Þjóðviljinn - 29.05.1953, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 29. mai 1953
llJÓOVIUINN
Útgefandl: Samelningarflokkur alþýSu — Sðsíalistaflokkurinn.
Ritetjórar: Magnús Kjartansson (átí.), Sigurður Guðmundsson.
Fréttastjórl: Jón Bjamason.
Blaðamenn: Ásmundur Sigurjónsson, Bjárni Benediktsson, Guð-
mundur Vigfússon, Magnús Torfi Ólafsson.
A.uglýslngastjóri: Jónsteinn Haraldsson.
Rltstjórn, afgreiðsla, auglýslngar, prentsmiðja: Skólavörðustig.
1». — Sími 7600 (3 línur).
Ájikrlftarverð kr. 20 á mánUðl i Reykjavtk og nágrennl; kr. 17
annars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eintakið.
Prentsmiðja Þjóðviljane h.f.
Tvennskonar stjórnarandstaða
V ' )
w *,* • v
A þvi kjörtímabili sem riú er að enda hafa tveir stjórnmála-
flokkar farið með stjöra landsins, Framsóknarflokkurinn og
Sjálfstæðisflokkurinn. Sósíalistaflokkurinn og ALþýðuflokkurinn
hafa verið í stjómarandstöðu. Þó hefur sú stjórnarar.dstaða
verið með næsta ólíkum hætti enda forsendur hennar gjörólíkar.
Barátta Sósíalistaflokksins gegn gengislækkunar- og hemáms-
stjórn Framsóknar og íhalds hefur verið í beinu og rökréctu
framhaldi af harðvítugri andstöðu hans gegn „fyrstu stjórr Al-
þýðuflokksins“, þeirri ríkisstjórn sem hemámsflokkarnir mynd-
uðu allir 1947 til þess að binda endi á nýsköpun atvinnuiífsins
og hafa forustu um afsal íslenzkra landsréttinda.
Sú ríkisstjóm sem Framsókn og íhald mynduðu upp úr kosn-
ingunum 1949 hefur í öllum veigamestu atriðum haldið áfram
á sömu braut og „fyrsta stjórn Alþýðuflokksins“. I sjálfstæðis-
málunum hefur stefnan verið óbreytt. I efnahagsmálunum kom
gengislækkun og bátagjaldeyrisbrask í stað tollahækkana og
kaupbindingar Stefáns Jóhanns-stjómarinnar. Hvorttveggja
hafði sama tilganginn: að ráðast á lífskjör alþýðunnar en hlífa
þeim ríku.
Það hefur því ekkj verið nekm málefnalegur grundvöllur
íyrir stjórnarandstöðu Alþýðuflokksins, enda ekki tekin alvary
lega af neinum og sízt stjórnarflokkunum sjálfum, sem hafa
haldið áfram að hlaða undir „hina ábyrgu stjórnarandstöðu"
af sömu ákefðinni og meðan hún samrekkti opinberlega
stjóVnarflokkuaum.
Það var kosningaósigur Alþýðuflokksins 1949 og hann einn
sem réði því að forkólfar Alþýðuflokksins völdu þann kost
' að standa að forminu til utan ríkisstjórnar í því trausti að það
yrði til þess að hressa upp á hrynjandi fylgi flokksins og sí-
minnkandi tiltrú.
En reynslan hefur kennt broddum Alþýðuflokksins að einnig
þetta herbragð muni misheppnast. Loddarabrögðin hafa hrokk-
ið skammt til þess að rétta við fylgi Alþýðuflokksins. Alþýða
landsins hefur horft á foringjana í faðmlögum við stjórnar-
flokkana í verkalýðshreyfingunni og jafnan reiðubúna til að
bregða fæti fyrir verkalýðinn þegar sízt skyldi og baráttan við
stéttarandstæðinginn hefur st*ðið sem hæst og verið tvi-
sýnust.
Og nú í undirbúningi kosninganna hefur Alþýðuflokksfor-
ustan varpað af sér lýðskrumsgrimunni. „Hin ábyrga stjórnar-
andstaða“ hikar ekki við að ganga í opinbert kosningabandalag
við forustuflokk þeirrar ríkisstjórnar sem verið hefur íslenzkri
aiþýðu einna þyngst í skauti. Formaður Alþýðuflokksins taldi
sig vonlítinn eða vonlausan í kjördæmi sínu án utanaðkomandi
stuðnings. Og Hannibal Valdimarsson var ekki í vafa um hvað
gera skyldi. Formaður hinnar „ábyrgu stjórnarandstöðu" kné-
kraup fyrir forustuflokki gengislækkunarstjórnarinnar og báð
um þau atkvæði að láni sem Framsókn telur sér á ísafirði!
Frumkvöðlar gengislækkunarinnar hafa nú séð aumur á
Hannibal Valdimarssyni og lána Alþýðuflokknum að auki at-
kvæði sín á Seyðisfirði. I launaskyni á að skipa fylgismönnum
Alþýðuflokksins í 4-5 sveitakjördæmum að kjósa frambjóðendur
Framsóknar. Þannig fara viðskiptin fram á fyllsta vöruskipta-
grundvelli milli stjórnarflokksins og „hinnar ábyrgu stjórnar-
andstöðu“.
Það mun algert einsdæmi að stjórnarandstöðuflokkur opin-
beri svo greinilega leikaraskap sinn og tvöfeldni eins og Alþýðu-
flokkurinn gerir nú. Að vísu þarf þetta engum að koma á
óvart sem þekkir raunverulegt innræti Alþýðuflokksforkólfanna,
niðurlægingu þeirra og algjört ósjálfstæði gagnvart auðstétt-
inni og flokkum hennar. En ótrúlegt er að þessi verzlunar-
samningur opni ekki augu þcirra sem trúað hafa þrátt fyrir
allt geipi og yfiblýsingum Alþýðuflokksins um andstöðu hans
við ríkisstjórnina og stefnu hennar.
Gagnstætt Alþýðuflokknum sem þannig liggur flátur fyrir
ríkisstjórninni gengur Sósíalistaflokkurinn til kosninganna með
frambjóðendur í öllum kjördæmum landsins. Um framboð hans
verða nú allir andstæðingar ríkisstjómarinnar að fylkja sér
af festu og einhug. Það*er eina raunhæfa leiðin til að hnekkja
valdi ríkisstjórnarinnar og allra hernámsflokkanna.
Guðmundur Jóhannesson:
W
Það er ekki að ástæðulausu
þótt margur sé nú farinn að ef-
ast um hið menningarlega gildi
þeirrar menntunar, sem al-
menningur, og þá ekki sízt
yngsta kynslóðin á nú kost á
að verða aðnjótandi.
Það virðist að vísu ekki
vanta áhugann fyrir því að
fræðslu og uppeldisstarfið megi
verða sem árangursrikast.
Hversu oft er ekki talað til
okkar við hátíðleg tækifæri,
og ekki hátíðleg, við öll mögu-
leg tækifæri, talað til foiældra
og heimila og þau hvött til að
mæta kennurum og skólum,
hefja með þeim vinsamlegt sam-
starf í hinu þýðingarmikla upp-
eldis- og fræðslustarfi yngstu
kynslóðarinnar, svo að með
samstilltum kröftum þessara
aðiia megi auðnast að ala upp
sem allra nýtasta þjóðfélags-
þegna.
En hver er þáttur þeirra er
hæst ber í þessu þýðingar-
mikla gróðrarstarfi þjóðlífsins.
Yngstu kynslóðinni er oft
réttilega iíkt við nýgræðing,
sem þeim eldri beri að varð-
veita ge-gn kali og kyrkingi.
En er 'Það ekki málgagn æðsta
manns mennta og uppeldismála,
sem gengur í' broddi iþeirrly
fylkingar, sem er 'að. æra frá
ungum sem gomium íað og
rænu? Er þá ekki nýgr'æðing-
urinn veikari fyrir og því hætt-
ara? Jú, vissulega. Það var
ekki alls fyrir löngu að dreng-
ur, aðeins sjö ára gamall, kom
allt í einu hlaupandi utan úr
góða veðrinu, inn til föður síns
og spurði: Pabbi, er það satt,
ætlaði hann Stalín að drepa
okkur?
★
Faðirinn svaraði: Nei, það
ætlaði hann ekki að gera, og
bætti við: Af hverju dettur
þér svonalagað í hug? Þeir
voru að segja það stóru strák-
arnir, að það væri gott að hann
skyldi vera dauður, því hann
hefði ætlað að drepa okkur,
svaraði drengurinn,.
Faðirinn reyndi anðvitað að
sannfæra son sinn um að þetta
væri ekki satt. En þrátt fyrir
það, þótt börnum sé tamast að
trúa foreldrijm sínum, fór
drengúrinn aftur efablandinn á
svip út í vorilminn til leikfé-
laganna.
★
En hver er ástæðan fyrir Því
að börn úti' í friðsælli náttúr-
unni séu að þessu líkum þenk-
ingum? Það er ekki vegna þess
að þau finni það upp sjálf.
heldur er það vegna þess að
þau heyra það fyrir sér. Þau
heyra þá fullorðnu tala svona.
Og þegar þau eru orðin læs
og verði þeim litið í blað eða
blöð, sem á heimilið koma, bá
gefur hvarvetna þessu líkt að
líta. Og ekki bregzt útvarpið.
En er það ekki alvarlegt, og
hvernig er í raun og veru búið
að vaxtarbroddi yngstu kyn-
slóðarinnar, ef börn eru að fyll-
ast af hatri og ótta við menn
og þjóðir, sem aldrei í sögunni
hafa gert okkur hinn minnsta
miska, aldrei stigið á rétt okk-
ar í neinu? Ef þau eru að fyll-
ast af hatri til þeirra, sem aldr-
ei hafa gert okkur neitt mis-
jafnt, áður en Þau eru orðin
það stautandi að þau geti á
nokkum hátt kynnt sér sögu
feðra sinna, áður en þau hafa
hugmynd um lífsbaráttu og
menningu forfeðra sinna og til-
veru sjáifra sín.
★
Það er rcjög algcngt að heyra
stálpuð börn segja: Það vildi
ég að búið væri að skjóta alla
Rússana. Eða það ætti að slcjóta
alla kommúnista.
Foreldrarnir hlýða á og sjá
ekkert athugavert við svona orð
bragð, meira að segja brosa að.
Það er þó ekki fyrir það að þetta
sé ekki krislilegt fólk, því engir
hiýða oftar á prestinn sinn en
það, sem ekkert sér ókristilegt
við ofangreint orðbragð barna
sinna.
En væri nú ekki hér meðal
annars verkefni fyrir prestana?
★
Hvað myndi verða sagt um
þá, sem eru einlægastir á móti
hersetu í jandinu, ’leyfa sér að
efast um að þátttakan í Atlants-
hafsbandalaginu hafi verið Is-
lendingum holl, og tortryggja,.
efnahagssamvinnuna, eða hvað
þau nú heita öll þessi bandalög;-.
ef þeir, sem eru þeirrar skoð-
unar að íslenzku þjóðinni, sjálf-
stæði hennar og menningu stafi
voði af hersetunni og ölium
bandalögunum, tækju upp á því
að kenna börnum sínum að t. d.
Trúmann hefði ætlað að drepa
okkur, en hefði bara ekki kom-
ið því í verk áður en hann
fór úr valdastólnum? — Eisen-
hower ætli aftur á móti að
koma því í framkvæmd, og henn
ar hátign Elísabet 2. sé að
hugsa um að aðstoða hann. Engu
af því fólki, sem er á móti
því að láta land sit-t undir víg-
vélar framandi þjóða dettur í
hug að segja og innprenta
börnum sínum slíkt. Andar þó
kalt til okkar frá þjóð hennar
hátignar Elísabetu Bretadrottn-
ingar, þrátt fyrir viðreisn og
efnahagssamvihnu. Nægir því
til sönnunar :að minna á land-
helgismálin og löndunarbannið,
sem er bein hermdarráðstöfun
sem er bein hefndarráðstöfun
vegna þess að þeir gerðust svo
djarfir að færa aðeins út land-
helgina til að vernda þau verð-
mæti, sem þeir einir eiga og
þeim einum ber, sem líf þerra
og framtíð getur oltið á, að
þeim takist að vernda fyrir
erlendum arðránsklóm.
★
Þrátt fyrir það þó þessu lík-
ar staðreyndir blasi við augum,
þá hefur ekki heyrzt frá því
fólki, sem berst nú skeleggast
fyrir máistað íslendinga gegn
eriendri yfirtroðslu og orðrómi,
að það hafa kennt börnum sín-
um að æpa á strætum úti, já,
meira að segja í smáþorpum, að
þessi eða hinn ætlaði að drepa
okkur., eða það óski að drepn-
ir séu vissir menn, já heilar
þjóðir. Látum hernámsöflin
ein urri þá fræðslu, enda þeim.
einum samboðin. En að sjálf-
sögðu ljúga engir þeir, sem eru
á móti hersetunni • bandarísku,
og allri erlendri yfirtroðslu á
íslandi, því í böm sín, að þeir
útlendingar, sem nú hreiðrá úm
sig með hinar öflugustu vígvél-
ar, ekki við túngarð, heldur við
bæjardyr íslenzkra heimila, séu.
hingað komnir, sem verndarar
okkar íslendinga.
Nei, við reyn.um að segja
bömunum sarinleikann. Þess-
vegna segjum við þeim að þess-
ir framandi menn hafi komið
hingað án þess að íslendingar
hafi beðið um. Því það er sann-
leikur. Ekki einn einasti þing-
maður hafði umboð frá kjós-
endum sínum í síðustu kosn-
ingum til að kalla inn í laridið
her.
★
En að segja bömum ósatt
og blekkja þau, fylla þau hatri
til manna og þjóða hlýtur að
vera glæpur.
En það er sá glæpur, sem nú
er drýgður daglega, og með
furðulega skmstilltum kröftum
og einstakri elju, enda of góð-
um árangri. Þetta er*eitt af
mörgum - vandamálum nútím-
aris.
Er hér ekl<i verkefni fyrir
kirkju og sköla að heyja öflug-
an áróður gegn slíku framferði
og sýna ó þann hátt viljann í
verki fyrir velferð komandi
kynslóðar.
A Eftir kosningarnar 1949 birti
blaðið Þjóðvörn, sem j>á var eink-
um stjórnað at Bergi Sigurbjörns-
syni viðskiptafræðingi, myndir af
tveim þingmönnum og taldi þásér-
staka fulltrúa Þjóðvamarfélagsins
á þingi. Þessir þingmenn voru
Hanníbal Valdimarsson og Finn-
bogi Bútur Valdimarsson. Eins og
allir vita befur Finnbogl reynz.t
hinn ágæfasti fulltmi lslendinga
á þlngi, hefur haldið uppi ein-
beittri baráttu til varnar frelsi og
sjálfstæði Islendinga gegn lilnni
bandarísku ásælni og aldrei hvik-
að urn hársbreidd. Hanníbal brást
hins vegar lierfilega öllum svar-
dögum sínum á úrslitastund, sam-
þykkti hernámið skilyrðislaust á
Ieynifundunum vorið 1951 og hef-
ur síðan gengið erinda hemánis-
liðsins.
A Bergur Sigurbjömsson hefur
nú stofnað svonefndan Þjóðvarn-
arflokk og þykist halda áfram
baráttunni frá 1949. En hver eru
viðbrögð „flokksins" við störfum
þessara tveggja ]>ingnianna? Ilaun
býður fram gegn Fiimboga Rúti
Vaidimarssyni og reynlr að fella
bann frá þingsetu, í ]>ágii Ólafs
Thórs og Guðmundar I. Guð-
mundssonar. En hann hýður ekki
fram á mótl Hanníbaf Valdlmars-
syni, nianninum sent sveilc alia
eiða sína og kaiiaði yfir þjóðina
það liernám sem stuðningsmeiin
lians höfðu treyst honum tll að
berjast á móti.
★ Em þessi viðbrögð 'ekki
nægilega skýr sönnun um eðli
liins svonefnda Þjóðvamarflplilís
og það lilutvcrk sem honum er
ætlað að leika?