Dagur - 31.07.1986, Blaðsíða 5

Uesendahornið.
31. júlí 1986 - DAGUR - 5
Mannréttindi og lýðræði ekki virt
Mig langar aö birta grein um lík-
amsárás og persónuskerðingu.
Pannig er málum háttaö að ég hef
gengið til sálfræðings að undan-
förnu og mjög vægt verið tekið á
mínum málum. Ég var látinn
taka svo lítinn skammt af lyfjum
að það skipti ekki máli hvort ég
tæki þau. Síðan skipti ég um
lækni, sem gaf mér fullan
skammt af þunglyndislyfjum sem
skiluðu miklum árangri. Ég vildi
flýta fyrir bata mínum og fara í
raflækningar. Ég fór á Borgar-
spítalann og þar voru tekin af
mér lyfin allt í einu, en venjulega
eru menn látnir minnka skammt-
inn smám saman því hitt eru of
snögg viðbrigði fyrir líkamann,
hefur mér verið sagt af öðrum
læknum. Síðan voru mér gefin
gagnstæð lyf, sem draga úr ein-
beitni og mér tjáð að ég þyrfti
ekki raflækningar. Pá vissi ég að
för mín væri til einskis. Seint um
kvöldið ætlaði ég að fara til syst-
kina minna en var bannað að
fara. Síðan var komið með miklu
stærri skammt af lyfjum sem ég
neitaði að taka inn. Þess skal get-
ið að ég var alveg rólegur en
ákveðinn og var ekki með nein
læti. Þá komu þrír menn og héldu
mér og ég sprautaður. I fáum
orðum sagt steinlá ég og mér var
dröslað inn í rúm. Síðar var mér
sagt að ég ætti að taka inn til
frambúðar 30 mg Stelasin, 200
mg Largatil og á hálfsmánaðar
fresti sprautu með forðaverkun.
Ég fór til systkina minna og
sagði þeim að ég færi ekki inn
aftur. Síðan ætlaði ég að fara
heim til míns læknis.
Daginn eftir fór ég út á
flugvöll. Tíu mínútum áður en
flugvélin fór í loftið komu þrír
lögregluþjónar og sögðu að þeir
hefðu skipun um að fara með mig
upp á Borgarspítalann. Ég sagð-
ist ekki fara með þeim og þrúkk-
aði svolitla stund, en sá að þetta
þýddi ekki lengur og fór með
þeim. Ekki kom til átaka milli
mín og lögreglu, enda komu þeir
vel fram við mig að öllu leyti,
voru aðeins að hlýða skipunum.
Þegar kom upp á Borgarspítala
var farið með mig á eins manns
herbergi. Þar var komið með
stóra sprautu. Lögregluþjónarnir
voru beðnir að vera þangað til
búið væri að sprauta mig. Ég sá
að ekki þýddi að vera með mót-
þróa, og sagði við lögregluþjón-
ana: „Þið eruð vitni að því að ég
er sprautaður á móti mínum vilja
og ber ekki hönd fyrir höfuð
mér.“ Síðan komu verkanir
sprautunnar. Þær voru all hrika-
legar. Ég man ekki eftir að hafa
liðið annað eins, ég var bókstaf-
lega með hljóðum allan daginn.
Það var eins og væri verið að
svíða á mér hausinn að innan.
Það var maður látinn vaka yfir
mér á meðan á þessu stóð en fór
nokkrum sinnum fram á meðan.
Daginn eftir var ég svo vankaður
að ég gat varla gengið og héit
ekki jafnvægi almennilega og
fann fyrir máttleysi og
munnþurrk. Ég hélt mig í rúminu
að mestu leyti þann dag. Svo
kom til mín starfsmanneskja og
ég ræddi um það við hana hver
ætti að taka ákvarðanir um það
að keyra menn svona niður og
hvað ætti að ganga langt í því. Hún
hvatti mig til andófs í þessu.
Þegar ég fór að hafa von um að
hafa samband við annað fólk, var
mér meinað það fyrst í stað. Ég
hringdi í systkini mín og leitaði
eftir lögfræðiaðstoð. Mér var
sagt að það væri búið að svipta
mig sjálfsforræði í hálfan mánuð.
Ekki var talað við konuna mína
né foreldra um sviptinguna, held-
ur var bróðir minn plataður til að
skrifa undir. Mér var sagt að það
tæki svo langan tíma að fá svipt-
ingunni aflétt að tíminn yrði
útrunninn áður en það tækist.
Þarna var ég í hálfan máuð og
látinn éta þessi lyf sem fóru illa í
mig.
Síðan fór ég norður til míns
læknis og fékk hjá honum mín
fyrri Iyf, Ludiomil. Síðan hefur
mér liðið miklu betur. Það er
ekki fyrr en rúmum tveim mán-
uðum seinna að ég geri mér
grein fyrir því hversu alvarlegt
brot þetta er. Þá fór ég niður á
lögreglustöð og ætlaði að kæra
þetta. Þar var mér sagt að þetta
væri einka- og prívatmál og ég
gæti ekki kært þetta.
Þetta ætti ekki að geta gerst í
landi þar sem mannréttindi og
lýðræði eiga að vera virt. Mér
þætti gaman að vita hvort einhver
læknir treystir sér til að réttlæta
svona meðferð og útskýra tilgang
hennar. Ég er ekki að ásaka ann-
að starfsfólk, sem stóð fyrir. utan
þetta. Mér líkaði vel við það og
matinn. Það var starfsmaður sem
sagði mér að ég væri sérstaklega
prúður í framkomu.
Ég vil taka það sérstaklega
fram að það eru engar ýkjur í
þessu. Það voru fleiri einkenni
sem ég fékk eftir þessa sprautu,
sem ég fékk staðfest af lækni,
þegar ég kom norður. ekki veit
ég hvort það hefur verið spraut-
unni að kenna eða hrein tilviljun.
Lög eiga líka að ná yfir svona
menn.
Ef einhverjir geta liðsinnt mér í
þessu máli - leiðbeint mér um
það hvernig ég get náð rétti
mínum, væri slíkt vel þegið. Ef til
vill eru til einhver samtök sem
hjálpa fólki í tilvikum sem
þessum. Ég tel að þessi meðferð
hafi skaðað mig þannig m.a. að
ég á nú erfiðara með að einbeita
mér og hef orðið var við sljó-
leika.
Með þökk fyrir birtinguna
Ingjaldur Guðmundsson.
PS - Starfsmenn Dags munu vísa á mig ef
einhver vill hafa samband og reyna að
hjálpa.
Hvatning til þín og mín
Kæri lesandi.
Næsta helgi, verslunarmannahelgin, er
mesta umferöarhelgi ársins. Af því tilefni
drep ég niður penna til aö ræða stuttlega viö
þig um umferðarmálin og slysahættuna. Um-
ferðarslysin og tjónatíðnin valda okkur öllum
vaxandi áhyggjum. Stöðugt hækka tölur um
árekstra, óhöpp, líkamsmeiðsl, örkuml og
dauðsföll. Þessi neikvæða þróun umferðar-
mála hrópar á okkur öll að sameinast í rót-
tæku átaki til úrbóta, sem snýr vörn í sókn.
g þarf ekki að segja þér, að það kostar
þjóðfélagið okkar umtalsverða fjármuni að
líkna slösuðum. þú veist, að sjúkrahúskostn-
aðurinn rýkur upp ár frá ári af þessum sökum.
Endurhæfing þeirra sem slasast kostar dýr-
mætan tíma og peninga, svo ekki sé talað um
slysa- og örorkubæturnar til handa þeim sem
aldrei ná fullri heilsu á ný. Vinnutap er einnig
fjármunir, hvort sem það er tímabundið eða
varanlegt.
Þú, eins og ég, þekkir mörg dæmi um
erfiðleika fólks sem slasast hefur, svo ekki sé
minnst á sorgir og sársauka þeirra sem misst
hafa sína nánustu af slysförum. Þú veist líka
allt um eignatjónið sem menn verða fyrir
vegna óhappa og slysa.
TRYGGINGAR
Það er skylda okkar allra að leggja okkar
af mörkum til að bæta umferðarmenninguna,
jafnt í þéttbýli sem strjálbýli. Það er hags-
munamál okkar allra að draga úr tjónatíðni og
fækka hörmulegum slysum. Förum því með
gát í umferðinni um helgina og framvegis. Við
verðum að draga úr of hröðum akstri. Við
megum ekki taka óþarfa áhættur í umferð-
inni. Það er skylda okkar að sýna fulla tillits-
semi og fara að settum reglum. Við megum
aldrei gleyma því að við, þú og ég, erum ekki
ein(ir) í umferðinni.
Ef við sameinumst öll í því að bæta um-
ferðina, drögum við um leið úr slysum og
tjónum. Það skilar sér fljótt í auknu öryggi og
vellíðan.
Að lokum vona ég að þú og þínir nánustu
hafið það gott um helgina.
Með bestu kveðju,
Es. Það jafnast fátt á við slysalausa helgi.
AUKht. 104.6/SlA