Dagur - 29.11.1994, Blaðsíða 15

MINNINC
Þriðjudagur 29. nóvember 1994 - DAGUR - 15
Þegar komið er að kveðjustund
vakna minningar liöinna ára.
Þau eru farin að nálgast fimmta
tuginn, árin sem ég hef verið svo
heppin að eiga þig að. Það eru
mikil forréttindi að hafa átt þig
fyrir vinkonu og eiginlega aðra
móður. Oft er sagt að maður komi
í manns stað, en það getur ekki átt
við í þínu tilfeili. Enginn getur
nokkurn tíma komið í staóinn fyr-
ir þig, elsku Hilda mín. Alltaf gat
ég leitað til þín með alla hluti,
bæði í gleði og sorg, og alltaf fór
ég hressari frá þér. A einfaldan og
jákvæöan hátt lýstir þú upp urn-
hverfið, uppörfaðir og hældir, svo
manni fannst allir vegir vera færir.
Sú eina staðreynd sem okkur er
gefin við komuna til þessarar jarð-
vistar er það, að einhvern tímann
munum við deyja. Þessi staðreynd
kemur okkur samt oft á óvart,
þegar vinir okkar eiga í hlut, jafn-
vel þó aðdragandinn að vistaskipt-
unum hafi verið nokkur. Eg get þó
ekki annað en glaðst fyrir þína
hönd, aö þú skyldir fá að kveðja
núna, því þegar ég kom síðast til
þín sá ég hvað þú varst orðin mik-
ið veik.
Þú hefur þjónað hlutverki þínu
hér á jörð með sóma og við sem
eftir stöndum erum stolt af því að
hafa staðið þér nær. Þín verður
ávallt sárt saknað, en minningin
um þig hverfur aldrei. Eg kveó þig
kæra vinkona með þakklæti fyrir
allt sem þú varst mér og mínum.
Halla Svavarsdóttir.
Okkur langar að minnast ömmu
okkar Hildigunnar Magnúsdóttur,
sem lést aðfaranótt mánudagsins
21. nóvember síðastliðinn.
Þaó er erfitt að sjá á bak svo
góðri konu, sem hefur sýnt okkur
mikla umhyggju og gefið okkur
innsýn og skilning á því lífi sem
hennar kynslóð lifði. I lífi hennar
skiptust á skin og skúrir, sem með
hugrekki og jákvæðu hugarfari
sigraðist hún á hverri þaut.
Báðar urðum við þeirrar gæfu
aðnjótandi að alast upp í nálægó
ömmu. Eg, Kristín, minnist þess
sérstaklega að hafa átt hjá henni
skjól þegar ég var lítil og gekk
hún mér í móðurstað einn vetur
sem ég bjó hjá henni. Alla tíð síð-
an hafa verió sterk bönd á milli
Hann Sveinn Brynjólfsson er dá-
inn, var það fyrsta sem kona mín
sagði mér þegar hún hringdi í mig
laugardaginn 19. nóvember sl.
Hvaða Sveinn, sagði ég og trúói
ekki mínum eigin eyrum, en hafði
þá heyrt í fréttum urn hið hörmu-
lega slys skömmu áður. Hann
Sveinn í knattspyrnustjórn, sagði
hún. En svona cru örlögin grimm
og mann setur hljóðan, maður í
blóma lífsins hrifinn á brott, brott
til æðri hcima þar sem hans bíða
örugglega verðug verkefni. En
erfitt er að skilja tilganginn.
Ég kynntist Sveini í gegnum
samstarf okkar í stjórn Knatt-
spyrnudeildar K.A., þar sem
Sveinn vann mikió—og óeigin-
gjarnt starf í mörg ár og eyddi
ómældum tíma í.
Hann var mikill áhugamaður
um bætta aðstöðu til knattspyrnu-
iðkunar á Akureyri, cinnig um
jöfnun ferðakostnaöar íþróttafólks
milli landsbyggðarinnar og suð-
vesturhornsins, hann samdi og
flutti tillögur í þá átt á þingum
K.S.I. en hlaut dræmar undirtektir
fyrir. En Sveinn var ekki hættur
þessu starfi, hann hafói óbilandi
trú á framtíð knattspyrnunnar á
Akureyri og hafði stórhuga hug-
myndir í kollinum um uppbygg-
ingu og framgang hennar, hug-
myndir sem hann minntist oft á.
Þótt stundum á móti blési í
starfinu, þá lét Sveinn aldrei
hugfallast og dreif menn áfram
með sér með bjartsýni á framtíð-
ina, þótt á þessum tíma væri frek-
ar á brattann aó sækja. Hans fé-
lagsstarf fór kannski ekki hátt, en
starf sitt vann hann af eljusemi og
brennandi áhuga. Hann hafði mik-
inn áhuga á að koma yngri sem
eldri á framfæri viö landsliðs-
nefndir og varð vel ágengt. Ég
minnist þess sérstaklega fyrir
nokkrum árum, er við vorum að
koma á fót Sportskóla K.A., að
vió vorum komnir í tímahrak að
koma frá okkur upplýsingum í
blað um starfsemi K.A. það sum-
arið. Viö sátum yfir þessu fram
undir miðnætti og varð það úr að
Sveinn ætlaði að reyna aö redda
þessu næsta dag en var samt mjög
upptekinn við sín daglegu störf.
En viti menn, hann birtist heima
hjá mér kl. sjö næsta morgun og
hafði þá unnið þessar upplýsingar
alla nóttina.
Meó þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka Sveini samvinnuna
sem þó var allt of stutt og óska
honum velfarnaóar á ókunnum
vegum til austursins eilífa þar sem
Hinn Hæsti mun taka honum opn-
um örmum, í ljóssins sölum.
Stórt skarð er nú höggvið í rað-
ir okkar K.A.-manna, en miklu
meiri er söknuður og sorg hans
ástríku fjölskyldu sem nú á um
sárt að binda. Góóur Guð gefi
ykkur styrk á erfióum stundum.
Eiginkonu hans, börnunt og
fjölskyldu sendi ég mínar dýpstu
samúöarkveðjur. Blessun fylgi
minningu Sveins R. Brynjólfsson-
ar.
Axel B. Bragason.
Það er gömul saga og ný að jarð-
vistin er undarleg. Menn koma og
fara, aðstæður breytast og menn-
irnir með. Um fyrri helgi bárust
fréttir um slys fyrir utan Akureyri.
Enn eitt slys og í þetta sinn bana-
slys. Fregnin barst, þetta var hann
Denni! I Fyrstu sótti á okkur efi
og vantrú, síóan doói. Hvernig ntá
þetta vera? Það þarf tíma til að
átta sig á að Denni, jafnaldri okk-
ar, skólabróðir og l'élagi, sé ekki
lengur á rneðal okkar. Hugurinn
reikar heim í Olafsfjörð þar sem
við ólumst upp við leik, störf og
skólagöngu. Denni var afburöa
námsmaður, ágætur íþróttamaður
en umfram allt drengur góóur.
Landsprófshópurinn 1970-71
var óvanalega stór í Ólafsfirði. Úr
honurn héldu níu nemendur til
náms vió Menntaskólann á Akur-
eyri og þar héldum vió hópinn.
Denni var framarlega í flokki en
hélt þó sjálfstæöi sínu svo ekki
varð um villst. Frægt var þegar
hann og annar til létu snoðklippa
sig, til aó standa við vcðmál, en á
þcim tíma var „bítlatískan“ alls-
ráðandi.
Það kom að því að utanaðkom-
andi kvenmenn geróu tilkall til
sumra í hópnurn. Innrás þeirra
varð til þess að á stuttum tíma, í
lok menntaskólaáranna, fjölgaói
ntjög í hópnunt þegar nýir einstak-
lingar litu heiminn fyrsta sinni.
Hópurinn brást hart við og ákvað
að styrkja foreldra urn barnavagn
meó fyrsta barni. Hópgöngur okk-
ar með nýja barnavagna urðu
nokkuð tíðar á árunum 1974 og
1975. Denni var ckki í þeim öllum
því einn vagnanna fór til hans og
fóstraði Brynjólf Sveinsson yngri.
Vorið 1975 lukunt við llest
stúdentsprófi frá Menntaskólanum
og einnig Sigrún Guðjónsdóttir,
barnsmóðir Denna og síðar eigin-
kona. Frá þeim tíma hefur sam-
gangur okkar minnkað vegna mis-
munandi starfa og búsetu. Vissan
um barnavagnshópinn var samt
alltaf til staðar og var eins konar
trygging í tilverunni. Nú er
höggvið skaró í hópinn og við
hrökkvum við um leið og við
syrgjum látinn félaga. Viö vitum
að sorg aðstandenda er djúp, en
minningin um góðan dreng lifir.
Við vottum eiginkonu, börnum,
aldraóri móður, systrum og öðrum
aðstandendum okkar dýpstu sam-
úö. Megi almættið varðveita ykk-
ur og styrkja.
Barnavagnshópurinn
úr árgangi 1955.
HBHHHHBBBBBHBOHHHHHHÍ1HHBOHHHHHHHBHHHHBHHHE3HHHHHI
LÍMMIÐAR NORÐURLANPS HF.
Strandgötu 31 • 600 Akureyri
Prentum allar gerðir
7 og stærðir límmiða
Sími 96-24166
BHHBÖBBBHyHHBHBHHHCÍIHyHHBHHBHHHBBHHHHHHHUÖBHHHHHI
okkar. Síðan el'tir að ég átti dreng-
ina mína þrjá hafa þeir notið sömu
ástúðar frá henni og ég. Þaó er
mér sérstaklega minnisstætt að
hversu órólegir sem þcir voru,
voru þeir ævinlega rólegir og góð-
ir hjá henni. Þeir sakna hennar
eins og við hin.
Arin sem vió bjuggum í
Skarðshlíðinni, hún uppi og við
niðri, var mikill samgangur milli
heimilanna og nutum við systurn-
ar góðs af. Hún var ávallt boðin
og búin að gæta okkar sem og
annarra barna. Hún var mjög
barngóð og hændi öll börn að sér
fyrirhafnarlaust. Bæði vöndurn
við barnabörnin komur okkar til
ömmu, en einnig krakkar sem
bjuggu í nágrcnninu og voru
henni alls óskyld. Allir voru vel-
komnir. Því var oft glatt á hjalla
og mikið um dýrðir hjá ömmu.
Mig, Hildigunni, langar sérstak-
lega að minnast þeirra ófáu stunda
sem við frænkurnar, ég og Adda,
áttum hjá ömmu. Þegar foreldrum
okkar varð nóg um uppátektar-
semi stelpnanna stóðu dyr hennar
ávallt opnar. Það sem aðrir
hneigöust til að kalla óþekkt varð
að lífsgleði og uppáfinningarsemi
hjá ömntu. I Skarðshlíðinni hjá
henni eru ntargar okkar bestu
sameiginlegu bernskuminningar.
Kynni okkar systra, sem og ann-
arra barna, af henni hafa mótað
okkur og vonandi gert okkur að
betri manneskjum.
Við minnumst þín amrna meó
söknuði og þökkum þér allt sem
þú hefur gefið okkur. Þaö er erfitt
að sjá á bak þér en viö vitum að
þú sem varst oróin þreytt af langri
lífsgöngu ert kontin á bjartan stað.
Við vitum að systir okkar Reb-
ekka, sent er á ferðalagi um Asíu,
minnist þín með sama hlýhug.
O ntinning, minning.
Líkt og ómur íjarlægra söngva,
líkt og ilmur deyjandi blóma
berast orð þín að hlustandi
eyrum mínum.
Eins og lifandi verur
birtast litir og hljómar
hinna liónu daga,
sent hurl'u sinn dularlulla veg
út í dimmbláan fjarskann
og komu aldrei aftur.
(Steinn Steinarr)
Hildigunnur Þráinsdóttir
og Kristín Konráðsdóttir.
Innilegar þakkir til fjölskyldu minnar og
j i allra þeirra sem glöddu mig meö gjöfum,
blómum og heillaóskum á 80 ára afmæli
mínu þann 25. nóvember sl.
11 Guð blessi ykkur öll.
!! HELGAINGIMARSDÓTTIR.
Elskulegur sonur okkar og bróðir,
KRISTINN EGILSON,
Oddeyrargötu 36, Akureyri,
lést laugardaginn 26. nóvember.
Jarðarförin auglýst siðar.
Sveinbjörn Þ. Egilson, Sólveig Björk Kristinsdóttir
og systkini.
Okkar elskulegi,
JÓN EINAR GUÐJÓNSSON,
blaðamaður,
til heimilis Assiden Terrasse 36c, Pnr. 1160 Oslo,
lést á Ulleval sjúkrahúsinu fimmtudaginn 24. nóvember sl.
Jarðarförin fer fram frá Nord Strand kirkju í Oslo þriðjudaginn
6. desember nk.
Ingvild Svendsen,
Sindri J. Einarsson, Freyr J. Eínarsson,
Koibeinn Helgason, Sigríður Jónsdóttir,
Ríkharð Jónsson, Anja Jónsson,
Þorvaldur Jónsson, Rósa M. Sigurðardóttir.