Dagur - 19.08.1986, Blaðsíða 5

19. ágúst 1986 - DAGUR - 5
Veislan hafin og biðröð við grillaða lambaskrokkinn.
Það var líka fjördagur hjá seglbrettamönnum
Myndir: RÞB
Leiðir flestra lágu í veitingatjaldið.
Tónlistarfólk
Þeir sem óska eftir að fá píanó sín stillt af okkur
fyrir n.k. skólatímabil, vinsamlegast pantið sem
fyrst.
Tonninn - sími 91-79164 og 98-520172
AKÖREYRARBÆR
Karföflugeymsla
Vegna hreinsunar eru þeir sem hafa kartöfluhólf
á leigu beðnir að tæma hólfin fyrir 22. ágúst 1986.
Geymslan verður opin frá kl. 13.00-18.30,19.-22.
ágúst.
Garðyrkjustjóri.
af erlendum vettvangi._
Sóldvikendur
Það er eins með veröld hinna
brúnu og veröld hinna ríku.
Sumir eiga greiðan aðgang. En
flestir reyna árangurslaust alla
ævi og játa aldrei að umfram
allt vildu þeir fá aðgang. Bestu
vinum sínum ræður maður ein-
dregið frá því á þeim forsendum
að sólböð séu skaðleg heilsunni,
maður verði gamall fyrir aldur
fram og það sé tímasóun fyrir
viti borna menn.
Af því að við erum öll þann-
ig gerð að við þolum illa að sjá
það hjá öðrum sem við árang-
urslaust höfum stefnt að sjálf,
er afstaða okkar til brúns fólks
bæði órökvís og mótsagna-
kennd. Þvert á móti öllum
læknisfræðilegum staðreyndum
er sólbrúnka notuð sem tákn
fyrir frama og hreysti. Á hinn
bóginn stendur sólbrúnka líka
fyrir slæpingsskap og sníkju-
dýrshátt og ýtir undir róg.
Hvers vegna er maðurinn í
hvítu stuttbuxunum orðinn
svona makalaust brúnn? Hann
hlýtur að vera slæpingi eða
nemi. Þeir hafa tíma til að liggja
allan daginn í sólbekkjum.
Næst á eftir peningum er sól-
brúnka tiltölulega nýlegt stöðu-
tákn. Allt til enda heimsstyrj-
aldarinnar fyrri var brúnt hör-
und atvinnusjúkdómur, sem
bændurnir urðu sér úti um með
stritinu á ökrunum. Fínna fólk
varðveitti sína fölu húð með
sólhlífum og kepptist við að ná
fram fegurðareinkennunum
marmarakroppi, postulínshör-
undi og alabasturslíkama eins
og lofsungin voru í bók-
menntunum.
Það var fyrst á árunum 1920-
1930 að í tísku komst tvennt
svitaaukandi sem fína fólkið
hafði aldrei áður stundað af
frjálsum vilja: íþróttir og
sólböð.
Sólbrúnka hefur síðan þá ver-
ið talin kynæsandi, þó ekki allar
tegundir. Hún skiptist í ótal
blæbrigði eftir þjóðfélagsstöðu,
eins og sjá má á hverjum ein-
asta baðstað. Á lægstu plani
stendur bændabrúnkan sem er
þannig að búkurinn er skjanna-
hvítur undan nærbol en hand-
leggir og axlir sviðið af sól.
Frænkubrúnkan sýnir rautt
V eftir skyrtublússuhálsmál,
freknótta framhandleggi og
örlítinn Iit á fótleggjum, en
líkbleika fætur, sem kemur til af
því að sokkunum hefur verið
rúllað niður.
Garðyrkjubrúnkan lýsir sér
með krabbarauðu baki og skað-
brunnum hnésbótum en fram-
hliðin er engilhvít af eilífu
bogri.
Sem stöðutákn gildir aðeins
hin jafna brúnka og henni er
álíka erfitt að ná á mannslíkam-
ann og á jólagæsina. Eins og hjá
fuglinum er ofur einfalt að svíða
brjóst og stél, en erfitt að fá lit á
innanverð lærin, einmitt þar
sem frekar slakir vöðvar ættu að
verða stinnari. Hér eins og þar
þarf að hjálpa til með húsráð-
um: Eins og við steikingu á gæs
heldur margt fólk tryggð við
það að væta með saltvatni.
Upp úr 1945 var í tísku efni
sem kallaðist fótabrúnka. Það
var notað þannig að rönd var
borin á aftanverða fótleggina
með augnabrúnablýanti og kom
í staðinn fyrir saumana á hinum
ómissandi nælonsokkum.
Brúnkuveikin hefur líka gefið
okkur furðulegustu hluti: Sól-
gleraugu með pjötlum til varnar
augnhrukkum og flögnuðu nefi,
álplötur sem lagðar eru um háls
til að safna í sig geislunum.
Af því að auk brúnkudýrkun-
arinnar er líka í tfsku „aftur-
hvarf til náttúrunnar" hafa
efnafræðingar fundið nýjar
markaðsleiðir. Þeir bjóða upp á
grillhjálpartæki við allra hæfi:
Sólkrem, raðað frá vörn 0 ( sem
engin vörn er í) upp i vörn 16
(algjör útilokun - jafngildir
sólmyrkva).
En hvers vegna halda þeir sig
ekki, sem auðveldlega sól-i
brenna einfaldlega í svölum her-
bergjum, lesa góða bók og láta
aðra verða brúna: Svarið er: Sá
hvíti er stimplaður sem sérvitr-
ingur í okkar brúnkuþyrsta
samfélagi.
Auk þess er bónin um að
nudda sólolíu á viðkvæmt bak
miklu nýtískulegri kynningar-
aðferð heldur en heimboð til að
skoða frímerkjasafnið.