Þjóðviljinn - 15.06.1946, Blaðsíða 6

6
ÞJÖÐVILJINN
Laugardagur 15. júní 1946.
Aðalfundur Sumargjafar:
Bærinn á að hefja byggingu
dagheimilis nú þegar
Bamavinafélagið Sumargjöf hefur látið gera upp-
kaststeikningu að dagheimili og leikskóia hér í bænum og
sent borgarstjóra með áskorun um að bærinn hef jist lianda
um byggingu þeirra á þessu ári.
Aðalfundur félagsins var haldinn í Grænuborg s. 1.
miðvikudag. Stjórn félagsins var endurkosin.
GRnnm GREtne
HrxbslwnéhráhmeijlA
Formaður Barnavinafé-
lagsins,"' ísak Jónsson, flutti
skýrslú : st'jórnarinnar. Hvað
hann allt hafa verið gert til
að festa það sem fyrir var
og tryggja sem beztan árang
ur af rekstri þeirra sjö starfs
deilda, sem fél. lætur starf-
rækja. Frá fáu nýju væri
því að skýra, hvað þetta
snert’. Hins vegar stæði fé-
lagið nú á tímamótum, og
væri stjórninni það vel ljóst.
Og með tilllti til þess hefði
stjórn félagsins skipað nefnd
snerr.ma á árinu 1945 til áð
undirbúa stofnun skóla fyrir j
þær stúlkur, sem ætluðu sér
að starfa hjá félaginu fram-
vegis og fyrir stúlkur, sem
yfirleitt ætluðu að starfa við
barnaheimili og leikvelli á
landinu og þessi stofnun
myndi rísa upp í haust, ef
ekkert óhapp kæmi fyrir.
Þá gat formaður þess, að
félagið hefðf fengið sig full
reynt af rekstri vistarheimil-
anna, sem það var knúð til
að reka á hernámstímanum..
Allir í stjórninni væru því
sammála um að slík starf-
semi heyrði undir barna-
vernd í landinu, og þá um
leið hið opinbera. — Stjórn
félagsins vildi því stefna að
því, að Barnavinafélagið
Sumargjöf losaði sig við
vistar—starfsemina eftir því
sem föng væru á nú á næstu
árum. Hins vegar hefði það
alltaf verið hið mesta áhuga-
mál félagsins, og í samræmi
við stefnuskrá þess, að auka
sem mest dagstarfsemina,
þ. e. dagheimili og leikskóla.
Eftirspurn eftir þessari starf
semi fer líka vaxandi, svo
félagið hefur að undanförnu
ekki getað fullnægt nema
litlum hluta þeirrar eftir-
spumar. Nú býr félag'ð hins
vegar yfir dýrmætri reynslu
um fyrirkomulag og rekstur
dagheimila og leikskóla og
er stjórn Sumargjafar ráðin
í því að verða við háværu
kalli borgaranna og byggja
á fenginni reynslu um tilhög-
un húsa og rekstrarfyrirkomu
lag. Uppkasts-teikning að
nýju húsi fyrir dagheimili
og leikskóla liggur nú fyrir.
Er þetta einskonar „moderne
borg“ og hefur uppdráttur
þessi nú verið lagður fyrir
borgarstjóra, með áskorun
frá stjórn félagsins um, að
hann láti fullgera teikning-
una og láti reisa húsið, þeg-
ar á þessu ári. Stjórn Sum-
argjafar álítur að þróun þess-
ara mála sé þannig komið, að
heppilegast sé og jafnframt
eðlilegast, að bærinn eigi slík
hús fyrir dagheimili og leik-
skóla, en Barnavinafélagið
taki hins vegar að sér rekst-
ur slíkra heimila.
Svo slysalega vill til að
engin fjárhæð er ætluð til
slíkra framkvæmda á fjár-
hagsáætlun bæjarins í ár. —
Hafði þó stjóm félagsins
minnt rækilega á það. En
Framh. á bls. 7.
10. kr.
10 kr.
V erðlaunagetraun
Hve mörg atkvœði fœr Sósíalista-
flokkurinn á öllu landinu 30. júní?
........... atkv.
Hve mörg atkvœði fœr Sósíalista-
flokkurinn í Reykjavík?
........... atkv.
LEIÐBEININGAR:
Við síðustu alþingiskosningar 1942
fékk flokkurinn á öllu landinu
11059 atkvæði og í Reykjavík
5980. — Á kjörskrá voru á
öllu landinu 1942: 73560 en nú ca.
80000. I Reykjavík 1942: 24741 en
nú 29385.
1
U
Nafn
Heimili
Fyrsta bók:
VANSÆLL MAÐUlí
Fyrsti kapítuli.
I.
Frjáisar mæður
Utiskemmtanir höfðu eitt-
hvað það við sig sem dro
Arthur Rowe ómótstæðilega
að sér, batt hann eins og
varnarlaust fórnardýr við
' hornablástur í f jarska og
hljóm af trékúlum sem hittu
kókóshnetur. I ár voru auð-
vitað engar kókóshnetur,
, vegna þess að það var stríð:
það mátti einnig sjá af húsa-
rústunum — arinn sem hékk
^ á vegg eins og máluð eldstó í
ódýru brúðuhúsi og kynnstur
| af speglum og grænt veggfóö
'ur, og úr fjarlægð hljómur
glers sem verið var að sópa
saman og minnti á öldugjálf-
’ ur við sendna strönd. Að
öðru leyti var Bloomsbury
torgið í sínum bezta skrúða
með fána Hinna frjálsu þjóða
og f jölda skrautfána, sem ein
hver hafði auðsjáanlega
geymt síðan Krýningin var.
Arthur Rowe horfði ang-
urvær yfir grindurnar — það
voru ennþá grindur. Úti-
skemmtunin laðaði hann eins
og sakleysið sjálft: hún var
tengd æskunni, garðinum á
prestssetrinu, stúlkum.í hvít-
um sumarkjólum, blómailmi
og öryggi. Hann hafði engn
tilhneigingu til þess að hæð-
ast að þessum f jarska barna-
legu tilraunum til að græða
fé handa góðum málstað.
Þarna var hinn vanalegi
klerkur sem hafði umsjón
með barnalegri hlutaveltu;
gömul kona í rósóttum bóm-
ullarkjól, sem náði niður á
ökla og með kauðalegan strá-
hatt, hafði umsjón með leik
barnanna, spennt en þó yfir-
lætisfull. Þarna var spákonu-
tjald í horni undir stórum
hlyn — ef það var þá ekki
salerni. Það var allt heillandi
í kvöldsólinni. „Minn frið gef
ég yður; ekki gef ég yður,
eins og heimurinn gefur“ . . .
Augu Arthurs Rowe fylltust
tárum, þegar lítil herhljóm-
sveit, sem einhvern veginn
hafði tekizt að ná í, fór að
leika hálfgleymt lag úr síö-
asta stríði: „Whateer befail
I’ll still recall that suniit
! mountain-side“.
| Hann gekk framhjá grind-
unum. Það var lítil aðsókn
að útiskemmtuninni: það
voru aðeins þrjár sölubúðir
og fólk forðaðist þær. Ef það
langaði til að eyða peningum,
vildi það heldur taka þátt i
hlutaveltu eða öðrum leikj-
um. Arthur Rowe gekk með-
Ifram grindunum-, hikaðí ein j
og óboðinn gestur eða, eins
og útlagi sem snýr heim aft-
ur eftir mörg ár og er ugg-
andi um móttökurnar.
Hann var hár, hokinn,
grannur maður með dökkt
hár sem var byrjað að grána,
langleitur og skarpleitur, ör-
lítið nefskakkur, með við-
kvæmnislegan munn. Hann
var vel en hirðuleysislega
klæddur; hann mundi hafa
verið álitinn piparsveinn, ef
hann hefði ekki borið með
sér einhvern óskilgreinanleg-
an eiginmannssvip . . .
„Inngangseyririnn“, sagði
miðaldra kona sem gætti
hliðsins, „er einn shillingur,
en það er varla sanngjarnt.
Ef þér bíðið í fimm mínútur
fáið þér að fara inn fyrir
minna verð. Mé'r finnst alltaf
sjálfsagt að vara fólk við,
þegar það er orðið svona
framorðið".
„Þetta er mjög vingjarn-
' legt af yður“.
| „Það er alltaf leiðinlegt ef
fólki finnst maður hafa
blekkt það — jafnvel þótt
málstaðurinn sé góður, ekki
satt?“
„Eg held ég vilji nú samt
ekki bíða. Eg ætla að fara
strax inn. Fyrir hvaða mál-
stað er þetta eiginlega hald-
ið?“
„Til stýrktar frjálsum
mæðrum — ég á við mæðuv
frá Hinum frjálsu þjóðum“.
Arthur Rowe lét hugann
reika til unglingsáranna,
æskunnar. Um þetta leyti árs
hafði alltaf verið útiskemmt-
un á prestssetrinu skamrat
frá Trampington vegi. Hann
fór á þessar útiskemmtanir á
hverju ári fullur kynlegrar
eftirvæntingar — eins og allt
mögulegt gæti komið fyrir,
eins og hið tilbreytingarlausa.
líf hans gæti gerbreyzt það
kvöld. Hljómsveitin lék í
hlýju síðdegissólskininu,
hljómurinn titraði eins og
hilling, og hin ókunnu and-
lit ungra kvenna sáust með
frú Troup, sem átti aðal-
verzlunina og hafði pósthús-
ið, ungfrú Savage, kennslu-
konu við sunnudagaskólann
og konum gestgjafans og
sóknarprestsins. Þegar hann
var barn fylgdist hann með
móður sinni í allar búðirnar
— barnafötin, rauðu ullar-
peysurnar, skrautleirinn og
síðast en ekki sízt hvítu fíl-
arnir. Það var eins og í hvít-
Harry Macfie:
Guli Indiánanna
(Sönn saga).
fluttum við bátinn og farangurinn með járnbraut-
arlest til Winnipeg. Þar skiptum við á gullinu og
ómerkilegum bankaseðlum. En rauðu molana tvo,
sem Sagwa hafði gefið okkur, létum við ekki af
hendi, því að þessir molar og kynning okkar af
Sagwa vini okkar voru einu launin fyrir sex
mánaða langferð og erfiði.
Við keyptum okkur vetrarforða í Winnipeg og
fórum með lest til Ingolf. Þarna suðurfrá voru
vötn enn ekki lögð, og þegar við höfðum sótt
hundana til Maríu gömlu, rerum við yfir Stjörnu-
vatnið, þar til við komum að bjálkakofanum okk-
ar.
-----Nokkrum mánuðum eftir að við komum
,,heim“ sátum við framan við viðareldinn, sem sló
rauðum bjarma á timburveggina. Háir frostbrest-
ir heyrðust frá ísnum á vatninu. 'Norðurljósin
blikuðu skært yfir dimmum skóginum og loga-
rauð blys teygðu sig upp himinhvolfið.
Þau blikuðu þó eflaust enn skærar yfir þorpinu
hans Sagwa langt í norðri — Wasawasa.
Tuttugu og fimm ár liðu. Eg var í þann veginn
að heimsækja Samúel í fyrsta sinn, eftir öll þessi
ár, og var staddur hjá nokkrum vinum mínum í
Vancouver. Við töluðúm um fyrri tíma og ég sagði
þeim frá gullinu við.Megaleepneebe-fljótið. Flecc-
her, kunningi minn, vildi óvægur, að þeir færu
I þahgáð, og að ég yrði með og stjórnaði leiðangr-
i inum. Nú var hægt að fara- nýju jáyöL'þháutina frá
| Las Pas mikinn hluta léiðarinnar.