Þjóðviljinn - 23.11.1951, Blaðsíða 6

0) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 23. nóvember 1951

THEODORE DREISER

44. DAGUR
Enda þótt Clyde væri henni ekki að skapi, gat hún ekki
.stillt sig um að nota hann. Henni geðjaðist vel að því, hversu
fús hann var til að kaupa iianda henni ýmislegt það, sem
henni leizt vel á — tösku, ihálsklút, buddu, hanzka — allt
sem hún. gat beðið um og tekið við með góðu móti, án þess
að -binda sig um of. Og þó var henni ljóst frá byrjun, að ef
liún gæti ekki fengið sig til að gefast honum til fulls —
veita honum það sem hann þráði — þá gæti hún ekki haldið
í hann til lengdar.
Ailra mest hugsaði hún um það, að Clyde virtist svo fús
til að eyða í hana peningum, og hún gæti með hægu móti haft
út úr honum dýrar gjafir — ef til vill fallegan kjól, jafnvel
hatt eða loðkápu, sem var í tízku núna, að ekki sé minnzt á
gulleymalokka, eða armbandsúr, allt sem hún horfði löng-
unaraugum á í sýningargluggunum.
Dag nokkum, skömrnu eftir að Clyde hitti Estu systur sína,'
var Hortense á gangi niður Baltimore stræti, þar sem það
sker Fimmtándu götu — glæsilegasta verzlunarhverfi bæjar-
ins — um hádegisleytið í fjdgd með Doris Trine, annarri af-
greiðslustúlku í sömu verzlun. í glugga loðkápuVerzlunar' einn-
ar kom hún auga á jakka úr bjórskinni, sem hún varð .und-
ireins ástfangin af og áleit að mundi fara afbragðs vel við
vaxtarlag hennar, litarhátt og skapgerð. Þetta var ekki mjog
dýr kápa., ef til vill hundrað dollara virði — en sniðið var
svo óvenjulegt, að hún var þess fullviss að yndisþokki henn-
ar nyti sín til fullg í henni.
Hugsimin heillaði hana, hún nam staðar og hrópaði: ,,Ó,
er þetta ekki draumsæt kápa. Sjáðu þessar ermar, Doris.‘.‘
Hún greip ofsalega um handlegg stöllu sinnar. „Sjáðu krag-
ann. Og bryddingamar. Og vasana. Almáttugur." Hún titr-
„Og ég sagði strax við sjálfan mig, þarna_ er stúlka sem
þekkir fallega kápu þegar hún sér hana.“
Gegn vilja sínum geklrst hún upp við skjallið.
„Sjáið þér nú bara. Lítið iþér á,“ hélt herra Rubenstein á-
fram, sneri kápunni til á alla vegu fyrir framan hana. „Hvar
er hægt að fá eins fallega kápu í Kansas City? Lítið þér á
þessa silkibryddingu — ekta Maliinson silki — og þessa ská-
höllu vasa. Og hnappana. Þetta hefur hreint ekki litla þýð-
ingu. Það er engin kápa þessi^ lík í allri Kansas City — ekki
ein einasta. Og verður ekki. Við teiknuðum hana sjálfir og
módell er módelb Við vemdum viðskiptavini okkar. En koinið
þér nú.“ (Hann gekk á undan að þreföldum spegli aftast í búð-
inni)1. „Það er ekki sama hver er í svona kápu — til þess
að hún njóti sín til fulls. Leyfið mér að máta hana á yður.“
Og í rafmagnsljósinu leyfðist Hortense nú að sjá hversu
hrífandi hún var í kápunni. Hún hallaði undir flatt, sneri sér
á alla vegu, faldi annað eyrað í loðkraganum, og herra Ruben-
stein stóð álengdar og virti hana fyrir sér með aðdáun í sripn-
um og neri næstum saman höndum.
„SVona, já,“ hélt hann áfram. „Þama sjáið þér. Hvað segið
þér núna? Var ég ekki búinn að segja yður, að þetta væri
einmitt kápa við yðar hæfi? Reglulegur kjörgripur. Þér fáið
aldrei aðra. eins kápu í iþessari borg. Ef þér fáið liana, þá skal
ég gefa yður iþessa.“ Hann kom mjög nálægt henni og rétti
fram holdugar hendumar svo að iófamir snem upp.
„Já, ég get ekki neitað því að hún fer mér vel,“ sagði Hcut-
ense og hégómleg sál hennar brann af löngun í kápuna. „Svona
Olympíufréttir
Framhald af 3. síðu.
ar og erfitt að uppfylla þær
allar. Eigi að síður hafa tvær
Norðurlandaþjóðaniia tekið að
sér að sjá um leikina: Noreg-
ur vetrarleikina í Osló og Finn-
land sumarleikina í Helsing-
fors næsta ár.
Um þcssar mundir er þvi
mikið um að vera í Osló við
þennan undirbúning. Norðmenn
hafa tekið þessi mál mjög al-
varlegum og föstum tökum og
eru staðráðnir í að setja allan
metnað sinn I að þessir VI.
vetrarolympíuleikir verði „Vetr-
aríþróttaþjóðinni" til sóma og
fagurt fordæmi hvemig vetrar-
olympíuleikir eiga að vera til
þess að geta kailast íþrótta-
hátíð en ekki „bisness" eins
og þeir og margir aðrir sögðu
um leikina í St. Moritz í Sviss
1948.
Hvað íþróttamannvirki snert-
ir hafa. Norðmenn ýmist gert
stórfelldar breytingar á eldri
mannvirkjum eða byggt ný frá
grunni. Staðir þeir sem keppt
verður á í Osló eru Bislet —
Frogneseteren, Holmenkollen,
Jordal Amfi, Norefjell og Röd-
kleivu. Þó gera þeir ráð fyrir
beim möguleika að flytja skauta
hlaupin til Hamars ef véður og
ísfæri verðoir slæmt en Hamar
er kunnur fyrir veðursæld og
gott ísfæri.
-oOo—
oOo—-
BARNASAGAN
Bæjarpósturinn
Framhald af 4. síðu.
aði af aðdáun og hrifningu. ,,Hún er of sæt til að vera til.
Mig hefur dreymt um svona kápu síðan ég veit ekki hvað.
Mikill draumur geturðu verið,“ sagði hún uppgerðarlega, og
fór að hugsa um að vegfarendumir sæu til hennar. „Æ, bara
að ég gæti eignast þig.“
Hún klappaði saman lófunum í hrifningu, og Isadore Ruben-
stein, fullorðinn sonur eigandans, stóð álengdar ög tók eftir
látbragði hennar og hrifningu, og ákvað strax með sjálfum
sér að þessi kápa væri henni að minnsta kosti t.uttu og fimm
. eða fimmtíu dollurum meira virði. Verðið hafði verið ákveðið
eitt hundrað dollarar. „Humm, humm,“ nrmdi í honum. En
sjálfur var hann ásthneigður og tilfinningasterkur og hann fór
að velta fyrir sér, hvort fleira en fé gæti ekki fengizt fyrir káp-
mia. Hvað mundi svona fátæk og hégómleg stúlka ekki. vilja
leggja í sölurnar til .þess að eignast slíka kápu?
En þegar Hortense var búin að stara á loðkápuna eins'
lengi og matarhlé hennar leyfði, fór hún burtu uppfull af
draumum um hana og hversu töfrandi hún yrði Iklædd slík-
um pels. En hún hafði ekki spurt um verðið. Og daginn eftir
mátti hún til að virða hana fýrir sór einu sinni enn, og hún
fór aftur að glugganum, ein í þetta skipti og peningalaus.
En hún var að velta því fyrir sér, á hvern hátt hún gæti
eignazt hánn, ef verðið væri skaplegt. Og hún sá engin ráð
til þess. En þegar hún kom aftur auga á kápuna og sá herra
Rubenstein fyrir innan gluggann senda sér hýrt augnaráð,
áræddi hún íoks iimfyrir.
„Yður lízt vel á pelsinn?" sagði Rubenstein ísmei'gilega um
leið og hún opnaði dyrnar. „Það sýnir að þér hafið góðan
smekk. Þetta er einihver snotrasta loðkápa sem við höfum
haft handa á milli í þessari verzlun. Reglulegt meistara-
stykki. Og hún mundi sóma sér vel á svona faliegri stúlku
eins og yður.“ Hann tók kápuna úr glugganum og lyfti hanni
upp. „Ég sá að þér voruð að horfa á hana í gær.“ Það brá
fyrir græðgislegri aðdáim í augum hans. .
Hortense tók eftir því, og hiui leit svo á að henni vrði sýnd
meiri virðing, ef hún kæmi stilliiega og kurteislega fram. Hún
svaraði því aðeins: „Einmitt það?“
Himinbjargar saga
10. DAGUR
stólpann og koma honum hér undir. Skal hann vera
að öllu eins og svo að öllu um hann búið sem þessa,
ellecrar verður það þinn bráður bani, og haí þessu
starfi lokið fyrir hina þriðju sól.
Sigurður spurði, hvar hann skyldi stólpans leita.
Hún kvað hann skyldi sjálfur fyrir því sjá. Sigurð-
ur fór þá til Blákápu og segir henni tíðindin. Hún
mælti: „Ekki fækka enn vandræði þín. Er þessi
þrautin hinni miklu torveldari." Segir hún þá Sig-
urði, hvar stólpann sé að finna. Var það í kóngs-
höll einni, og var þangað langt að fara. Hröðuðu
þau nú ferð sinni og komu þangað að kvöldi, en
áður þau kæmi til manna, fékk hún Sigurði hulin-
hjálmsstein, en hafði sjálf annan. Síðan aengu þau
í borgina og leynust í ýmsum húsum allt til næt-
ur, og sá þau enginn maður. En er allir menn voru
sofnaðir, féru þau að leita stólpans. Gekk Blákápa
fyrir, en Sigurður eftir, en hvar sem þau komu að
læstum dyrum, tók Blákápa sprota undan kápu
sinni og laust á þær, og lukust þær þá upp. Um síð-
ir komu þau þangað, sem stólpinn var. Bað hím
Sigurð reyna, ef hann fengi honum und.an kippt.
Hann gjörði svo og fékk ekki að giört. Hún tók þá
glóa úr nungi sínum og lét á hendur sér, sviptí
slðan stólpanum undan og lagði sér á herðar, því
eigi hafði Sigurður þrek til hann að bera. Eftir
bað sneru þau heimleiðis, og urðu engir menn við
þau varir. Fór Blákápa eftir það með Sigurði og
ur flutti í útvarpið fyrir nokkr-
um árum. Það gekk út á Fjall-
ræðuna, ef þér hafið heyrt hana
nefhda, og átti víst að heita
söguleg skoðun á efni hennar,
ásamt skýringum. 1 rauninni
var erindið svo ekkert annað
en áróður fyrir Atlanzhafs-
bandalaginu, sem þér hafið á-
reiðanlega heyrt nefnt og
reyndi flutningsmaður með læ-
víslegu orðavaii, að sannfæra
útvarpshlustendur um, að Krist
ur mundi vera þess fýsandi, að
Vesturveldin fæni í stríð við
Rússann og freistuðu þess að
bjarga lýðræðinú úr klóm
kommúnistahættunnar. Og mik
ið fannst yður Morgunblaðs-
mönnum þetta gott erindi. Þér
gleymduð í bili, áð Vesturveld-
in heita á yða*- máli friðelsk-
andi lýðræðdsþijóðir, svo mikill
var fögnuður yðar yfir því að
fá orð Krists túlkuð sem komm
únistahatur.
Tí-kalli lieut í
smælingjana.
Þannig er kristmdómur yðar
ú borði; svo djúpt rista heil-
’.ndi ýðar í trúnni á boðskap
Krists. Um hver jól státið þér
af kristilegri vetrarhjálp yðar
til handa smæiingjunum og tal-
;ð fjálglega um kærleika og
manngæzku. En ég er ekki viss
:m, að stefna yffar sé beinlínis
í anda Krists, sú stefna, sem
m. a. er í því fó’gin að gera
féeina útvalda menn að auðkýf
ngum á kostnað almennings.
Og það er harla lítill kristin-
lómur, þóH st.erk efnaðir menn
hendi tí-kalli í örsna”ðan með-
bróður um jólin, éða rétti hon-
um ávísun á skyrtu hjá Har-
uldarbúð. Ef svo óMldega skvldi
fara að það Ijós rynni nm síðir
unn fvrir ”ðnr, sem gerði vður
kleift að sjá i gegnum hræsnis-
grímuna, pem dregin hefur ver-
<ð yfir ásýnd kapítalismans, þá
trúi ég ekki cðru en þér vrð-
uð mér sammála um þetta:
Kjami hins sanna kristindóms
*r á góðum vegi með áð týn-
ast í farísealegum óheijinda-
vaðli, sem samvizkuíausir
hræsnarar ailra alda hafa þyrl-
nð upp til hess eins að villa
á sér heimildir. — B.G.“