Þjóðviljinn - 16.05.1946, Side 6

6
ÞJÖÐVILJINN
Fimmtudagur 16. maí 1946,
OSCAR WILDE: XI
Drauguriim á Kantaravöllum
TJm livöUiið skall á stormur með rigningu. Svo var livasst að
íillii- gluggar og allar liurðir í hinu gamla húsi hristust og nötr-
uðu. I’etta var veður sem átti við hann. Árásina hafði hann
liugsað ;,ér þannig: Hann œtlaði að lœðast inn í herhergi
Washiiigtons, gretta sig framan í hann yfir fótagaflinn á rúminu
fættur. Og Helena horfir gleði-
björtum augum upp í þakið.
!„Nú skulum við liaga okkur
skynsamlega," hafði hann sagt.
og^stinga sjálfan sig í hálsinn þrisvar sinnum með korðanum
unxlir hoígu sálmalagi. Honum var alveg sérstaklega illa við
Washington, vitandi að það. var hann sem alltaf þurrkaði
hurt I rii,n fræga Kantaravallablóðblett með Pinkertons-Paragon-
bleiltaeyðora. Þegar hann væri búinn að gera þennan ósvífna
og full' orðnaða ungling viti sínu fjær af liræðslu ætlaði hann
að-flyíja sig inn í herbergi ameríska ráðherrans og konu hans
— Já, Þorsteinn nú skulum við
einu sinni vera skynsöm! Hel-
ena brosir.
•----En svo er það einn góð
an veðurdag, að Þorsteinn kem
ur heim og er venju fremur
þungbúinn. Harm snertii ekki
matinn.
og leggja liönd sína á enni frú Ótis samtímis sem hann hvæsti í
•eyra manr.s hennar liinum óttalega leyndardómi líkhússins.
Hann var ekki viss um livernig liann ætti að haga sér gagnvart
Virginíu litlu, liún hafði aldrei gert minnstu tilraun til að móðga
hann og hún var bæði falleg og vingjarnleg. Hann áleit það
nægilegt að reka upp nokkur hol hljóð inni í klæðaskápnum
og ef iiún vaknaði ekki við það gæti hann krafsað í rúðuna
með máttiausum úiglenntum fingrum. Hvað tvíburana snerli
var.hani' ákveðinn í að láta þá kenna-á því. Fyrst ætlaði hann
að setjast tvovega yfir brjóstið á þeim til þess að láta þá fá
forsmeki:inn af reglnlegri martröð. Síðan ætlaði hann að standa
milli rúm.a þeirra, sem stóðu livort við annars hlið, eins og
græ.nn íykaldur nár, þangað til tvíburarnir yrðu máttvana af
skelíingu og að lokum skyldi hann fleygja af sér líkhjúpnum
og skríða eftir gólfinu með bleik beinin og annað augað hringl-
andi í augnatóttinni samkvæmt fyrirmyndinni í „Mállausa
Daníel cða sjálfsmorðsbeinagrindinni". Það var hlutverk sem
liann hafði oftar en einu sinni leikið með góðum árangri, og
t:
áleíl það hlutverk jafnast á við annað, sem hann einnig var
frægur fyrir, nefnilega „Marteinn brjálaði eða hulin ráðgáta.“
- :
Starfsmenn
vantar í Kleppsspítalann.
Upplýsingar í síma 2319 og á staðnum.
{
Starfsstúlkur
! I
vantar í Kleppsspítalann.
Upplýsingar í síma 2319 og á staðnum.

er símanúmerið í Húsgagnaverzuninni
ATOMA
Njálsgötu 49. — Gjörið svo vel og skrifið
númerið hjá yður.
Hlutabréf í Prentsmiðju
Þjóðviljans hi.
.; verða afhent hluthöfum daglega kl. 5—7 á
i; skrifstofu Þjóðviljans, Skólavörðustíg 19.
% Hluthafi framvísi kvittun er hann fékk
við greiðslu hlutafjárframlags síns.
Stjórn Prentsm. Þjóðviljans h.f.
Það fer hrollur um Helenu.
Nú er einlivað ískyggilegt á
seiði. Hún hefur ótta/.t það i
allan dag. Hann var nefnilega
svo óvenju góður við hana og
mildur í nótt, þegar hún fékk
samvizkubit, eins og stundum
kom fyrir. Hann hafði livorki
orðið reiður né svarað henni í
gamni. Nei, hann lofaði lienni
að gráta í friði, þar lil hún
jafnaði sig undir morguninn og
sofnaði. Og þegar liann fór í
morgun, kvaddi hann hana svo
blíðlega og leit meira að segja
upp í gluggann til liennar. Þá
hafði hún líka orðið glöð — en
nú átti henni að liefnast fyrir
það. Svona var það alltaf.
„Hvað skyldi nú vera að?“
hugsar hún. „Það er liklega eitt
hvað út af p'abba. Þorsteinn hef
ur mætt honum á veginum.“
Helena vcit að pabi)i hennar er
niðri í sveitinni í dág, l)að
sagði frú Holmen henni, þeg-
i ar liún var að sækja eggin, og
frúin leit svo skrítilega á hana
um leið og hún sagði það.
Nú kemur það! Þorsteinn lít-
ur upp, og Helena sér að hann
ætlast lil þess, að hún setjist.
„Er langt síðan þú hittir
pabba þirin, Helena?“
„Pai)ba! Eg lief ekki liitt
luinn síðan — síðan um nótt-
ina — þú manst!“ liafði liún
nærri því sagt, en liún þagnaði
og roðnaði niður á liáls.
„Er eitthvað að pabba? Er
hann veikur — eða dáinn —?“
„Hann er fullur.“
Og Þorsteinn talaði vel og
lengi.
„Hvað á að gera,?“ liugsaði Hel-
ena, þegar J'orsteinn hafði loks-
ins lokið máli sinu og var far-
inn upp á loftið. Nú var hann
hræddur og víst reiður við liana
líka. „Þú hefðir aldrei átt að
venja hann á að koma hingað,“
liafði hann sagt, „þá hcfði hann
ekki komið um hánólt".
Var það lienni að kenna?
Pabbi hennar hafði ætlað að
koma þetta kvöld og sækja nær-
fötin sín til hennar. En þau
liöfðu gleymt því, og Þorsteinn
liafði sjálfur gleymt að læsa liús
inu. Og nú hafði einhver hellt
víni' í pabba liennar og svo
mætti Þorsteinn honum á járn-
brautárstöðinni mcð strákahóp í
kringum sig. Gamli maðurinn
liafði verið hávær, prétlikað og
verið liinn versti. Og þegar Þor-
steinn flýtti sér framhjá kallaði
liann á eftir honum allskonar
óþokkaorð og reiddi upp staf-
inn.
„Eg skal fara til lians og
revna að fá liann til að fara
heim, hafði liún sagt, þegar
Þorsteinn lauk máli sínu. Hún
þaut til dyranna, en hann greip
utan um hana, hélt henni kyrri
og var reiður. „Þú ferð ekki
fet. Hann er bara vís til að
segja eittlivað, sem eyðileggur
mannorð mitt, og það vil ég
ekki eiga á hættu. Við verðum
að finna einhver ráð til þess að
koma honum burt úr sveitinni,
ef þú-----------“
Hann þagnaði, sleppti henni
og leit undan.
„Ef þú ekki —“
Það var eitthvað í rödd hans
sem gerði hana tortryggna. „Ef
ég ekki fer heim aftur og verð
hjá honum og gæti að honum.
Er það ekki það,,sem þú ætlað-
ir að segja, Þorsteinn?"
Þá liafði hann setzt niður og
tekið liana á kné sér. Hún ætl-
aði að slíta sig af honum, en
hann liætti ekki fyrr en hún
fann órakaðan vanga hans við
andlit sitt.
„Gamla manninum er auðvitað
vorkunn,“ sagði hann, að vera
svona einn síns liðs. Og þú
verður líka að hugsa um mann-
orð þitt, vina mín. Finnst þér
það ekki? vertu nú skynsöm.“
Enn var liann kominn með
skynsemina! Hún stökk á fæt-
ur og staðnæmdist frammi fyrir
honum liálfgrátandi:
„Er það fýrst núna, sem þér
detlur þetta í hug, Þorsteinri,
eða datt þér það í hug í nótt?
Og var það þess vegna, sem
þú lofaðir mér að gráta í friði?
Nei, ég vil ekki fara. Eg vil,
vera hjá þér. Og það verður að
fara eins og fara vill um pabba
og þetta mannorð, sem þú ert
að tala um.“
Þá hafði hann staðið á fætuj'
og farið þegjandi. >;'
Hann fór út um kvöldið og
var lengi í burtu. Ilelena v'akti
lengi og beið eftir honum, en
að lokum sofnaði lnin. Hann
kom út úr herbergi sínu um
morguninn.
Harry Macfie:
Gull Indiánanna
(Sönn saga).
kyrrt í bátnum. Við rerum á hlið við Indíánana
og buðum þeim tóbak. Síðan létum við okkur reka
hlið við hlið undan straumnum og reyktum pípur
okkar til friðar og griða.
Indíáninn talaði sama mál og Sagwa. Hann
sagði okkur, að við kæmum til Megaleepneebe-
fljótsins eftir fjögur sólsetur, og þegar við kæm-
um þangað, væri tveggja daga róður upp að stóra
þorpinu. Eftir þessu að dæma áttum við að vera
komnir alla leið eftir viku.
Við spurðum hann, hvað hann ætlaði að gera
við bjarndýrshúnann. ,,Við étum hann seinna. 1
Hann geymist betur lifandi en dauður. Þegar við ,;
verður svöng, étum við hann,“ sagði Indíáninn.
Svo skildu leiðir okkar. Indíánarnir reru upp i:
læk á veStUrströndinni. Fimm árar, tvær stórar
og þrjár litlar, gutluðu í vatninu, allar ósamtaka,
og mjökuðu gamla bátnum upp eftir læknum 1
innan um mýrar og fen, þar sem mývargurinn '
sveif í þéttum mökkum. Hundarnir höfðu hringað
sig saman en bjarnarhúninn stóð við borðstokk-
inn og horfði alvarlega til lands.
„Við étum hann seinna,“ hafði Indíáninn sagt.
Eftir fjögur sólsetur, eins og Indíáninn hafði
orðað það, komum við til Megaleepneebe-fljóts-
ins snemma morguns. Við hvíldum okkur nokkrar. .
klukkustundir við ósinn, áður en við fórum að róa
upp ána. Fljótið var ekki straumhart, en róður-
inn var erfiður og við fundum, að við gátum