Dagur - 26.03.1982, Síða 2

Lesendahomið
Reynsla min
að starfa hjá
7792-1184 skrifar:
Mig langar aö koma á framfæri
reynslu minni af því að vinna á
fataverksmiðjunni Heklu. Upp-
hafið var að ég sótti um vinnu
hjá verksmiðjum SÍS frá kl. 17-
22. Eftir u.þ.b. hálfan mánuð
fékk ég svo vinnu á Heklu.
Þegar þangað kom var ég
spurö hvort ég væri vön sauma-
skap sem ég sagöist ekki vera, ég
hcfði aldrei saumað neitt. Ég vil
taka það fram að viö vorum 10
sem byrjuðum á sama tíma og
þar á meöal voru flciri en ég scm
voru algjörir viðvaningar við
saumaskap.
Jæja. Það var farið að sýna
okkur vélarnar, og okkur kennt
lauslega á þær. Lauslega segi ég,
því viðvaningi þarfaösegja lilut-
ina hægt og óftar en cinu sinni.
Þetta eru verðmætar vélar, sem
maður vill ógjarnan vcrða til aö
skemma. Síðan voru okkur
fengnar prjónatuskur til þcss að
æfa okkur á til að byrja meö. Þá
var komiö með prjónajakka,
(gallaða að sjálfsögöu) sem við
áttum að sctja saman, og átti þá
að láta rendurstandast nákvæm-
lega á.
Við reyndum sem við gátum,
en ckki með sem bcstum árangri
því þetta voru jakkar sem höfðu
mistekist í sníöingu og má telja
að ógjörningur sé aö láta rendur
passa saman svo vel fari, jafnvel
þótt vanar saumakonur eigi í
hlut. Þetta veit ég að er satt, því
þegar ég var búin að sauma
jakkann cins vcl og ég gat, og
meö því aö rekja upp margsinnis
til þess að láta rendurnar stand-
ast betur á, kallaöi ég á einn af
verkstjórunum og sagðist ekki
geta betur. Þá fór hann að
hlægja og sagði að það væri ekki
von, því það væri ógjörningur
vegna sníðagalla.
Sú verkstjóramenning sem
þarna ríkir ef,kapítuli út af fyrir
sig. Ég komst aldrei til botns í
því hvað þeir voru margir, og
því síður að nöfnum þeirra því
þeir höfðu ekki fyrir því að
kynna sig. Fyrsta kvöldið gengu
fimm konur um til þess að leið-
beina okkur nýgræðingum, og
engin sagði það sama þannig að
ég vissi varla hvernig verkið átti
að vinnast.
Þannig leið fyrsta kvöldið við
saumaskap á tuskum. Annan
daginn var aftur setið við tusku-
saum og ákaflega sjaldan kom
nokkur til að leiðbeina mér eða
líta á verkið og í ruslið fóru tusk-
urnar. Hluta af vaktinni var ég
látin í annað verk, þannig að ég
var ekki allan tímann við sauma-
vélina.
Þriðja kvöldið var ég sett við
saumavéiina, og enn var eitt
kvöldið framundan við tuskurn-
ar. Mér varð á að hugsa hvenær
ég fengi eitthvað ógallað að
sauma og einhver verkstjóranna
láti svo lítið að koma og sýna
mér eitthvað sem ábótavant
væri. Þá kom rúsínan.
Ég og önnur (sem einnig var
búin að kljást við umræddar
tuskur jafnlengi) vorum kallað-
ar inn á einkaskrifstofu verk-
stjórans og þar var okkur tjáð að
við vorum óhæfar til að sauma,
og þá líklega til allra starfa þarna
á þessari deild Heklu, þótt við
hefðum ekki verið látnar gera
neitt nema sauma, fyrir utan
þann stutta tíma sem ég var látin
í annað verk. Okkur var sagt
upp störfum á þriðja kvöldi á
af því
Heklu
þeim forsendum að við gætum
ekki saumað beina sauma á stór-
gölluðu efni og við tefðum fram-
Ieiðsluna svo mikið að til vand-
ræða horfði. Ég veit ekki til að sá
verkstjóri sem sagði okkur upp,
hafi nokkru sinni litið á sauma-
skapinn enda sást hann sjaldan.
Mér finnst satt að segja að það
hafi lítil reynsla verið komin á
getuna við saumaskapinn á þess-
um stutta tíma.
Ég kom algjörlega óvön og
var rög og það var ekki við miklu
að búast fyrstu þrjár eða fjórar
vikurnar. Það sagði mér ein
kona að hún hefði ekki verið
búin að ná góðum tökum á
peysusaumunum fyrr en eftir
einn mánuð sem ég held að sé
ósköp eðlilegur tími fyrir þá sem
hafa aldrei komið nærri svona
löguðu.
En við þessar tvær áttum að
vera búnar að að sýna hvað við
gætum á ca. 13 klukkustundum.
Þetta finnst mér óréttlæti og
hver er réttur okkar? Að vísu
kvaðst verkstjórinn ætla að
reyna að útvega okkur starf við
okkar hæfi, en það yrði jafnvel
ekki fyrr en eftir nokkrar vikur
eða mánuði. Svona framkoma
finnst mér furðuleg, en hvað
liggur að baki? Það er örugglega
eitthvað annað en það sem upp
var gefið. Voru hugsanlega fleiri
stúlkur ráðnar en þörf var fyrir?
Einhver er ástæðan.
Ég held að ef svona framkoma
væri oft viðhöfð myndu margir
ganga atvinnulausir. Og við
forráðamenn Heklu segi ég:
Næst þegar þið auglýsið eftir
fólki, takið þá fram að aðeins
vant fólk komi til greina.
Dynheimar. - „Sitthvað þarf að gera fyrir unglingana“, segir bréfritari.
Þvílíkt og arniað eins
Rósa hringdi!
Ég get ekki orða bundist eftir að
hafa horft á þáttinn um ungling-
ana í Reéykjavík sl. þriðjudags-
kvöld t sjónvarpinu. Þvílíkt og
annað eins.
Það var ekki annað hægt að
skilja á þeim unglingum sem þar
töluðu til alþjóðar, misjafnlega
vel á sig komin, en þau þyrftu
nauðsynlega að fá skemmtistað
þar sem þau gætu drukkið sitt
brennivín í ró og næði rétt eins
og fullorðna fólkið. Og þetta eru
krakkar sem ekki eru nema 12-
15 ára gamlir, flestir hverjir.
Er það gáfuleg stefna hjá
sjónvarpinu að koma þessum
unglingum á framfæri á þennan
hátt? Ég sé ekki hvaða tilgangi
það þjónar að láta drukkna
unglinga (eins og þennan sem
var svo kalt á tánum) bulla fram-
an í 'alþjóð.
Látum þá bara væla þessa
krakkaorma, en þökkum fyrir á
meðan við búum ekki við svona
vandamál á Akureyri eða á öðr-
um stöðum hér í nágrenninu.
Við skulum þó ekki sofa á verð-
inum, við vitum að það þarf að
gera sitthvað fyrir unglingana til
þess að hjálpa þeim að verja
tómstundum sínum á heilbrigð-
an og þroskandi hátt, en við
skulum ekki ýta undir það að
byggður verði skemmtistaður
fyrir 12-15 ára unglinga, þarsem
þeir geta drukkið sitt brennivin.
Það geta þeir gert síðar á lífs-
leiðinni, og hana nú, sagði
hænan.
Þessi mynd var tekin í fataverksmiðjunni Heklu 1980.
Engmn mætti til
að halda uppboðið
Lesandi hafði samband við blað-
ið og vildi koma á framfæri at-
hugasemd við uppboðshald
bæjarfógetaembættisins á Akur-
eyri.
Hann sagði að uppboð hefði
verið auglýst síðastliðinn laugar-
dag. Þar hafi mætt um 40 manns,
á þeim 20 mínútum sem hann
beið, eftir að uppboðið hæfist.
Enginn fulltrúi fógeta mætti til
uppboðsins og engin tilkynning
var á uppboðsstað um að því
væri frestað. Lesandi sagði að
þetta væri ekki í fyrsta sinn sem
svona lagað skeði.
Hann sagðist þeirrar skoðun-
ar, að það væri ekki til of mikils
mælst að uppboðin væru afboð-
uð með einhverjum hætti, svo
menn væru ekki að mæta og
jafnvel bíða í tilgangsleysi.
Erla Sigurðardóttir:
Hugsaðu málið
Að morgni 30. mars 1949 hófst á
alþingi síðari umræða um tillögu
ríkisstjórnarinnar um þátttöku
íslands í NATO. Þingsályktun-
artillagan var samþykkt eftir
harðar umræður með 37 atkvæð-
um gegn 13 en tveir sátu hjá.
Klukkan 13.00 sama dag hófst
við Miðbæjarskólann útifundur
er boðaður var af Fulltrúaráði
Verkalýðsfélagsinas í R.V.K.
og Verkalýðsfélaginu
Dagsbrún. Fundurinn var stutt-
ur en fjölmennur, þar var sam-
þykkt tillaga þar sem mótmælt
var þátttöku íslands í NATO og
krafist þjóðaratkvæðagreiðslu
um málið. Nefnd var send með
ályktunina í alþingi og krafist
tafarlausra svara af þinginu. Á
meðan streymdi fólk af útifund-
inum á Austurvöll. Þar var fyrir
fólk er formenn þingflokka
Sjálfstæðis, Alþýðu og Fram-
sóknarflokks höfðu hvatt til að
koma og sýna að það vildi að al-
þingi hefði starfsfrið. Loks voru
samankomin á Austurvelli 10-
15 þús. manns, lögreglumenn
stóðu vörð um Alþingishúsið
vopnaðir kylfum en inni í húsinu
voru hvítliðar. Mikill hugur var í
mönnum en þó kom ekki til
átaka fyrr en hvítliðarnir komu
út, en þá hófst mikill slagur milli
lögreglu og hvítliða annarsveg-
ar, og almennings hinsvegar. Að
lokum var hópnum tvístrað með
táragasi.
7. maí 1951 kom flokkur her-
manna til Keflavíkur. Hann
hafði meðferðis herbúnað og var
fyrsti hópur bandarísks herliðs
sem kom hingað samkvæmt sér-
stökum samningi milli ísiands og
Bandaríkjamanna um varnir
landsins á grundvelli Norður-
Atlandshafssamningsins. Ríkis-
stjórnin sendi frá sér tilkynningu
um þetta mál, þar er m.a. vitnað
til aðildar íslands í NATO.
„Viðurkennt hefur verið að Is-
land hefði engan her og ætlaði
ekki að stofna hann, svo og að
ekki kæmi til mála að erlendur
her eða herstöð yrðu á íslandi á
friðartímum." Sérstök áhersla
er í tilkynningu ríkisstjórnarinn-
ar lögð á að samningurinn við
Bandaríkin um varnir landsins
feli í sér tryggingu um að alger-
lega sé á valdi íslendinga hve
lengi her sitji í landinu og þeir
geti sent hann á brott þegar fært
sé talið af öryggisástæðum.
Nú eru liðnir 3 áratugir og
herinn situr enn. Hefur verið
stanslaust útlit fyrir alheimsófrið
síðustu 30 ár? Éf það er hvenær
er þá normalt ástand? íslending-
ar hafa sýnt vítaverðan sljóleik í
þessum málum. Nú er jafnvel
svo komið að stór hluti þjóðar-
innar telur sjálfsagt að hér sé er-
lendur her. Og þeir sem eru að
taka við munu næstu áratugig-
egna helstu ábyrgðarstöðum
þjóðarinnar, hafa alla sína ævi
búið í hersetnu landi. Einhver
kynni að segja skiptir þetta
nokkru máli? Ekki er herinn
neitt fyrir okkur. Jafnvel er til
það fólk sem trúir því að herinn
sé okkur til verndar. Þeir sem
leyfa sér að leiða ekki hugann að
þessum málum og blekkja þann-
ig sjálfa sig ættu að staldra við,
hætta að gleypa hrátt það sem
þeim er rétt. Sú firra sem sumir
trúa, að herinn sé til varnar, er
næsta hlægileg. Vopn eru nú
orðin svo langdræg og kraftmikil
að ísland hefur ekki lengur gildi
sem stökkpallur í hugsanlegum
átökum milli stórveldanna
tveggja. Okkur er engin vörn að
herstöðinni. Hún gerir landið
aðeins að girnilegu skotmarki -
til að prófa sprengjur - sýna
andstæðingum mátt sinn. Hvaða
máli skiptir það stórveldin hvort
smáþjóð ferst? Auk þessa er, að
hernaðarhugleiðingum
slepptum, fáránlegt að vopn geti
stuðlað að friði. Því skulum við
íslendingar nú taka höndum
saman, losa okkur við erlendan
her. Þá fyrst erum við fullkom:
lega frjáís - fullkomlega sjálf-
stæð ef erlendar þjóðir eiga hér
engin ítök. Með algeru hlutleysi
og herlausu landi getum við best
tryggt öryggi okkar.
Margt ber að athuga í þessu
máli, t.d. hversvegna var ekki
þjóðaratkvæðagreiðsla um inn-
gönguna í NATO? Enn er ekki
of seint að bæta að einhverju
leyti fyrir þau mistök sem gerð
hafa verið. Krefjumst brottfarar
bandarísks hers og þjóðarat-
kvæðagreiðslu um úrsögn ís-
lands úr NATO.
i-2 - ÖAGiUlR-^26.‘ rria*S 1ðÖ2