Þjóðviljinn - 01.11.1945, Qupperneq 6

6
ÞJÖÐVILJINN
Fimmtudagur 1. nóv. 1945.
Ullabella
Ullabella var samt alltaf hrædd þegar hann
þóttist ætla að lemja hestinn. „Nei! Nei! Emil!“
hrópaði hún.
En Emil sveiflaði keyrinu þá bara í hring, svo
!að small í. Hestinum var hjartanlega sama. Og
jEmil hló.
„Heyrðu Emil! Átt þú ekki mömmu heima hjá
þér?“ spurði Ullabella, þegar þau voru sezt upp í
jvagninn.
..Nei, nei. Hún er dáin fyrir löngu“.
Emil sveiflaði keyrinu.
„Liggur þá ekki illa á þér, Emil?“
„O, það getur enginn að þessu gért“, sagði
Emil. En ekki hló hann samt.
Ullabella klappaði á handlegginn á Emil, til
að hughreysta hann. í sama bili nam hesturinn
staðar.
Þau voru komin heim.
Ullábella hljóp á undan Malinu upp trjá-
göngin. Henni hafði dottið dálítið í hug. Það gat
vel verið, að pabbi hennar væri kominn heim.
Þegar hún opnaði útidyrnar heyrði hún
mannamál og hlátur frá skrifstofunni. Það voru
gestir hjá þabba hennár.
„Komdu strax, Ullabella“, sagði Malin.
„Eg vil fara inn til pabba“. '
„Nei, komdu bara“.
Uljabella var ekki óhlýðin, En. stundum var
eins og hún tæki ekki eftir því, sem Malin sagði.
Malin vildi helzt ekki segja það sama oftar
en einu sinni. Hún gekk þegjandi burt.
Það var ósköp leiðinlegt, þegar Malin var svona
snúðug. En Ullabella var nú alveg ákveðin í að
komast til pabba síns.
Iiún hékk í hurðarhúninum og hrópaði:
„Pa'obi! Pabbi!“
Wtí 0$ ÞETTA
Það var ekki óalgengt á i
’þeira tíraum, þegar kvenbún-
ingar voru sem íburðarmest-
ir, að málaðar voru myndir
á pils'n, sem voru mjög víð
.og þanin út með gjörð að
jieðan.
Einu sinni við hátíðlegt
tækifæri, bar drottningin í
Portúgal slíkan skartklæðn-
að. Var syndafallið málað
vel og fagurlega á kjólfald
hennar — ekki einungis Ad-
am og Eva, heldur og högg-
■ormurinn, skilningstréð og
jafnvel skaparinn sjálfur.
•
Alfonsó Spánarkonungur
.■sagði einu sinni, að talan 13
væri happatala sín. Hann
hefur sloppið lifandi frá 13
ir.orðtilraunum.
| „Raunir vina okkar
Igleðja okkur, vegna þess, að
þá gefst okkur tækifæri til
að sýna þeim samúS.“
0
,.Það er vanþakklæti og
tortryggni gagnvart þeim,
sem lánar þér peninga, að
greiða þá við allra fyrsta
tækifæri.“
„Gamalmenni gefa heil-
ræði sér til huggunar, þeg-
ar þau eru ekki lengur fær
um að gefa vont fordæmi.“
0
„Þegar við verðum leiöir
á einhverjum lesti, teljum
við okkur trú um að við
höfum sigrað hann.“
andinn vissi að enn væri langt
í land. En hún unni sér engr-
ar livíldar frekar en sendiboði,
Sein fer dagfari og náttfari yf-
ir í jöll og firnindi, til að flytja
mikil tíðindi.
Hvað Biöncu snerti, hefði
þessi veika rödd hrópandans
eins getað verið þytur stornis-
ins. Athygli hennar beindist
svo óskipt að stúlkunni, sem
Iireyfði pennan smám saman
þvert yfir blaðið við hvert orð,
sem liann las.
Mr. Stone þagnaði.
„Skrifuðuð þér orðið „brjál-
semi“?“ spurði hann.
„fá, rnr. Stone.“ Stúlkan
leit upp.
„Strikið þér yfir það.“
Hann stóð grafkyrr og
horfði stöðugt á trén utan við
gluggann. Andardráttur hans
heyrðist greinlega. Fyrir-
myndin iðaði fingrunum, eins
og hún væri að verjast „skrift-
arkrampa". Bianca starði á
liana háðslegu rannsakandi
augnaráði, eins og hún ætlaði
að festa sér andlitsdrætti henn-
ar ógleymanlega í minni. Það
var orðið í meira lagi óvið-
feldið, hvernig hún starði og
starði —. Það var engu síður
grimmdarlegt gagnvart henni
(sjálfri en ungu stúlkunni.
n, „Ég finn ekki rétta orðið,“
sagði mr. Stone. „Skiljið þér
eftir eyðu fyrir það. Takið þér
nú eftir —: Hvorki hinn góð-
látlegi, bróðúrlegi áhugi
manna hver fyrir Öðrum eða
áhugi manna fyrir furðúverk-
um sem slíkum :-----—
Mr. Stone þagnaði skyndi-
lega og leit á dóttur sína, eins
og hann yrði undrandi að sjá
hana Jrarna.
„Ætlaðir Jrú að tala við mig,
góða mín?“
Bianca hristi höfuðið.
„Takið þér nú eftir,“ sagði
mr. Stone. ‘
F.n uhga stúlkan liafði litið
upp og mætt rannsakandí
augnaráði, sem hvíldi áirenni.
Og hún mætti þessum augum
með undrunarsvip, eins ög
hún vildi spyrja: „Hvað lief
ég gert þér? Hvers ve-gna horf-
irðu svona á-mig?“
Hún færði pennann eftir
pappírnum en gat ekki að því
gert, að hún stalst til að líta
á Biöncu ()ðru hvoru. Þær
háðu þögult einvígi. Augna-
ráð Biöncu var augnaráð
þroskaðrar konu, kaldhæðið
og miskunnarlaust. Augnaráð
ungu stúlkunnar var hvikult
og reiðilegt. Hvorug þeina
heyrði orð af Jrví, sem gamli
maðurinn var að lesa. Þær
tóku ræðu hans eins og mann-
kynið hefur alltaf tekið heinr-
spekinni og mun alltaf taka
henni.
Mr. Stone þagnaði eins og
hann væri að íhuga síðustu
setningarnar.
„Ég held að Jrað sé rétt,“
tautaði hann. Skyndilega sneri
hann sér að dóttur sinni: „Ert
[ni mér sammála, góða mín?“
Hann beið auðsjáanlega eft-
ir svari. liennar með eftirvænt-
ingu. Löngu, gráu hárin á
hálsi hans undir skegginu sá-
ust langar leiðir, þegar íiann
teygði fram hökuna.
„Já, pabbi, ég er Jrér sam-
mála.“
„En lrvað ég er feginn, að
þti ert á sama máli. Ég var í
óvissu. Hlustaðu nú á.“
Bianca reis á fætur. Það
voru komnir eldrauðir blettir
á vanga hennar. Hún gekk til
dyra og unga stúlkan horfði á
eftir henni, með athugulum
þrjózkusvip.
TUTTUGASTI KAFLI.
Mad'ur og koua.
Klukkan var að verða sex,
J>egar Hilary kom heim. Mir-
an'da hljóp á undan honum.
Hún virtist jafnvel ekki ó-
svipuð því, að hana langaði í
mat.
Syrenurunnarnir voru enn
ekki alveg útsprungnir, en
ilmuðu í kvöldkyrrðinni. Sól-
in skein á efstu greinar trjánna
og þröstur, sem sat á lágri
grein, hóf kvöldsöng sinn. Mr.
Stone kom gangandi innan úr
garðinum. Fyrirmyndin var
rneð honum. Hún var í nýju
fötunum, Það var auðséð, að
þau ætluðu á skenmitigöngu,
því að mr. Stone hafði hatt á
höfði. Það var sv.artur hattur,
sem sló á. grænum blæ. Hann
hélt á bréfpoka í hendinni og
sáldaðist úr lionuni brauð-
mylsna.
Stúlkan var rjóð í framari
og niðurlút, eins og hún væri
hrædd um að Hilary væri ekki
ánægður rneð nýj u fötin henn-
ar. Þegar þau mættust við hlið-
ið, leit hún þó upp og Jiann
kinkaðj kolli, eins og hann
vildi segja: „Jú, þau eru á-
gæt.“
Þá varð augnaráð liennar
eins og þegar tryggur hundur
horfir með lotningu á hús-
bónda sinn.
Hilary varð órótt og liann
sneri sér að gamla manninum.
Mr. Stone stóð grafkyrr og var
auðsjáanlega í djupum hugs-
unum.
„Ég veit ekki, hvort ég hef
íhugað nógu nákvæmlega
hvort valdið er að einhverju
leyti eða öllu leyti af illum J
toga spunnið. Mætti ég ekki |
berja mann, senr ég sæi berja
kött?“
„Ekki veit ég það, hvort þú
hefðir rétt til J»ess,“ sagði Hil-
ary. „En þú mundir áreiðan-
lega gera það.“
„Það er ég ekki viss um,“
svaraði mr. Stone. „En nú
skulum við halda áfram og
gefa fuglunum."
Stúlkan tók við bréfpokan-
um. „Þetta hrynur allt úr pok-
anum,“ sagði hún. Þegar Jrau
voru komin yfir götuna, leit
luin við í áttina til Hilary, eins
og lnin vildi segja: „Komið
þér ekki með?“
En Hilary gekk hratt inn í
garðinn og lokaði hliðinu á
eftir sér.
Hann sat aðgerðalaus í her-
bergi sínu fulla klukkustund
og sökkti sér niður í drauma.
Gula tíkin lá við fætur hans.
Hann hefði í raun og veru átt
að vinna að handriti sínii, og
sú staðreynd, að hann sveikst
um með góðri samvizku, hefði
átt að gefa honu,m umhugsun-
arefni.
Hugmyndir og drauinsjón-
ir, sem hann hélt áð væru
löngu gleymdar — tilfínningar
og þrár, sem miðajdra maður
á aðeins í æskuminningum sín-
um, liðu gegniun huga hans.
Það var eins og Jregar logi gýs
upp úr hálfkulnaðri glóð.
Hann langaði til að finna
hjartaslög lífsins einu sinni
erín, áður en færi að halla und-
an fæti.
Miröndu þótti hann hafa
setið æði lengi hreyfingarlaus.
Annars var húsbóndi hennar
yanur að sitja við borðið og
krafsa með penna á pappír um
Jietta leyti dagsins. Sjálf krafs-
aði hún aldrei, því að hún
hafði einhverja hugmynd um,
að J»að væri e'kki fínt. Hún
lyfti framlöppinni upp á hné
honum, en þegar hann virtist
ekki taka eftir því, stökk hún
upp í fang hans, gleynuli var-
úð sinni í fyrsta sin.n og fór að
sleikja hann í framan.
í sania bili sá Hilary, að
Stone gamli kom inn í garð-
inn. 1 larírí gekk hratt og hélt
a stafnum síríum brotnum í
tvennt. Hann var rjóður í
framan.
I lilary gekk út. „Iivað er
um að vefa?“ spurði hann.
„Eg lamdi hann,“ svaraði
mr. Stone. „En ég iðraðist þess
ekki.“ Svo gekk hann snúðugt
inn í stofu sína.
i
Hilary siíeri sér að Fyrir-
myndinni.
„Maðurinn barði hund-
inn,“ sagði liún. „Og svo barði
mr. Stone manninn. Þá braut
hann stafinn sinn. Það var
margt fólk Jjarna. Það varð