Þjóðviljinn - 12.03.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÖÐVILJINN — Fiiruntudagur 12. .marz 1953
Nevil Shute:
Hijóðpípusmiðurinn I
59.
ViS eða þröng pils?
„Hún var dásamleg," sagði Nicole. „Þetta „Það var og,“ sagði hann. „Þér hefðuð ekki
var þegar ég var lítil — það eru meira en tíu getað farið í honum inn á safn.“
ár síðan. Hún er falleg enn.“ Hunóeit undrandi á hann. „Nei, það. . . .“ Og
Lestin þokaðist áfram í sólskitninu, stanzaði svo íór hún að hlæja. „Það hefði verið skringi-
öðru hverju, ýmist á venjulegum viðkomu- legt.“ Hún hélt áfram að brosa. „Monsieur,
stöðum eða utan þeirra. Þau gáfu bömunum þér segið alveg sömu fjarstæðuna og John.“
að toorða, brauð, pylsu og ávaxtasafa. Þeim Klukkan var fjögur, þegar lestin ók inn á
leiddist ekki meðan þau voru að matast, en litlu stöðina í Landerneau. Þau voru guðsfegin
þau voru orðin þreytt og leið.* að komast út. Nicole lyfti börnunum niður a
Ronni sagði: „Mig langar svo i bað.“ pallinn nema Rontia sem heimtaði að fara niður
Sheila bergmálaði: „Megum við fara í bað, sjálfur. Þau sóttu vagninn í farangursgeymsl-
monsieur Howard?“ utia og settu afganginn af nestinu í hann og
Hann sagði: „Við getum ekki farið í bað í kettlinginn líka.
lestinni. Ef til vill getum við það seinna. Emginn vörður var við hliðið og þau gengu
Hlaupið þið fram í ganginn; þar er svalara." inn i bæinn.
Hamn sneri sér að Nicole. „Þau láta svona Landerneau er litill bær með sex til sjö þús-
af þvi »ð þau fengu að fara í bað fyrir þrem und íbúum, syfjulegur bær sem stendur við ár-
eða fjórum dögum — rétt áður en við hittum sprænu. Húsin eru byggð úr gráum steini, sveit-
brezku hermennina. Eg leyfði þeim, að baða in umhverfis þakin litlum skógarrjóðrum, um-
sig í dálitlum læk.“ hverfið minnti Howard á Yorkshire. Loftið sem
„Það var svo gaman,“ sagði Ronni, „Ægi- 1*™ hafði fundizt heitt og rykugt í lestinni,
lega spennandi.“ Hann sneri sér við og hljóp var nú terskt og hressandi blandið örlítilli sjáv-
i'ram í ganginn með systur sína og Villem á
Verða nýju pilsin þröng eía
víð ? Spádómar heyrast um
hvort tveggja, og á myndinni
sést að ástæðulaust er að taka
Raf magnstakmö r kun
Fimmtudagur 12. marz.
Kl. 10.45-12.30:
Náffrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Fiugskálavegi við Viðeyjar-
eund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes, Árnes- og Rangárvallasýslur
Og, ef þörf lcrefur:
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
•
Kl. 18.15-19.15:
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grimsstaðaholtið með flugvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
MATURXNN
Á
MORGUN
Soðinn lrskur, hrogn. lifur,
kartöflur — Áfasúpa.
'ff
Súpan: 1% 1 súr mjólk, %
1 nýmjólk, 80 g hveiti, 50—100
g sykur, rúsínur, sveskjur eða
aldinmauk.
Nota má eingöngu súra'
mjólk. Hveiti og sykri er
blandað saman í potti, hrært
út með mjólkinni. Hitað við
snöggan hita, þangað til sýð-
ur og hrært stöðugt i. Soðið í
l 5—10 min. Þvegnar rúsínur,
1 látnar út í, en soðnar sveskjur„
* eða aldinmauk borið með, ef
* það er ruotað í staðinn fyrir
rúsinur. Sjóða má heilan kanel
í súpunni.
tízkufyrirmæli of hátíðiegá,
heldur velja það sníð sem fer
manni bezt. Það þarf að fara
mörg ár aftur í tímann til þess
að finna tízkutímábil þar sem
ákveðið snið á þilsi var’ álls-
ráðandi. Nú sjást ótál mörg’
snið og þótt ný tízka komi
fram. er henni aðeirts bætt viö
það sem fyrir ér í stað þess
að ryðja hinu gámla úr vegi.
Þrönga pilsið, viða, efnismikla
pilsið, fellda pilsið og plíseraða
pilsið eru öll í tízku og hver
og einn getur valið að vild
sinni. Pilsin tvö á myndinni
eru bæði hentug til daglegrar
notkunar. Þrönga pilsið ér á-
gætt fyrir stúlku sem situr við
skriftir, en stúlkur sem þurfa
að vera á hreyfingu við vinn-
una kjósa ef til vill heldur
víða pilsið.
Töskurabb
Ný taska
gömlu fötin,
töskur mjög
er alls ekki
hressir upp a
og nú eru tau-
í tízku og það
erfitt að sauma
sjálfur handa sér tösku. Hér
er mynd af tveim nýjum tösk-
um. Það eru hvörttveggja axl-
artöskur með löngum ólíun, en
hver og einn getu:- ákveðið
Framh. fr 11. síðu.
hælunum.
Nicole sagði: „Englendingar vii-ðast, mjög
duglegir að synda. Börnin hugsa varla um
annað. *
Hann hafði aldrei litið þeim a’Jgum á landa
sína. „Það má vel vera“, sagði hann. „Finnst
ýður það ?“
Hún vppti öxlum. „Eg þekki fáa Englend-
inga,“ tagði hún. „En John — lionum fannst
ekkert eins skemmtilegt og að synda.“
Hann brosti. “John var góður sundmaður,"
sagði hann. „Hann hafði ánægju af sundi.“
* Hún sagði: „Hann var afskaplega stríðinn,
monsiem Howard. Hann vildi ekki gera neitt
af því, sem viðeigandi er þegar maður kemur
til Parísar í fyrsta skipti Eg ,var búin að und-
irbúa komu hans vandlega — já, ég var búin
að gera áætlun fyrir hvern einasta dag. Fyrsta
daginn l'.afði ég ákveðið að við færum í Louvre,
en hvað haldið þér — hann hafði engan áhuga
á því. Alls engan.“
Gamli maðurinn brosti aftúr. „Hann hafði
aldrei írúkinn áhuga á söfnum,“ sagði hann.
Hún f.agði : „Það skiptir ef til-vill ekki máli
í Englandi, monsieur, en í París ætti fólk að
skoða það sem borgin hefur uppá að bjóða.
Eg var • hreinustu vandrgeðum. Eg hafði hugs-
að mér að hann skoðaði Louvre, Trocadéro og
safnið i Cluny og ég var með Iista yfir mál-
verkasýningar sem cg ætlaði að sýna homun.
En hanu sá ekki neitt af þvi.“
„Það var leiðinlegt,“ sagði Howard. Honum
datt ekkert betra í hug. „Hvað gerðuð þið þá?“
Hún sagði: „Við fórum í bað hvað eftir ann-
að. Það var mjög heitt og sólskin allan tímann.
Eg gat ekki dregið hann með mér inn á eitt
einasta safn — ekki eitt einasta. Hann var
voðalega þrár.“
„Þó hefur þetta sjálfsagt verið skemmtileg-
ur tími,“ sagði hann.
Hún Lrosti. „Allt var öðru vísi en ég hafði
gerði ráð fyrir,“ sagði hún. „Eg var ekki einu •
sinni með sundböl. Við uiðum að fara sam-
an í búðir, við John, og kaupa sundbol. Eg
hef aldrei á ævi minni gert neitt þvilikt. Það
var gott að við hittumst í París e»a ekki í Char-
tres. Fólk er þröngsýnt í Frakklandi, monsieur
Howard."
„Eg veit það,“ sagði hann. „John lét sér
allt slíkt í léttu rúmi liggja. Váldi hann falleg-
an sundbol handa yður?“
Hún brosti: „Hanu var mjög fallegur. Ame-
riskur, grænn og silfurlitur og mjög glæsilegur.
Hann var svo fallegur að það var gaman að
láta sjá sig í honum.“
arseltu.
í bænum voru fáeinir Þjóðverjar. Bílar þeirra
stóðu á torginu undir trjánum við ána, en að-
eins fáir voru á ferli. Þeir sem sáust virtust
vandræðalegir og miður sín innan um þetta fólk,
sem þeir vissu að fylgdi Englendingum að mál-
um. Hegðim þeirra var lýtalaus. Þeir voru föl-
ir í andliti og þreytulegir, ráfuðu um tveir og
þrír samata og horfðu áhugalausir í kringum sig.
Eitt va- þó eftirtektarvert: þeir hlógu aldrei.
Howard og Nicole gengu beint ar augum
gegnum borgina og út á veginn sem lá til suð-
urs. Þau gengu hægt vegna bamanna; gamli
maðurinn var farinn að venjast þessum ^eina-
gangi. Engki tunferð var á veginmn og þau
gátu haft sína hentisemi.
Rósa og Villem fengu að fara úr skónum og
ganga berfætt, gegn vilja Nicole. „Eg efasjt um
að það sé heppilegt," sagði hún. „Alþýðufólki
fmnst það óviðeigandi."
Gamli maðurinn sagði: „Það sér enginn til
okkar.“
Hún samsinnti því og þau héldu áfram. Vill-
em og Pétur ýttu barnavagninum. Fjvir ofan
þau flugu þrjár flugvélar í vesturátt í mikilli
hæð.
Þessi sjón vakti minningar hjá Rósu. „Mon-
sieur,“ hrópaði hún. „Þrjár flugvélar — sjáið
þið. Við skulum flýta okkur niður í skurð.“
Hann reyndi að róa hana. „Hafðu engar á-
hyggjur af þeim,“ sagði hann hughreystandi.
Þær gera þér ekkert.“
Hún trúði honum ekki fyllilega. „En um dag-
inn köstuðu þær spre.ngjum og skutu á fólk.“

Það er í 4. bekk barnaskólans, og- börnin eiga að
skrifa stíl um „Hina ætu fugla vora“. Ein stúlk-
an skrifaði meðal annars svo: „Annar fugl hjá
okkur, sem er voðalega góður á bragðið, er
kjúklingurinn. Hann er of góður tit að hægt
sé að láta hann verða gamlan. Hann kemur
oft úr vélum."
Efnaverksmiðja auglýsti nýja tegund hár-
vatns, og bað fyrstu kaupendur þess að gefa
til kynna hvernig þeim líkaði það. Eitt fyrsta
bréfið var svohljóðandi: „Eg þakka verksmiðj-
unni mjög vel fyrir hið nýja hárvatn hennar.
Áður hafði ég marga hárlausa bletti á iiöfð-
inu. Nú hef ég bara einn einasta."
Helmingurinn hefði dugað, sagði pabbinn,
þegar konan hans fæddi honum þríburana.
- Nú er mér nóg boðið, sagði refurinn, þégar
veiðimaðui-inn fór að flá hann í viðbót við allt
annað.
Stálull — er það ull af fé sem hefúr
á málmauðugu landi?
g'engið