Dagur - 04.06.1982, Blaðsíða 5
Guðmundur Heiðar Frímannsson
veldi í alpagreinum og átti sterk-
asta hóp skíðamanna í landinu í
næstum áratug. Þeir, sem urðu
þekktastir úr honum voru Hauk-
ur Jóhannsson og Árni Óðins-
son.
En það kom fleira til á þessum
árum en kraftmiklir einstakling-
ar og hæfileikamiklir. Hér var
reist fyrsta stólalyfta í landinu og
önnur aðstaða batnaði. Um leið
og það gerðist sköpuðust mögu-
leikar til að gera skíðaiðkun að
almenningsgrein. Sú þróun, sem
átti sér stað á fyrri hluta síðasta
áratugar, í þá átt, að almenning-
ur nýtti sér tækifærin til útivistar
og hæfilega holls lífernis, hefur
verið sérstaklega ánægjuleg.
Það sama hefur verið að gerast í
Reykjavík nú hin allra síðustu
ár. Þeir menn, sem höfðu
forystu um þessa bættu aðstöðu,
voru hinir sömu og fóru fremstir
í flokki þeirra, sem þreyttu
keppni. Atorkumennirnir í hópi
skíðamannanna komu á legg
starfsemi, sem síðan laðar til sín
almenning.
Nú er svo komið málum í
Hlíðarfjalli um vetur, að þær
lyftur, sem þar eru, anna ekki
þeim mannfjölda, sem fer á
skíði. Á góðviðrisdögum getur
það kostað rúmlega hálftíma bið
að komast í stólalyftuna. Þetta
hefur í för með sér, að það dreg-
ur úr aðsókn. Það er því orðið
brýnt að auka afköst lyftanna og
nýta betur þá möguleika, sem
svæðið í Hlíðarfjalli gefur. Um
þetta þarf að taka ákvörðun hið
bráðasta. Það varð gæfa Skíða-
staða að verða ekki að pólitísku
bitbeini í nýliðinni kosninga-
baráttu. Það ættu því allir
nýkjörnir bæjarfulltrúar að
skilja þörfina á uppbyggingu í
Hlíðarfjalli. Ef eitthvað eitt gæti
glætt slíkan skilning, er það bók
Haraldar Sigurðssonar, Skíða-
kappar fyrr og nú.
Það þykir eflaust illa til fallið að
rifja upp áhugamál frá í vetur nú
í 7. viku sumars. Það er ekki
gert, vegna þess að ég eigi von á,
að sumarið verði snjóþungt.
Eftir öllum sólarmerkjum að
dæma getur brugðið til beggja
vona með það. En ástæðan til
þess, að mig lengaði að fara fá-
einum orðum um veturinn og
hluti, sem hæfa honum, er sú, að
í vetur kom út bók hér hjá
Skjaldborg, sem er sérstæð. Það
er bókin Skíðakappar fyrr og nú.
Haraldur Sigurðsson safnaði og
skráði. Þótt nokkuð sé um liðið,
síðan bókin kom út þá er ástæða
til að vekja á henni athygli. Hún
stendur enn fyrir sínu, þótt jólin
séu löngu liðin og vetrarsnjórinn
að hverfa. Og menn gætu varið
frítíma sínum verr en við að lesa
þessa bók.
Bókin skiptist í þrjá hluta. í
þeim fyrsta er fjallað um skíða-
íþróttir erlendis og hvaða hug-
myndir menn gera sér um til-
komu þeirra. Annar kaflinn seg-
ir frá upphafi og viðgangi skíða-
íþrótta ■ á íslandi. Þessa kafla
hefur Haraldur Sigurðsson að
mestu samið sjálfur. í annan
kaflann leggja einnig til efni Ein-
ar B. Pálsson um fyrstu skíða-
iðkanir í skólum og um það,
þegar hann sá mann fara á
tunnustöfum í Ártúnsbrekk-
unni, og Hreggviður Jónsson
greinir frá hlutverki og áformum
Skíðasambands Ísíands. í þriðja
og síðasta hluta þessarar bókar
eru stuttir þættir um íslands-
meistara á skíðum, flestir eftir
þá sjálfa. Auk þessa eru í bók-
inni töflur yfir Islandsmeistara í
alpagreinum og norrænum
greinum frá upphafi til ársins
1981, töflur yfir heimsmeistara
og olympíumeistara og þá, sem
hafa sigrað heimsbikarkeppnina
Í Hlíðarfjalli. Innfellda myndin er af Haraldi Sigurðssyni.
ast í þessari bók, er að sj á, h vaða
áhrif iðkun íþróttarinnar hefur
haft á líf þessara einstaklinga.
Eitt dæmi slíks er áhrif fordæmis
á allt þetta fólk á þeim aldri, sem
það er næmast fyrir áhrifum frá
öðrum en sá aldur er einmitt,
þegar menn leggja mest kapp á
íþróttina. Mér sýnist á fjölmörg-
um, að þeir hafi haft fordæmi,
kosti, taki algerum stakka-
skiptum, þá er merkilegt, hve
margir af skíðamönnum héðan
frá Akureyri, sem kepptu á ára-
bilinu frá 1965 og fram undir
1980, nefna áhrif frá Magnúsi
Guðmundssyni. Og ég hygg, að
þar sé engum ofsögum sagt af
framlangi hans til þess viðgangs
skíðaíþrótta í þessum bæ, sem
bóndi, ætlaðist til þess, að menn
legðu sig fram, legðu hart að sér.
Honum tókst að fá nokkurn hóp
til að líta á þetta nánast sem
sjálfsagðan hlut, og það hvarfl-
aði ekki að neinum að malda í
móinn. Hver og einn reyndi að
bæta sig eins og honum var frek-
ast unnt. Ávöxtur þessa starfs
varð, að Akureyri gerðist stór-
frá því hún hófst. Myndir eru
margar í bókinni, margar fróð-
legar og stórskemmtilegar.
Eins og sj á má af þessu yf irliti,
þá er saman komin í þessari bók
mikill fróðleikur. Málið á bók-
inni er yfirleitt gott en misjafnt
þó. Það, sem mér finnst fróðleg-
sem hafi verið þeim holl og
heilladrjúg. Ef lesendur skoða
þetta atriði, kemur líka í ljós sú
hefð, sem skapast í íþróttinni.
Þótt margir hlutir breytist, að-
staða til að fara á skíði verði öll
önnur og betri en áður var og út-
búnaður, svigmanna að minnsta
átti sér stað á þessu árabili.
Hann bjó lengst af í Sun Valley í
Bandaríkjunum og gerir enn.
En dvaldi hér á landi suma vetur
og lá þá ekki á liði sínu. Við, sem
vorum ungir skíðamenn á þess-
um árum, nutum þess ríkulega.
Hann var kröfuharður hús-
Snjór á miðju sumii
Valdlmar Brynjólfsson heilbrigðisfulltmi:
Hundurinn má ekkí skipa hærri sess
í fjöLskyldimni en mannfólkid
Við almenna atkvæðagreiðslu
um hvort leyfa skyldi hundahald
í Kópavogi og Hafnarfirði, kom
í ljós að yfirgnæfandi meirihluti
kjósenda var andvígur hunda-
haldi.
Nú þegar eru farnar að heyr-
ast raddir um að rétt væri að efna
til slíkrar atkvæðagreiðslu á Ak-
ureyri (t.d. í S&S í Degi 27/5).
Undirritaður er sannfærður
um að hér á Akureyri er meiri
vilji fyrir hundahaldi en í áður-
nefndum bæjum, en viss and-
staða er fyrir hendi gagnvart
hundahaldi. Þessi andstaða
skapast eingöngu vegna þess að
sumir hundaeigendur virða ekki
settar reglur og eru tillitslausir
gagnvart öðrum.
Flestir hundaeigendur kapp-
kosta að hundar þeirra valdi
ekki ónæði og sýna með því að
hundahald getur átt fullan rétt á
sér í þéttbýli,
En því miður eru alltaf ein-
hverjir sem eyðileggja fyrir
heildinni með því að láta hunda
sína ganga lausa, með því að
leyfa þeim að gera þarfir sínar
hvar sem er (án þess að þrífa upp
óþverrann) og líða þeim að vera
með spangól í tíma og ótíma.
Lágmarkskrafa til þeirra sem
ætla sér að hafa hund er að þeir
viti grunnatriðin í hundaupp-
eldi.
Hundurinn má ekki skipa
hærri sess í fjölskyldunni en
mannfólkið, hvort sem það eru
fullorðnir eða börn.
Hundinum er það eðlislægt að
berjast til valda í hundahóp og
sama gerir hann í fjölskyldunni
fái hann að ráða. En hundinum
ber að vera lægst settur og allt
hans uppeldi á að byggjast á því.
Ef hundinum er gert þetta ljóst í
uppeldinu þá sættir hann sig
mjög vel við það, verður góður
félagi og hlýðir boðum
mannsins. Það er því ekki við
hundana að sakast, þótt hundur
nágrannans geri þarfir sínar í
garðinn þinn, heldur hefur ná-
granninn brugðist, hann er til-
litslaus og hefur ekki vit fyrir
hundinum.
Grundvöllurinn fyrir hunda-
haldi í bæjum er að hundaeig-
endur virði settar reglur, sýni
öðrum bæjarbúum tillitssemi og
umfram allt, að þeir sýni að þeir
hafi meira vit en hundurinn.
Bresti þessi grundvöllur, má
búast við því að raddir um at-
kvæðagreiðslu varðandi hunda-
haldið verði háværari og ekki
myndi ég vilja veðja á, að meiri-
hluti kjósenda á Akureyri sé
meðmæltur hundahaldi. Því
skora ég á hundaeigendur að
sýna að þeir séu trausts verðir og
bið þá að sýna öðrum tillitssemi.
Valdimar Brynjólfsson
heilbrigðisfulltrúi.
íslenskur hundur.
4; 'júní <1982 - DAGUR - 5