Dagur - 11.08.1990, Side 9

8 - DAGUR - Laugardagur 11. ágúst 1990
Hún birtist á skjánum á kvöldin að kynna dagskrá Sjónvarpsins.
Daginn eftir má heyra rödd hennar í hádegisfréttum Ríkisút-
varpsins, seinna um daginn í Svæðisútvarpinu á Akureyri og
síðan jafnvel í kvöldfréttum útvarps. „Er manneskjan fjöl-
miðlasjúk?“ mátti heyra einn ónefndan mann á götunni segja
og var eitt spurningamerki í framan. Umrædd kona er María Björk
Ingvadóttir, fréttamaður hjá RÚVAK og sjónvarpsþula, og félagsráð-
gjafi að mennt. Til að reyna að leysa úr ráðgátum fyrrgreinds manns á
götunni og fræðast nánar um hagi hennar var ekki úr vegi að fá Maríu
Björk í helgarviðtal. Hún tók þeirri beiðni blaðamanns vel og kurteislega
og fór viðtalið fram á heimili foreldra hennar við Löngumýri á Akureyri,
einn blíðviðrisdag fyrir skömmu. María Björk hefur síðustu vikur verið
að leysa kollega sína af á Svæðisútvarpinu á Akureyri, en starfar þess
utan sem fréttamaður útvarpsins á Sauðárkróki, þar sem hún er búsett,
og skýst síðan í þularstarfið hjá Sjónvarpinu sex daga í mánuði.
María Björk er fædd á Akur-
eyri fyrir rétt rúmum 30 árum og
er fjórða barn í röð 8 barna
þeirra hjóna Ingva Rafns
Jóhannssonar og Sólveigar Jóns-
dóttur. „Það komu þarna 6 stelp-
ur í röð og svo tveir strákar í
lokin. Þetta kláruðu foreldrar
mínir á 17 árum og það var auð-
vitað mikið fjör á heimilinu. Við
bjuggum fyrst í litlu húsi við Gils-
bakkaveg og ég man eftir því
þegar við fluttum hingað á
Löngumýri 22. þó ég hafi ekki
verið nema þriggja ára. Hér við
Löngumýri er allur skarinn alinn
upp,“ segir María Björk þegar
hún rifjar upp æskuárin á Akur-
eyri.
Forréttindi í dag
að hafa alist upp
í stórum systkinahópi
f>ó María sé fædd og uppalin á
Akureyri segist hún vera stolt af
því að vera Vestfirðingur í aðra
ættina. „Móðir mín er hreinrækt-
aður Vestfirðingur, kemur frá
Aðaivík á Hornströndum. Mér
er mikið í mun að halda uppi
merki móður minnar. Ég lít ekk-
ert endilega á mig sem Akureyr-
ing, þó ég sé fædd hérna og upp-
alin. Þetta er bara spurning um
hvar þú kemur í heiminn."
- Hvernig var að alast upp á
Akureyri?
„Mér fannst það mjög gott.
Akureyri er yndislegur staður að
alast upp á. Náttúran er svo
nálægt með fullt af gróðri og
klöppum. Ég get ekki hugsað
mér að lifa nema með mikinn
gróður í kringum mig. Besti kost-
urinn er að hafa alist upp í svona
stórum systkinahópi og í dag
finnst mér það vera algjör for-
réttindi. Þetta kennir manni fyrst
og fremst umburðarlyndi og að
hafa sjálfur fyrir því að vinna sig
áfram. Ef þú ætlar þér eitthvað
þá þýðir ekkert að sitja út í horni
og bíða eftir að það verði munað
eftir þér, þú verður að berjast.
Foreldrar mínir stóðu sig alveg
frábærlega í uppeldinu, kenndu
mér alveg ótrúlega margt og eiga
allt gott skilið.“
Leiddist hrikalega
fyrsta árið í MA
María gekk hefðbundna skóla-
göngu á Akureyri og byrjaði á
því að fara í Barnaskóla íslands,
eins og hann var kallaður þá. „Ég
var svo heppin að fá alveg yndis-
legan kennara, sem heitir Kristín
Aðalsteinsdóttir. Hún kenndi
mér mjög margt og þegar ég
hugsa til baka þá mótaði hún
margar af þeim hugmyndum sem
ég hef í dag urn lífið og tilver-
una,“ segir María og á greinilega
góðar minningar frá barnaskóla-
árunum. Síðan tók við gagn-
fræðaskólinn og landspróf þaðan.
Þá blasti Menntaskólinn á Akur-
eyri við og innritaðist María
Björk í félagsfræðideild, sem hún
kláraði sumarið '79 með hvítu
húfuna á kollinum. Hvað hefur
hún um menntaskólaárin að
segja: „Mér leiddist alveg hrika-
lega fyrsta árið í MA, mér leið
eins og ég væri ein á flæðiskeri
stödd. Ég skipti alveg um vina-
hóp þegar ég fór í skólann, en
þetta lagaðist þegar ég fór að
kynnast nýju fólki. Eftir það voru
menntaskólaárin mjög ljúf og
liðu eins og gengur og gerist, en
auðvitað alltof fljótt.“
Fékk ferö til Englands í
stúdentsgjöf - aðra leiðina!
- Hvað tók við að loknu stúd-
entsprófi?
„Þá sendu foreldrar mínir mig
til Englands, en þau gáfu mér
ferð þangað í stúdentsgjöf, aðra
leiðina. Ekki hlæja,“ segir María
en auðvitað gátum við ekki stillt
okkur. Af einskærri forvitni
leyfði undirritaður henni að
halda áfram til að útskýra málið
nánar. „Þau sögðu mér að ég
mætti hringja þegar ég væri til-
búin að koma heim og búin að
átta mig á hlutunum. Ég var
nokkra mánuði í skóla í Eng-
landi, þar sem ég lærði m.a. rétta
framkomu, snyrtingu og viðtals-
tækni. Ég kom aftur heim um
haustið '79 og fór að vinna á
barnaheimili. Þá var ég löngu
búin að ákveða að læra félagsráð-
gjöf, var reyndar búin að ákveða
það í menntaskóla."
Heillaðist af Tindstæling
og þar með ruglaðist kerfið
María sagðist strax hafa verið
ákveðin að læra í Noregi, þar
sem Noregur hefur ætíð heillað
hana. Til að komast inn í skóla í
Noregi þurfti María að safna að
sér punktum hér heima, eins og
það var kallað, því félagsráðgjöf
var ekki kennd þá á íslandi.
Umsóknir urðu að fara í gegnum
menntamálaráðuneytið og eftir
að hafa unnið á barnaheimili.
sem ritari hjá handlækningadeild
FSA og kennt tónmennt og
dönsku einn vetur í Barnaskóla
Sauðárkróks, komst María inn í
þann skóla sem hana langaði í.
þ.e. Norges Kommunal og Sosial
Hógskole í Osló. Þetta var árið
1981, en eitthvað hafði gengið á
áður, eða hvað? Gefum Maríu
Björk orðið:
„Um vorið 1980 þrammaði
Tindastólslið í bæinn og gerði
hosur sínar grænar fyrir akur-
eyrskum stúlkum í hrönnum. Þar
var einn sem ég heillaðist af og
þar með ruglaðist kerfið. Ég ætl-
aði að fara að sækja um í Noregi
en hætti við það því ég ætlaði að
fylgja ástinni."
Tröllatrú á föstu-
deginum þrettánda
Ástin var ungur maður frá Sauð-
árkróki að nafni Ómar Bragi
Stefánsson og starfar nú sem
verslunarstjóri Skagfirðingabúð-
ar Kaupfélags Skagfirðinga á
Sauðárkróki. Ómar og María
eiga nú tvo stráka, þá Stefán
Arnar 8 ára og Ingva Hrannar 4
ára. „Ég man nákvæmlega hvaða
dag við kynntumst, það var föstu-
daginn 13. mars 1980. Síðan hef-
ur það verið happadagurinn okk-
ar og við höfum tröllatrú á
honum. Við eignuðust t.d. okkar
fyrsta barn, Stefán Arnar, föstu-
daginn 13.“
María Björk fór með Ómari til
Sauðárkróks haustið 1980, þar
sem hann starfaði sem íþrótta-
kennari, og fékk María kennara-
starf við Barnaskólann, eins og
áður kom fram. María var spurð
hvernig henni hafi líkað að koma
á Krókinn fyrst fyrir 10 árum og
svaraði hún því til að henni hafi
leiðst á staðnum. „Ómar var í
meira en 100% stöðu sem
íþróttakennari, þannig að hann
var lítið heima. Þetta var í fyrsta
skiptið sem ég fór að heiman til
að búa, og ef ég hefði ekki átt
þessa yndislegu tengdamóður til
að leita til, þá held ég að ég hefði
veslast upp. Það var svo lítið
hægt að gera og allt annaö líf
heldur en er í dag á Sauðárkróki,
Fjölbrautaskólinn varla byrjaður
og lítið af ungu fólki yfir veturinn
í bænum.“
Neyddist til að hlusta á
aðra tala án þess að
koma orði að sjálf!
- Síðan kemst þú í skólann í
Osló haustið ’81 og þið flytjist út.
Hvernig var að vera í Noregi?
„Ég hef ekkert nema stór orð
um það að segja, það var alveg
yndislegt. Til að byrja með höfð-
um við ekki húsnæði í Osló og
Ómar ekki vinnu. En þetta bjarg-
aðist og við fengum fallega íbúð í
austurhluta borgarinnar, þar sem
við komum okkur fyrir. Síðan
byrjaði skólinn og ég ekki mjög
sleip í norskunni. Ég skildi að
vísu meira en ég gat talað. Það er
mikil fötlun fyrir mig því ég tala
svo rosalega mikið. Þetta var
besti skóli sem ég gat hugsað
mér. Þarna þurfti ég allt í einu að
neyðast til að hlusta á aðra tala
daginn inn og daginn út, án þess
að koma orði að sjálf!“
María Björk var þrjú ár í
skólanum og útskrifaðist frá hon-
um sem félagsráðgjafi 1984. Þá
fékk hún vinnu sem félagsráð-
gjafi á félagsmálastofnun í Roms-
ás og var þar í eitt ár. Á meðan
vann Ómar hjá IKEA í Svíþjóð
og '85 flytjast þau til íslands, þar
sem Ómari bauðst vinna við nýja
verslun IKEA í Reykjavík.
Þegar til íslands kom fór María
Björk að vinna hjá Svæðisstjórn
Reykjaness um málefni fatlaðra
sem félagsráðgjafi og var þar
þangað til í febrúar '86. Þá
bauðst henni betra starf hjá
Greinipgar- og ráðgjafarstöð
ríkisins, þar sem fötluð börn eru
tekin í athugun og meöferð. Hjá
Greiningarstöðinni vann María
þar til í september í fyrra, að fjöl-
skyldan fluttist norður á Sauðár-
krók. En víkjum að öðru í bili.
Það var allt að springa
og annaðhvort að
drukkna eða...
- Síðan ferðu að birtast á sjón-
varpsskjánum sem þula hjá
Ríkissjónvarpinu, öllum að óvör-
um að mér skilst. Hvernig í
ósköpunum bar það til?
„Við helltum okkur út í íbúð-
arkaup og ég fór líka að skúra hjá
Greiningarstöðinni á kvöldin. Ég
var þvf í tveim störfum og Ómar
vann eins mikið og hann gat. Það
var allt að springa og annaðhvort
að drukkna eða reyna að synda.
Fyrir tilviljun heyrði ég í útvarp-
inu að það var verið að auglýsa
eftir þulum í sjónvarpið. Ég
hugsaði með mér að þarna væri
tækifæri til að lyfta sér upp úr
skúringunum og gera eitthvað
annað. Ég sótti um starfið ásamt
nærri 80 öðrum og sagði engum
frá því, ekki einu sinni Ómari.
Síðan var ég bara allt í einu kom-
in á skjáinn og ég sagði engum
frá því nema Ömari að ég hefði
fengið starfið. Mér fannst engin
ástæða til þess að blaðra um það
að ég hefði fengið vinnuna, sem ég
tek eins og hverja aðra. Svo var
móðir mín og ein systir að horfa á
sjónvarpið einn góðan veðurdag í
desember ’88. Þær heyrðu rödd-
ina, en kveiktu ekki, gengu að
sjónvarpinu og horfðu í smá
stund. Katrín systir mín sagði:
„Mamma, ofboðslega hefur hún
líka rödd og María." Það kom
smá þögn og síðan hrópuðu báð-
ar í kór: „Þetta ER María!“
Skemmtilegt að koma
fólki á óvart
María hlær mikið þegar hún rifj-
ar þetta upp og hvernig vinir og
ættingjar hennar tóku nýja auka-
starfinu. Frá því í desember ’88
hefur María verið í þularstarfinu.
Oftast eru 5 þulir starfandi og
skipta þeir með sér 30 dögum,
sem þýðir að hver um sig fær um
6 vaktir í mánuði. María var
spurð hvernig henni hefði líkað
þularstarfið í byrjun og hún
viðurkenndi að það hefði verið
svolítill „púki“ í henni, þar sem
enginn vissi að hún væri byrjuð.
„Ég hafði gaman af því að koma
fólki á óvart og finnst það yfirleitt
mjög skemmtilegt. Þó ég segi
sjálf frá þá var ég ekki vitund
stressuð í fyrstu skiptin. Ég var
bara inn í einhverjum kassa að
þylja einhvern texta upp. Ég var
ekki að velta því fyrir mér, og hef
aldrei gert það, að fleiri þúsund
manns væru að horfa á mig.“
Löðrandi sveitt ad
kynna langan texta
- Hefur þú ekki frá einhverju
spaugilegu atviki að segja úr þul-
arstarfinu?
„Jú. það hefur margt spaugi-
legt gerst. Nú er ég talin frekar
hláturmild og tæknimennirnir á
Sjónvarpinu voru fljótir að átta
sig á því að það var ekki erfitt að
koma mér til að hlæja. Enn þann
dag í dag eru brandarar gjarnan
látnir fjúka þegar eru 10 sekúnd-
ur í það að ég „fari í loftið", oft-
ast hinir ótrúlegustu brandarar,
og ég oft hálf hlæjandi í byrjun
þannig að skín í endajaxlana.
Mér eru mörg atvik eftirminni-
leg. Eitt var að kvöldi aðfanga-
dags jóla ’88. Strákarnir mínir
höfðu báðir verið veikir heima og
þegar ég fer á vaktina er ég orðin
veik og komin með hita. Á hátíð-
isdögum er sá háttur hafður á hjá
Sjónvarpinu að ljósin eru látin
minnka smá saman, en ekki
slökkt snögglega þegar við erum
búnar með textann. Ég var löðr-
andi sveitt að kynna langan texta
og leið hryllilega illa, þegar allir
heirna í stofu voru búnir að borða
jólasteikina og taka upp pakk-
ana. Um leið og ég var búin með
síðasta orðið, og hélt ég væri
komin úr mynd, þá lagði ég mig
aftur í stólnum, lygndi aftur aug-
unum og dæsti hátt og snjallt,
alveg búin að vera. Þetta sáu allir
landsmenn og enginn vissi hvað
var að gerast, enda ég ekki með
merki utan á mér þar sem stóð að
ég væri með 39 stiga hita!“
Að ég sé lítið á Króknum
er auðvitað della
- Svo var það Krókurinn í fyrra.
Hvernig var að koma þangað aft-!
ur eftir 10 ár?
„Miðað við fyrri reynslu hafði
ég ekki miklar væntingar. En það
hefur komið mér þægilega á|
óvart og reyndar mjög á óvart,
hvað mér þykir gott að vera á
Sauðárkróki. Nú er ég eiginlega
orðin hrædd við það hvað mér
þykir gott að vera þar. Stærsta
breytingin er tilkoma Fjölbrauta-
skólans. Skólinn hefur haft
jákvæð áhrif, bæði það að það
verður fólk eftir í bænum og það
er líf þar. Þannig að mér líkar og
líður vel á Króknum. Þó fólki
- „Þetta er María Björk Ingvadóttir sem talar frö Sauðárkróki" - en talar að þessu sinni við Dag í helgarviðtali
Laugardagur 11. ágúst 1990 - DAGUR - 9
íinnist ég lítið vera þar, þá er það
auðvitað della. Ég er ekkert
minna á staðnum en aðrir, þó ég
fari burtu 6 daga í mánuði til
starfa annars staðar."
Engin vandamál -
enginn félagsráðgjafi
Skömmu eftir að María Björk
fluttist ásamt manni sínum til
Sauðárkróks, en hann gerðist versl-
unarstjóri í Skagfirðingabúð, fór
hún að starfa sem fréttamaður á
Sauðárkróki fyrir Útvarp Norður-
lands. Bak við það, af hverju hún
gerðist fréttamaður, liggur smá
saga og gefum Maríu Björk orð-
ið: „Ég fór að leita eftir vinnu við
mitt fag, félagsráðgjöf. Þar sem
enginn félagsráðgjafi var starf-
andi á Norðurlandi vestra þá hélt
ég að það hlyti að vera starf fyrir
félagsráðgjafa í bæ af þessari
stærðargráðu. Ég talaði við for-
ráðamenn sjúkrahússins, fram-
kvæmdastjóra Svæðisstjórnar um
málefni fatlaðra, félagsmála-
stjóra og bæjarstjóra, en það var
enga vinnu að fá fyrir mig. Ég
túlka viðbrögð þeirra þannig að
þeir hafi álitið engin vandamál á
staðnum það stór að þörf hafi
verið fyrir félagsráðgjafa. Þetta
eru stór orð en ég stend við þau.
Þar sem ég fékk ekki vinnu við
hæfi minnar menntunar sótti ég
um stöðu fréttamanns og fékk
hana."
Sauðkrækingar vilja fréttir
en ekki að allur
sannleikurinn heyrist
Að sögn Maríu Bjarkar er Sauð-
árkrókur fyrsti staðurinn fyrir
utan Reykjavík og svæðisstöðvar
útvarpsins sem fær fréttamann á
föstum launum. Mikill áhugi var
fyrir því hjá forráðamönnum
bæjarins að fá þangað fréttamann
frá útvarpinu en María segir að
þar sé mikill tvískinnungur á
ferðinni. „Þeir vilja að fréttirnar
heyrist en vilja ekki að komi neitt
sem þeir kalla neikvæðar fréttir
af staðnum. Þetta gildir um for-
ráðamenn bæjarins og marga
bæjarbúa líka. Það má segja já-
kvæða hluti þar sem kemur fram
„halelúja-ræða“ um Sauðárkrók
en það má ekkert fjalla um ef
eitthvað er að. Þá fæ ég hringing-
ar og „hnífa í bakið“. Fólk er að
biðja um að það sé sagt frá staðn-
um en það vill ekki að allur sann-
leikurinn heyrist, tvískinnungur-
inn liggur í þessu.“
María Björk segir að í fyrstu
hafi henni verið vel tekið á Sauð-
árkróki í fréttamannsstarfinu, en
fengið fáar jákvæðar strokur á
bakið. „Annars eru íslendingar
ekki gefnir fyrir það að hrósa
náunganum. Ég hef oft fengið
kaldar gusur og þær gusur flestar
varðandi pólitík. Það er þegar
menn þykjast geta dregið mig í
ákveðinn bás og sagt að ég sé
hlutdræg. Ég er ekki það full-
komin að ég sé yfir alla gagnrýni
hafin og það er enginn sá frétta-
maður til sem ekki gerir mistök,
en pólitísk er ég ekki."
Bitist um bita, sem ég
veit ekki af hvaða köku er
- Nú var útsendingartími svæðis-
útvarpanna styttur um hálftíma
vegna „Þjóðarsálarinnar". Hvað
fannst þér og þínum kollegum
um þá tilhögun?
„Ég get ekki svarað fyrir alla
mína samstarfsmenn því það eru
ekki allir á sama máli innan
RÚVAK. Sumum fannst þetta
góð breyting því þá yrði útsend-
ing okkar hnitmiðaðri og gerði
ineiri kröfur um betri vinnu-
brögð. Mín skoðun er sú að
svæðisútvarp á fullan rétt á sér,
ennþá lengur heldur en í 45
mínútur á dag. Mér finnst
útvarpið vera ákveðið tæki til að
sameina landshluta, og þá meina
ég l að rjúfa Tröilaskagann milli
N< lurlands vestra og eystra.
Þa er bagalegt að menn séu að
bí’ t um einhvern bita, sem ég
ve :kki af hvaða köku er. Akur-
eyringar mega ekki hafa það
betra en Sauðkrækingar, og
öfugt. Útvarpið gefur betri
möguleika á því að sameina fólk
með áhrifaríkum hætti. Þess
vegna finnst mér stytting útsend-
ingartímans fáránleg. Það verður
þess valdandi að maður verður
að fara að ritskoða og kasta efni
sem annars yrði notað. Þetta
þýðir að það heyrist ekki eins
mikið frá litlu stöðunum og stóru
staðirnir fá mesta umfjöllun, og
þá á ég við Húsavík, Akureyri,
Siglufjörð og Sauðárkrók.
Grátlegt hvernig komið
er fyrir atvinnulífinu
á Akureyri
Mér finnst „Þjóðarsálin“ ekki
það mikilvægt efni að það eigi að
ýta út svæðisútvörpunum. Ann-
aðhvort á að hafa þáttinn á öðr-
um tíma eða hreinlega sleppa
honum, hann er orðinn þreyttur.
Ég veit að kollegar mínir á ísa-
firði eru þessu innilega sammála,
sem er ekki skrýtið, því þeir
þurfa nauðsynlega á sameiningu
að halda í gegnum útvarpið.
Vestfirðingar eru svo fáir og
dreifðir að þeir sjá þörfina fyrir
svæðisútvarp enn meir og betur
heldur en við, svo ég tali nú ekki
um marga Reykvíkinga sem
skilja þetta ekki.“
Texti:
Björn Jóhann Björnsson
Mynd: Kristján Logason
- Eftir þennan tíma sem þú
hefur unnið á Akureyri síðustu
vikurnar, finnst þér þá staðurinn
hafa breyst mikið frá því þú
„fórst út í heim" eftir stúdents-
prófið ’79?
„Já, hann hefur breyst að því
leyti að hann er orðinn mun fal-
legri, og ég stend við það þegar
ég segi að hann sé fallegasti bær á
íslandi. Hins vegar finnst mér
vanta meira líf í bæinn. Það er
grátlegt hvernig er komið fyrir
atvinnulífinu á Akureyri, og það
er slappleiki misvitra stjórnmála-
manna á Akureyri og þjóðarinn-
ar sem hefur skapað þannig
.ástand að fólk er heppið að hafa
vinnu hér í dag. Þetta er áfall fyr-
ir bæ eins og Akureyri, sem gæti
hæglega verið 30 þúsund manna
bær í dag, ef rétt hefði verið á
málum haldið.“
Erum hérna til þess
að læra að lifa
Fram að þessu hefur viðtalið nær
eingöngu snúist um störf Maríu í
gegnum árin, og tími til kominn
að forvitnast meira um hana
sjálfa. Ein fyrsta spurningin sem
kom upp í hugann er „týpísk", en
það er að inna eftir áhugamálum
fréttamannsins og þularins.
„Áhugamál, jesús minn,“ sagði
María og leist greinilega ekki
mikið á þessa spurningu. En það
stóð ekki á svörum frekar en fyrri
daginn! Tónlist, útivist og ferða-
lög komu fyrst fram í huga
hennar, en mannlegu hliðina á
lífinu bar einnig á góma. „Ég
held að við séum hérna til þess að
læra að lifa. Við eigum að reyna
að gera lífið betra í dag heldur en
það var í gær. Það eiga allir að
leggja sitt af mörkum til þess.
Hvort sem þeir gera það með því
að springa úr hlátri í útvarpinu
eða gera einhverja menn reiða
þannig að þeir fara að hugsa, þá
er mér alveg sama með hvaða
aðferðum, svo framarlega sem
maður er ekki að traðka á
öðrum. Það er mitt áhugamál að
t.d. minnihlutahópar fái betur að
njóta sín og það sé tekið mark á
fleirum heldur en einhverjum
fáum útvöldum í þjóðfélaginu.“
Verðum á Sauðárkróki
á ineðan okkur líður
öllum vel þar
Það var ískyggilega farið að stytt-
ast í endalok viðtalsins við Maríu
Björk og um margt annað var
rætt en fram hefur komið hér að
framan. Má þar nefna stöðu
kvenna í þjóðfélaginu, spaugileg
atvik í fréttamannsstarfinu og
enn meira um stöðu Svæðisút-
varpsins á Norðurlandi, í þátíð,
nútíð og framtíð. Allt saman góð
og gild mál en lítið blað leyfir
engin Mannlífs-viðtöl, þannig að
einhvers staðar verður punktur-
inn að koma yfir i-ið. Blaða-
manni fannst tilvalið að spyrja
Maríu þeirrar spurningar í lokin
hvort framtíð ungu hjónanna
væri fastmótuð eða áform uppi
um flutning. María Björk Ingva-
dóttir á lokaorðin, um leið og
henni er þakkað gott spjall á sól-
ríkum sumardegi á klöppum
Ytri-Brekkunnar á Akureyri.
„Við ætlum að vera á Sauðár-
króki áfram. Við höfum bæði
fundið okkur í því sem við erum
að gera. Fyrir utan það þá líður
strákunum okkar mjög vel á
Króknum. Það er tvennt ólíkt að
ala upp börn þar en á höfuðborg-
arsvæðinu. Þetta finnst mér það
mikill kostur að við erum farin að
predika yfir vinum okkar í
Reykjavík og fá þá til að koma,
þó ekki væri nema til að finna
kyrrðina. Við búum á Sauðár-
króki á meðan okkur líður öllum
vel þar.“