Dagur - 22.12.1972, Blaðsíða 26

JÓLABLAÐ ÐAGS'
26 ■
við frá Vatnajökli til Hofsjökuls,
að báðum meðtöldum, og sýndist
mjög nærri, en eigi gat ég greint
Langjökul vegna móðu og misturs.
Og svo Laugafell og Illviðrislmjúk-
ar; í vestri gat að líta Mælifells-
hnjúk og fleiri fjöll í Skagafirði, í
norðvestri Öxnadalsheiði, hún líkt-
ist meira stóru skarði, ellegar ofur-
litlum daf heldur en lágu fjalli.
ÞÞað er bæði gagn og gaman að
eiga góðan sjónauka, sá gripur veit-
ir mönnum áreiðanlega marga
yndisstund, einkum og sér í lagi
Jregar rnenn eru staddir með hann
á öræfum uppi á björtum sumar-
degi. Stafurinn er og mjög nauð-
synlegur, liann er góður kunningi
á langri og erfiðri göngu, Jrar sem
land er grýtt og óslétt, og raunar
livar sem farið er. Hann styður
mann og styrkir, ver ferðalanginn
falli og meiðslum. Það er mikið
blessað áhald.
Þegar sólin var fyrir stuttu hnig-
in tiL viðar, lagði ég af stað heim.
Ég gekk dálítið sunnar norðaustur
yfir fjallgarðinn, Jrar var talsvert
styttri leið, og ekki eins mikið stór-
grýti þar um slóðir, skárri vegur.
I dragi Vaskárdals fékk ég mér að
drekka úr Vaskánni, hún rennur
þar í gegnum urð, skammt frá upp-
tcikum sínum.
Ég hafði gert ráð fyrir því við
Finnbjörgu, að ég mundi koma
heim um háttatíma, klukkan 10.30,
eða a. m. k. kl. 12 á miðnætti, en
leiðin var lengri og torveldari en ég
htigði, og var Finnbjörg ein heima
um; nóttina, lét hún Lappa liggja á
góífinu lijá rúminu sínu, og hafði
hún mikinn styrk af dýrinu. Og svo
kom nóttin, húmið seig yfir þessar
ömurlegu auðnir, það þéttist meir
og meir, unz myrkrið skall á, þó
varð aldrei mjcig dimmt, Jrví heið-
skírt var að kalla, og svo kom tungl-
ið upp, er leið á nóttina, fullur
máni yfir fjallabrúnunum í austri.
Það var eins og hann lægi á jörð-
inni, og mér sýndist hann vera
gegnsær, utan hinna dökku flekkja
sem á honum eru. Það var undur-
fagurt. Ég sá alltaf dálítinn spöl frá
mér. Ég var nokkrar klukkustundir
á göngu í myrkri næturinnar. Þá
sá ég marga draugalega staði, hroll-
vekjandi hefði áreiðanlega sumum
sálum fundizt, en þar var ekkert
yfirnáttúrlegt á ferð, (a. m. k. ekki
vondar verur) og Jrví engin Jrcirf að
óttast, ekki erfiðara fyrir andann
að reika þarna yfir en líða um
blómskrýddan bala á sólbjörtum
sumardegi. Og svo rann nýr dagur
upp og blessuð sólin reis yfir fjöll-
in í norðri, og bjart skin hennar
flæddi yfir öræfin og eyddi nætur-
myndunum og verndi allt, bæði
dautt og lifandi. Ég var Jíá staddur
á fjallinu fyrir vestan Villingadal.
Þorsti var nú farinn að sækja á mig
eftir hina löngu göngu, Jrví ekkert
vatn hafði ég orðið var við á leið-
inni frá Vaská. Um nóttina hafði
verið frost á fjöllum, og pollar, sem
voru hér og Jrar á milli steina, voru
nú ísilagðir. Ég mátti berja fast
með hnefanum á ísinn til þess að
geta brotið hann og fengið mér að
drekka. Það var gott vatn. Síðan
hélt ég norður á Leyningsfjall, og
þaðan í norðvestur. Þegar ég kom
á suðurbrún Gullbrekkudals, nam
ég staðar og virti fyrir mér fann-
irnar sem þar eru norðan í, flest
sumur, ýmist stórar eða smáar eftir
árferði; Jretta sumar voru þær all-
miklar, náðu allt í botn niður.
Daginn áður höfðu þessar fannir
verið meirar, snjórinn náð mér í
skóvarp og rist, en nú var komin
glerhörð skel á hann, ag glampaði
á hana í sólskininu. Ég steig út á
fönn, sem náði frá brún og á að
gizka 150 metra niðureftir; lnin
var allbrött, neðan undir henni var
urð og eggjagrjót. Fg fann Jregar,
að fönnin var flughál, næstum því
eins og svellbrekka. Ég reyndi að
gera spor, bæði með hælum og staf,
en hvorki hælar né stafur unnu á
frostskelinni. Eftir örfá augnablik
rann ég fótskriðu niður brattan —
og fór hraðinn vaxandi. Ég sá nú í
hendi mér, að ég var í mikilli
Ijættu, ég varð að finna upp ráð til
þess að stöðva mig, eða a. m. k.
minnka hraðann, og það flaug í
hugann, ég fleygði mér á grúfu og
raka stafinn tveim höndum í gadd-
inn, um leið dró úr ferðinni til
muna, broddurinn risti á sundur
frostskelina jafnt og þétt, hann var
eins og góð bremsa. Ég hygg, að
ferðin á mér þarna niður hafi verið
álíka og þegar hávaxinn maður
stikar mikinn eftir sléttum vegi.
Eftir örfáar mínútur námu fætur
mínar við urðina, og ég stóð upp
ómeiddur, en buxurnar báru þess
merki, að Jiær hefðu orðið fyrir
hnjaski eigi alllitlu í ferðinni. Án
stafs hefði ég áreiðanlega slasazt er
niður kom í grjótið, ef til vill beðið
bana; blessaður stafurinn. Og svo
lagði ég þá af stað upp í síðasta
áfangann, gekk út dalinn og síðan
yfir Háöxl norðan Röðuls og niður
fyrir utan Skálarhóla.
Þegar ég kom heim, var klukkan
gengin 15 mínútur í tíu. Þá var ég
búinn að vera á ferðinni einn sólar-
hring, og ganga 60 kílómetra eða
að líkindum meira, Jrví að æði
margir krókar urðu á leið minni.
Þá var ég þreyttur, en -lúinrt sá
hvarf að mestu eftir að ég liafði
neytt góðrar máltíðar og-sofið í
nokkrar klukkustundir.
Þessi för varð mér bæði til gagns
og gleði, gangan styrkti líkama og
sál. Ég gerðist þarna dálítill land-
könnuður, sá það, sem ég hafði
aldrei séð áður. Ég veit, að ég man
það allt, og sé í anda til hinztu
stundar. 1