Þjóðviljinn - 19.07.1952, Qupperneq 6

()
r & i
6) _ ÞJÓÐVILJINN — Laugardagnr 19. júlí 1952
Yíirlýsing F.B.l.
Framhald af 8. síðu.
Garðar S. Gíslason, formann
FRÍ, flokksstjóra og lands-
þjálfarann Bcnedikt Jakobsson,
sém Olympíuþjálfara flokksins
og aðstoðarflokksstjóra.
Eftirfarandi yfirlýsing hefur
blaðinu borizt frá stjórn F.R.Í.:
Þ?tr sem undanfarið Ihafa
birzt á prenti í blöðum í Rvík
ýmsar greinar og ummæli um
væntanlega þátttöku frjáls-
íþróttámanna og undirbúning
Frjálsíþróttasambandsins undir
þá þátttöku, sem verið hafa
þannig, að hætt mun við að
íesendur fái af þeim alranga
hugmynd um þessi atriði, hef-
ur stjórn Frjálsíþróttasam-
bandsins þótt rétt að skýra
þessi mál nokkuð opinbgrlega,
til aö fyrirbyggja misskilning.
Þegar á síðastliðnu hausti
efndi FRf til inniæfinga fyrir
milli 10 og- 20 þeirra manna,
sem stjórn FRÍ taldi helzt
koma til greina sem Olympíu-
fara, miðað við afrek þeirra
1951. Naut stjórnin til þessa
styrkjar frá Olympíunefnd, en
þjálfari var Benedikt Jakobs-
son. Voru æfingar allsæmilega
sótta- af þeim mönnum, sem
ekki áttu við veikindi að striða,
eða önnur lögleg forföll.
Sl. vor tiltók stjói-n FRÍ með
bréfi til Ölympíunefndar hvaða
lágmörk hún teldi rétt áð setja
væntanlegum keppendum, til
þess að þéir gætu, að áliti
stjórnarinnar, verið framboð-
legir Oiympíukeppendur. Var
það skilningur allra stjórnar-
manna, að hér væri aðeins um
að ræða mark, sem stjórnin
sjálf hefði til að miða við,
en ekki væri rétt, að Olympiu-
nefnd hefði nein afskipti af
vali einstakra manna, enda væri
það hlutverk nefndarinnar
samkv. lögum alþjóðaolympíu-
nefndarinnar, að ákveða fjölda
í hverri einstakri íþróttagrein.
en h’nsvegar væri það á valdi
sérsambandanna að ráðstafa
þeim sætum, sem nefndin út-
hlutaíi hverri grein. Hefur
þessum skilningi alltaf verið
haldið fram af fu’ltrúum FRl
í Oljnnpiunefnd.
1 samræmi við þennan skiln-
BAMDARISK HARMSAGA THEODORE
213. DAGUR ] . íjj iff
: (. • - ' ■ 1 ■ :
allt augljóst og þeir færu að elta hann — manninn, sem menn
irnir þrír höfðu séð. Glifford Golden! Ferðin á skipinu. ökuferð-
in í bifreið Cranstonfólksins. Blautu fötin í herbergi hans! Hafði
iiokkur farið inn 1 hert>ergið í fjarveru hans til þess að rann-
saka, spyrja — opna tösku hans? Lögregluþjónn? Hamingjan
góða! Fötin voru í tösku hæns. En hvers vegna voru þau í
tösku hans? Hvcrs vegna var hann ekki búinn að fela þau —
kasta þeim í vatnið með stein bundinn við þau? Þá sykkju þau.
Hamingjan góða! Hvað var hann eiginlega að hugsa? Ef hann
þyrfti á fötunum að halda!
Hann var staðinn á fætur — sárþjáður andlega og líkamlega
— og augu hans voru eins og glerkúla. Hann varð að komast út.
Hann varð að fara til herbergis síns, undir eins, og losa sig við
þessi föt — fleygja þeim í vatnið — fela þau einhvers staðar inni
í skóginum bak við húsið. En — hann gat ekki farið svona fyr-
irvaralaust — farið strax að loknum þessum meinlausu sam-
ræðum um drukknun fólksins. Hvernig liti það út?
Um leið datt honum í hug, að hann yrði að vera rólegur —
mætti ekki sýna á sér nein merki um geðshræringu — segja eitt-
hvað hversdagslegt ef hann gæti.
Og hann tók á öllu þreki sínu, gekk í áttina til Sondru og
ragði: „Þetta er hörmulegt, finnst þér ekki?‘‘ En þótt raddblær-
inn ætti að vera kæruleysislegur, þá lá við -að röddin skylfi —
eins og hendur hans og hné. .
„Jú. það má nú segja,“ svaraði Sondra og sneri sér að honum
einum. „Mér finnst alltaf hræðilegt að heyra eitthvað þessu
líkt. Mamma hefur svo miklar áhyggjur af okkur Stuart þegar
við erum úti á vötnunum.“
„Já, ég veit.“ Hann var loðmæltur og honum var þungt um
mál. Hann gat varla komið upp orðunum. Það var eins og
hann væri að kafna. Varir hans urðu hvítari og samankipraðri.
Og andiit hans fölnaði enn meir.
„Heyrðu, Clyde, hvað er að þér?“ spurði Sondra allt í einu,
þegar hún fór að virða hann fyrir sér. „Þú ert svo fölur! Þú
trt svo einkennilegur til augnanna. Er nokkuð að? Líður þér
citthvað illa í kvöld, eða er þetta bara birtan hérna úti?"
•Hún Ieit á hitt fólkið til að ganga úr skugga um þetta, leit
síðan á hann aftur. En honum fannst mikið liggja við að út-
lit hansi væri ekki eins og hún lýsti því, svo að hann reyndi að
herða sig upp og svaraði: „Nei, nei. Það hlýtur að vera birtan.
Sg —- ég hafði mikið að gera í gær, það er allt og sumt. Ég
hefði víst ekki átt að fara hingað i kvöld.“ Svo brosti hann dauf
legu, óskiljanlegu brosi. Sondra leit á hann full samúðar og
gæti farið til New York, Boston, New Orleans, þar sem Ratterer
yar —- en nei — ekki til neins sem þekkti hann.
Hamingjan góða! Mikið hafði hann farið heimskulega að ráði
sínu! Allar skyssuraar sem hann hafði gert! Hafði undirbún-
ingurinn nokkurn tíma verið annað en kák? Hafði hann til
dæmis okkum tíma gert ráð fyrir því, að lik Róbertu fyndist
í þessu djúpa vatni? En nú hafði það fundizt — strax á fyrsta
degi — til að vitna gegn honum. Og þótt hann hefði notað dul-
nefni í gestabókunum, var þá ekki mögUlegt að leita hann uþpi
vegna vitnisburðar mannanna. þriggja? Hann varð að hugsa,
hugsa, hugsa! Og komast héðan eins fljótt og mögulegt var,
áður en eitthvað hræðilegt kæmi fyrir í sambandi við fötin.
Hann varð æ óstyrkarf og hræddari með hverju andartaki, og
nú ákvað hann að fara á fund Sondru, segjast vera sárlasinn,
og ef henni væri iþað ekki á móti skapi, þá. vildi hann helzt fara.
heim með hemii, ef hún gæti komið því í kring. Og klukkan hálf-
ellefu, þegar enn var skammt liðið kvölds, lýsti Sondra því yfir,
að hún væri eklti vel hress og bað Burchard að sigla henni, Clyde
og Jill heim til hennar, en þau myndu öll híttast næsta dag á
tilsettum tíma og leggja. af stað til Bjamarvatns.
Og þótt Clyde óttaðist að hann væri að gera enn eina skyss-
una með því að fara svo sneipma heim.-fór hann niður í hrað-
skreiðan bátinn og kom að landsetif Cranstonfjölskyldunnar
eftir fáeinar minútur. Hann kvaddi Burchard og Sondru eins
kæruleysislega og honum var-unnt, flýtti sér upp á hérbergi git’t
og þar lágu fötin eins og hann hafði skilið.við þau — ekkert gáf
til kj-nna að neinn hefði verið áð snuðra inni á herbergi hans. En
samt sem áður tók Iiann upp fötin, gagntekinn óstyrk og tor-
tryggni, béið andartak og hlustaði, reyndi að komast óséður út úr
húsinu — éins og hann ætlaði í Stu'tta göhgu. Og niður við vatnið
— hálfan kílómetra frá húsinu ;— fann hann þungan stein, sem
hann batt við.fötin. Síðah kástað; hann þcim eins langt út í vatn-
ið og kraftar hans leyfðu. Sýo snerf hann heim aftur, þögull,
•þungbúinn og taugaóstyrkur þg braút heilaim um, hvað morg-
uhdagurifln kynni að bera .í skauti Sér og hvað liami ætti að
segja, ef einihver kæmi til að yfirhiyra hánn.
—nOo— -flOtt— —oOo— —oOo— —nOo— —o()o— —oOo—>
BARNASAGAN
Abu Hassan hinn skrýtui eða
sofaudi vakinn
ing var það, sem stjórnin lagði bætti við: „Var hann svona þreyttur, elsku Clydinn minn, eftir 4. DAGUR
síðar til að 10 men.n yrðu end
artlegá skráðir tíl keppni í He;l-
sinki, og til vara að sendir
yrðu 8 menn, ef nefndin vildi
ekki úth'uta sambandinu fleiri
sætum. Taldi stjórnin sig ekki
þurfa að standa öðrum reikn-
ingsskap þess hvort þessi eða
hinn hefði náð markinu eða
hvenær og hvar hann hefði
gert það. Útnefning stjórnar-
innar þýddi það, að hún teld'
sig þess fullvissa, miöað við
þær upplýsingar, sem fy-’T
lágu, að þeir menn, er hún
valdi, væru í þeim flokki, sem
til var ætlazt. þótt veður og
ýmsar óhagstæðar ytri aðstæð-
ur hefðu ef til vill hamlað því,
að þessir menn gætu allir bók-
staflega náð hinUi margum-
ta'aða lágmarki á opinberum
mótum.
Samkvæmt þessu ber stjorn
Frjálsíþróttasmabandsms ein á-
byrgð á hverjir voru valdir til
að skipa hin 10 sæti sran■ Ol-
ymr)'unefnjd úthlutaði cpjs s-
Íþró'ttámöifnu’mV ’ Hinsvegar tok
nefndin ein endanlega
un um, að þessi fjöldi var
kveðion .10, en ekki einhver
lægri tala, því enda þótt stjorn
FRÍ óskaði eftir 10 sá?i-um,
var hún þó a’gerlega undir
samþykki nefndarinnar
eð þuð atriði.
Þetta hefur stjorn FRl þotV
tt -S® Iranií kæmifjiþa.h.^fm,
islegfeOiþP-ÍÍ'íM
hefur gefii
ákvörð-
á
seld
fitur
;il
daginn í gær? Hvers vegna sagði elsku strákurinn minn mér
ekki frá því í morgun í stað þess að hamast í állan dag? Á ég
að biðja Frank að fara með þig heim til Cranstonfólksins ? Eða
viltu fara upp á herbergið hans og leggja þig? Ég veit að hann
segir ekkert við því. Á ég að minnast á það við hann?“
Hún sneri sér að Frank eins og hún ætlaði að ávarpa hann,
en Clyde varð skelfdur við þessa tillögu hennar, en þráði þó ekk-
ert ákafara en að komast heim, svo að hann flýtti sér að segja:
„Elskan min, ekki gera það. Ég — óg vil það ekki. Það er allt
í lagi með mig. Ég fer upp og legg mig á eftir, ef mér finnst
þess þörf, eða þá að ég fer snemma heim, ef'þú ferð líka, en
ekki núna.. Mér líður ekki mjög vel, en það er ekkert alvarlegt."
Sondra heyrði hvað hann var ákafur og um leið gremjulegur,
svo að hún sagði aðeins: „Jæja, góði. Þá segjiun við það. En
ef iþcr líður eitthvað illa, þá finnst mér að þú ættir að leyfa mér
að tala við Frank svo að þú getir lagt þig uppi eða niðri. Hann
segir ekkert við því. Og eftir dálitla stund — um hálfellefu
h.-ytið — get ég komið með einhverja afsökun og við getum fylgzt
að heim til Cranstonfólksins. Ég skal fara með þig heim í bátn-
um áður en ég fer heim. Lízt strákalingnum mínum ekki vel
á það?“
Clyde-svaraði: „Jæja, ég ætla að minnsta kosti að fara upp
og fá'mér' eitthvað að dfékka.'" Svo hvarf hann inn í éitt hinna
’rúmgóðu h'aðlíérbéfgja, læsti ‘áð ’sér, settist og fór'áð hugéá
um lík Róbertu, sem liafði fundizt, möguleikana á því að áverk-
ar hefðu sózt á henni, fótspor hans í leðjunni á bakkanum; föt-
m hans á heimili Cranstonfólksins, mennina í skóginum, tösku
Róbertu, hatt hennar og kápu, hatt hans sjálfs, sem hann hafði
skilið eftir á vatninu — og hann vissi ekki hvað hann átti til
bi;ggðs£ að. ,taka. Hvað átti hann að gera? Hvað átti hann að
•'segja?’jffttíi hann að fara niður tií Sondru og fá' hana tjl að
jkpmaj iivsjip vpiiai.ltMri'i kvfejast og þjást? Og ihvað stæði í
blöðunum á morgun? Hvað? Og væri það skynsamlegt, ef eitt-
Stjórn Frjáls-
um málum.
iþróttasambands Islands.
ýerið . ritað, ^Xw»j,».hvaö | blöðunum gæfi til kynna að verið yæri að leita að hónúm,
efni su annars s u n ng ^„ö^ý^fhð fara í þessa fyrirhuguð'u útilegu á morguh? Ætti hann heldur
að strjúka? Nú.hafði hann dálitla peninga handa á milli. Hann
þiœll. Nú með því að einhvei: lotninqarverð alvöru-
qefni lýsti sér í yfirbragði kalífans, þó hann væri í
dularham, þá stóð Abú Hassan upp jaínskjótt sem
hann sá hann, gekk til móts við hann og kyssti vin-
gjarnlega á hönd hans. „Herra!" mælti hann, ,.kom-
íð hingað heilir, og gerið mér þá sæmd að þiggja
kvöldmat og gistingu heima hjá mér, og takið yður
hvíld eftir ferðastjáið". Lét hann þess jafnframt
stuttlega getið, að það væri vani sinn, að taka
hvern ókunnugan mann, sem hann fyrst hitti, og
hýsa hann, en þó aldrei lengur en eina nótt. Þetta
þótti kalífanum kynlegt, og varð honum því for-
vitni á að kynnast Abú Hassan betur; svaraði hann
bví, að svo mikla og óvænta vinsemd gæti hann
ekki launað með öðru betur en að þigqja boðið.
Fór Abú Hassan þá með hann heim til sín, og með
bví hann ekki vissi, hversu gesturinn var honum
tignari, þá fór hann í öllu með hann eins og jafn-
ingja sinn. Hann lét hann seijast í virðingarsætið'
í legubekkhúm i B’erbérgi eiiíu, sem‘var mjcjg svö*
bokkalega búið. Móðir Abú Hassans, sem'var af-’
bragðs matreiðslukona, hafði haft matinn íilbúinn
og bar hún nú á borð. Þrjú föt vora á borði; í einu
var ifíiðrétturmn, feitur geldhani, kringsettur fjór-
um feitúm hæniijin; í tveim fötum þar hjá var feit
qæs og dúfuungar í kryddlegi og síkyldi það vera
fyrri matur. Meira var ekki framborið, ön\allt va|
bað gæðamatur, sem fram var reitt. Settist nú Abu;'
Hassan til borðs andsoænis móti gesti sírium og,
réttu þeir báðir höndum til matarins og átu, sem
þeim lék lyst til. Töluðu þeir ekki orð á meðan, né