Dagur - 15.05.1993, Blaðsíða 19

Laugardagur 15. maí 1993 - DAGUR - 19
Valli á Ítalíu.
Valli á spjalli við frcttaritara Dags í Þýskalandi. Gitthvað er tilveran öfug-
snúin hjá þeim.
væru stífír, strangir og leiðinlegir.
Þetta er auðvitað hin mesta fírra
og ég gæti m.a.s. alveg hugsað
mér að búa hérna i framtíðinni, þó
þaó verði auðvitað gott að koma
heim í sumar. Krakkar á mínum
aldri skemmta sér allt öðruvísi en
heima og t.d. drekka þau aldrei
stcrk vín heldur bjór og þá í litlum
mæli og þau verða aldrei ofurölvi
eins og er svo algengt heima. Aft-
ur á móti var ég hissa á því hvað
margir reykja hérna, miklu fleiri
en heima og það fer mjög í taug-
arnar á mér.
Mér finnst Þjóðverjar mun aft-
ar á merinni en vió í sambandi við
klæðaburð, sérstaklega fólk sem
er komið yfir þrítugt. Þýsku stelp-
urnar eru alveg ágætar þó svo að
mér finnist nú að þær mættu raka
sig undir höndunum.“ Hann segist
ekki hafi orðið var við hatur í sinn
garö vegna þess að hann sé út-
lendingur. „Slík hatur beinist aðal-
lega gegn flóttamönnum og þá frá
öfgafullum minnihlutahópi.“
Saknar pizzanna frá
Greifanum
Það er komið að lokum þessa
spjalls okkar. Undirritaður búinn
að vaska upp eftir matinn og Valli
búinn að tala svo mikið að báðar
hliðar sextíu mínútna TDK hljóð-
snældunnar minnar eru yfirfullar.
Að lokum spyr ég hann hvers
hann sakni mest frá voru ástkæra
föðurlandi.
„Auðvitað sakna ég mömmu
og pabba, systur minnar Gunnu á
Stöng og unnusta hennar og Siggu
systur minnar, sem 17. mars ól
Svani unnusta sínum sveinbam
sem ég hlakka mikið til að sjá.
Síðast en ekki síst sakna ég bestu
vina minna Ivars, Eggerts og Jóns
Óla, sextán tommu pizza frá
Greifanum og þess að geta ekki
verið með KA í undirbúningnum
fyrir keppnistímabilið. En annars
er ég ekki með heimþrá. Mér líður
vel, en auóvitað verður ekkert
verra að koma heim.“
Sakamálaþraut
Verið á undan Carter lögregluforingja að leysa
þrautina. Ykkur til aðstoðar eru teikningar með
mikilvægum vísbendingum...
Opni
peningaskápurinn
- eftir Francis Clarke
Það brakaði í snjónum undan fótataki Carter
lögregluforingja og Graham undirforingja
þetta frostkalda kvöld og appelsínugul birtan
frá ljósastaurunum kastaði undarlegum
skugga frá mönnunum tveimur þegar þeir
staðnæmdust fyrir utan
heimili frú Eleanor Trimble.
Graham bankaði á dymar og til
dyra kom
rithöfund-
urinn
sjálfur og
bauð þeim
að koma inn
í setustof-
una.
Þar inni;
við
veglegt
píanó stóð hin S'
hávaxna og
hógværa Anne
Goodsmith, einka-
ritari frú Trimble.
Hún snökti og
ætlaði að fara aó
segja eitthvað en
hætti við þegar húsmóðir henn-
ar bar fram sára kvörtun.
„Þetta var svo hræðilegt
lögregluforingi,“ stundi
frú Trimble. „Ég var
nýbúin að kaupa þennan
hring; fyrir aðeins þremur dögum... og nú er
hann gjörsamlega horfinn!" Og vissulega
hafði þessi einstaki demantshringur, sem
metinn var á 20 þúsund pund, horfið úr
húsinu. Honum hafði verið stolið úr peninga-
skáp sem stóð í svefnherberginu, bókstaflega
fyrir fyrir framan nefið á frú Trimble.
„Við voium nýbúnar að borða,“ útskýrði
fröken Goodsmith fyrir lögregluþjónunum
þegar húsmóðir hennar hafði yfirgefið þau.
„Vinnukonan var í fríi og ég var á leiðinni inn
í eldhús með diskana eftir kvöldverðinn þegar
frú Trimble fór upp.“
Frádregin gluggatjöld
Svo virðist sem frú Trimble hafi farið inn í
svefnherbergið sitt og komið þjófnum á óvart
sem þar stóð með hringinn í hendinni. Hún
rak þegar upp óp. „Ég var ekki einu sinni búin
að kveikja ljósið,“ útskýrði hún. „En glugga-
tjöldin voru dregin frá svo ég sá hann í skím-
unni frá götu-
ljósunum...
samt ekki
nógu greini-
lega til að sjá
andlit hans.
En ég tók eftir
því að hann
var hávax-
Kinu ;iI þessiini
hlutuin lijúlpar
ykkur við að
leysa þraulina.
Lausn á sakamálaþraut:
ipuiq
-sjpq „Jimu" poui bjoa 3o joj „p[q“ i jnppæjjj bjoa qb ijjb iuos
joíijsiojquui b jsuuo)[ puoq ;>(>[o s|[b iac) jbS a[quiuj_ jouBO[g 'uin
-ji| jb puAui bSubj bjo3 (3uipuoqsiA sof[SnB) njjjq B|n3nuis[addB
jos bjj bjo3 uias jBjnBjSBSofg •Bj|t>fs oiquiug njj juunj3 jojjb^
inn... var klæddur í blá föt og hafði rautt háls-
bindi... já og ég held að hann hafi verið dökk-
hærður.“
Dymar að peningaskápnum höfðu staðið
opnar en þegar frú Trimble tókst að kveikja
ljósin hafði þjófurinn stungið af út af svölun-
um sem snéru út að götunni. „Það hræðileg-
asta við þetta,“ viðurkenndi frú Trimble,
„er að bara Anne og frændi minn, Miles
Coles, vissu um tilvist hringsins. Og
Miles var ekki heima allan daginn."
Graham undirforingi staðfesti að svo
hefði verið. Hann fór
upp á þriðju hæð
hússins og hitti þar
þennan hávaxna,
dökkhærða mann sem
reyndist vera frændi
frú Trimble. „Já ég
var héma í morgun,“
viðurkenndi hann. „Ég
ók Eleanor frænku í
bæinn... fór meira að
segja í bestu bláu fötin
mín af þessu tilefni. Við
snæddum saman hádeg-
isverð og síðan hef ég ekki
séð hana.“
Fór að leika golf
Coles hafði yfirgefið frænku sína
eftir hádegið, farið heim til að skipta um föt
til að fara að leika golf og yfirgefið húsið.
Þcgar hann kom heim klukkan níu um kvöld-
iö hafði hann sjálfur hleypt sér inn með eigin
lykli og farið rakleitt inn í herbergið sitt án
þess að hitta frænku sína.
Graham undirforingi kinkaði kolli í áttina
að Carter lögregluforingja og var dapur í
bragði. „Hann lék í alvöru golf herra... ég at-
hugaði málið,“ sagði hann. „Hann var í golf-
klúbbnum þar til klukkan var rétt að verða
níu... en þá voru tuttugu mínútur liðnar frá
innbrotinu.“
Lögreglumennimr fóm nú aftur niður þar
sem þeir hittu fröken Goodsmith í enn meira
uppnámi en áður. „Þetta er svo mikið áfall
fyrir frú Trimble,“ sagði hún þeim.
„Bækumar hennar hafa selst illa upp á síð-
kastió. Og vissulega var hringurinn tryggður
en það er lítil huggun í því, ekki satt?“
Carter kinkaði k-olli en var hugsandi á svip-
inn. „Er það svo?“ spurði hann aðstoðarmann
sinn. Svo bætti hann við: „Ein af þessum
manneskjum
liggur undir
gmn, ekki satt
Graham?“
Hverja þeirra
gmnar
Graham?