Þjóðviljinn - 22.11.1951, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 22. nóvembcr 1951
■; nærrl honum, þrýsti sér að honum — þessi dásamlegi líkami
tilheyrði honum — en þegar leikurinn stóð sem hæst og hún
43. DAGUR
Frásögn Stefáns
Sigurðssenar
Framhald af 8. síðu.
um, þ. e. a. s. flugmannajökk-
um, og Viktor einnig í skinn-
buxum. Við höfðum aðeins
eina vettlinga. Við skrúfuðum
annan áttavitann úr vélinni
og tókum einnig með okkur
merkjabyssuna.
vikna dvöl og þá hafði hún leitað hann uppj, eða Clyde grun-
aði það að minnsta kosti. Og þegar hann hugsaði um, hvcrjar
tilfinningar liann bar til Hortense Briggs, þá fannst honum
ekkert athugavert við samband milli kynjanna.
Aðalvandamálið var í augum hans ekki athöfnin sjálf, held-
ur afleiðingamar, sem stöfuðu af kæruleysi eða þekkingarleysi.
Hefði Esta þekkt meira til mannsins, sem hún var ástfangin af,
vitað hvort honum var að treysta í ástamálum, þá væri tíún
ekki svona ömurlega á vegi stödd núna. Stúlkur eins og Hort-
ense Briggs, Gréta og Louisa hefðu aldrei látið fara með sig
eins og Esta hafði gert. Eða hvað? Nei, þær voru of kænar til
þess. Og Esta þol di ekki samanburðinn við þær. Hún hefði átt að
standa sig betur, fannst honum. Og smám saman varð hann
dóonliarðaii gagnvart henni, endaþótt hann vorkenndi henni
ennþá.
En það sem aðallega hafði áhrif á hann, fyllti hann áhyggjr
um og breytti honum, var hin blinda aðdáun hans á Hoi’tense
Briggs — og sterkari áhiifum gat piltur á hans aldri og með
hans skapgerð ekki orðið fyrir. Eftir þau litlu kynni sem hann
hafði haft af henni, virtist tíún vera ímjmd alls þess sem hon-
iim faxmst eftirsóknarverðast í fari kvenna. Hún var svo geisl-
andi fjörug, hégómleg, hrífandi og svo undurfalleg, Honum
fannst augu hennar búa yfir dansandi eldi. Hún hreyfði til
varimar á hinn undursamlegasta hátt um leið og hún' tíorfði
var að því komin að gefa sig honum til fulls, vaknaði hann og
fann að hún var horfin — eins og hver önnur draumsýn.
Samt var ýmislegt í sambandi við hana sem. virtist spá hon-
um velgengni. I fyrsta lagi var hún af fátæku fólki komin eins
og hann sjálfur — hún var dóttir jámsmiðs og konu hans,
sem höfðu aldrei haft nema til hnífs og skeiðar. Frá blautu
barnsbeini hafði hún ekkert átt nema glingur og dót sem hún
hafði sjálf aflað sér. Og til skamms tíma hafði hún ekki verið
vandari að virðingu sinni en það, að hún hafði átt vingott
við slátrara- og bakarasveina — áhrifalausa og lítilsiglda ung-
linga í nágrenninu. En jafnvel þá hafði hún gert sér ljóst, að
hún gat haft fjárhagslegan hagnað af útliti sínu og yndis-
þokka — og hún notfærði sér það. Nokkrir piltanna. höfðu jafn-
vel gengið svo langt, að þeir höfðu stolið i>eningum til þess
að eyða í hana.
Þegar hún var komin á þann aldur að hún gat fengið at-
vinnu og komizt á þann hátt í samband við ,þá gerð pilta og
manna, sem hún hafði mestan áhuga á þessa stundina, fór
hemii að skiljast að hún gat, án, þess að gefa of mikið í aðra
höond og með ýtrustu varkárni, bætt við fataeign sina. En
hún var svo ásthneigð og sóigiu í skemmtanir að hún gat
engan veginn haldið ánægjunni og ábatanum aðskildum. Þvert
á mpti hætti , lienni oft við að lítast of vel á þá, sem tíún
reyndi að færa sór í nyt og var illa við að skuidbinda sig
kæruleysislega fram fyrir sig, eins og hún væri alls ekki' áð
tíugsa um hann, meðan hann logaði og brann í öllum æðum.
Stundum varð hann beinlínis máttlaus og lamaður, það var
eins og glóandi eldstraumar færu um hann allan, brennandi
þrá, kveJjandi, óhjákvæmileg ástríða, sem hann gat ekki full-
nægt nema með kossum og faðmlögum, vegna óframfærni ög
virðingar fyrir henni, sem hún var gröm yfir í hjarta sínu
þótt hún reyndi einmitt að vekja. Einu karlmennirnir sem. hún
hafði í rauninni mætur á, voru þeir sem hirtu ekkert um gervi-
j'firlæti hennar og stóitíokkaskap og neyddu hana, jafnvél
gegn vilja sínum, til fylgilags við sig.
Og hún var enn í vafa um, hvort henni geðjaðist vel eða
illa að honum. Og afleiðingin var sú, að hann vissi aldrei hvar
liann stóð, en þó gætti hún þess að hann yrði aldrei svo
tortrygginn, að hann hætti alveg við hana. Eftir samkvæmi,
samát eða leikhúsferð, þegar hún liafði látið svo lítið að fara
með honum og hann hafði allan tímann verið afar hlédrægur —
ekkert ágengur — var tíún stimdum svo ástúðleg og heillandi,
að kröfutíárðasti elskhugi hefði verið ánægður. Og þannig gát
tíún verið þangað til kvöldið var næstum á enda, en við hús-
dyrnar hjá sér eða við herbergisdyr vinkonunnar sem hún ætl-
aði að sofa hjá, tók hún algerum stakkaskiptum að ástæðulausu
að því er virtist og reyndi að losna við hann með. einu hand-
taki, lauslegu faðmlagi eða kossi. Ef Clyde var svo hcimskur
við þessi tækifæri að ætla að neyða hana til að þýðast eig,
rauk hún upp með offorsi eins og reiður köttur, slcit sig af
honum cg virtist hafa takmarkalaust ógeð á honum þá stund-
ina, ógeð sem hún botnaði ekkert í sjálf. Aðalorsökin virtist vera
sú, að hún þoldi ekki að hann skipaði sér fvrir verkurn. Og
vegna hinnar blindu ástar lians á henni og óframfærni hans
vegna ótta við að missa hana, neyddist hann til að fara burt,
niðurdreginn og í þungu skapi.
En aðdráttarafl hennar var svo magnað, að hann gat ekki
tíaldið sig í fjarlægð til lengdar, heldur varð hann að leita á
þá staði, þar sem líklegt var að hann hitti hana. A.ð mestu leyti
eyddi hann tímanum í ástardraumá um hana, þrátt fyrir æs-
inginn sem hafði gripið hann við fund þeirra Estu. Ef Hort-
ense gæti aðeins þótt vænt um hann. Á nóttinni í rúminu heima
hjá sér lá hann og hugsaði um hana — andlit hennar —
munnsvip hennar og augu, línurnar í líkama hennar, hreyf-
ingar hennar þegar hun gekk eða dansaði og hún birtist fyr-
ir augum hans eins og á sviði. í draumunum var hún dásamleg
þeim sem henni leizt miður á.
—oOo—■ —oOo— —oOo—-
—oOo— —oOo---oOo—
BARNASAGAN
Himinbjargar saga
9. DAGUR
var inni dverqanna. Er eigi um getið, hver brögð
Blákápa haíði í frammi í þessari för. En svo lauk, að
hún gat lokkað dvergana út, oa drap Sigurður þá
báða, en hún náði á meðan taflinu og fékk það í
hendur Sigurði, og varð hann þeim feng næsta
glaður. Fór hann með það til hallar skessunnar og
settist í hið yzta sæti sem fyrr. Var þá eigi langt
hennar að bíða, og er hún kom inn, litaðist hún um
og var heldur stóreygð. En er hún sá Sigurð, mælti
hún: „Nú ertu hér kominn, karlinn, og muntu færa
mér taflið." Hann kvað þess enga von, fyrst hún
sagði honum eigi,* hvar þess væri að leita. Þá
ylgdi hún sig og kallar á stallsystur sínar og bað
bær slátra honum í spað. Þær hlupu fram þegar, en
Sigurður fékk skessunni taflið, og þótti henni undr-
um sæte. Brátt komu hinar inn, og hafði hver þeirra
skálm í hendi Hún æddi móti þeim og pústraði þær
cg rak þær út harðlega með verstu fúkyrðum. Eft-
ir það mælti hún til Sigurðar. „Nú muntu þvkjast
leyst hafa þetta verk, og skulum við þó eigi að því
sátt. Skaltu meira hljóta að vinna þér til griða."
Leiddi hún þá Si.gurð í kastala nokkurn. Þar uppi
yíir var glerhiminn, og stóðu fjórir stólpar undir
af klárasfa gulli, og allt var þetta smíði með undar-
legum hagleik gjört. Hún mælti til Sigurðar: „Hér
máttu sjá glerhimin þenna með fiórum gullstólp-
um, og bykir mér hinn fimmta til vanta. Nú skaltu
vinna þér það til griða að sækja mér hinn fimmta
HÉLDU KYRRU FYRIR
1 14 TÍMA
Klukkan mun liafa verið 10
—15 mín. gengin í 4 þegar við
lögðum af stað, en er við tíöfð-
um gengið um klukkutíma fór
að hvessa af norðri og skipti
engum togum að þegar var
skollin á iðulaus norðanstórhríð.
Við héldum samt áfram til kl.
6 um kvöldið, en þá var orðið
svo dimmt að vart sá á átta-
vitann. Leituðum við þá uppi
stóran stein og létum þar fyrir-
berast í 14 tíma.eða til ikl. 8 á
miðvikudagsmorgun. Við lilup-
um um, börðum okkur, sungum
og kölluðum til að halda á okk-
ur hita og sofna ekki.
FÆRÐIN ERFIÐ
■KI. 8 um morguninn héldum
við svo aftur af stað í sömu
stefnu og ki. tæplega 10 sáum
við bjarma framundan eins og
af sól og gegnum hann gátum
við greint fjöllin austan Eyja-
fjarðarbotns. Færðin var mjög
erfið, landið stórgrýtt og fönn-
in laus. Innan stundar komvun
við fram á fjallsbrún og héld-'
um niður í dalinn. Sáum við
þá fjóra menn, sem við vissum
að vera myndu léitarmenn og
skutum tveim skotum úr
merkjabyssunni. Sáu þeir skot-
in og héldu þegar til okkar. Var
.þetta leitarflokkur frá Akur-
eyri undir stjórn Karls Magnús-'
sonar. Áttum við þá eftir klst.
ferð til kofa, sem Ferðafélag.
Akureyrar á.
VORU ORÐNIR MATAR-
ÞURFI
Þeir Karl færðu okkur höfuð-
föt, vettlinga og mat, sem við
vorum í mikilli þörf fyrir, þar
sem við höfðum ekkert borðað
áður en við fórum frá Reykja-
vík, aðeins drukkið kaffi um
morguninn. Þegar við komum í
kofann var klukkan um 11. Við
kofann var bill, sem leitar-
menn höfðu og var ekið til
fremsta bæjarins í Eyjafirði,
sem hefur sima, Ártúns, og
þaðan hringt til Kristins Jóns-
sonar forstjóra Flugfélags Is-
'ands á Akureyri og kom liann
skilaboðum til va.ndamanna og
víðar, en að því búnu var hald-
ið til Akureyrar.
Lýkur hér frásögn Stefáns.
Þeir Stefán og Viktor komu
til Akureyrar kl. um tíálf 2 i
gær og hafði lítið orðið meint
af volkinu. Voru þó báðir lít-
ilsháttar kalnir.
Hefur Stefán beðið Þ.jóðvilj-
ann að flytja flúgfélögunum
báðum, flugbjörgunarsveitinni,
einkaflugmönnum, leitarflokk-
um og öðrum er þátt tóku í
’eitinni beztu þakkir þeirra fé-
laganna.
Útlvlst barna.
Lögreglan. liefur heðíð blaðið að
vekja athygli foreldra og annarra
forráðamanna barna á því, að
samkv. Jögreglusamþykkt bæjar-
ins mega börn yngri en 12 ára
okki vera á almannafæri seinna
en kl. 20.00 á tímabilinu frá 1.
október til 1. maí, nema þau séu
i fylgd með fuilorðnum. Börn frá
12—14 ára mega ekki vera á al-
mannafæri seinna en kl. 22.00, á
sama tímabili. nema í fylgd með
fullorðnum. Þá er óheimi't að af-
greiða unglinga innan 16 ára á
veitingastöðum eftir kl. 20,00,
nema þeir séu í fy’gd fullorðn-
um sem bera ábyrgð á þeim.
Ungbarnavernd Líknar Templara
sundi 3. Opið þriðjudaga 3,15—4 og
fimmtudaga 1.30—2,30.