Þjóðviljinn - 12.06.1953, Qupperneq 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 12. júní 1953
ítalskar regnkápur
ÞEGAR ma(5ur hugsar um ítalíu,
er maður a,lltaf með sumar, sól-
skin og hita í huga, en auðvitað
rignir lika á ítalíu ekki síður en
hér og þá verða ítölsku feg-
urðardísirnar að
sveipa sig regn-
kápum. Hér eru
myndir af snotr-
um, ítöldkum
regnkápum, sem
eru ljómandi fal-
legar og hentug-
ar. Glæru plast-
kápurnar hafa
vissulega marga
kosti, en beztar
eru þó regnkáp-
ur, sem hægt er
að nota í allskon-
ar veðri. Ryk-
frakkinn er að
vísu alltaf í sínu
gildi, en það ætti
að vera hægt að
breyta honum
dálitið og fá fjöl-
breytni í sniðið.
Sama kápan er
sýnd á tveimur myndum, á hinni
fyrri er hún hneppt upp í háls en
á hinni er kraginn brettur niður,
svo að hann myndar stóran sjal-
kraga. Það er mjög heppilegt þeg-
ar nota á kápuna í rigningu og
sólskini jöfnum' höndum.
Stúlkan með regnh’ífina er í
mynstraðri regnkápu. Hún er ljós-
grá með svörtum doppum, svo að
Um everglaze
'Everglanze kallast nýtt efni,
sem hefur náð mikilli útbreiðslu
í nágranna’öndunum í vetur.
Það er dálítið undarlegt, því
að í rauninni er þetta sumar-
efni, framleitt úr hreinni bóm-
ull. Efnið er skemmtilega upp-
hleypt og í víðum pilsum minn-
ir þáð einna helzt á þungt taft.
Það má aldrei strjúka þetta
efni; ef þa5 er gert einu sinni,
verður að gera það í hvert
skipti. Efnið þolir vel þvott og
hefur því aáð mikilli útbreiðslu
sem blússuefni. Það krypplast
ekki, en það þarf að slétta það
og laga það til með fingrun-
um eftir þvott. Með blússur
og skyrtur á að fara eins að
og næ’.onflíkur: það á áð
hengja þær til þerris á herða-
tré.
Rsímcignstakmörkim
Kl. 10.45-12.30
Föf.tudagur 12. júní
Austurbærinn og miðbærinn milli
Bnorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vostan og
Hringbraut- að sunnan.
það ber ekki mjög mikið á aur-
slettum á henni. Hettan er iaus
og hægt að taka hana af, og það
er mjög mikill kostur.
Hættuleg hreinsiefni
Allir vita að benzín er eld-
fimt, en samt eru ekki allir sem
gæta varúðár. Mörg siys hafa
orðið' þegar húsmóðir hefur
verið að hreinsa föt með ben-
zíni. Oft virðist sprengingin
'hafa oroið af sjálfu sér, án
þess að opinn eldur væri nokk-
urs staðar nærri. Það kemur
stundum fyrir að neisti mytid-
ist við núninginn á óhreinu föt-
unum.
Tetraklórkolefni, sem einnig
er notað til að hreinsa meö, er
ekki eldfimt. Þess vegna eru
ekki allir sem siana þeim að-
vörunum sem fylgja efninu, að
fólk verði að nota hreinsiefnið
við opinn glugga eía í drag-
súg. E:i þessi aðvörun er mjög
þýðingarmikil, því að gufurnar
eru mjög eitraðar.
Sittu við vinnuna
Það er aldrei of oft endur-
tekið, að það er hægt að sitja
vi'S margs konar heimiíisstörf.
Margar húsmæður eru svo ó-
vanar þvi að sitja við vieinu a'ð
þær muna ekki eftir því að
setjast, þegar þær vinna verk,
sem vel er hægt að sitja við.
Er ekki sjáifsagt að sitja við
að smyrja brauð ? Það borgar
sig að minnsta kosti þegar mað-
ur þarf að smyrja mikið. Það
er líka þægilegt að sitja við
að hræra köku eða við að
skræla kartöflur eða eitthváð
þes3 háttar. Ein aðalástæðan
til þess að húsmæðumar setj-
ast svo sjaldan er senni'ega sú,
að þær hafa ekki gott borð
til að' sitja við. Við venjuleg
eldhúsborð er aldrei rúm fyrir
Framhald á 8. siðu
4
A.J.CRONIN:
Á aamarlegrl strösid
^ - ■ — .—
Það var einhver seiðandi liljómur í orðum
heunar.
„Eru veikindi í borginni?" spurði hann.
,,Sí, Senjór“.
,,Mikil veikindi?“
„Sí, Senjór“. Hún stakk blóminu upp í sig
og fór að naga á því legginn í mestu makindum.
„Eg þarf að komast til Hermosa. Casa de
los Cisnes. Geturðu vísað mér leið þangað?"
Hún horfði á hann rólegum, tindrandi augum.
Hún tók blómið út úr sér milli tveggja fingra
eins og það væri sigaretta.
„Það er þar sem veikindin eru. Þau eru um
garð gengLn í Laguna. En ekki í Hermósa".
„Ég þarf að komast þangað“.
„Þar eru veikindi", sagði hún; og bætti svo
við með ógn í svipnum: „Jesús María. Það
hvílir bölvun yfir staðnum“.
Þau héldu áfram þegjandi; en spottakorn
frá borginni nam hún allt í einu staðar og
benti með gula blóminu á hliðargötu.
,,Þarna“, sagði hún hljómlausri röddu. ,,Þetta
er leiðin, Senjór“.
Hliðargatan sem hún benti honum á lá inn
á milli furutrjáa; hann þakkaði henni fyrir og
stefadi þangað. Um leið og hann gekk inn á
milli trjánna, fannst honum hún horfa á sig
óg ósjálfrátt snerist hann á hæli. Það var rétt.
Þarna stóð hún og horf ði á hann; en þegar hann
leit við, lagfærði hún krukkuna, signdi sig og
flýtti sér af stað. Og allt í einu hvarf sól.'n
niður fyrir sjóndeildarliringinn. Um leið varð
íkaldara í lofti, eins og kaldir og rakir fingur
hefðu snert það.
Það var skuggalegt í skóginum, stígurinn.
þröngur og skrælþurr. Laus steinn, sem hann
rak tærnar í, ’valt með hamagangi niður í upp-
þoraaðan lækjarfarveg. Og það var eins og
trén færðu sig nær hvert öðru; og léttur blær
bærði greinar • þeirra og það var eins og þær
segðu: „Ussu — sussu“.
Drungaleg kyrrðin umlukti Harvey og hann
fylltist þunglyndi. Hann stikaði gegnum skugg-
ana eins og í blindni — hefði getað haldið þana-
ig áfram endalaust. En allt í einu urðu trén
gisnari; hann fór yfir trébrú og stóð í skóg-
lausu svæði skammt frá dálitlum búgarði. Hann
var lítill, en hann bjóst við að þarna væri stað-
urinn sem hann leitaði að — frjósamur dalur,
vökvaður af lítilli lind, gróðurinn ótrúlega þétt-
ur og fjölskrúðugur. Jarðvegurinn var svo frjó-
samur, gróðurinn svo ríkulegur að umhverfið
allt fékk á sig einhvern villisvip: það var eins
og þetta væri allt í óhirðu en þó þrungið ein-
hverri seiðandi fegurð — frumstæðri, áhrifa-
mikilli.
Harvey skyggndist gegnum smíðajárns-
hliðið og tók andaan á lofti: Blóm — þvílík
blóm! Litskrúðugar blómabreiður glitruðu í
kvöldhúminu. Villtar azaleur, svo rauðar að
hann sveið í augun; fölar liljur í lítilli tjörn;
blá, rauð gul og hvít blóm; höfugur ilmur
fjólunnar barst að vitum hans.
Hann kom aftur til sjálfs sín. Hann tók í
látúnshúninn á hliðinu, sneri honum, ýtti á
fornfálega hliðið. En það bar engan árangur;
hliðið var læst. En það gerði ekkert til; girð-
ingin lá allsstaðar niðri. Það var í samræmi
við allt annað. Hann var að leggja af stað frá
hliðinu, þegar hann kom allt í einu auga á merki
sem steypt var í bogann ofan á hliðinu. Það var
svanur á flugi. Svanur — á flugi..
Eins og í leiðslu starði hann á myndina af
svaninum, sem virtist þrunginn lífi. Casa de los
Cisnes. Auðvitað. Hann tók andann á lofti og
hann stirðnaði upp. Að honum skyldi ekki hafa
dottið þetta í hug. Casa de los Cisnes — Svana-
höll.
Haoan stóð þarna dryfcklanga stund, horfði
upp og hugur hans fylltist undrun og eftir-
væntingu. Svanahöll. Svo andvarpaði hann og
sneri undan. Þetta var ímyndun; þetta var ekki
annað en tilviljun.
Hann hætti að hugsa um þetta, gekk nokkur
skref til liægri, steig yfir girðinguna og gekk
út á gróna akbrautina. Tvö lítil hús stóðu sitt
til hvorrar handar og við fyrra húsið nam hann
staðar og barði að dyrum tvívegjg. Ekkert svar.
Ekkert heyrðist nema bergmálið af höggum
hans. Dyrnar voru læstar, hlerar fyrir glugg-
unum, húsið autt og skyndilega dapurlegt.
Hann gekk að hinu húsinu. Dyrnar á því
voru galopnar og hann sá inn í eina herbergið,
sem þar var inni. Þar sást ekkert lífsmark.
En á moldargólfinu var ábreiða og á ábreið-
unni lá dáinn maður, augun brostin og star-
andi, munnurinn opinn eins og af undrun. Inni
logaði á tveim kertum sem vörpuðu flöktandi
bjarma á andlit líksins. Og loftið var þungt af
fjóluilmi.
Þarna var ekkert að gera. Harvey gekk út
og lokaði á eftir sér. Hann hélt áfram eftir
akbrautinni sem lá í suðurátt í áttina að hús-
inu, sem stóð undir hæð og skuggaleg tré í
baksýn. Þetta var fallegt hús úr ljósum steini,
lágt en reisulegt og í sorglegri niðurníðslu;
þrepin skæld, svalirnar brotnar, hlerarnir fún-
ir og skakkir, veggirnir allir með rakablettum.
Tvö stór ker, sitt livorum megin við dyraar,
lágu á hliðinni.
Hann gekk upp slitin þrepin sem voru vaxin
eldrauðum steinbrjóti og hringdi bjöllunni.
Löng stund leið. Aftur hringdi hann bjöllunni.
Þá opaaði miðaldra þjónustustúlka í blettótt-
um léreftskjól. Hún starði á hann eins og hann
væri opinberun gegnum gættina,, þangað til
hann sagði:
„Má ég tala við húsmóður yðar“.
Og andlit hennar, sem var umkringt kol-
svörtu hári og rauðum og gulum klút, fékk á sig
hræðslusvip.
„Það er áliðið, Senjór“, svaraði hún. .„Dagur
er kominn að kvöldi“.
„Það er ekki enn komið kvöld“.
„Góði Senjór, sólin er horfin bak við tind-
inn. Morgundagurinn er heppilegri".
Hann hristi höfuðið.
„Eg verð að tala við hana.“
„En, senjór, markgreifafrúin er gömul. Og
hún á í erfiðleikum. Hún tekur ekki á móti
gestum“.
Hann steig työ sikref áfram, svo að hún hörf-
aði undan inn í ganginn.
„Segið henni að ég sé héma“.
Hún horfði rannsóknaraugum á andlit hans,
hendur hennar fálmuðu við svuntuna, svo taut-
aði hún eitthvað, sneri sér við og gekk hægt
upp þrepin.
Hann leit í kringum sig. Anddj’rið var hátt
undir loft, loftið hvelft með óljósum útskurði.
Inni var dauf, annarleg birta, sem barst inn
um lítinn glugga, sem á var máð mynd af
svani. Á veggfóðrinu mynduðu brugðin sverð
) Maður einn sló stúlku gullhamra með þessum
) orðum: Þú ert alveg eins og 18 ára rós.
) Gamall sjómaður: Páðu mér aðra sokka —
) þessir leka.
) Kona kærði mann sinn fyrir að hafa barið
) sig.
) Lögreglan við manninn: Er það satt að þér
) hafið barið konuna yðar?
( Maðurinn: Ég bandaði til hennar með snýtu-
( kluf.
( Konan; Má ég geta þess til skýringar að hann.
( snýtir sér alltaf með höndunum.
( Læknirinn við prestinn: Getið þér skýrt fyrir
r mér hvernig menn á dögum gamlatestamentis-i
/ ins urðu svona gamljr eins og þ.ar er sagt?
) Presturinn: Ja, ,þá var læknisfræðin ekki kom-
in á oins hátt stig og nú.