Dagur - 17.07.1985, Blaðsíða 4

.••***/'*
4 - DAGUR - 17. júSí 1985
ÚTGEFANDI: ÚTGÁFUFÉLAG DAGS
SKRIFSTOFUR:
STRANDGATA 31, PÓSTHÓLF 58, AKUREYRI
SÍMI: 24222
ÁSKRIFT KR. 220 Á MÁNUÐI
LAUSASÖLUVERÐ 30 KR.
RITSTJÓRI OG ÁBYRGÐARMAÐUR:
HERMANN SVEINBJÖRNSSON
RITSTJÓRNARFULLTRÚI:
GÍSLI SIGURGEIRSSON
FRÉTTASTJÓRI:
GYLFI KRISTJÁNSSON
BLAÐAMENN:
ÁSLAUG MAGNÚSDÓTTIR, GESTUR E. JÓNASSON, YNGVI
KJARTANSSON, KRISTJÁN G. ARNGRlMSSON, MARGRÉT Þ.
ÞÓRSDÓTTIR,
AUGLÝSINGASTJÓRI: FRlMANN FRlMANNSSON
ÚTBREIÐSLUSTJÓRI:
HAFDlS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR, HEIMASlMI 25165
FRAMKVÆMDASTJÓRI: JÓHANN KARL SIGURÐSSON
PRENTUN: DAGSPRENT HF.
Húsgagnaefti rl it
til Grímseyjar
Húsgagnasmiður einn á Akureyri, sem um tíma
framleiddi talsvert af hjónarúmum fyrir verslun
í Reykjavík, varð fyrir því er hann heimsótti
verslunina, að kaupmaðurinn tjáði honum að
kvartað hefði verið undan því að í einu af rúmun-
um sem hann seldi hefði brakað. Fór hann fram
á það við smiðinn að hann færi í tiltekna blokk í
borginni og athugaði málið. Smiðurinn gekk að
nokkrum innfluttum hjónarúmum í versluninni,
hreyfði við þeim og spurði verslunareigandann
að því hvað hann hygðist gera við brakinu sem
hvarvetna heyrðist í innfluttu húsgögnunum.
Svarið var það, að þetta væri framleitt erlendis
og því væri ekkert hægt að gera í málinu.
Segja má að þessi saga sé dæmigerð fyrir þá
hörmung sem innlendur húsgagnaiðnaður hefur
mátt þola. Ekki aðeins hafa verið gerðar meiri
kröfur til innlendra húsgagna, heldur hefur
kaupmannavaldið haft ákaflega takmarkaðan
áhuga á að selja innlendu framleiðsluna.
Fyrir um það bil einum og hálfum áratug var
húsgagnaiðnaður í miklum blóma víðs vegar um
landið. Á Akureyri unnu þá um 150 manns við
húsgagnasmíði og mikil þekking og reynsla
hafði skapast. Við inngönguna í EFTA varð
skyndileg breyting á þessu. Innflutningur var
gefinn frjáls og óheftur og ekkert mátti gera til
að vernda innlendu framleiðsluna. Meiri gróði
varð til í versluninni, bæði hjá umboðsaðilum,
heildsölum og smásölum. Enginn hafði áhuga á
að selja íslensk húsgögn. Nú er svo komið á Ak-
ureyri, svo dæmi sé tekið, að innan við tugur
manna vinnur við húsgagnasmíði, þar sem áður
unnu um 150 manns við þessa iðngrein.
íslenskur húsgagnasmiður hugðist síðan nota
sér þetta rómaða frelsi og flytja út húsgögn til
Svíþjóðar. Hann leitaði sér upplýsinga, sendi
prufur og var tjáð að þær uppfylltu ekki gæða-
kröfur sem n.ánar voru tilteknar. Úrbætur voru
gerðar á framleiðslunni, en þegar til kom var
honum bent á enn aðrar kröfur sem þyrfti að
uppfylla, nema hvað þær höfðu ekki verið nefnd-
ar í kjölfar fyrri prufusendingarinnar. Eftir tölu-
vert mas gafst íslenski húsgagnasmiðurinn upp
á því að gerast útflytjandi á húsgögnum. Hann
lenti í klónum á einum af verndaraðgerðum
sænsks húsgagnaiðnaðar.
Þannig hefur frelsið og inngangan í EFTA
leikið íslenskan húsgagnaiðnað, með dyggum
stuðningi íslenskra innflytjenda. Dagur leggur
til að sett verði á laggirnar stofnun er nefnist
Húsgagnaeftirlit ríkisins. Sú stofnun verði stað-
sett í Grímsey og að ekkert innflutt húsgagn
verði selt hér á landi nema að undangenginni
nákvæmri gæðarannsókn þessarar stofnunar.
Merídsviðburður
á tónlistarári
Árið, sem nú er vel hálfnað,
hefir verið nefnt „Tónlistarár
Evrópu“, í tilefni af stórum af-
mælum hinna miklu meistara.
Er Bach þar fremstur í flokki,
stundum nefndur „fimmti
guðspjallamaðurinn“, vegna
síns mikla og ódauðlega fram-
lags til kirkjulegrar tónlistar.
Aðrir eru: Hándel, Schiitz og
Scarlatti, og jafnvel fleiri.
Svo sem kunnugt er, hefir
þessa tónlistarárs verið minnst
víða um heim og einnig með
myndarskap hér á Fróni. Og ekki
er úr vegi að geta þess, að
Kirkjukórasamband Eyjafjarðar-
prófastsdæmis lét ekki sitt eftir
liggja til að prýða þetta hátíðarár
með veglegu söngmóti, sem hald-
ið var hinn 15. júní, bæði í Tjarn-
arborg í Ólafsfirði og að kvöldi
þess dags í Akureyrarkirkju, við
góða aðsókn.
Víst hefði mátt ætla að ein-
hverjir, sem vit hafa á, hefðu séð
ástæðu til að geta ekki ómerki-
legra viðburðar en þetta söngmót
var. En fyrst svo var ekki, hlýt ég
að koma þessari frétt á framfæri
þótt seint sé og ekki verði fag-
mannlega að staðið. Er mér það
líka harla ljúft, því að ætíð mun
ég minnast þessa viðburðar með
gleði.
Þetta var áttunda söngmót
Kirkjukórasambandsins, og tóku
flestallir kórar héraðsins þátt í
því. Voru söngstjórar sem hér
segir: Áskell Jónsson, Guðmund-
ur Jóhannsson, Guðmundur Þor-
steinsson, Jakob Tryggvason,
Jón Hlöðver Áskelsson, Ólafur
Tryggvason, Sigríður Schiöth og
Soffía Eggertsdóttir. Einsöngvari
með kirkjukór Akureyrar var
Gunnfríður Hreiðarsdóttir. Með
kór Lögmannshlíðarkirkju voru
einsöngvarar: Helga Alfreðsdótt-
ir, Þuríður Baldursdóttir, Micha-
el J. Clarke og Eiríkur Stefáns-
son. Undirleik önnuðust: Krist-
inn Örn Kristinsson, Áskell
Jónsson, og svo hljómsveit
skipuð kennurum eg nemendum
Tónlistarskóla Akureyrar.
Fyrirferðarmestir á söng-
skránni voru „afmælisbörnin":
Bach, Handel og Schútz, sem
áttu helming laganna, er sungin
voru, og var Bach þar langdrýgst-
ur. Önnur nöfn á söngskránni
voru þeirra Schuberts og
Mozarts, og ekki skömmin að
slíkum „meðreiðarsveinum"; Þá
eru þeir líka kunnugir að öllu
góðu, Jóhann Ó. Haraldsson,
Sigfús Einarsson og Sveinbjörn
Sveinbjörnsson, sem áttu sitt lag-
ið hver.
Eftir söng sex kóra, sem sumir
voru samansettir af fleiri kirkju-
kórum, var sameiginlegur söngur
þeirra allra og sungin sjö lög. Var
endað á hinum óviðjafnanlega
lofsöng: Ó, Guð vors lands. Hinn
sameinaði kór mun varla hafa tal-
ið innan við 170 manns, og var
söngur hans voldugur og til-
komumikill á að hlýða. Eins var
um söng hinna einstöku kóra.
Segja mátti að þeir færu allir á
kostum. Og mér er óhætt að
segja, að söngmót þetta hafi tek-
ist hið besta og allir verið stór-
hrifnir, sem þess nutu. Sem lítið
dæmi máli mínum til sönnunar vil
ég geta þess, að þegar komið var
út á hlað Akureyrarkirkju eftir
sönginn, spurði einn gestanna
ónefndan söngstjóra, „hvernig í
ósköpunum stæði á því að þeir
hefðu ekki sprengt kirkjuna"?
Söngstjórinn, sem lagði sinn
skilning í spurninguna, svaraði
að bragði: „Það er svo mikið járn
í veggjunum“!
Þessa er nú svona til gamans
getið, en það sýnir þó nokkuð
stemminguna að lokinni þessari
góðu og göfugu söngskemmtun.
Og ég vil enn þakka öllum þeim
sem að þessu söngmóti stóðu og
lögðu á sig ómælt erfiði, án þess
að horfa til annarra launa en
þeirra, sem fólgin eru í því að
vinna ágætt verk. Óg það tókst
þeim svo sannarlega. Þá tekst vel
til, ef söngmót Kirkjukórasam-
bandsins verður ekki einn hinn
mesti menningarviðburður ársins
hér í héraðinu.
Söngmálastjóri þjóðkirkjunn-
ar, Haukur Guðlaugsson, inn-
leiddi mótið með því að stjórna
fyrsta laginu. Þjóðkirkjan hefir
verið einstaklega lánssöm með
söngmálastjóra, síðan það emb-
ætti var stofnað. Og Haukur
Guðlaugsson er svo sannarlega
enginn eftirbátur forvera sinna í
einu eða neinu, og ijúfmennska
hans og vinsældir alkunnar.
Formaður Kirkjukórasam-
bandsins, Guðmundur Þorsteins-
son, hefir beðið mig að koma á
framfæri þakklæti til bæjarstjórn-
ar Akureyrar, fyrir veittan styrk,
sem ég geri hér með.
Bjartmar Kristjánsson.
Opið Bréf
- Til Kristjáns Ólafssonar forseta bæjarstjórnar
Tilefni skrifa minna er sú stað-
reynd að einn af togurum Dal-
víkinga, Dalborg EA 317, var
látin landa afla sínum í Hrísey
eins ferðina enn, 11. júní f.m.
Nóg um það. Málið er að hluta
af aflanum var komið til
vinnslu á Grenivík og I Ólafs-
fírði á sama tíma og fískhús á
Dalvík standa tóm. Og hver
stendur fyrir þessu annar en
forseti bæjarstjórnar á Dalvík.
Eru hagsmunir Dalvíkur þarna
í fyrsta sæti? Skiptir það þig
e.t.v. engu máli hvort eða hvern-
ig fiskur er unninn í húsunum á
Dalvík? Er sú ákvörðun að láta
Dalborgu landa í Hrísey og flytja
síðan afla til Grenivíkur og
Ólafsfjarðar, tekin af forseta
bæjarstjórnar, Kristjáni Ólafs-
syni, eða af fulltrúa KEA á sjáv-
arútvegssviði, Kristjáni Ólafs-
syni? Til sjós eru menn reknir
fyrir minni sök en þetta. Og þú
ert kosinn í bæjarstjórn til að
gæta hagsmuna Dalvíkur en
ekki KEÁ og hagsmunir þessara
aðila fara ekki alltaf saman.
Mér er það minnisstætt að þeg-
ar ég var lítill strákur á Siglufirði
sá ég eitt sinn sjónleik sem hét
Einn þjónn og tveir herrar. Þar
var þjónninn í stöðugum vand-
ræðum með það með hvorum
yfirboðaranum hann ætti að spila
í það og það skiptið og allt end-
aði með ósköpum.
Kristján Ólafsson, hvorki þú
eða aðrir geta þjónað tveim herr-
um svo báðum líki.
Að lokum. Það fólk sem nú
skipar meirihluta bæjarstjórnar
úndir þinni forystu. er hugrakkt í
meira lagi.
Ámi Þórðarson, stýrimaður,
Dalbraut 6, Dalvík.
Loðdýraskinn:
Norðmenn stor-
auka framleiðslu
- Fluttu út fyrir 1.850 milljónir sl. ár.
Á síðasta ári voru flutt út frá
Noregi loðskinn fyrir sem svar-
ar 1.850 milljónum íslenskra
króna. Það var um 500 millj-
ónum krónum meira en árið
1983.
Samtals voru flutt út 547.955
minkaskinn fyrir um 550 milljón-
ir ísl. króna. Flutt voru út 363
þúsund blárefaskinn fyrir sem
svarar 930 milljónir ísl. króna.
Mest var aukning í útflutningi á
silfur- og platínurefaskinnum en
þau voru um 50.000 að verðmæti
um 370 milljónir ísl. króna.
Aukin eftirspurn hefur verið
bæði á minka- og refaskinnum.
Helstu kaupendur eru í Vestur-
Evrópu, Japan, Hong Kong og
Bandaríkjunum. Sérstaklega hef-
ur salan aukist til Hong Kong og
Japan.
í upphafi ársins voru um 2.300
loðdýrabú í Noregi og þar störf-
uðu samtals um 2.600 manns.
Auk þeirra er talið að um 7.000
manns hafi atvinnu óbeint vegna
loðdýraræktarinnar. Það er við
fóðurframleiðslu, flutninga,
verkun skinna og sölu.