna, við bjarmann ai ljósi von
arinnar, um að hann rekist á eitt-
hvað, sem hann getur áttað sig á.
Og reynist svo, að hann komi að
símalínu, vatnsfalli, girðingu eða
vegi, þá getur það orðið þyngsta
þrautin að ráða fram úr því á hvaða
hönd skuli nú halda.
Að mæta slíkum raunum er þó
allra erfiðast fyrir þá, sem kynnast
jDeim í fyrsta sinn og eru illa búnir.
Það ætti því að vera föst regla
Jjeirra, sem ganga við rjúpur á
ójrekktu svæði, að vera yzt fata í
skjólflík, sem ekki verður gegn-
blaut, hvað sem á dynur. Jafnframt
Joví, sem hún getur orðið hans
bezta vörn gegn kuldanum, þá get-
ur hún einnig varið skotfærabeltið,
svo skotin þrútni ekki í slagveðri.
En að geta Jrrumað nokkrum skot-
um, hvort sem er í myrkri eða um
bjartan dag, getur orðið leitar-
mönnum sá vegvísir, sem leitt getur
, hinn týnda að langþráðu marki.
En — æskilegast hefði verið að kom-
ast hjá öllu þessu mótlæti og afleið-
ingum þess. Og Jrað hefði tekizt ef
í vasa hans liefði verið einn lítill
áttaviti.
IV.
Hvernig bregðast skuli' við, þeg-
, ar tapazt hefur maður, eins og
greint er frá í upphafi greinarinn-
. ar, fer að sjálfsögðu eftir 'staðhátt-
um, veðurfari og ýmsu fleiru. En á
meðan að slóð hins týnda er talin
rekjanleg, munu margir byggja
mestu vonir við góðan sporhund,
sem þá yrði fenginn á svæðið, eins
fljótt og kostur væri á. Því færri
klukkustundir, sem líða, frá því
maðurinn tapast, Jj>ví meirá öryggi
um að sporhundur fái rakið slóð
hans. Þá er leit úr lofti óumflýjan-
leg, ef veðurskilyrði leyfa. En í
Jdcssu sambandi var það annað, sem
ég vildi minnast á. Það fyrsta, sem
leitarmenn þurfa að vita, er hvern-
ig hinn týndi maður var klæddur
og hvaða lit föt hans báru. Annað
er Jiað, að finni leitarmaður hinn
týnda mann, eða slóð hans, þá til-
kynni hann ]>að með langdregnu
og margendurteknu liói til næsta
manns og svo koll af kolli. Við aðr-
ar kringumstæður skyldi J>að aldrei
notað milli leitarmanna.
Á sama hátt og reynt er að koma
í veg fyrir hin hörmulegu slys, sem
svo oft koma fyrir vegna vélknú-
inna farartækja, á sama hátt verð-
ur hver einstakur veiðimaður að
gera sér ljóst, að fljótfærni, eða
jafnvel kæruleysi, við heimanbún-
að, getur orsakað Jrað, að hann
sjálfur komist í hann krappann og
hann verði þá jafnframt valdur að
ólýsanlegum sálarkvölum ástvina
sinna, sem hann annars hefði kom-
izt hjá, ef hann hefði farið eftir ráð-
um þeirra, er reyndari voru, og af
góðum hug gefin.
- Ölið á Jökuldal
Framhald af blaðsíðu 6.
athöfn, sem jafnan vakti mikinn
hlátur, var friðmælst við gestinn,
honum bornar ríkulegar veitingar
og hann beðinn að segja ekki frá,
Jrví að heimamenn vildu fá fleiri í
klaustrið.
Einhvern veginn kvisaðist þetta
þó út og Jrótti forvitnilegt. Get ég
ímyndað mér að þetta hafi aukið
gestkomur, fremur en hitt. Sveinn
Magnússon stórbóndi á Hákonar-
stöðum heyrði eitthvað um þennan
hrekk og vildi gjarnan vita meiri
dcili á Jiessum ótrúlegu hlutum og
gerði sér ferð í Eiríksstaði. Hanp
var leiddur til baðstofu eins og
aðrir gestkomandi menn. En Jrað
var ekki hreyft við Sveini, og varð
hann engu nær. ,
JÓN BJARNASON frá Garðsvík:
VETRARVÍSUR
Þokusjali fjöllin falin
fá ei svalað augans þrá.
Feigðarsnati fer um dalinn
Foldin kalin undir snjá.
Nú er hríð og neyðartíð
Norðri hýðir fjöllin.
Akur, ldíð og engi víð
undan skríður mjöllin.
Norðanáttar náél falla
nú er grátt til lofts og lands.
Allar gáttir fyliir fjalla
fimbuláttin andskotans.
VORVÍSUR
Blessuð sólin skín í skýjum
skiptir brátt um veðurfar.
Ljóma þá í litum nýjum
landið mitt og stúlkurnar.
Fögnuð öllu lífi ljær
loftið ilmi blandið.
Sólin skín og grasið grær
Guð er að vekja landið.
Þegar sunnanblærinn blíði
boðar vor — ég gleðst og þó.
Læðist að mér óljós kvíði.
Ekki er langt í næsta snjó.
IIIÐ FAGRA KYN
Þegar við mér bylgjublá
brúnaljósin skína,
snertir ung og ylrík þrá
ástarkirtla mína.
Ekkert gleður auga mitt
eins og falleg kona.
En svo fer ég að hugsa um liitt.
Heimurinn er nú svona.