Dagur - 13.04.1987, Síða 12

12 - DAGUR - 13. apríl 1987
Höndin hefur
frá ýmsu að segja
Þrjár grundvallarlínur fylgja okkur frá fæð-
mgu. Líflinan segir til um þroska og líkams-
ástand, höfuðlínan um gáfnafar, og hjarta-
línan greinir frá tilfinningalífi og kynorku.
Forlagalínan átti samkvæmt fræðum lófa-
lesara m.a. að upplýsa um skyldutilfinnigar
gagnvart samborgurum.
Höndina á hjartastað. Hverjir
vilja játa, að þeir trúi á lófa-
lestur? Fæstir. Sé talað um, að
höndin hafi frá ýmsu að segja
varðandi getu og takmörk við-
komandi manna, bæði sálarlega
og líkamlega, brosa víst flestir
nútíma Evrópubúar út í annað
munnvikið og verður hugsað til
spákvenna og skottulækna.
Engu að síður finnast þeir
læknar og sálfræðingar, sem
nota höndina til upplýsinga-
öflunar. En einungis sem einn
lið í rannsókn þess, sem þeir
hafa til meðferðar. Margir
þeirra telja, að lögun handa og
fingra tengist innri líffærastarf-
semi, eitlum og hormónum.
Á fjórða áratugnum rannsak-
aði dr. Charlotte Wolff hendur
sálsjúkra í Frakklandi. Sumir
voru fávitar, aðrir kleyfhugar
eða fengu æðisköst. Með
samanburði við hendur eðlilegs
fólks komst hún að þeirri niður-
stöðu, að mismunandi þjáning-
ar og sjúkdómsstig sýndu hvert
fyrir sig ákveðin merki í hönd-
um og í lögun fingranna.. Auk
þess voru línur í höndum fávita
oft fáar og grófgerðar miðað við
línur í höndum fólks, sem tald-
ist eðlilegunt gáfum gætt. Hjá
nær öllunt sjúklingum vantaði
þá línu, sem nefnd er forlaga-
línan, eða þá að hún var mjög
ógreinileg.
Athugun á hendinni allri:
Lögun hennar, gerð fingranna,
nöglum, fingraförum og línun-
unt í lófanum getur því, að áliti
Wolffs, hjálpað til við sjúk-
dómsgreiningu. Pó aðeins í
tengslum við heildarrannsókn
sjúklingsins.
Engin algild skýring er
á breytingum
handarinnar
Ákveðin fingraför fylgja okkur
frá fæðingu. Pau eru sérstök
fyrir hvern mann, og þess vegna
eru þau notuð við lögreglurann-
sóknir.
Sumar helstu línurnar í lóf-
anum fylgja okkur einnig frá
fæðingu.
Fingraförin breytast aldrei.
En línurnar í lófanum geta ver-
ið að breytast alla ævina, segja
lófalesarar. Charlotte Wolff
telur, að þær mörgu og smá-
gerðu línur, sem oft koma fram
á höndum viðkvæms og tauga-
veiklaðs fólks, stafi af hreyfing-
um þeirra, sem aftur eru ná-
tengdar sálarlífinu. Petta fólk
hreyfir hendurnar mikið og
þessar ýmsu línur koma fram
vegna þess, hvernig það hreyfir
hendurnar, sem aftur segir mik-
ið um innri mann, að áliti
Woli'fs. Auk þess telur hún, að
hver fingur hai'i tengingu við
ákveðinn stað í líkamanum.
Eina „sönnunin" fyrir því, að
útlit handarinnar hafi einhverja
sögu að segja, er reynslan. Ef
hægt er í nógu mörgum tilvikum
að finna samband milli ákveð-
inna drátta í hendinni og líkam-
legra eða sálarlegra atriða, hlýt-
ur það að teljast vísbending. Til
dæmis heldur amerískur læknir,
Eugene Sceimann, sem einnig
notar handskoðun við sjúk-
dómsgreiningar, því fram, að í
greipinni milli litlafingurs og
baugfingurs vinstri Itandar sé
oft að finna sérstakar línur hjá
sjúklingum, sem eigi á hættu að
fá einhvern hjartasjúkdóm.
Sumir telja, að það sem gerist,
sé að einhverjar hræringar
verði, sem erti taugakerfi í nánd
við hjartað og það hafi aftur
áhrif á vefi milli litlafingurs og
baugfingurs vinstri handar. I
Journal of American Medical
Association hafa aðrir bent á,
að í sambandi við krabbamein
myndist oft húðþykkildi á
venusbjarginu (þófanum næst
þumalfingri).
Þessi merki er hægt að taka
sem aðvörun og láta sjúklinginn
síðan fara í nákvæma læknis-
rannsókn.
Lækningamenn utan hinnar
viðurkenndu læknastéttar þurfa
líka á almennri mannþekkingu
og heilbrigðri skynsemi að
halda, t.d. lófalesarar og
stjörnuspámenn. Reyndur lófa-
lesari veit, að í lífi hvers manns
koma fyrir ákveðin tímabil, sem
bregðast verður við á sérstakan
hátt, t.d. líffræðileg tímabil eins
og kynþroskaskeið og
breytingaskeið. Ákveðnir
atburðir eru einnig líklegir til að
tengjast vissum tímabilum
ævinnar, t.d. ástarskot, hjóna-
band, fæðingar, og seinna kem-
ur kannski uppreisn og
umbreytingar á starfsvettvangi
eða í einkalífi eða hvort
tveggja.
Ásamt allri gerð mannsins og
afstöðu stjörnumerkja hjálpa
þessi þroskastig lófalesaranum
til að skýra þá möguleika, sem
höndin býður upp á. Lófa-
lesarar eiga því oft áralangt
nám að baki í ýmsum vísinda-
greinum.
Enda þótt sumir drættir í
hendinni séu meðfæddir, þá er
það svo, að þroski hvers manns
mótast mjög af umhverfi hans
og reynslu á lífsleiðinni. Því er
það þýðingarmikið fyrir lófales-
ara að hafa nokkra þekkingu á
sálfræði, læknisfræði, félags-
fræði o.s.frv.
f okkar heimshluta eru þjóð-
félagsbreytingar svo örar, að
ekki dugar að nota gamlar,
hefðbundnar skýringar á merkj-
um handarinnar. Það gengur
betur í þjóðfélögum, eins og
t.d. á Indlandi, þar sem ævi-
brautin víkur sjaldan mikið frá
því munstri, sem viðkomandi
fæddist inn í.
Til dæmis telja lófalesarar sig
sjá greinilegan mun á lófalínum
barna nú og línum foreldranna.
Nútíma uppeldi, sem miðar að
meira sjálfstæði og minni fast-
heldni á fornar venjur, setur
hvarvetna sín merki.
Lófalesarar verða að
kynna sér margt
- Það hvarflar ekki að mér, að
lófalínur skýri annað en það,
hvort fólk stundar erfiðisvinnu
eða ekki, segir sálfræðingurinn
Christen Bjerg unt lófalestur.
Og undir þetta munu flestir
danskir sálfræðingar og geð-
læknar taka.
En mörgum er líka að verða
það ljóst, að það dugar ekki
alltaf að fullyrða.
- Það er útbreiddur en úr-
eltur skilningur á vísindunum,
að alltaf sé hægt að finna einn
sannleika. Þá kemur að því, að
við stöndum uppi með nokkra
ferkantaða og forheimskandi
kassa fyrir mannlega eiginleika
og viljum troða öllum þar í. Og
sama hætta getur verið á ferð-
umvarðandi kenningar aukavís-
inda eins og lófalesturs og
stjörnuspádóma, segir Christen
Bjerg.
En hvaða augunt sem menn
líta lófalestur, þá er það ekki
vafamál, að ntargir lófalesarar,
stjörnuspámenn, fyrirbæna-
menn o.s.frv. geta verið góðir
huglæknar. Þeir hafa það m.a.
framyfir venjulega sálfræðinga
og geðlækna, að fólk er rniklu
opinskárra við þá.
Það kemur kannski til af því,
að þrátt fyrir nokkrar efasemdir
hafa allir lúmskan áhuga á að fá
eitthvað að heyra um sjálfa sig
og sína möguleika. Og þá
gjarna frá reyndum mann-
þekkjara, sem um stund ein-
beitir sér 100% að skjólstæðingi
sínum, sem um leið verður
stundarkorn einstakt fyrirbæri -
eins og raunar hver maður er.
Frægur amerískur stjörnu-
spámaður, Evangeline Adams,
sem forystumenn í stjórnmálum
heimsins og gáfumenn í fremstu
röð leituðu til, sagði, að í raun-
inni fræddist hún meira um við-
skiptavinina af tali þeirra en
stjörnumerkjum.
Það sama getur vel átt við urn
lófalesarann. Ein hönd nægir
ekki til að gefa fullnægjandi
hugmynd um mann. Það verður
að huga að líkamanum öllum,
tali, fötum, svipbrigðum og
hreyfingum.
Og raunar verður það oft
höndin, sent mestu skiptir.
(Ingc Damm í III. Vidcnskab 1/86. - Þýd.
Þ.J.)