Þjóðviljinn - 09.04.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 9. apríl 1953
• A^vltamín mf
Éelsmfum
Skérialr á
;éé&iiaa siað
A-vítamín sem styrkir meðal
annars mótstöðuaflið gegn
smitandi sjúkdómum, hefur
hingað til einkum verið unnið
úr ’ýsi, þótt menn hafi vitað
að efnið var einnig a'ð finna
í ýmsum jurtum.
Lífeðlisfræðiddildo s ,. vísinda-
stofnunar Ráðstjórnarríkjanna
hefur rannsakað fjölmargar
jurtir í leit að a-vítamíni, og
árangurimi hefur orðið sá, að
talið var heppilegast að nota
lauf af terunnanum, einkum
laufin a.f neðstu greinunum,
sem eru hvort sem er ekki not-
uð í telauf.
Vísindastofnunin hefur þeg-
ar hafið framleiðslu á vítkmín-
upp’ausnum úr telaufum.
Pægilegir
glBfigiaskéi0
Lagið á nútíma gönguskóm
er orðið mjög þægilegt. Reim-
aðir skór með þykkum hrá-
gúmmísólum eru afbragð þegar
kalt er í veíri. I gönguferðir
og uppi í sveit er bezt að vera
í leðurskóm. Þeir endast bezt.
Á götum bæjarins má eins nota
rúskinnsskó, jafnvei í misjöfnu
veðri. Þykku sólarnir eru næg
vörn á sléttri götu. Og rú-
skinn hefur þann kost, að það
er mýkra og þægilegra við
fótinn en leður og því er það
heppilegra handa fólki, sem á
erfitt með áð fá skólag við
sitt hæfi.
Skór eru hræðilega rúmfrek-
ir og þar sem þröngt er, er
mikils virði að koma þeim fyrir
á hentugan hátt. Á myndinni
er notuð skáphurð. Notaðir eru
mjóir málm’istar og á þeim
eru málmsnagar, sem skómir
eru hengdir á. Þarna komast
lyrir fimm pör af skóm, og ef
íurðin á fataskápnum er notuð
ir hægt að festa listana á
hurðina neðanverða.
Þó ber þess að gæta, að sól-
’rnir snúa inn aS fötunum í
ataskápni'.m, og sólarnir verða
ví að vera hreinir Auk þess
barf að gæta þess að skómir
-ornist fyrir, áður en listixm er
'estur á. Það er ekki nóg að
oáta listann við hurðina; það
'arf að setja skó 4 hann og
áðgæta hve mikið rúm þeir
taka, svo að öruggt sé að
hægt sé að loka hurðinni, þeg-
ar búið er að festa listann á.
Þetta er smáatriði, sem virð-
ist alveg sjálfsagt að aðgæta,
en þö er eins* og þáð vilji oft
gleymast, þegar verið er að
festa eitthvað upp.

RafznagiEStakBiörkaa
Kl. 10.43-12.30
Fimmtudagur 9. aprU.
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
arg-ötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með fiugvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
isey, Kaplaskjól og Seitjarnarnes
fram eftir.
Hellagíiskis.úpa, kartöflur.
Kús.'nulummur.
1 staðinn fyrir rúsínulummur
væri einnig mjög gott að hafa
nýbakað kryddbrauð, sem upp-
skrift var að 22. marz.
Undir púðurdós og
varalit
Því miður er sá leiði galli
á mörgum púðurdósum, að þær
eru óþéttar. Auðvitað er hægt
að hlífa töskunni með því að
vefja púðurdósinni innan í bréf
eða stinga henni niður í ódýr-
an pla,stpoka, en óneitanlega
væri freistandi að verða sér
úti um hylki til þess arna.
Og þegar hægt er að fá hylki,
sem ætlar varalitnum sérstakt
rúm, en hann er annars strið-
inn og leitar niður á botninn
í töskunni, þá má meö sanni
segja að þama er um lágæta
nýjung að ræða. Hylkið er
ka'Iað „Dúett“ og er kviltað og
mjög snoturt útlits. Þa5 er
silkifóðrað. Laghentar konur
gætu jafnvel sjálfar búið til
eitthvað í líkingu við þetta.
Nevtl Sbute:
m
Hiióðpípusmiðurinit I
þig. Þeir koma bráðum með kaffi til ökkar. Þú
hressist við það.“
Hann settist. „Nicole," sagði hann. ,,Það get-
ur verið, að þeir leyfi bömunum að fara til
Englands án mki. Ef úr því yrði, gætir þú þá
ekki farið með þeim?“
Hún sagði: „Eg? Alein til Englands með
börnin? Eg er hrædd um að það væri ekki
mjög heppilegt.“
„Mér þætti afar vænt um það.“
Hún kom og settist hjá honum. ,,Er það
vegna bamauna sem þú vilt þetta, eða vegna
mín?“ spurði hún.
Honum var erfitt um svar. „Vegna ykkar
allra,“ sagði hann loks.
Hún sagði: „I Englandi er fjöldi fólks, vinir
þínir og ættingjar ensku barnanna, sem annast
þau. Þá þarftu ekki annað en skrifa bréf og
senda með þeim, ef þau þurfa að fara án þín.
En eins og ég hef sagt þér, þá hef ég ekkert í
Englandi að gera. — núna. Þetta er föðurland
mitt, og hér eru foreldrar mínir og þau þurfa á
hjálp að halda. Eg verð að vera kyrr.‘
Hann kinkaði kolli. „Eg var hræddur urn að
þú myndir hugsa svona.“
Hálftíma seinna var hurðinni á herberginu
limndið upp og tveir þýzkir hermenn komu í
-1-jós. Þeir báru borð á miili sín. Með erfiðismun-
um tókst þeim að koma því inn um dymar og
siðan settu þeir það. á mitt gólfið. Svo sóttu
þeir átta stóla og röðuðu þeim kringum borðið.
Nieole og Howard hcrfðu undrandi á þessar
aðfarir. Frá þvi að þau voru handtekin höfðu
þau matazt af diskum, sem þau héldu á 1 hönd-
unum. Þessi breytiag var undarleg og gmnsa.n-
leg.
Hermennirmr fóm út. Innan skamms opnuð-
ust dyrnar aftur og inn kom smávaxinn, fransk-
ur þjónn, sem hélt á bakka, sennilega úr veit
iagahúsi í nágrenninu. Þýzkur hermaður kom
inn á eftir honum og horfði á hann þögull og
ógnandi. Maðurinn virtist hræddur. Hann
breiddi dúk á borðið, lagði fram bolla og und-
irskálar, stóra könnu fulla af heitu kaffi og
könnu með heitri mjólk, nýja brauðsnúða, smjör
sykur, ávaxtamauk og pylsusneiðar. Svo livarf
hann aftur fegins hugar. Þýzki hermaðurinn
lokaði hurðinni á hæla honum.
Börnin flykktust með ákefð að borðinu.
Howard og Nicole hjálpuðu þeim að setjast og
borða. Stúlkan leit á gamla manninn.
„Þetta er undarleg breyting,“ sagði húa lágt
„Eg skil ekki. livers vegna þeir gera þetta.“
Hann hristi höfuðið. Haim skildi það ekki
heldur. I huga hans leyndist óljóst liugboð um
að þetta væri nýtt bragð til að fá einhvers
konar játningu frá honum. Þeim hafði ekki
tekizt að skelfa hann og nú átti að fara að
hcaum með góðu.
Bornin sporðrenndu öllu matarkyns sem
framreitt var og stóðu ánægð upp frá fcorðum.
Eftir stundarfjórðung kom litli þjónninn aftur
í fylgd með varðmanni; hann tók dúlcinn og
mataráhöld’n og fór síðan þegjandi út. En
dyrnar lokuðust ekki.
Varðmaðurinn kom inn og sagði: ,,Sie könn-
en in den Garten gehen." Með erfiðismunum
skildist Howard að þau mættu fara út í garð-
inn.
Eakvið húsið «var lítill garður, umkringdur
haum murvegg, ekki óáþekkur öðrum garði,
sem gamli maðurinn hafði séð fyrr um daginn.
Börnin þutu út með gleðihrópum; ófrelsið
hafði verið þeim til mikillar skapraunar. Ho-
ward gekk á eftir þeim í þungum þönkum.
Úti var glampandi sólarhiti og hlýtt í veðri
Iunan skamms komu tveir þýzkir liermenn og
héldu á armstólum. Þeir settu stólana með
nákvæmni í miðjan skugga af tré. „Setjizt",
sögðu þeir. -
Nicole og Howard settust hlið við hlið, þög-
ul og tortryggin. Hermennimir fóru og varð-
maður með byssu birtist við garðshliðið og
stóð þar grafkyrr og sviplaus. Allt var þetta
með óhugnanlegum blæ.
Nicole sagði: „Hvers vegna gera þeir þetta
fyrir okkur? Til hvers ætlast þeir af ökkiu-?“
Hann sagði: „Eg veit það ekki. I morgun
hélt ég jafnvel að þeir ætluðu að leyfa okkur
að fara til Englands — bömunum að minnsta
kosti. En þar fyrir er engin ástæða til þess
að færa okkur stóla út í garð.“
Hún sagði lágt: „Þetta er einhver gildra.
Þeir ætlast til eihhvers af okkur.“
Hann kinkaði kolli og sagði síðan: „En það
er þó skemmtilegra héma úti en inni í herberg-
inu.“
Marjan, Pólverjinn litli, var jafntortrygginn
og þau. Haan settist í grasið, þungbúinn og
þögull; hann hafði varla mælt orð síðan þau
voru tekin höndum. Rósa var líka miður sín;
hún gekk um garðinn og liorfði á háa múr-
veggina eins og hún væri að leita að undan-
komuleið. Yngri börnin voru eins og þau áttu
að scr; Ronni, Pétur, Villem og Sheila léku sér.
og hlupu um garðinn eða kóptu á þýzka varð-
manninn.
Skömmu síðar tók Nicole eftir því að gamli
maðurinn var sofhaður í stólnum.
Þau voru allan daginn úti í garðinum; fóru
aðeins inn í herbergið til að borða. Hádegis-
verður og kvöldverður voru framreiddir eins
og fyi-sta máltíðin; sami litli þögli þjónninn
bar á borð; maturinn góður og nægur, vel til
búinn og vel framreiddur. Eftir kvöldverðinn
fóra hermennimir burtu með borðið og stól-
ana rog gáfu þeim bendingu um að þau mættu
fara að hátta. Þau fóru því að hátta bömin.
Skömmu síðar fóru Howard og Nicole einnig
að hátta.
Gamli maðurinn var ekki búinn að sofa nema
klukkutíma, þegar þýzkur hermaður opnaði
dyrnar að ‘herberginu. Hann beygði sig yfir
gamla manninn og hristi hann til. „Komið,“
sagði hann. „Fljót.t. Gestapó bíður.“
Ploward steig þreytulega fram úr rúminu og
fór í jakkann og skóna í myrkrinu. Nicole
sagði: „Hvað er á seyði? Má ég koma líka?“
Hann sagði: ,,Eg er hræddur um ekki, góða
mín. Þeir vilja tala við mig.“
„Þeir velja ekki heppilegan tíma,“ sagði
hún.“
Þýzki hermaðurinn virtist orðian óþolin-
móður. Howard sagði: „Hafðu engar áhyggjnr.
Það er sennilega ein yfirheyrslan enn.“
Honum var ýtt út úr herberginu og dyr-
unum lokað. Inni í dimmu herberginu fór
stúlkan fram úr ,fór í kjólinn og sat á rúminu
CJLtÞLt OC CAMPfJ
Hann: Þetta er þunnur kjóU sem þú ert í.
Hún: Það er þunn afsökun fyrir því að gfápa
svona eins og þú gerir.
Eg var kysst svo oft í nótt að ég tapaði töl-
unni.
Allt af sama manninum?
Nei, hann var allur annar eftir fyrsta koss-
inn.
Þ\rí meira sem ég horfi á þig því fegurri
finnst mér þú.
Er það satt?
Eg ætti að horfa meira á þig en ég geri.
H'jóð í réttinum! hrópaði dómarinn út yfir
salinn: Það er þegar búið að dæma fimm menn
hér í fangelsi án þess að rétturinn hafl getað
heyrt eitt orð af fraxnburði þeirra.