Dagur - 20.08.1984, Blaðsíða 4

4 - DAGUR - 20. ágúst 1984
ÚTGEFANDI: ÚTGÁFUFÉLAG DAGS
SKRIFSTOFUR:
STRANDGATA 31, PÓSTHÓLF 58, AKUREYRI
SÍMI:. 24222
ÁSKRIFT KR. 150 Á MÁNUÐI -
LAUSASÖLUVERÐ 22 KR.
RITSTJÓRI OG ÁBYRGÐARMAÐUR:
HERMANN SVEINBJÖRNSSON
RITSTJÓRNARFULLTRÚI:
GlSLI SIGURGEIRSSON
BLAÐAMENN:
EIRlKUR ST. EIRÍKSSON OG GYLFI KRISTJÁNSSON
AUGLÝSINGASTJÓRI: FRlMANN FRlMANNSSON
ÚTBREIÐSLUSTJÓRI:
HAFDlS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR, HEIMASlMI: 25165
FRAMKVÆMDASTJÓRI: JÓHANN KARL SIGURÐSSON
PRENTUN: DAGSPRENT HF.
Aukinn kaupmátt
án verðbólguskriðu
Á næstunni hefjast samningaviðræður aðila
vinnumarkaðarins um kaup og kjör. Vonandi
takast þeir samningar þannig, að til heilla verði
fyrir þjóðarbúið í heild, jafnframt því sem
launþegar fái kjarabætur, ekki í formi
óraunhæfra kauphækkana heldur með auknum
kaupmætti. Það er hann sem skiptir máli, en ekki
krónurnar í launaumslaginu.
Miklu máli skiptir við gerð komandi samninga,
að samningsaðilar geri sér grein fyrir hversu
mikið er til skiptanna. Verði samið um meiri
launahækkanir heldur en atvinnuvegir þjóðar-
innar standa undir; um einhver ímynduð verð-
mæti sem í rauninni eru ekki til, þá er hætt við að
sá árangur sem ríkisstjórnin hefur náð í efna-
hagsmálum fari fyrir lítið. Þær kauphækkanir
yrðu ekki fjármagnaðar nema með aukinni verð-
bólgu, sem leiðir ekki af sér aukinn kaupmátt.
Ólafur Björnsson, prófessor, skrifar nýlega at-
hyglisverða grein í Morgunblaðið um þetta efni.
Þar bendir hann á, að það tíðkist ekki lengur að
atvinnurekendur sjálfir þurfi að standa undir
kauphækkunum, því þeim sé einfaldíega sjálf-
krafa velt út í verðlagið. „Nú eru það launþegar
sjálfir sem látnir eru greiða sér hærra kaup sem
neytendur og kjarabætur þær sem þeir höfðu
reynt að fá með því að hækka kaupið eru að
engu gerðar," segir Ólafur orðrétt. Hann telur
jafnframt furðulegt hvað þessi hlið kjaramál-
anna hefur verið lítið rædd í öllu því flóði upplýs-
inga og áróðurs sem berst um þessi mál; frá að-
ilum vinnumarkaðarins og málgögnum stjórn-
málaflokkanna. Segir Ólafur það heyra til undan-
tekninga ef þar er ekki ályktað á sama hátt og
eðlilegt var talið um síðustu aldamót, þegar
stéttabaráttukenning þeirra Marx og Engels var og
hét og kauphækkanir voru kjarabætur launþega
á kostnað ágóða atvinnurekenda.
Ólafur telur ástæðu til að taka það fram, að hér
sé ekki um að kenna heimsku aðila vinnu-
markaðarins, því þeir þekki þessar staðreyndir
grannt. Síðan segir Ólafur: „En leiðtogar verka-
lýðsins telja sig þurfa andlitssnyrtingar við
gagnvart þeim umbjóðendum sínum sem ekki
hafa áttað sig á breytingunum frá aldamótaþjóð-
félaginu til okkar verðbólguþjóðfélags. Á sama
hátt þurfa atvinnurekendur að snyrta andlit sín
gagnvart stjórnvöldum þannig að þeir fái nauð-
synlega fyrirgreiðslu til þess að sækja umsamd-
ar kauphækkanir í vasa launþeganna sjálfra.
Þegar báðir hafa komið andlitssnyrtingu sinni í
lag er samið, en léttur má búast við að sá árang-
ur sé í vasa þeirra sem lagt hafa á sig svo og svo
mikil óþægindi og tekjutap vegna átaka sem
vinnudeilan kann að hafa kostað.“
Því miður er allt of mikið satt í þessum orðum
Ólafs, en kjarabaráttan hefur þó snúist til raun-
hæfari og faglegri vinnubragða en áður var. Von-
andi verður haldið áfram á sömu braut, þannig
að komandi samningar gefi kaupmáttaraukn-
ingu, en ekki nýja verðbólguskriðu. — GS.
tMinning
Einar G. Einarsson
F. 28.04.’28 - D. 09.08. 84
Öll verðum við að hlíta þeim
dómi, að eitt sinn skal hver
deyja. Það er sem fylgi því níst-
andi kuldi, er við sjáum á bak
góðum vini, eða svo varð mér við
er ég frétti andlát mágs míns Ein-
ars G. Einarssonar. Jafnvel þótt
við hér á Akureyri njótum nú
eins fegursta sumars í mörg ár
fannst mér sem ský drægi fyrir
sólu og allt yrði dimmt.
Minningar hrannast upp og
líða í gegnum hugann og við
spyrjum okkur sjálf aftur og
aftur, því lífið sé svo miskunnar-
laust að kalla burt fólk á góðum
aldri. Fólk með sterka lífslöngun
og vilja til frekari starfa. Söknuð-
urinn er sár og við finnum til
smæðar okkar gagnvart því mikla
valdi sem við verðum öll að lúta.
Einar Guðbjartsson Einarsson
var fæddur á Miðgörðum á
Grenivík 28. apríl 1928. Foreldr-
ar hans voru Guðrún Stefáns-
dóttir, sem lifir son sinn, Stefáns-
sonar útvegsbónda og konu hans
Friðriku Kristjánsdóttur og Einar
Guðbjartsson vélstjóri, Björns-
sonar og konu hans Sigríðar
Bjarnadóttur. Einar var yngstur
af sjö börnum þeirra hjóna en
faðir hans andaðist áður en Einar
fæddist. Var hann einn af fjórum
mönnum er komust af í hinu
hörmulega slysi, er vélskipið Tal-
isman fórst við Vestfirði árið
1922. Náði hann aldrei fullri
heilsu eftir þá hrakninga.
Eftir fráfall manns síns réðst
Guðrún sem ráðskona til föður
síns á Miðgörðum og þar ólust
systkinin upp. Þeirra elst var
Friðrika Halldóra, sem var búsett
á Akureyri, nú látin, þá tvíbura-
systurnar Guðríður og Margrét,
sem létust á unga aldri, Alda hús-
freyja á Akureyri, Þorsteinn
Mikael vélstjóri og skipstjóri í
Ólafsfirði, en hann hafði alist þar
upp frá 11 ára aldri hjá föður-
systur sinni, Matthías lögreglu-
varðstjóri á Akureyri og Einar.
Mannmargt var á Miðgarða-
heimilinu eins og á öðrum út-
vegsheimilum, þar sem sjó-
mennirnir dvöldu þar um vertíð-
ar. Þau systkinin fóru strax og
þau höfðu getu til að vinna við
útgerð afa síns til sjós og lands.
Ekki var títt að þá gæfust tóm-
stundir sem nú, en söngur og
íþróttir voru þeim nærri og minn-
ast margir margraddaðs söngs
sem ómaði í beitningaskúrum á
Grenivík.
Ungur að aldri fluttist Einar til
Akureyrar og lauk hann gagn-
fræðaprófi þar og réðst síðan til
verslunarstarfa. Árið 1950 gekk
hann að eiga eftirlifandi konu
sína Hermínu K. Jakobssen.
Þeirra börn eru Einar Ingi stýri-
maður búsettur á Akureyri
kvæntur Sigríði Jakobsdóttur,
Jóhann Kristján rafvirki á Akur-
eyri kvæntur Önnu Margréti
Árnadóttur, Ingunn Elísabet rit-
ari búsett í Reykjavík, Stefán
Friðrik matreiðslunemi í Reykja-
vík heitbundinn Lindu Jónsdótt-
ur og Lárus Ragnar sjómaður í
Ólafsvík heitbundinn Björku
Þráinsdóttur.
Einar var einstakur eiginmað-
ur og fjölskyldufaðir, kærleiks-
ríkur og hlýr og bar hag fjöl-
skyldunnar mjög fyrir brjósti.
Hann var hreinlyndur og hjálp-
samur og leið aldrei betur en þeg-
ar hann gat veitt öðrum hjálp eða
aðstoð, ekki síst börnum sínum,
hvort heldur að gæta lítillar afa-
stúlku eða afadrengs. Þá voru ófá
handtök sem Einar átti þegar
börn hans voru að koma sér upp
eigin húsnæði.
Sem fyrr sagði hóf Einar versl-
unarstörf hér á Akureyri en síðar
réðst hann til starfa hjá Mjólk-
ursamlagi KEA. Þá voru börnin
öll í ómegð og lagði hann þá oft
nótt við dag til að sjá heimili sínu
farborða. Var hann til fjölda ára
við dyravörslu í Alþýðuhúsinu á
Akureyri.
Árið 1963 réðst hann til starfa
í lögreglunni á Akureyri og starf-
aði þar til hinsta dags.
Einar var góður söngmaður og
var til margra ára félagi í Karla-
kór Akureyrar. Gleðimaður var
hann á góðri stundu en þó held
ég að hvergi hafi hann notið sín
eins vel og í faðmi fjölskyldunn-
ar.
Hann var einlægur áhugamað-
ur um íþróttir og stundaði þær
framan af aldri. Voru hjónin
samhuga í ákafanum og hvöttu
börn sín mjög á íþróttabrautinni.
Með Einari Einarssyni er geng-
inn góður drengur og verður
skarð hans vandfyllt. Minning
hans er björt og gefur þakklæti
öllum þeim sem hann þekktu.
Elsku Hermína, ég bið góðan
Guð að styrkja þig og fjöiskyldu
þína. Söknuður ykkar er sár en
minningin um góðan dreng lifir.
„Hér þótt lífið endi rís það upp
í Drottins dýrðarhendi.“
Jóhanna Pálmadóttir.
Okkur lögreglumenn á Akureyri
setti hljóða er við fréttum andlát
Einars Einarssonar lögregluflokk-
stjóra að kvöldi dags þann 9.
ágúst sl.
í annað sinn á skömmum tíma
höfum við mátt sjá á eftir vini og
félaga yfir landamærin miklu,
þangað sem leið okkar allra
liggur. Þó að Einar hafi ekki
gengið heill til skógar síðustu
árin þá áttum við ekki von á að
svo skyndilega yrði hann á brott
kvaddur.
Einar gerðist lögreglumaður á
Akureyri árið 1964 og hefur
starfað þar óslitið síðan, þeir sem
starfað hafa með honum þennan
tíma, eins og sá er þessar línur
ritar, eiga því margar góðar
minningar úr starfi og leik. Einar
var maður hæglátur í fasi og
framgöngu og þurfti nokkuð til
að raska jafnvægi hans, eða fá
hann til að skipta skapi. Á þeim
árum er hann hóf störf í
lögreglunni voru átök við
drukkna menn til muna tíðari en
nú bæði í samkomuhúsum og á
götum úti. Reyndi þá oft á lík-
amsburði lögreglumanna ekki
síst fyrir þá sök að svo fáir lög-
reglumenn voru á vakt að oft
voru óeirðaseggirnir fleiri en lög-
gæslumennirnir. Á þeim stund-
um var gott að vita af Einari sér
við hlið og þó að hann færi ekki
fremstur í flokki með hávaða eða
fyrirgangi þá voru handtök hans
fumlaus og föst.
í starfi sínu vildi Einar reyna
að leysa hvers manns vanda, og
átti bágt með að trúa nokkru illu
upp á samborgara sína, né fellti
harða dóma yfir þeim sem hrös-
uðu á vegi lífsins.
Með Einari er genginn góður
drengur og við félagar í Lög-
reglufélagi Akureyrar minnumst
hans með hlýhug og þökkum hon-
um samfylgdina á liðnum árum.
Eiginkonu hans Hermínu Jakobs-
sen og börnum þeirra vottum við
okkar dýpstu samúð. IS
Alltaf erum við stöðugt minnt á
það hve litlu maðurinn fær ráðið
um líf og dauða. Við sjáum
gróður landsins, trén, blómin,
grösin klæðast sumarskrúðanum
hvert öðru fegurra. En fyrr en
varir er blómið fölnað, grasið
sölnað og tréð hefur fellt lauf-
skrúðið. Við sjáum dægurfluguna
lifna að morgni og deyja að
kveldi. Allt hefur sinn gang ár
þess að við fáum neitt við ráðið.
Samt getum við aldrei sætt
okkur við það þegar ættingjarnir,
samferðamennirnir, vinnufélag-
arnir eru hrifnir á brott. Kallaðit
burt úr þessari veröld yfir móð-
una miklu til æðri heima. Maður
trúir því vart að maðurinn sem
vann við hlið manns fyrir tveim
dögum í fullu fjöri að því er
virtist, sé allur svo skyndilega.
Ekki verður hér rakin ævi né
lífsferill Einars heitins. Það
munu aðrir menn honum kunn-
ugri gera. En leiðir okkar Einars
lágu saman á vinnustað í fjögur
ár og ég vil þakka honum sam-
fylgdina og alla þá hjálp sem
hann ásamt fleirum veitti ungum
og óreyndum lögreglumanni í
upphafi starfsferils, á ókunnum
slóðum. Þessi hægláti og rósami
maður virkaði strax þannig á þá
sem hann umgekkst, að þeir
fengu þegar traust á honum.
Hann vann sitt starf ekki með
hávaða eða orðskrúði, heldur í
hljóði. Þrátt fyrir það var hann
ákveðinn og fastur fyrir sem
bjarg ef því var að skipta. Þessir
mannkostir gerðu það að verkum
að gott var að vinna með Einari
á hverju sem gekk.
Orð, stafir á prenti verða fá-
tækleg þegar lýsa á mannkostum,
en við trúum því að Einar sé nú
farinn til æðri og betri heimkynna
þar sem við munum hitta hann í
fyllingu tímans.
Eftirlifandi eiginkonu Einars,
Hermínu K. Jakobssen, börnum
þeirra og öðru skylduliði votta ég
mína dýpstu samúð.
Þar sem góðir fara eru Guðs
vegir.
Ágúst Marinósson flokkstjórí
b-vakt.