Dagur - 07.02.1986, Blaðsíða 12

12 - DAGUR - 7. febrúar 1986
tíðarandinru
Kossar
Laumast inn um svaladyr í Par-
ísarborg klukkan fimm að
morgni. . . nei, - hann andvarp-
aði þunglega, - það er ósæmi-
legt. . .tigninni fylgja skyldur. . .
var hann kannski ekki kominn í
beinan ættlegg frá Magnúsi
Hlöðuási, sem fann upp
kvennafriðinn?
Nattvogel barón sleppti hendi
Tonyar.
Síðan reis hann upp af rúm-
stokknum, stóð grafkyrr langa
hríð og virti sofandi stúlkuna
fyrir sér.
Skyndilega tók hann ákvörð-
un. Hann beygði sig niður að
henni — þó líf hans hefði legið
við, gat hann ekki staðist freist-
inguna. - og þrýsti vörum sín-
um að rauðum, lokkandi munni
hennar. Langur koss... og... var
það ekki ímyndun?... hún svar-
aði kossi hans í svefninum...
Síðan hraðaði Nattvogel bar-
ón sér fram að svaladyrunum
og fór ennþá hljóðlegar en þeg-
ar hann kom.
Er hann klifraði yfir grindurn-
ar, fannst honum vöðvar sínir
vera úr stáli, - hann var búinn
að kyssa hana; - hann stökk
yfir á sínar svalir, léttilega eins
og ungur hlébarði, og rétt á eftir
var hann lagstur fyrir i rúmi
sínu. . .
Þessi kafli er úr bókinni „Ást
barónsins," eftir Gösta Seger-
crantz. Dæmi um hinn lang-
þráða koss sem söguhetjan
stelur, og kemst í hina ótrúleg-
ustu sæluvímu fyrir vikið.
Kossar eru hreint stórkostleg
fyrirbæri (enginn skyldi halda
að ég ætli að fara að vera dóna-
leg).
Strax í vöggu erum við kysst
og kjössuð, og lærum að kyssa
áður en við lærum að tala. Sem
börn kyssum við í vináttu og
þakklætisskyni svo dæmi séu
tekin.
Á vissu aldursskeiði, svona
undir fermingu verða kossar
skyndilega hin viðurstyggileg-
asta athöfn fyrir marga, og allt
gert til að komast hjá þeim.
Kysstu nú frænku fyrir gjöf-
ina, og gæsahúðin lætur ekki á
sér standa.
Viðhorfið til kossanna breytist
svo heldur betur með aldrinum,
þegar ástin grípur unglingana.
Minningin um fyrsta kossinn
er sú minning sem mörgum
þykir allra vænst um.
Fyrsti kossinn er rómantískt
fyrirbæri hvort heldur sem hann
er stolinn í dimmu húsasundi,
eða á sér stað á næsta óvenju-
legan máta sbr. hnátu eina mér
nákomna sem upplifði sinn
fyrsta koss í frystigeymslu,
hríðskjálfandi með fangið fullt
af bláberjakrukkum, það þarf
varla að taka það fram að
krukkurnar enduðu á gólfinu.
Kossar eru dularfullir, seið-
andi, og eftirsóknarverðir.
Sagt er að hægt sé að kom-
ast í vímu af þeirra völdum sbr.
að í bókmenntum er lýst koss-
um sem virka eins og höfugt vín
á fremjendur.
Söguhetjurnar ganga á hvað
sem fyrir er, eftir að hafa þrýst
kossi á munaðarfullar varir hins
(hinnar) eina (u) rétta (u).
Ekki hefur ætíð þótt við hæfi
að vera að eilífu kossaflensi.
f eina tíð þótti yfirdrifið að
herramaðurinn smellti eldheit-
um kossi á handarbakjómfrúar-
innar, það var nóg til að mörg
blómarósin roðnaði upp í hárs-
rætur.
Á tímum þöglu kvikmynd-
anna voru kossar hreinasta
augnayndi. Hann var með ólík-
indum sveiganleiki álfakropþ-
anna þegar „kavalerinn" beygði
þær í öfugt L með tilheyrandi
augngotum, til að þrýsta kossi
á rjóðar varir þeirra.
I dag er hins vegar lagt sem
mest upþ úr því í kossasenum
kvikmyndanna að allt sé sem
raunverulegast, helst þannig að
um mann fari sæluhrollur, og
það að horfa á myndina komist
næst því að hafa þann (þá)
heittelskaða (elskuðu) í fang-
inu.
Kossar eru stór þáttur í lífi
flestra það er enginn vafi, hugs-
ið ykkur bara: Páfinn kysstur á
handarbakið, Sovétleiðtogar
kyssast, fótboltamenn flaðra
upp um hver annan með
kossum, og leikarar að kyssast
með tárin í augunum, eftir frum-
sýningu. Óskað til hamingju
með kossi, heilsast og kvaðst
með kossi, og svo framvegis og
framvegis.
Hefur ykkur nokkurn tímann
dottið í hug lesendur góðir,
hvað kossar skipa stóran sess í
lífi ykkar?
Koss í anda þöglu myndanna.
Stolinn koss
KYSSTU MIG
APTUR
Undrast þú ekki, mín Svava!
þó ei nema á stangli
orð fái eg eitt í senn flutt
af andþrengslum megnum!
og að þig aptur eg nálgast,
þó áðan við kysstumst —
ýttu mér ekki þó frá þér,
eg á nokkuð hjá þér!
Manstu’ ei að munir ossrir
þá mættust í dyrum?
Sála mín þá, mín Svava!
þér settist á varir!
Þóktist hún rík þar í rósa
þeim rauða beð lá hún,
enn þar hún dottar í dái
og dreymir þig Svava!
VeÍ2tu nú líf mitt, hin ljúfa!
þér liggur á vörum:
Leyfðu’ að það sofanda sjúgi’ eg
úr sólfagra beðnum!
Láttu ei bana mig bíða,
eg bið þig, mín Svava!
Gefðu mér önd mína aptur
og aptur mig kysstu!
Ljúft, ekki satt?
^vísnaþáttuc
Þrír merkir menn hafa bent mér á
að næsta vísa, áður birt, er eftir
Gísla Ólafsson og gerði einn sér
það ómak að auglýsa fáfræði mína í
Degi. Raunar voru vísurnar tvær
sem skáldið skaut að kaupmanni á
Sauðárkróki:
Eirin ef vantar eyrirínn
ekki er von þér líki,
ef þú flytur auðinn þinn
inn f Himnaríki.
Þótt þú berír fegri flík
og fleiri í vösum lykla,
okkar verður lestin lík
lokadaginn mikla.
Guðmundur Alexandersson sendi
eftirfarandi afmæliskveðju.
Þú hefur tuttugu ár og eitt
álpast lífs í ranni.
Það ætlar ekki að ganga greitt
að gera þig að manni.
Bjarni Jónsson frá Gröf kvað þessa
fögru vorvísu.
Endurborínn geislaglans
gadd úr spori nemur.
Lifnar þor og þróttur manns
þegar vorið kemur.
Haraldur Zophoníasson, Dalvík
kvað er honum barst andlátsfregn:
Svörtu tjalda sorgarél,
svíkur hald um strenginn.
Til sín kaldlynd hefur hel
heimtað valda drenginn.
Laus úr böndum lúa og kífs
loks nú veran sefur.
Innt af höndum iðgjald lífs
alltaf skilvís, hefur.
/
Grímur Sigurðsson frá Jökulsá
kvað:
Ég er bergmál, æ til taks,
ástadís og Ijóða.
Kallir þú á mig, kem ég strax.
- Kallaðu ekki góða.
Glettinn Þingeyingur og áhugasam-
ur um pólitík, sendi þættinum tvær
vísur. Varð önnur til er Sverrir ráð-
herra settist í stól Ragnhildar
Helgadóttur í „stólastríðinu“
fræga. Hin varð til við lestur Dags:
Glatt skein Sverri gæfusól.
Gleði streymdi um kríka.
Mjúkt er að sitja í svona stól
og svo er hann volgur líka.
Nú er af sem áður var,
úr hefur dregið máttinn.
Ég hirði ekki orðið þar
annað en vísnaþáttinn.
Ég mun hafa verið á barnsaldri þeg-
ar ég heyrði gamla konu raula þessa
sjósóknarvísu:
Jón minn hefur litla lyst.
Löngum betur aðrir sóttu.
Það var aðeins allra fyrst
að hann reri á hverri nóttu.
Upp kom heiftarlegt missætti milli
tveggja húnvetnskra bænda. Síðar
Jón
Bjarnason
frá Garðsvík
skrifar
lágu þeir saman á greni og urðu þá
alsáttir. Einhver kvað:
Saman þeir lágu og sigtuðu á rebba
ogsömdu um eilífðar-vináttu trygga:
Siggi átti að hætta að stela afStebba
og Stebbi átti að hætta að Ijúga upp
á Sigga.
Þá kemur heimagerð vísa er varð til
við lestur D.V.
Þegar dómgreind þoka blindar.
Þegar týnist hugarró,
gatan milli glæps og syndar
getur stundum orðið mjó.