Dagur - 23.05.1992, Side 13

12 - DAGUR - Laugardagur 23. maí 1992
Laugardagur 23. maí 1992 - DAGUR - 13
„Foreldrar mínir voru mikið félagsmálafólk og þangað sæki ég
þessa afskiptasemi af málum sem koma mér ekki við. Enda hef ég
verið sveitarstjórnarmaður í þremur sveitarfélögum.“ Sá sem þetta
segir heitir Heimir Ingimarsson og er formaður bæjarráðs Akur-
eyrar um þessar mundir. Hann er aðfluttur, kom hingað árið 1976
frá Raufarhöfn þar sem hann hafði verið sveitarstjóri. Ætlaði bara
að stoppa stutt á leiðinni suður. „En ætli ég verði ekki hér það sem
eftir er,“ segir Heimir sem er í helgarviðtali. Og það hefst að góð-
um og gömlum sið á því að blaðamaður biður Heimi að segja deili
á sér. Ætt og uppruni, takk.
„Ég er fæddur á Bíldudal í janúar 1937.
Foreldrar mínir voru Ósk Hallgrímsdóttir
sem var ættuð úr Breiðafirði og ísafjarðar-
djúpi, af Arnardalsætt, og Ingimar
Júlíusson, Arnfirðingur mann fram af
manni. Ég hef stundum montað mig af því
að langalangamma mín var systir Jóns Sig-
urðssonar forseta.
En þótt forfeður mínir hafi verið Vest-
firðingar er lítið um sjósóknara í ættinni.
Pabbi var alla tíð landverkamaður og for-
maður verkalýðsfélagsins Varnar á Bíldudal
um langt árabil. Móðir mín var formaður
kvenfélagsins. Þau eignuðust átta börn og
ég er næstelstur.“
Viðreisnin hrakti mig suður
„Sextán ára gamall fór ég suður til Reykja-
víkur enda fátt við að vera í plássinu fyrir
unga menn. Ég lærði húsasmíði og bjó síðan
í höfuðborginni fram til 1961 þegar ég
ákvað að flytja vestur og bjarga byggðarlag-
inu. Ég var fyrsti lærði húsasmiðurinn sem
settist að á Bíldudal og þar rak ég trésmíða-
verkstæði fram til 1970. Ég hafði nú aldrei
mikið umleikis, þetta voru nokkrir karlar á
sumrin. Um tíma gekk þetta þokkalega, en
svo fór Viðreisnin með þennan stað eins og
marga af svipaðri stærð. Þeir hrundu eftir að
síldin hvarf. Frá Bíldudal voru gerðir út
tveir bátar á síld og það fór allt á hausinn
hún hvarf. Það skapaðist neyðarástand á
mörgum stöðum og brast á flótti.
Ég fór suður en þó ég hefði iðnmenntun
var orðið ljóst nokkru áður en ég fór að ég
hefði ekki áhuga á að eyða ævikvöldinu við
smíðar. Enda hef ég ekki notfært mér
menntunina í atvinnuskyni síðan. Ég hafði
starfað töluvert að félagsmálum, einkum þó
leiklist sem ég hafði dregist út í árið 1962.
Við stofnuðum leikfélag árið 1964 og lékum
á hverju ári. Mig langaði til að læra leiklist
og fljótlega eftir að ég kom suður fór ég að
draga mig eftir leiklistarkennslu. Þá var
hætt að innrita nemendur í skólana sem
leikhúsin ráku, en ég var einn vetur hjá
Ævari Kvaran og annan hjá Pórunni Magneu
Magnúsdóttur. Og svo tók ég þátt í stofnun
SÁL, Samtaka áhugafólks um leiklistar-
nám, og var einn vetur í skóla sem samtökin
ráku.
Ég get nú ekki sagt að ég hafi unnið nein
meiriháttar afrek á leiksviðinu. Þó lék ég
pínulítið í Þjóðleikhúsinu og á heimsmet í
að leika í Sjálfstæðu fólki. Ég lék Einar í
Undirhlíð 50 sinnum í Þjóðleikhúsinu og
hreppstjórann á Útirauðsmýri 27 sinnum
hjá LA og oftar hefur Sjálfstætt fólk ekki
verið sýnt hér á landi. Og svo varð ég frægur
af því að leika í auglýsingum. Þar á meðal
var ein fyrir ABU-veiðivörur sem áttu að
vera svo góðar að það væri hægt að veiða lax
upp úr hver með þeim. Ég man að þegar við
vorum að taka þetta upp í Krísuvík og ein-
mitt var verið að draga gaddfreðinn stórlax-
inn upp úr hvernum bar að Færeyinga í
leigubíl. Það hefði verið sniðugt að taka
mynd af svipnum á þeim því þeir trúðu því
þá að það væri hægt að veiða lax upp úr
hverum á íslandi.
Ég starfaði nokkuð með Leikfélagi Akur-
eyrar eftir að flutti hingað en leiklistin hefur
mátt þoka fyrir öðrum áhugamálum, ég hef
orðið afjarma í þessum efnum eins og sagt
var fyrir vestan um lömb sem hættu að
jarma eftir fráfærur þegar þau höfðu gleymt
móður sinni.“
Sveitarstjóri á Raufarhöfn
- En ekki lifðir þú af leiklistinni fyrir
sunnan, eða hvað?
„Nei, jafnhliða henni var ég auglýsinga-
stjóri Þjóðviljans. Ég hefði raunar ekki get-
að stundað leiklistina nema fyrir góðvild
stjórnenda blaðsins og þá ekki síst hennar
Guðrúnar Guðvarðardóttur sem stóð oft
vaktina fyrir mig ef ég þurfti að rjúka. Hún
er að vestan eins og ég og við skemmtum
okkur mikið yfir sögum af einkennilegu
fólki fyrir vestan.
Launakjörin á þessu málgagni verkalýðs
og þjóðfrelsis voru með einkennilegum
hætti. Ég haföi lág grunnlaun, en fékk bón-
us ef mér tókst að auka auglýsingamagnið
milli mánaða. Það gat nú reynst örðug þraut
á þessum tímum en ég held þó að ég geti
hælt mér af því að koma auglýsingatekjun-
um upp fyrir áskriftartekjurnar í fyrsta sinn
í sögu blaðsins. Þetta var gríðarleg vinna og
oft fékk maður snöfurleg svör frá frjáls-
hyggjumönnunum. Sumir sögðu manni að
fara bara til Síberíu og vera þar.
Og þar kom að mann þraut úthaldið.
Þarna hófst hver dagur á því að maður fletti
hinum blöðunum til þess að sjá hverjir væru
að auglýsa. Einn daginn sá ég þrjú störf aug-
lýst á landsbyggðinni. Ég hafði fengið mig
fullsaddan á höfuðborginni. Hún var mér
ekki vinsamlega enda fannst mér ég aldrei
ná niður með lappirnar þar. Svo ég sæki um
öll þessi störf, segi upp starfinu með þriggja
mánaða fyrirvara og hringi svo í konuna
mína til að segja henni hvað ég hefði gert.
Hún brást vel við þessu, en Eiður Berg-
mann framkvæmdastjóri sýnu verr.
Út úr þessu kom svo sveitarstjórastarf á
Raufarhöfn. Við fórum austur sumarið 1973
og vorum þar í þrjú ár. Mér líkaði vel þótt
starfið væri að vísu erfitt. Það voru þreng-
ingartímar á Raufarhöfn, plássið var enn í
sárum eftir síldarbrestinn og atvinnumálin í
molum eftir Viðreisn. En það var þroskandi
og uppbyggilegt að takast á við þetta og mér
gekk þokkalega. Ég held mér sé óhætt að
segja að ég eigi afar fáa óvini á Raufarhöfn.
Meðan ég var á Raufarhöfn hlotnaðist
mér sá heiður að verða formaður Fjórðungs-
sambands Norðlendinga sem nú er verið að
jarðsyngja. Það var árið 1975 og þá giltu
sömu reglur í sambandinu og í Einingar-
samtökum Afríkuríkja: sá sem bauð til ráð-
stefnu hreppti formannstignina það árið. Og
því urðum við formenn á sama tíma, ég og
Idi Amin. Ég held þó að reglan hafi verið
afnumin hjá Einingarsamtökunum fljótlega
eftir þetta.
Eg er kynsæll maður
Að dvölinni á Raufarhöfn lokinni réðst ég í
tímabundið starf á vegum Fjórðungssam-
bandsins. Þá var verið að reyna að koma á
laggirnar fyrirtæki um gatnagerð og ég var
ráðinn til þess. Úr þessu varð þó aldrei neitt
sem heitið gat því það voru miklar þreng-
ingar á þessu sviði og enginn vildi leggja
fjármagn í fyrirtækið. Byggðastofnun benti
okkur á að slá í púkk með fyrirtækinu
Olíumöl hf. sem Ólafur G. Einarsson
stjórnaði þá ásamt fleirum. Það fór hins
vegar á hausinn stuttu síðar en við sluppum
við skellinn. Þessi hugmynd var í gangi í
landshlutunum á þessum tíma en koðnaði
fljótlega niður.
Eftir þetta ævintýri fór ég að fást við
ýmislegt, vann á Skattstofunni í hlutastarfi í
fjögur ár. Þá tók við eiginn rekstur í bók-
haldi og framtalsaðstoð og um tíma var ég
mælingafulltrúi pípulagningarmanna. Árið
1983 tók ég við forstöðu í Lífeyrissjóði Iðju
sem þá var hlutastarf og sinnti því meðfram
eigin rekstri. Tveimur árum síðar stofnaði
ég Hagþjónustuna hf. og hef unnið þar að
mestu leyti síðan. Nú eru þar tveir starfs-
menn auk mín.“
í fyrra höfuðborgarúthaldi Heimis kynnt-
ist hann konunni sinni. Hún heitir Rósa Sig-
urjónsdóttir og er að hluta ættuð úr Hörgár-
dalnum, „af Skáld-Rósu-kyni,“ eins og
Heimir segir. Hún hefur unnið á Skattstof-
unni síðan þau fluttu til Akureyrar og er þar
skattendurskoðandi. Þau eiga fjögur börn,
þrjá syni og eina dóttur, á aldrinum 25-35
ára og barnabörnin eru orðin níu. Heimir
segist vera afar kynsæll maður og það kem-
ur sérstakur glampi í augun á honum þegar
talið berst að afkomendunum.
Setjum markið á þrjá bæjarfulltrúa
Það fer ekki leynt að Heimir hefur áhuga á
pólitík, enda er sú tík náskyld félagsmálun-
um. Hefur hann alltaf verið pólitískur?
„Já, ég er alinn upp við þannig þankagang
þótt ekki hafi verið haldið að mér róttækni.
En það hlaut að orka á mig hvað það kost-
aði karl föður minn að vera í forsvari fyrir
verkafólk. Það var reynt að svelta hann til
hlýðni og hegna honum á alla lund. Fyrsta
augljósa óréttlætið sem ég upplifði var að sá
sem fólkið trúði fyrir forsvari sinna mála
skyldi þurfa að gjalda þess með lífsafkomu
fjölskyldunnar.
Það kom af sjálfu sér þegar ég flutti til
Reykjavíkur að ég leitaði uppi aðsetur
Æskulýðsfylkingarinnar í Tjarnagötu 20.
Þar var mér vel tekið og ég var fastagestur í
þeim húsakynnum meðan það hentaði
báðum. Ég starfaði líka í Félagi húsasmíða-
nema í Iðnskólanum og eftir útskrift var ég
vígður inn í útlagastjórn Trésmiðafélags
Reykjavíkur. Þá voru sjálfstæðismenn við
stjórn en það var eins og=við manninn mælt
að um leið og ég var kominn með full félags-
réttindi unnu vinstrimenn stjórnarkjör.
Þetta var árið 1960 og þessi meirihluti hefur
haldist síðan.
Eftir að ég flutti vestur aftur slitnaði ég úr
tengslum við verkalýðsbaráttuna og hef
ekki verið í stéttarfélagi síðan, að frátöldum
tímanum sem ég vann á Þjóðviljanum. Fyrir
vestan hellti ég mér í félagslífið og gerðist
framkvæmdastjóri félagsheimilisins. Það
var þá í gömlu húsi sem við byggðum við og
þar er enn félagsheimili. Ég var kosinn í
hreppsnefnd af sameiginlegum lista vinstri-
manna árið 1966 og sat þar í fjögur ár í
minnihluta.
Árið 1968 tók ég þátt í stofnun Alþýðu-
bandalagsins og skömmu síðar var stofnað
félag í Vestur-Barðastrandarsýslu sem ég
var fyrsti formaður fyrir. Síðan hef ég alltaf
starfað með Alþýðubandalaginu, að vísu af
mismiklum krafti. Á Raufarhöfn skipaði ég
efsta sæti listans og þá munaði aðeins átta
atkvæðum að við næðum hreinum meiri-
hluta.
En eftir að ég kom til Akureyrar lét ég
flokksstarfið kyrrt liggja í nokkur ár. Það
var ekki fyrr en árið 1983, þegar Steingrím-
ur J. Sigfússon var kjörinn á þing, að ég
gerðist kosnmgastjóri flokksins í kjördæm-
Fjölgun
búðum Framsóknar væri ekki í anda sam-
starfs með okkur. Þá ákváðum við að ganga
til viðræðna við Sjálfstæðisflokkinn.“
- Það þótti mörgum undarlegt þegar
þessir gömlu fjandaflokkar gengu í eina
sæng.
„Já, það kann að hafa komið mörgum
einkennilega fyrir sjónir. En það gekk
árekstralítið að ná samstöðu um samstarfs-
samning og ég sé ekki að neinn hafi þurft að
lúffa stórkostlega. Þau málefni sem við sett-
um á oddinn í kosningabaráttunni eru ekk-
ert síður í samningnum en málefni Sjálf-
stæðisflokksins og því fer fjarri að við höf-
um verið ofurliði borin. Það verður alltaf að
leita ásættanlegra leiða og þótt við hefðum
etv. viljað hafa aðra forgangsröð á hlutun-
um þá er búið að raða verkefnunum upp og
á endanum náum við flestu fram af því sem
við ætlum okkur.
Eitt af aðalbaráttumálum okkar í kosn-
ingunum var að selja hlut Akureyrarbæjar í
Landsvirkjun. Það hefur verið reynt en
strandað á því að enginn hefur viljað kaupa.
Meðeigendur okkar vilja ekki kaupa og án
samþykkis þeirra verður hluturinn ekki
seldur. Við munum berjast áfram í þessu
máli. Nú er ekki talið óhugsandi að Lands-
virkjun verði breytt í hlutafélag og þá getum
við etv. selt hlutinn okkar í áföngum.
Annað mál sem við settum fram á kosn-
ingabaráttunni var listamiðstöðin í Grófar-
gili og allir vita hvað þar hefur gerst. Ég
held að það sér einhver merkasta nýbreytn-
in í bæjarlífinu um margra ára skeið. Það
tekur áreiðanlega ein tíu ár að fullmóta
þessa hugmynd en þá verður Listagilið blóm
í hnappagati Akureyrar. Að vísu hefur enn
ekki náðst að koma á samstarfi við ríkis-
valdið en áhugi þess hefur þó verið vakinn.
Nú eru niðurskurðartímar á þeim bæ, en
þaðan blása blíðir vindar og vonandi áttar
ríkisvaldið sig á því fyrr en síðar að menn-
ing og listir eru ekki bara fyrir fáa útvalda í
höfuðborginni.
Áhugi einstaklinga á þessari hugmynd
hefur hins vegar verið mikill og vaxandi og
ég á von á að úr þeirri átt komi frumkvæði
og stuðningur. Þegar þeim áfanga sem nú er

flMBj
hlýtur að byggjast á atvinnutcekifcerum
- því ekki settist aðkomufólkið að í flótta-
mannabúðum, segir Heimir Ingimarsson,
formaður bæjarráðs Akureyrar, í helgarviðtali
inu. Árið 1986 var ég beðinn að skipa annað
sæti listans í bæjarstjórnarkosningum og við
unnum það sæti sem við höfðum tapað til
Kvennaframboðsins fjórum árum áður. Við
héldum velli í síðustu kosningum og ætlum
okkur að gera það áfram, helst gott betur,
því ég er á því að við eigum að setja markið
á þrjá bæjarfulltrúa."
Vorum ekki ofurliði borin
- Þið voruð í minnihluta á árunum 1986-90
og skömmuðuð bæjarfulltrúa Alþýðuflokks-
ins fyrir að taka samstarf við Sjálfstæðis-
flokkinn fram yfir vinstra samstarf. En svo
leikið þið sama leikin sjálf eftir síðustu
kosningar.
„Já, það má segja það. Ég lýsti því raunar
yfir strax um kosninganóttina að í úrslitun-
um fælist vísbending um breytingar. Ég
taldi að þeir flokkar sem hefðu hlotið braut-
argengi ættu að taka saman höndum. Þess
vegna buðum við Framsókn upp á samstarf.
Þeir vildu taka sér tíma og kváðust ekki geta
svarað fyrr en tveim dögum síðar. Við mát-
um stöðuna þannig að andblærinn úr her-
unnið að lýkur verður tekið til við Amts-
bókasafnið, það verður næsta verkefni í
menningarmálunum. “
Félagslegur rekstur er
nauðvörn fólksins
- Er Alþýðubandalagið á Akureyri ekki
komið á kaf í einkavæðingardansinn með
því að vilja selja hlut Akureyrarbæjar í
Landsvirkjun?
„Ég get nú ekki séð að það sé neinn
sósíalismi í því fólginn að Ákureyri, eitt
sveitafélaga utan Reykjavíkur, eigi hlut í
þessu fyrirtæki. Áður fyrr naut bærinn
ákveðinna fríðinda út á þennan hlut en það
er löngu búið að afnema þau. Nú höfum við
engan hag af þessu nema hvað við fengum
níu milljónir króna í arð af árinu 1991. Það
verður þó sennilega í síðasta sinn sem arður
verður greiddur að sinni því fyrirtækið er
ekkert of vel rekið. Þess vegna viljum við
losna við bréfin. Reykjavíkurborg hefur
ekki viljað fallast á það nema ríkið kaupi þá
líka hlut hennar í fyrirtækinu. Mín skoðun
er hins vegar sú að ríkið eigi að kaupa þessi
bréf og gefa það öllum sveitarfélögum utan
Reykjavíkur.
En varðandi einkavæðinguna þá vil ég
segja að mér hefur aldrei fundist að félags-
legur rekstur eigi bara að gilda þar sem illa
gengur. Ég held að sá félagslegi rekstur sem
hér er við lýði sé tilkominn vegna þess að
einkaframtakið hefur brugðist. Það færi
enginn að leggja stórfé úr fátækum sveitar-
sjóðum í atvinnufyrirtæki að gamni sínu.
Ég er ekkert á móti einkarekstri sem er
ábyrgur gerða sinna. Eignarhald í slíkum
rekstri þarf að vera á breiðum grunni því
fámennir hópar eiga ekki að geta ráðskast
með hagsmuni almennings, til dæmis að
flytja fiskinn óunninn úr landi. Við eigum
ekki að vera kaþólskari en páfinn í þessum
efnum. Félagslegur rekstur er nauðvörn
fólksins, rétt eins og framlög okkar til
atvinnumála hér á Akureyri að undan-
förnu."
Að flytja störfin út í gámum
- Vel á minnst. Þú hefur haft mikil afskipti
af atvinnumálum í bæjarstjórn, ert formað-
ur atvinnumálanefndar. Sumir segja að
framlag bæjarins til atvinnumála sé fyrst og
fremst fólgið í því að fleygja peningum í
fallítt fyrirtæki.
„Akureyrarbær hefur sett gríðarlega mik-
ið af peningum í atvinnumál, tæplega 500
milljónir á tveimur árum. Mér þætti gaman
að sjá það byggðarlag sem hefur lagt meira
til þessa málaflokks. Það er hins vegar sorg-
legt að meirihluti þessa fjár skuli fara í
björgunaraðgerðir en ekki í nýja sókn.
Vandinn er hins vegar skortur á nýjungum í
atvinnulífi landsmanna. Aukningin að
undanförnu hefur verið mest í þjónustunni
en sú þróun er dæmd til að taka enda.
Raunar eru teikn á lofti um að hún sé að
komast í þrot.
En það eru ýmsir möguleikar í stöðunni.
Sá stærsti er fullvinnsla þeirra afurða sem
við eigum. Núna flytjum við fjölda starfa út
í gámum og með skipum. Ef við hættum því
eru óhemju möguleikar til að auka atvinnu í
fiskvinnslunni. Hins vegar eru launakjör í
þeirri atvinnugrein með þeim hætti að
íslenskt verkafólk fæst ekki til að vinna í
henni. Við flytjum inn fólk til að sinna þess-
um störfum meðan við eru sjálf upptekin í
vídeóleigunum og á pizzustöðunum.
Ég sé mikla möguleika á því að skapa
Texti: Þröstur Haraldsson
Mynd: Golli
fyrirtæki sem veita fólki mannsæmandi
afkomu í þeim samningum sem gerðir hafa
verið um vaktavinnu í fiskvinnslu. Hún leið-
ir til betri nýtingar á fjárfestingum og skapar
möguleika á að hækka launin. Hvaða
útgerðarmanni myndi detta í hug að láta
frystitogarann sinn veiða aðeins frá átta til
fimm á hverjum degi? Þetta á við Útgerðar-
félagið, það gæti afkastað tvöfalt eða þrefalt
meiru en það gerir í dag án þess að byggja
við eða fjölga vélum og skrifstofuliði. Þá
væri svigrúm til að hækka launin. Við þurf-
um að nýta alla þessa fjárfestingu í aðal-
atvinnugrein okkar.
Nú er verið að taka mjólkuriðnaðinn
fyrir. Það væri nú saga til næsta bæjar ef sú
grein yrði á undan fiskvinnslunni að koma
fjárfestingunni í fulla notkun.“
Höfum staðið af okkur
hrun iðnaðarins
„En þótt ég tali svona er engin ástæða til að
halda að hér sé einhver stórkostleg vá fyrir
dyrum í atvinnumálum. Hér ríkja erfiðleik-
ar eins og annars staðar og það er ekki auð-
velt að ráða fram úr þeim, en það er ekkert
hættuástand. Hér fjölgaði íbúum um 250 á
síðasta ári og það hlýtur að byggjast á
atvinnutækifærum. Ekki hefur þetta fólk
sest að í flóttamannabúðum. Störfum hefur
fjölgað þrátt fyrir verulegan samdrátt í iðn-
aði. Þar hefur störfum fækkað um 500 á ein-
um áratug. Samt sem áður höfum við staðið
af okkur hrun iðnaðarins sem var megin-
einkenni bæjarins um áratuga skeið. Það er
erfitt að benda á eina atvinnugrein sem hef-
ur tekið við þessu. Væntanlega hefur þjón-
ustan átt stærstan þátt í fjölgun starfa, en
það fjölgaði líka um 50 starfsmenn í ÚA
milli áranna 1990 og 1991.“
- Frá atvinnumálunum að öðru máli sem
sveitarstjórnarmenn ræða mikið um þessar
mundir: sameining sveitarfélaga.
„Já, ég sé fyrir mér að Eyjafjörður verði
að einu sveitarfélagi enda tel ég allt sem
stuðlar að aukinni samvinnu eða samein-
ingu af hinu góða, hvort sem það gerist í
áföngum eða einum rykk. Það má svo hugsa
sér ýmiss konar útfærslu á sameiningunni,
hafa sveitarfélagið deildaskipt til dæmis. Ég
er á því að slík sameining sé eina svarið sem
landsbyggðin á við útþenslu höfuðborgar-
svæðisins. Það verður hins vegar að tryggja
að sameiningin verði ekki einu byggðarlagi
til framdráttar á kostnað annarra. Hún á að
styrkja þau öll.
í þessu dæmi þarf þó að skoða margt sem
ég vil ekki úttala mig um í smáatriðum. En
við höfum verið að baksa við að halda uppi
alls konar þjónustu og framleiðslu hvert í
sínu horni. Margt af þessu þarf að sam-
ræma. Talandi dæmi um þetta eru allar
hafnirnar við fjörðinn. Þær eru á annan tug,
enda er Eyjafjörður stundum kallaður
Hafnafjörður í gríni. Það hafa orðið svo
miklar breytingar í atvinnulífinu að það er
ekki lengur neitt aðalatriði að hafa höfn
undir hverjum einasta frystihússvegg. í
þessum höfnum liggur gríðarleg fjárfesting
sem að stórum hluta þjónar tilfinningalífi
fólks en ekki efnahagslífinu.
Þetta gildir um fjölmarga hluti sem eru
svona og þarna af tilfinningalegum ástæð-
um. Það á eftir að renna talsvert vatn til
sjávar áður en menn sjá að sameining er það
sem koma skal. En þetta er allt að koma.
Við erum farin að tala saman í Héraðsnefnd
Eyjafjarðar á allt annan hátt en við gerðum.
Ég hef það mikla reynslu af hrepparíg og
öðru því sem verið hefur landsbyggðinni
fjötur um fót að ég veit hvenær hlutirnir eru
á réttri leið. Það eru þeir enda er ég bjart-
sýnn og finnst gaman að vera til,“ segir
Heimir Ingimarsson.
Við höfum setið að spjalli í húsi þeirra
Heimis og Rósu við Brekkugötu. Þar er
smiðurinn búinn að byggja sólstofu og allt í
kringum okkur liðast áhugamál þeirra
hjóna: stofan er eins og gróðurhús. „Við
eigum sumarbústað austur í Öxarfirði þar
sem við erum öllum þeim stundum sem við
eigum aflögu og sinnum þá skógrækt og
annarri ræktun. Undir það heyrir að sjálf-
sögðu okkar sígræni skógur sem eru börnin
og barnabörnin,“ segir Heimir og aftur
kemur þetta blik í augun.