Þjóðviljinn - 02.06.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 2. júní 1953
RáS vi& bletfum
Ein af vinkonum Heimilis-
þáttarins hefur sent honum eft-
irfarandi ráð til að losna við
Ibletti:
Ávaxtablettir hverfa í frosti.
ÍSítrónusafi, javellevatn (hlæ-
ivatn), karbon tetraklóríð
(blettavatn) og benzín hreinsa
vel. Hvað varkár sem við er-
um koma blettir og litir á föt,
sérstaklega hjá börnum, t. d.
grasblettir, blek og margir
aðrir. Bezt er að hreinsa bletti,
meðan þeir eru nýir. Ávaxta-
blettir eru einna alvarlegastir.
Sveskjur, perur og aðrir ávext-
ir skilja eftir dökka bletti, sem
sjást ekki fyrr en búið er að
þvo flíkina. Hafðu ekki áhyggj-
ur af því, — þvoðu flikina eða
servíettuna sem bletturinn er i.
iiengdu hana út i frost. Þcgar
bún hefur verið þvegin aftur
er bletturinn horfinn. Blævatn
er gott að nota á hvit léreft og
bör.
Blævatn.
% pd. þvottasódi,
% 1. sjóðandi vatn,
y<i pd. klór,
y4 1. kkalt vatn.
Sódaduft er leyst upp í sjóð-
andi vatni, síðan kælt. Klór er
leyst upp í köldu vatni og lát-
ið standa, þangað til vatnið er
tært. Síðan er því blandað
saman við sódavatnið. Botn-
fallið á ekki að nota. Hella þvi
svo í flösku með góðum tappa
og geyma á köldum stað. Þegar
þetta er notað á að hafa helm-
ing af köldu vatni. Þvo síðan
flíkina úr heitu sápuvatni, ann-
ars fúnar efnið.
Stundum festast blettir, svo
áð ómögulegt er að hreinsa þá
burtu, ef þeir eru þvegnir úr
venjulegu sápuvatni. Ef um
venjulega bletti er að ræða, er
-því betra, ef unnt er, að nota
hreinsunarefnið, áður en þvegið
er.
Berjablettir.
Teygið hið blettaða efni yfir
skál, hellið síðan á það sjóð-
andi vatni úr nokkurri hæð (t.
d. hálfum metra). Ef þetta
nægir ekki er rétt að nota
blævatn. Á eftir þarf að þvo
efnið vel úr heitu sápuvatni.
Sveskju- og perublettir.
Nuddið blettinn úr blævatni í
eina eða tvær minútur og þvoið
hann síðan á venjulegan hátt.
BJóð- og kjötblettir.
Þvoið blettinn strax úr köldu
vatni, heitt vatn festir hann.
Nuddið blettinn síðan með sápu
og þvoið hann. Ef flíkin er úr
ull, hrærið þá línsterkju í köldu
yatni og látið hana liggja þang-
að til blóðið er losnað. Burstið
það síðan af.
Rafmagnstakmörknn
Kl. 10.45-12.30
Þriðjudagur 2. júni
Ausrturbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. ojr - Aðalstrætís, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu.. að vestan og
HHngbrautar að sunnan.
Blekblettir.
Bleytið með söltuðum sítrónu
safa og sólþurrkið blettinn.
Endurtakist ef þörf er. Ef
bletturinn er nýr, leggið flíkina
í súra mjólk eða áfir.
Grasblettir.
Þvoið strax úr köldu sápu-
vatni eða notið blævatn. Síðan
úr iheitu sápuvatni.
Ryðblettir.
Bleytið með sítrónusafa og
stráið salti á og sólþurrkið
síðan. Endurtakist ef þörf er á.
Myglliblettir.
Ef myglan er ný næst húu
með köldu sápuvatni. Ef hún
er gömul þarf flíkin að liggja
fáeinar minútur í blævatni. Á
eftir þarf að þvo flíkina vel.
Málningar- og lakkblettir.
Nuddið terpentínu með tusku
á blettinn. Ef efnið þolir ekki
mikið, á að nudda það með
blettavatni.
Tékkneskur sloppur
Hvers vegna ekki?
A. J. CRONIN :
35;
Sloppur er hentug flík og
hér er falleg tékknesk útgáfa.
Hann er saumaður úr smárönd-
óttu bómullarefni, sem er haft
þversum í allri flíkinni, og það
er alls ekki fitandi, séu rend-
urnar nógu smágerðar. Slopp-
urinn á myndinni er mjög smá-
röndóttur, langt frá yirðist
hann einlitur, en vegna rand,
anna er hann ekki eins við-
kvæmur og einlituf sloppur.
Sloppurinn er tekinn saman
með teygju í mittið og þáð má
nota undir hann blússu ef vill.
Á annarlegri strönd
Það varð löng þögn, sem var allt í einu rofin
af áraglammi sem barst til þeirra gegnum
mistrið og von bráðar sáu þau móta fyrir báti.
1 honum voru átta menn og honum miðaði
hægt áfram í áttina til skipsins.
„Þarna er báturinn“, sagði Jimmy allt í
einu. „Nú fara þau í land, iþessi þrjú, sem
ætla til Orotava“.
„Og ekki harma ég það,“ sagði mamma
Hemmingway og spýtti vindilstúfhum út í
vatnið. „Það voru þurr í mér augun, þegar
þau kvöddu okkur við morgunverðinn.. Þó er
litla frúin ágæt, það skal ég viðurkenna. Mary
átti lítið lamb á lagðinn hvítt sem snjór. Hún
er eins við alla. En hin tvö! Hamingjan sanna!
Áð vísu er mannleg náttúfa mannleg náttúra,
en svei mér þá alla daga ef maður þarf ekki að
araga markalínu einhvers staðar.“
Aftur varð iþögn og þau horfðu öll þrjú á
bátinn sem nálgaðist. Og á neðra þilfarinu
stóð Harvey Leith og horfði einnig á bátinn.
Augu hans voru dimm og festuleg, en það var
eins og þau væru að horfa á eitthvað annað en
litla bátinn. Undir sólbrunanum virtist andlit
hans kynlega fölt. Hann var eins og í leiðslu.
Báturinn nálgaðist óðum; hann kom stöðugt
nær og loks var hann kominn upp að skipshlið-
inni og hvarf sjónum hans.
Honum var þungt um hjartað; þokunni var
farið að létta og dálitlir vatnsstraumar runnu
niður eftir hurðinni eins og tár.
Hann heyrði farangur dreginn til, fótatak,
mannamál; en hann. heyrði það án þess að
hlusta eftir því. Allt í einu rétti hann úr sér.
Hún var þama. Mary stóð í ganginum, klædd
ferðaföfum, horfði á hann dökkum alvarlegum
augum.
„Eg er að fara,“ sagði hún svo lágri röddu
að hann gat varla greint orð hennar.
Hann starði á hana eins og í draumi. Hún
var að fara.
„Eg kvaddi ykkur öll — við morgunverðinn.“
„Eg veit að það var óþarfi, en ég kom samt.
Báturinn er kominn að.“
Hann rétti úr sér. „Já, ég sá hann koma.“
Hann þagnaði og leit í vandræðum sínum á
úrið. Hendur hans skulfu.
„Það er svo skrýtið að fara burt í þessum
úða,“ sagði hún jafnlágt. „Allt virðist svo und-
arlegt. En á morgun — á morgun hlýtur sólin
að skína aftur. Það gerir gæfumuninn.“
„Já, það gerir gæfumuninn.“
Þau horfðu hvort á annað. 1 augúm hennar
var angurvær ljómi; hún virtist horaðri í and-
liti og það va>- eins og líkami hennar hefði rýrn-
að. Og hann minntist svölunnar sem hafði flögr-
að þreytulega um þilfarið. Allt í einu minnti
hún hann á þennan litla, þreytta fugl.
„Yður líður betur þegar þér komið í land,“
sagði 'hann embeittur. „Eg veit að yður þykir
leitt að yfirgefa skipið.“
,,Auðvitað.“ Hún reyndi að brosa, en úr því
varð sárt ancivarp. Stórt tár rann hægt niður
ikinnina á henni. „Kjáni get ég verið,“ sagði hún
óskýrt. „Það er ekkert að mér. Eg verð mér
alltaf til skammar."
„Er nokkuð að yður“
„Nei, nei,“ stundi hún. „Það er ekkert að
mér. Mér líður ágætlega.“
Hún stóð álút og leit undan eins og hræddur
fugl. Allt í einu rétti hún fram höndina.
„Jæja —“
Hann tók í hönd hennar, hún vár lítil og
hlý; honum varð þungt um hjartað. Hann
sagði loðmæltur:
„Eg fer ekki niður að bátnum.“
„Nei — þi ð er bezt." ■ *.
Angistin í hjarta hans knúði hann til að
kóma með skýringar : ‘
,;Hitt íólkið — verður þar..“
„Já.“
„Og þetta —O þetta er kveðjustundin.“
Hún endurtók orð hans eins og þau fylltu
hana skelfingu; stóð andartak hreyfingarlaus
og máttvana; svo gagntók örvæntingin hann.
Hann hélt ekki lengur um hönd hennar; hann
horfði ekki lengur í tárvot augu hennar. Hún
var farin.
Hann lét fallast þimglega niður á stólinn
og huldi andlitið í höndum sér eins og hann
þyldi ekki lengur að horfa á umhverfið. Hann
sá ekki bátinn mjakast frá skipinu og stefna
í áttina að óljósri ströndinni. Aldrei á ævi sinni
*
hafði hann verið svona einmana. Hann hafði
aldrei fyrr gert sér Ijóst hvað einvera var, en
nú var eins og margra ára einangrun nísti
hjarta hans. Honum fannst hann sjálfur vera
útskúfuð mannvera; ófær um að afla sér vina;
maður, sem enginn vildi elska. Hann var slit-
inn upp frá starfi sínu, útlagi á skipinu, sem
hafði borið hann að annarlegri strönd, og þar
hafði hann staðið eitt apdartak eins og á þrösk-
uldi og sál hans titraði af eftirvæntingu og
fögnuði. En nú var eftirvæntingin horfin, fögn-
uðurinn á brott — og á skipinu, sem var tákn
og tæki örlaga hans, var hann að snúa aftur
sömu leið og hann hafði komið. Hann fylltist
óendanlegri beizkju. Að ofan heyrðist skóhljóð
og skipanir,. en hann tók ekki eftir neinu þar
sem hann sat og einblíndi fram fyrir sig, döpr-
um vonleysisaugum.
Það var farið að rigna og droparnir féllu
dapurlega niður úr þungbúnum skýjunum. Og
vindur stóð af hafi, næddi ónotalega um kol-
gráan hafflötinn. Sjávarfuglarnir görguðu
flugu hring eftir hring, stungu sér, aftur og
aftur og það var líka eitthvað dapurlegt við
flug þeirra. Þungbúinn himinninn war einnig
dapurlegur, einmanalegur og afræktur. Ef. til
vill skini sólin aftur á morgun og golan léki
um litskrúðuga jörð; en nú, þegar. Aureola
vaggaði á úfnum, kolgráum öldum — var allt
svo undur dapurlegt. Skipið klauf þungar öld-
urnar — og hélt á brott, á brott.
XIV
En yon þráðar var rigningin að baki. Ferð-
inni tjl Santa Cruz var lokið og síðasta spöl-
inn sigldi Aureola í sólskini.
Súsanna horfði á borgina sem blasti fram-
undan eins og marglitt folóm við rætur fjall-
annar svo hljóp hún niður í klefann til foróður
síns.
„Við erum komin, Robbi. Við erum loksins
komin!" Hún var í uppnámi, gagntekin eftir-
væntingu og hún.var enn fagnandi yfir brott-
för Elissu. Svo þagnaði hún snögglega.
Hann sneri bakinu að henni og var að bogra
■ /
yfir ferðatösku og það var engu líkara en hann
hefði risið upp í skyndi til þess að látast vera
eitthvað að gera. Það kom undrunarsvipur í
CjUNS OC CftMN
t
Irar eru svo þjóðræltnir að þeir segjast skilja
öll tunffumál ef þau séu aðeins töiuð með
írskum framburði -p livað sem þeir ltunna
að eiga við með því.
Hann: Eg veit ekkl hvað kemur að mér í kvóld
— ég hef aldrel dansað svona illa áður.
Hún: En þér hafið samt dansað áður?
Ntégif þér að stýra með annarri hendlnni?
Já, já svaraði hann eftlrvæntingariulhir.
Jieja, héma er þá epli ef þú vilt.
Eigum við að sltja héma og rabba saman?
Nel, ég er svo þreytt; við skulum lieldur dansa.
Vinur: Og hvað verður svo sonur- þimi liégar
hann hetur loklð próflnu?
li’aAír* namall -mfljKiir: