Dagur - 28.03.1995, Síða 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 28. mars 1995
MIN N IN(j
^ Sigríður Stefánsdóttir
Fædd 5. desember 1912 - Dáin 12. mars 1995
Sigríður Stefánsdóttir fæddist á Munka-
þverá í Eyjafírði 5. desember 1912. Hún
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
12. mars s.l. Foreldrar hennar voru
hjónin Stefán Jónsson bóndi á Munka-
þverá og Þóra Vilhjálmsdóttir frá Rauð-
ará. Systkini Sigríðar eru I»órey Sigríð-
ur, f. 20. júlí 1911, d. 29. scpt. 1986,
Laufey tvíburasystir Sigríðar, f. 5. des.
1912, búsett á Akureyri, Vilhjálmur Jón,
f. 22. maí 1917, d. 7. sept. 1924, Jón
Kristinn, f. 29. okt. 1919, bóndi á
Munkaþverá. Sigríður stundaði nám í
húsmæðraskólanum á Laugum í Reykja-
dai veturinn 1935-1936. Hún giftist 6.
júní 1936 Jóni Sigurðssyni frá Bæjum á
Snæfjallaströnd (f. 17. sept. 1915, d. 10.
júlí 1984). Börn þeirra eru Stefán Þór, f.
1936, var kvæntur Auði Hauksdóttur,
þau slitu samvistir, Arnheiður, f. 1937,
gift Frey Ófeigssyni, Sigmar Kristinn, f.
1940, Jón Eyþór, f. 1944, sambýliskona
Guðbjörg Harðardóttir, Þorgcrður, f.
1948, sambýlismaður Atli Freyr Guð-
mundsson, Þóra Hildur, f. 1950, gift Þor-
steinl Vilhelmssyni. Barnabörn Sigríðar
eru nítján, barnabarnabörn átta.
Útför Sigríðar fer fram frá Akureyr-
arkirkju í dag kl. 13.30.
Sigga á Borgarhóli, einsog hún var oft-
ast kölluó, lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri 12. mars s.l. Hún hafði verið flutt
þanggð aðeins fáum klukkutímum áður,
fársjúk en þó með meðvitund, róleg, æðru-
laus Qg þakklát einsog hún var alla tíð.
Siggu frænku mína man ég fyrst þegar
hún var nýgift, ung kona með tvö lítil böm.
Þá bjuggu þau Sigga og Jón maður hennar í
lítilli íbúð á Munkaþverá, en fluttust
skömmu síðar á næsta bæ, Borgarhól. Þótt
þau hefóu flutt sig um set, var samgangur
milli fjölskyldnanna jafnmikill og áður,
enda örstutt að fara á milli bæjanna. Sigga
er því nátengd öllum bemskuminningum
mínum. Eg sá hana fyrir mér þar sem hún
birtist, hýrleg á svip á hlaðinu á Munka-
þverá, komin hlaupandi utan að með yngsta
bamið í fanginu eða á bakinu og hin eldri
sér við hlið. Mér finnst aó hún hafi oftast
hlaupið þessa leið, sjálfsagt til að spara tím-
ann, því annríki var mikið heima fyrir, en
Sigga gaf sér alltaf tíma til að heimsækja
foreldra sína sem þá vom aldraðir, systkini
og annað frændfólk. Oft kom hún færandi
hendi, hafði kannski tekið með sér nokkur
egg, því hænumar hjá henni verptu svo vel,
sagði hún, eða hún kom meó brodd í
flösku, þó fleiri væm kýmar suður frá en á
hennar bæ, en svona var Sigga einstaklega
gjafmild og sífellt með hugann við hvað
hún gæti gert fyrir aóra.
Búið hjá Siggu og Jóni var ekki stórt í
fyrstu, en stækkaði ört. Jón var búfræðingur
frá Hvanneyri, harðduglegur maður, hraust-
menni og hagur vel á tré og jám. Sigga lét
ekki sitt eftir liggja við búskapinn og oft
var vinnudagurinn langur. Bömin, sem alls
urðu sex, fæddust eitt af öðra, en þótt húsið
á Borgarhóli væri ekki stórt fyrir fjölskyld-
una, gátu þau hjónin veitt fólki sem var á
hrakhólum húsaskjól um lengri eða
skemmri tíma. Þannig man ég eftir tveimur
gömlum mönnum sem áttu athvarf sitt á
loftinu hjá Siggu og Jóni um skeið, einnig
dvaldist þar um tíma einstæð móðir með
dóttur sína. Sumardvalarböm vom mörg á
Borgarhóli í tímans rás, sum ár eftir ár.
Þessum bömum og öllum sem dvöldust á
heimilinu var Sigga einstaklega hlý og góð
og batt tryggó við þetta fólk, sumt til ævi-
loka. Gestkvæmt var mjög á Borgarhóli,
bæði hjónin gestrisin og vinmörg. Sigga
taldi aldrei eftir sér að sinna gestum sem
best hún mátti, þó oft hafi það tafið hana
frá heimilisstörfunum. Mér er minnisstæð
frásögn ömmu minnar sem búsett var á Ak-
ureyri um þær mundir og kom í heimsókn í
Borgarhól einn sumardag. Sigga, sem var
ein heima með bömin, tók henni fagnandi,
en sagði að sér þætti leiðinlegt að hún ætti
ekkert gott meó kaffinu, hvort nokkuð
gerði til þótt kaffinu seinkaði dálítið, hún
ætlaði að stinga köku í ofninn. Því tók
amma mín vel. Þegar kakan svo kom á
borðið volg úr ofninum, kom í Ijós, ömmu
minni til undrunar, að Sigga hafði ekki ein-
ungis bakað tertu í snatri, heldur hafði hún
sótt rabarbara út í garð og soóið sultu í tert-
una.
Sigga var mjög fljótvirk og kom ótrú-
lega miklu í verk. Öll störf vann hún með
gleði. Gleðin var mjög einkennandi í fari
hennar, þó ekki hávaðasöm eða ærslafull,
heldur einlæg innri gleði sem Ijómaði af
henni. Þessari gleði hélt hún alla tíð, og þó
hún hefði vissulega margt til að gleðjast yf-
ir í lífinu, varð þó ýmislegt henni mót-
drægt, einkum eftir að hún veiktist alvar-
lega af heilablæðingu um fimmtugt og bjó
vió skerta heilsu eftir það.
Eftir lát Jóns 1984 fluttist Sigga til Ak-
ureyrar og bjó þar í skjóli dætra sinna, þar
til hún vistaðist á dvalarheimilinu í Skjald-
arvík fyrir nokkmm ámm. Heilsu hennar
fór hnignandi, en rólyndió og æðmleysið
var hið sama og áður. Aðspurð um líðan
sína eftir að hún kom í Skjaldarvík svaraði
Raufarhöfn
Ólafsfjörður
Húsavík
Datvik
andur J
Hauganev
Hvað hefur
Sjálfstæðisflokkurinn
gert fyrir kjördæmið þitt?
Stuðningur við ferðaiðnaðinn hefur aldrei verið jafn mikill.
Átakið „ísland sækjum það heim" skilaði áberandi
aukningu ferðamanna innanlands.
fíannsókna- og þróunarmál ferðaþjónustunnar voru tekin
á dagskrá. Sá þáttur hafði verið algjörlega vanræktur.
Grurtdvöllur ad framtídarþróun ferdaþjónustunnar
Vetraríþróttamiðstöð íslands á Akureyri sem þýðir að ríkið
kemur til með að taka þátt í uppbyggingu
vetraríþróttamann virkja
• Ferðamálaráð íslands opnar sjálfstæða skrifstofu á
Akureyri. Skrifstofan sér um innanlandsþróun,
ráðgjöf og upplýsingar
• Átakið „ísland sækjum það heim“. Verkefnið verður í
höndum skrifstofu Ferðamálaráðs á Akureyri
• Mikil upplýsingamiðlun um ferðaþjónustu
innanlands fest í sessi
■
'ví.
• Sögustaðir merktir
• Markaðsátak innanlands
J) - fyrir kjördæmid þi
Samstarfsnefnd
sveitarfélaga og
Vegagerdar hefur
verio skipuð um veg
l yfir Lágheiði ^
A Grímsey
Flugvollur
endurbættur
Gremvik
Ftugstöð
endurbætt
Syalbarðseyri
Akurevri
Bundið slitlag
sett á flugbraut
Reykjahlíðarflugvöllur
endurbættur og
frekari framkvæmdir
á döfinni
Reykjahlið Ar
Þórshotn
Lokið við
flugvöll
hún: „Mér líður svo vel aó ég skammast
mín fyrir það, þegar ég sé hve margir hér
em svo miklu verr komnir en ég.“
I eitt síóasta skiptið sem ég heimsótti
Siggu í Skjaldarvík barst talið að hinum
stóra og mannvænlega hópi afkomenda
hennar og að þeirri miklu breytingu á að-
stöðu ungs fólks til menntunar frá því hún
var ung. Eg held ég viti hvað ég mundi
vilja læra, ef ég væri ung núna, sagói
Sigga. Viltu geta hvað það er? Ég gat upp á
hjúkmn, fóstmstarfi, kennslu. Allt þetta
hefði legið vel fyrir Siggu. Nei, svaraði
Sigga brosandi. Ég hefði viljað læra skor-
dýrafræði. Ég hafði alltaf svo gaman af að
skoóa flugur, kóngulær og fleiri smávemr í
náttúranni. Sigga gat oft komið manni á
óvart í einlægni sinni og hógværð, og víst
er að hvert sem lífsstarf hennar hefði orðið,
hefði hún rækt það vel og farið um það
mildum og mjúkum höndum.
Að leiðarlokum er mér efst í huga
þakklæti fyrir löng og náin kynni. Hún
kenndi mér margt án þess að vita af því
sjálf. Hún var einhver sú besta og ljúfasta
manneskja sem ég hef kynnst.
Kristín Jónsdóttir.
Okkur langar að minnast elsku ömmu í fá-
um orðum.
Hún var einstaklega ljúf og góð og
hafði ávallt tíma fyrir okkur bamabömin.
Alltaf var jafn gaman að heimsækja þau
ömmu og afa á Borgarhóli. Við lærðum þar
fjölmargt um lífið og tilvemna, nutum þess
að umgangast dýrin og taka þátt í bústörf-
um.
Amma var einstaklega fróð um alla
hagi og að leióarlokum þökkum við henni
fyrir allar sögumar sem hún sagði okkur,
bæði ævintýri og ekki síður sagnir af því
lífi sem lifað var til sveita á hennar ung-
dómsámm og starfsháttum sem nú era
gleymdir flestum af okkar kynslóð.
Guó blessi minningu elsku ömmu okk-
ar.
Laufey, Vilhelm, Hildur, Brynja og
Jón Víðir.
Það eru ófáar minningar sem við eigum um
hana ömmu okkar á Borgarhóli. Alveg frá
því við vomm litlar stelpur og vomm í
sveitinni hjá ömmu og afa. Og nú í seinni
tíð þegar amma bjó á Skjaldarvík.
Það var alltar gaman í sveitinni hjá
ömmu og afa. Þar var svo margt hægt að
hafa fyrir stafni, vaða í læknum, leika sér í
hlöðunni, renna sér á snjóþotum á vetuma
og margt fleira. En það var fastur liður að
við fómm með ömmu upp í hænsnahús að
ná í eggin og gefa hænsnunum. Við fómm
líka oft með ömmu upp í litla trjáreitinn
sem henni þótti svo vænt um og hjálpuðum
henni við að gróðursetja hríslur og vökva
þær. Amma var mikið náttúmbam og sér-
stök áhugamanneskja um gróðursetningu
og hana stundaði hún svo lengi sem hún
gat. Hún talaði oft um að ef hún hefði farið
í nám þá hefði skordýrafræói orðið fyrir
valinu vegna þess að skordýr vöktu hjá
henni mikinn áhuga.
Amma okkar var mjög víðlesin og fróð
kona. Þaó var alltaf svo gaman að hlusta á
hana segja sögur, hvort sem það voru sögur
úr sveitinni þegar hún var að alast upp, eóa
skáldsögur og ævintýri. Oft samdi hún
meira að segja sögumar jafnóðum. Við átt-
um okkur uppáhaldssögu sem hún var
óþreytandi að segja við okkur. Amma hafði
einstaklega skemmtilegan frásagnarhæfi-
leika, þó sagan væri sú sama þá hafði
amma lag á að krydda hana meó einhverju
nýju í hvert sinn. Amma kunni líka ógrynni
af vísum og gátum sem hún kenndi okkur.
Hún kenndi okkur systmnum líka að prjóna
og að fitja upp á fjóra vegu, gullfit, silfurfit,
húsgangsfit og hundafit.
Amma bjó hjá okkur frá því að afi dó
árið 1984 þangað til hún flutti til Skjaldar-
víkur í lok árs 1989. Við heimsóttum hana
þangað eins oft og við gátum og einnig
kom hún í bæinn til okkar. Við sögðum
stundum við hana aó hún þyrfti engar
myndir upp á vegg af okkur því við kæm-
um svo oft í heimsókn. Og hún var alltaf
jafn þakklát fyrir það.
Éftir að amma flutti til Skjaldavíkur var
hún alltaf hjá okkur á jólunum og það verð-
ur tómlegt að eyða aðfangadagskvöldi án
hennar. Engin sérútbúin lambasteik því hún
hafð ekki vanist rjúpum og ömgglega mjög
fáir jólapakkar því það var svo komið að
hún fékk langflesta pakkana. En það sem
mestu máli skiptir er aó það veróur engin
amma.
Amma okkar hafði mjög gaman af því
aó tefla og spila á spil. Oftast spiluðum vió
langhund eða vist og hún var órög við að
segja heilsóló.
Þegar við byrjuðum að spila þá var erf-
itt að hætta og það var alltaf sætur sigur
þegar okkur tókst loksins að vinna hana,
sem gerðist nú ekki oft.
Þrátt fyrir að amma hafi átt við veikindi
að stríða hluta ævinnar þá kvartaði hún
aldrei heldur talaði frekar um hversu stál-
hraust hún væri. Það er erfitt að trúa því að
hún amma okkar sé dáin, en við huggum
okkur vió að núna er hún komin til afa sem
hún saknaði svo mikið.
Amma var skemmtileg, dugleg, fræð-
andi og góð og þannig munum við ætíð
minnast hennar.
Auður, Gerður, Freydís og Eila
Sigga.
A kveðjustund vil ég minnast elsku ömmu
minnar í nokkmm orðum. Upp í huga minn
koma öll yndislegu sumrin þegar ég dvaldi
hjá henni og afa á Borgarhóli. Þessi tími
mun ekki líða mér úr minni.
Amma hafði einstakt lundarfar. Það
geislaði af henni umhyggja fyrir fjölskyldu
sinni og bömin áttu öraggt skjól í faðmi
þeirrar blíðlyndu og lífsglöóu konu.
Það var mikill missir fyrir ömmu þegar
afi dó, en nú veit ég að þau hafa sameinast
áný.
Ég er þakklát fyrir allar þær góðu
stundir sem ég átti með ömmu. Minninguna
mun ég ávallt geyma í hjarta mínu.
Guð blessi elsku ömmu mína.
Sigríður Arna.
Þá hefur hún Sigga mín kvatt þennan heim
og haldió til fundar við Jón sinn á ný. I
huga mér lifa minningar um sólríkt og æv-
intýralegt sumar í sveit hjá þeim á Borgar-
hóli. Þrátt fyrir að þá væm þau komin á efri
ár og búin aó reyna margt saman þá ljóm-
aði ástin úr andlitum þeirra er þau horfðu á
hvort annaó.
Jón sagði svo oft: „Veistu það Dilla, að
þegar ég giftist Siggu þá kunni hún ekki að
ganga, því hún hljóp alltaf." Og svo hló
hann að minningunni. Og Sigga sagði; „Jón
var svo stór, sterkur og fallegur", dreymin á
svip. Og í huga mínum situr eftir mynd af
þeim, honum stómm og sterkum og henni
lítilli og hlaupandi, hinar sterku andstæður
sem löðuóust að hvor annarri. A Borgarhóli
gegndi ég þeirri virðingarstöðu sem bar
heitið „Troóskítur". Það var nafn Jóns á
þeim sem troða átti heyið í vagninum.
Mörg vom ævintýrin sem ég lenti í þetta
sumar. Mannýg kýr elti okkur Þór frá fjár-
húsunum og þegar við sáum fram á að ná
ekki til bæjar, stukkum við upp á heyvpgn.
Þama uppi sátum við skjálfandi og kýrin
gekk fyrir neóan öskuill og Jón stóð hlæj-
andiíeldhúsglugganum.
I réttunum vildi Jón að ég drægi hríit-
ana hans. Svo kallaði hann; „faróu á bak
Dilla“ þegar illa gekk með dráttinn og auð-
vitað gerði ég það og reió þar með um alla
rétt á fullri ferð og Jón skellihló en Sigga
kallaði í öngum sínum; „ó Jón, þú inátt
þetta ekki, þú drepur hana“! Allt fór þetta
nú vel og hlóum við dátt á eftir. Kvöldið
áður en ég fór með mömmu og pabba í
sumarfrí til Vopnafjaróar kom Jón utan úr
skemmu með trúlofunarhring sem hann
hafði smíðað úr röri og renndi upp á baug-
fingur minn og sagði „þetta er til þess að
strákamir á Vopnafirði taki þig ekki frá
mér“. Þennan hring á ég ennþá og geymi
vel. Já, það er af mörgu að taka. Allar
minningar um sumarið á Borgarhóli og
samveruna við ykkur, elsku Sigga og Jón,
mun ég geyma í hjarta mínu. Hafið bæói
hjartans þökk fyrir allt. Guð geymi ykkur
og blessi afkomendur ykkar alla. Dilla.