Þjóðviljinn - 07.07.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 7. júlí 1953
Engar ermar
Það eru ekki aðeins sumar-
kjólamir sem eru ermalausir í
ár. Blússumar eru einnig
hafðar emialausar, og því er
sjálfsagt fagnað af mörgum
nýliðum í saumaskapnum, sem
eiga erfitt með að láta errnar
fara vel. Ermalausu blússurn-
ar eru einnig þægilsgar undir
dragtarjakka, því að það fer
svo lítið fyrir þeim og ermarn-
ar kryppla.st ekki. í rauninni
kemur ermalausa blússan í
stað „platblússu" en þó er hún
hentugri, vegna þess að vel
er hægt að nota hana eina og
jakkian er eklci cevinlega nauð-
synlegur yf'r. Errnalausu
blússurnar eru saurnaðar bæði
einlitaðar og mynstraðár; þær
sjást úr köfló<tum, röndóttum
og dropóttum. efnum og allar
efn'sgerðir eru notaðar i þær,
allt frá popiíni og upp í
blúnduefni og nælon.
E mnig í tízkn í
U ng'ver j alandi
Tízkan er alþjóðleg og hún
skýzt furðu auðveldiega yfir
landamæri, -hvar svo sem þau
Langsjal á herðarnar
Langsjölin eru enn mjög í
tízku og þau eru gerð úr mjúkri,
lipurrj ull eða liðlegum hör. Á
myndinni er léreftsstóla, sem
lcgð er um herðarnar á stúlku í
svartri dragt. Stólan er gras-
‘græn og hún gefur búningnum
mjög skemmtilegan svip. Ekkert
getur sett eins fjörlegan svip á
gamian göngubúning og einmitt
stólan, og hún er til annars og
meira en skrauts, því að hún er
hlý yfir jakkann o% létta sum-
arkjóla. Til eru margar fallegar
itc.lur í verzlunum, en þær eru
flestar dýrar. En akar konur
ættu að geta heklað eða prjónað
■ ár stólu úr þunnu ullargarni;
það verður ekki mjög dýrt og
það er ekki flóknara en svo að
hver einasta kona setur gert
það án fyrirmyndar.
liggja. Sem dæmi má taka litlu
húfurnar úr leóparðaskinni eða
eftiriíkingu af því. Tízkan sú
er upprunnin í P.arís og náði þar
mikilli útbreiðslu. Tizkan breidd-
ist'út til fleiri ianda og á mynd-
inni er snotur ungversk útgáfa
;af þessari skemmtilegu tízku.
Húfan er hlý, situr vel á höfð-
inu o% hún er í sínu gildi.
allan ársins hring.
Saíiaa^slafosði'kaa
Kl. 10.45-12.30 ,
Þriðjudagur 7. júlí
Austurbærinn og miðb.'rrinn mí’li
Snorrabr. osr ÁSalstrætis, Tjarnar-
gptu, Bjai'karpctu að vestan og
Hringbrautar a.ð sunnan..
Framhald af 3. síðu.
fæst á ö’Ium b'aðsc’ ustöðum
og 1 bókaverzlunum. Þeir sem
vildu koma efni í næsta b!aJ.
eða gera tillögu ura efni, sku'u
senda bréf sén til Neytenda-
samtaka Reykja.vi.kur, pósthólf
Í096.
Með því að gerast neðiimir
neytendasamfa.kanna ei’uð þér
að vinna r l eigtn hcg!
Ný tízka í skartgripum er að
setja saman gyiltan málm og
leður; [ að sést bædi á glæsi-
legum nálum, hnöppum og arm-
böndum. Litað leður í sterk-
um litum, svo sem rauðum
eða grænum iit, fer mjög vel
við gylltan má’m. Þctta er dýr
tízka enn sem komið er og ber
metst á henni er'end.ýi, en
tízka af þessú tagi breiðíst oft
ört út og lækkar fljótlega í
verði.
A. J'. CRONÍ N:
A annarlegri strönd

tók upp vasaklút og snýtti sér. Tvær mínútur
liðu. Hann horfði á útlinur líkama hennar;
það kom aftur roði í kinnar hans. Haun hörf-
aði undan; nam staðar; leit aftur á hana. Allt
í einu kafroðnaði hann og stamaði:
„Gætirðu ekki — ó, Elissa, þótt þú viljir
ekki giftast —“ Hann þagnaði, varir hans voru
þurrar, hann einblíndi á þetta mjólkurhvíta
hörund og vonaði að hún kæmi honum til
hjálpar. En hún þagði. „Gætirðu ekki —“
stamaði hann aftur. „Gætirðu ekki — verið
góð við mig —“
Hann leit niður í örvæntingu; svo fylltist
hann ömurlegri reiði. Svipur hans varð ólund-
arlegur; nann fann að hann var sigraður og
hann hætti að fara bónarveg; auðmýkingin
brenndi kverkar hans eins og gall.
„Svo að þú vilt ekki skipta þér meira af
mér,“ hreytti hana út úr sér. „Eg er víst
ekki nógu góður. Þú þykist eiga með að sparka
í mig. Þú — sem situr hérna meðan vinkona
þín er veik •—- þú ert of eigingjörn til að fara
til hennar.“
„Einmitt,“ samsinnti hún. ,,Eg var búin að
segja þcr, að ég væri eigingjöm."
Það var eins og hann heyrði ekki hvað hún
sagði.“
„Og nú ætlastu til að ég hrökklist út, — að
við séum skilin að skiptum. Gott og vel. Eg
skal sýna þér, hvort mér stendur ekki á sama
um álit þitt. Eg skal sýna þér hver liefur
ekki bein í nefinu fremur en köngurló.“ Hann
gekk aftur á bak til dyra, tók um húninn og
opnaði. Svo leit hann af henni, gagntekinn gló-
andi reiði. „Þú heldur ef til vill að þú getir
haft mig fyrir fótaþurrku,“ hrópaði hann. „Þú
þvkist vera mér svo miklu fremri. En bíddu
bara. Eg skal sýna þér. Keyrirðu það, ég skal
sýna þér.“ Rödd hans varð há og skerandi;
svo skellti hann hurðinni ofsalega og var far-
inn.
Honum var ekki alveg ljóst í svipinn,
hvað hann ætiaði að sýna henni. En þegar
hann æddi niður stigann og þaut út úr gisti-
húsinu var eins og hann stæði í björtu báli.
Hann slcálmaði yfir torgið — hcaum var sama
hvert liann fór. En hann ætlaði ekki aftur til
Laguna; hann gat ekki farið aftur til þessa við-
bjóðslega, tortryggna Rodgers. Það yrði til að
gera út af við hann. Nei, nei, hann ætlaði að
vera hér kyrr. Hann ætlaði að vera kyrr. Haan
skyldi sýna þeim -— sýna þeim öllum.
Og allt í einu mundi hann eftir gistihús-
inu í Calle de la Tuna. Hann vissi auðvitað,
livers konar staður það var; hann hafði að
minnsta kosti gmn um það. Haan kingdi munn-
vatni og var á báðum áttum. Hann gat ekki
farið þangað; hann vissi það; það var synd-
um spilltur staður. En þó var hann í vafa
— í senn hrifinn og hræddur. Eiahvers staðar
varo hann ao vera; hann gat ekki farið aftur
til Rodgers; og hann var ekki viss — hann
vissi engar sönnur á því að þetta væri svo
slæmur staður. Það var ekki rétt að fella dóm
að óreyndu og ef staðurina reyndist spilltur,
var það þá ekki skylda hans að reyna að bæta
hann? Meðan hann hugleiddi þetta, herti hann
gönguna, breytti um stefnu og hélt í áttina til
hafnarinnar. Og um leið fór hann að biðja á
feimnislegan og óttasleginn hátt.
„0, guð.“ tautaði hann fjTÍr munni sér. „Eg
vil ekki breyta illa. Eg vil ekki fara þangað.
Hún á sök á þcssu. Eg vildi gera það sem rétt
var? Og það var hún sem hæddist að mér. Ó,
drottinn, hjálpaðu mér. Eigi leið þú oss í
freistni."
Hann fór að hraða sér eins og djöflar væru
á hælunum á honum. Og hann stefndi beint að
höfninni. Og í sífellu tautaði hann fyrir munni
sér: „Drottinn, hjálpaðu mér. Hjálpaðu mér.
Láttu mig ekki syndga.“
Haan beygði .fyrir horn, gekk niður götu,
sem við voru smærri og óásjálegri hús. Hann
heyrði hlátur, gítarleik. 1 þröngu húsasundi
stóð kona og tautaði eitthvað í eyra hans um
leið og hann gekk framhjá. Hvað sagði hún?
Fimm peseta, senjór. Hún var mjög digur,
brjöstin eins og fitukeppir. Lágur hlátur heim-
ar ómaði í eyrum hans niður eftir þröngri göt-
unni. Hann var enn að biðja og augu hans log-
uðu, þegar hann fór inn í Calle dc la Tuna.
XXIII.
Aftur var sólin sezt bakvið tir.dinn og nótt-
in lag'ðist yfir Los Cisnes Dökkir skuggar liðu
um sjúkrahúsherbergið. Hornin voru orðia ó-
Ijós. Það var eins og mjúk rökkurblæja hefði
verið hengd fyrir þau. Nær og næi komu skugg-
arnir og umluktu dvínandi birtuna, eins og hún
væri líf sem yrði að útrýma.
Skuggarnir einir hreyfðust ; allt annað var ó-
hugnanlega kyrrt. Glugginn var hálfopinn en
englnn andvari barst inn til að fjarlægja þef
af lyfjum og veikindum scm lá í loftinu. Loftið
var heitt og rakt, svo að erfitt var að draga
andann.
Við rúmið sat Harvey, studdi hönd undir
kinn svo að tekið aadlit hans sást ekki, og
hann sat teinréttur og stirðlegur. Á litla borð-
inu hjá lionum var línurit, nokkrar krukkur,
skál með sótthreinsuðu vatni, sprauta, röð af
lyfjaglösum. — öllu hafði Súsanna raðað af
mikilli nákvæmni. Hún hafði byrjað á því að
þvo og skúra allt herbergið og undanfarna daga
hafði hún haldið öllu í röð og reglu eins og á
sjúkrahúsi. Þarna í húminu si óð hún honum til
hægri handar, studdi hendinni á háu kistuna,
eins og hún væri ormagna af þreytu. En hún
einblíndi á rúmið eins og Harvey.
Rúmið eitt var upplýst, baoað daufu gulleitu
ljósi, sem virtist einnig hörfa undan dimmunni.
Og á koddanum var andlit Mary, umkringt
þessu ljósi eins og geislabaug, fölt eins og
fílabein og mjög magurt; aöeins skuggi þess
andlits sem einu sinni hafði brosað og fagnað
líf'au. Nú lék ekkert bros um þurrar varirnar.
Nú var engin gleði í sokknum augunum; aðeins
örlítill lífsneisti.
Allt í einu rétti Súsanna úr sér og rauf
þögnina.
„Er kominn tími til að kveikja á kertunum ?“
Rödd hennar var róleg, en þó hol og annarleg.
Harvey svaraði ekki. Hann heyrði rödd henn-
ar en orðin náðu ekki til hans. Gegnum ör-
væntingu hugans komust aðeins þaakabrot.
Hvað hafði hann setið lengi þarna? Og þó var
það svo stuttur tími. Mælikvarði andartaksins
— mælikvarði lífsins. Sandur sem strejanir —
hvert korn sekúnda, tár, maunslíf. Sandurinn
rann svo ótrúlega liratt; svo var glasið tómt,
tárið hnigið, lífið slokknað. Það var hræðilegt

Presturínn (viö skírn): Ilvað á barnið að lieita?
Móðirin: Jón Pétur Siguröur Hallur Ingi Haf-
þór.
rresturinn: Afsakið, en mig vantar meira vatn.
Maðurlnn: Hringdi ég ekki til þín einmitt til
að seg.ia þér að koma ekki með móður þína
með þér?
Ifonan: Það er þessvegna sem hún er koniin
að tala við þig.
Þjónninn: Meira vín, herra?
Maðurinn: Á ég að fá mér meira vín, I.ára?
Lára: Á hann að 'fá sér eitt staup enn, mamma?
Brúðurln: I’étur er svo takmarkalaust góöur við
mig. Hann gefur mér alit sem ég bið um.
Móðlrin: Það 'sýnir það eitt að þú biður ekkl
um nógu mikið.