Dagur - 07.09.1983, Blaðsíða 2
Hvernig leggst
haustið í þig?
Bergsveinn Long:
Sæmilega vel bara. Það er
engu að kvíða. Bara að taka
því sem kemur.
Garðar Sigurjónsson:
Á von á að það verði sæmilegt
haust. September verður
nokkuð góður.
Níels Jónsson:
Ég hef nú aldrei verið yfir mig
hrifinn af haustinu. En sept-
ember getur oft verið sæmi-
Iega góður.
Ólöf Sigurðardóttir:
Ágætlega. Það verður fínt að
byrja aftur í skólanum eftir
gott sumar.
Hermann R. Jónsson:
Er komið haust? Ég er nú að
vona að sumarið sé ekki alveg
búið.
„Langerfiðast að
mylja grjótið“
segir María Jónsdóttir
sem sýnir í anddyri
íþróttahallarinnar
á Akureyri
Lítil og lágvaxin. Snaggaraleg.
íslensk bóndakona og mynd-
listarmaður af Guðs náð. Hefiir
opnað sýningu í anddyri
Iþróttahallarinnar. María
Jónsdóttir búsett að Kirkjulæk
í Fljótshlíð.
- Hefur þú alltaf átt heima
þarna í Fljótshlíðinni, María?
„Nei, ég er nú fæddur Hún-
vetningur, en ég réðist sem
kaupakona í Fljótshlíðina og eins
og svo oft gerist með kaupakonur
þá giftast þær einhverjum af öll-
um þeim aragrúa af álitlegum
bændasonum sem í þá daga voru
á hverju strái. Já, já, ég giftist
Rangæing og við höfum búið
okkar búi í um 45 ár.“
- Stórt bú og stórt heimili?
„Stórt? Eigum við ekki bara að
segja að þetta sé skikkanlegt bú.
Börnin urðu nú 7, en það er
óþarfi að taka það fram. Það hef-
ur svo oft verið sagt frá því.
Blessuð, slepptu því.“
- Hvenær byrjar þú að mála,
er nokkur tími fyrir slíkt á stóru
heimili?
„Ég hlýt að hafa byrjað um
1970 til ’71, því fyrsta sýningin
var sett upp 1972. Það var nú
ekki af eigin hvötum, sem sú sýn-
ing var sett upp. Vinkona mín sá
þetta hjá mér og vildi endilega að
fleiri fengju að sjá líka. Það
endaði með sýningu hjá Guð-
mundi á Mokka. Ég stóð ber-
skjölduð fyrri þessu. Síðan hefi'
ég haldið 7 einkasýningar og ver-
ið með á nokkrum samsýningum.
Þær hafa verið vítt og breitt um
landið, Selfossi, Hveragerði,
Reykjavík, Hvammstanga og svo
núna hérna á Akureyri. Einhver
tími fyrir þetta, segirðu. Nei, það
var náttúrulega enginn tími fyrir
svona dund á meðan börnin voru
að vaxa úr grasi, en það er dá-
samlegur friður í sveitinni og ég
hef mikið næði núna.“
- Hvað málarðu helst?
„Ég mála smámyndir á hörpu-
diska, flöskur og netakúlur. Svo
er ég aðeins að móta í leir. Það
eru aðallega forustuhrútar, sem
ég móta í höndunum, hvern og
einn. Mér var boðið að þeir yrðu
settir í ákveðið mót, en það vildi
ég ekki, því þá verða þeir allir
eins, ég vil hafa þá eins og mann-
fólkið, ólíka.
Ég mála mest sveitalífsmyndir,
náttúruna og dýrin. Mest þykir
mér gaman af hestum, ég sé þá
tilsýndar út um gluggann minn og
þeir eru svo tignarlegir. Ég átti
hest þegar ég var yngri, en við
höfum enga hesta núna. Oft
pantar fólk hesta- og bæjamyndir
hjá mér. Það sendir mér þá
ljósmyndir eða póstkort og ég
reyni að gera einhverja mynd úr
því.“
- Þetta eru mjög óvenjulegar
myndir, hvernig vinnur þú þær?
„Þær eru allar unnar úr ís-
lensku grjóti, það er alls konar
fólk sem sendir mér grjót og alls
staðar af landinu. Ég vildi nota
tækifærið og þakka því send-
ingarnar. Ég myl grjótið sjálf
með hamri og flokka hvern
lit út af fyrir sig. Ég reyni að fá
litina sem eðlilegasta og nota þá
eins og þeir eru í steininum.
Hvíti liturinn er silfurberg, sá
svarti hrafntinna, svo nota ég
töluvert af japis, það er gult,
rautt og grænt. Það er geypilega
gaman að fást við þetta, en jafn-
framt er þetta mjög mikil vinna.
Síðan grunna ég myndirnar og
set trélím yfir og grjótmulningur-
inn kemur svo þar ofan á. Ég vel
litina eftir auganu og reyni að fá
þá sem eðlilegasta. Það er lang-
erfiðast að mylja grjótið, það er
svo smátt mulið, því ég vil ekki
þyngja myndirnar með of miklu
grjóti. Yfirleitt myl ég fyrir svona
2-3 myndir í einu.“
- Er ekki erfitt að koma svona
sýningu upp?
„Jú, það er mikið verk og
nokkur fyrirhöfn að koma upp
sýningu, en ég hef dugnaðarkonu
mér til hjálpar og hún er mjög
smekkleg. Hún er mín stoð og
stytta í þessu.“
Svona að lokum, smáinnskot
frá blaðamanni: Það verður eng-
inn svikinn sem fer og skoðar
hinar rómantísku náttúrulífs- og
stemmningarmyndir Maríu Jóns-
dóttur.
María Jónsdóttir.
Má hvergi tína ber?
,,Berjakona“ skrifar:
Ég get nú ekki lengur stillt mig
um að taka mér penna í hönd og
skrifa nokkrar línur, en ástæðan
er sú frekja sem við bæjarbúar
verðum fyrir af hendi landeig-
enda er við ætlum okkur að tína
nokkur ber á jörðum þeirra.
Það er varia til sá staður hér í
Eyjafirði þar sem maður getur
farið og tínt ber. Ég er búin að
gera nokkrar tilraunir til þess að
fara á staði sem eru fjarri bæjum,
og það skiptir litlu máli hvort
staðirnir eru girtir eða ógirtir,
alltaf eru bændur eða búalið
þeirra mætt á staðinn og annað
hvort tilkynna með þjósti að
berjatínsla sé bönnuð eða heimt-
ar háar greiðslur fyrir tínsluna.
Ég er alveg rasandi á þessu.
Bændurnir tína ekki þessi ber, og
ekki getur verið að við sem höf-
umáhuga á að tína okkur nokkur
ber völdum skeqjmdum á lönd-
um bændanna. En hvað er það
þá sem veldur þessari framkomu
þeirra?
T rassaskapur
Bæjarbúi hafði samhand við
blaðið og vildi benda á þann
mikla trassaskap sem viðgengst
hjá bæjarstarfsmönnum, að slá
ekki allt það mikla og háa gras,
sem víða er um bæinn. Á mörg-
um stöðum er grasið hátt á annan
metra og er bænum til ósóma og
skammar.
En það er alit annað gert, segir
bæjarbúinn, bærinn flísalagður
og malbikaður, skurðir grafnir og
fleira og fleira. En allir þessir
grasblettir eru óslegnir. Kunna
Akureyringar ekki að slá með
orfi og ljá?
2 - DAGUR - 7. september 1983