Þjóðviljinn - 26.07.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÖÐVILJINN —'Sunnudagur 26. júlí 1953
Ffólur í vösum
STÚLKA
í MATEÓSAKJÓL
Hvað finnst þér um að hafa
fjólur í vösunum? Það er það
nýjasta. Tilbúin blóm eru að
homa í tízku aftur og eru
notuð jafnt á kápuhornin og
dragtirnar. Hér eru fjóluvend-
irnir eina skrautið á dragtinni.
Undir henni er fjólublá peysa,
sem auðvitað á að vera í sama
lit og fjólurnar.
Sporfn í eldhúsinu
Skýrsla frá danska heimilisfé-
laginu gefur til kynna, að oftast
sé gengið milli vinnuborðsins og
matarskáparins — eða 331 sinni á
viku — þess vegná á vinnuborðið
og matarskápurinn helzt að vera
hvort við hliðina á öðru. Þar næst
kemur fjarlægðin milli vasks og
eldhússborðs, sem húsmæður
þurfa að fara 263 sinnum á viku.
Áframhaldið er þannig: frá vinnu-
borði að eldhúsborði á að gizka
100 sinnum og frá vask að éldhús-
bqrði tæplega 100 sinnum að með-
altali á viku- í sömu skýrslu er
sagt, að húsmæður fari 26 sinnum
á dag milli eldhúss og borðstofu.
Raímagnstakmörkun
Sunnudaginn 26. júlí.
Kl. 10.45-12.15
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesv. að Klepps-
vegi og svfeðið þar norðaustur af.
KL 11.00-12.30
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
.4 morgun (mánudag):
Kl. 9.30—11.00:
Hlíðarnar, Norðurmýri, R.auðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir. íbúðar-
hverfi við Laugarnesveg að Klepps
v««í og svæðið bar norðaustur af.
KI. 10.45—12.15:
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnan.
Kl. 11.00-12.30
Vesturbærinn frá Aðalst.r., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
Kl. 12.30-14.30
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
KI. 14.30-16.30
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
eund. vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes. Árnes- og Rangárvallasýslur.
Það er ekki nóg með að rönd-
ótt kadettutau sé mjög í tízku,
heldur eru matrósakragarnir
einnig komnir í náðina, og á
myndinni sjáið þið sumarkjól
með matrósakraga. Það er
dökkblár léreftskjóll, ermalaus,
en á honum er stór, hvítur
kragi og snotur vasi í stíl
við kragan.n. Þetta er mjög
snotur kjóll á unglinga.
Hægf er að sauma
failegar töskur
V
Madelaine Poulet hefur búið til
þessar frönsku tízkutöskur, sem
auðvelt er að fara eftir. Hægt er
að sauma þær úr lérefti eða bóm-
ullarefni, og ef einhver ætlar að
fá sér súmarkjól, gæti verið ágæt
hugnjynd að sauma tösku úr sama
efni. Líka má athuga, hvort ekki
eru til afgangar, sem má nota.
Það má hafa hana þrílita, ef þann-
ig stendur á. Framhliðina og reim-
ina þá úr skrautlegu efni, bakið
úr einlitu, sem fellur vel við hitt
og kantana úr því þriðja. Báðar
töskuisnar á myndinni hafa vasa
fyrir prjónadót, og það er mikill
kostur. Þær eru eins í laginu, þó
þær virðist ekki vera það, því
önnur qr opin en hin dregin sam-
an. Á töskunni með svörtu rönd-
inni er hægt að sjá, hvernig á að
sníða þær, ef einhvern langaði til
að reyna.
Ta
liggur ieiðin
A.'J.CRONIN:
!
Á sitsaisflegri strönd
I
;■ ...,-r--:;v7vrr:;. ■ ■ ---------
Solent sundið — sem fyrst virtist eins og
silfurrák milli lands og eyjar, breikkaði og
breikkaði um leið og þau. læ’kkuðu flugið. Þau
voru að setjast. Gljáandi hafflöturinn kom
nær unz þau snertu hann. Vélin þeyttist eftir
yfirborðinu og tvær hvítar fjaðrir mynduðust
fyrir aftan skíðin. Hreyfillinn snerist hlægi-
lega hægt og stóð loks kj'rr. Vélin nam staðar
á að gizka hundrað metra frá hafnarbakkan-
um.
Þögn: næstum ærandi þögn. Stanford kom
álútur inn í klefann, dró af sér hanzkana.
Hann var renglulegur maður með svart, úfið
hár.
,,Jæja“, sagði hann rólega. ,,Þá er því lokið“.
Elissa lygndi aftur augunum.
,,Finnst yður það ekki leiðinlegt?“
Hann brosti og sýndi glampandi gulltönn.
„Nei“.
„Nei“, sagði hún striðnislega. ,,Það er eina
svarið sem ég fæ hjá yður. Þér eruð sálar-
laus. Og þér eruð með olíublett á nefinu“.
Fielding greip um handlegginn á Mary.
,,Sjáðu“, hrópaði hann ákafur. „Þama er
Marteinn gamli“.
Vélbátur kom á fleygiferð í áttina til þeirra.
Andartaki síðar var liann kominn að flugvél-
inni.
Harvey stóð aftast í klefanum. Hann virti
fólkið fyrir sér með kuldalegum kæruleysissvip,
Fielding, Elissa og Marteinn töluðu öll í einu,
Mary var þögul, brosti dauflega til Marteins,
en hún var þögul, þögul. Hann 'kvaddi Stan-
ford síðastur og fór síðastur. upp í bátinn.
Hann tók óþægilega skýrt eftir öllu sem gerð-
ist.
„Mér fannst réttara að vera Southsea megin,
Sir Mikael“, hrópaði Marteinn gamli yfir há-
vaðann í vélinni. „Það er þægilegra en við
Haslar".
„Fýrirtak, Marteinn gamli“.
„Ég liélt að það væri hægara fyrir frúna —“
Hann reyndi meira á röddina en hún þoldi
og hún brast. Hann deplaði upplituðum aug-
unum sæll á svip og kinkaði kolli. Hann var
lítill, uppþornaður, tætingslegur maður með
langt nef og barnslegt andlit. Hefðarmaður
hefðarmannsins, hugsaði Harvey með sinni
venjulegu kaldhæðni — uppfullur áf ást og
umhyggju — ævilangt — hluti af óðalinu.
Þau voru komin að grænmn þrepunum við
gömlu höfnina. Fyrir ofan risu stór hús, spor-
vagnar skröltu, fjöldi fólks var á bryggjunni,
þar á meðal hræðilega natinn embættismaður.
,,Farið varlega, frú. Farið varlega umfram
allt“ Heima — heima aftur —-
Bíllinn beið þeirra. Þarna stóð hann, gljá-
andi og glæsilegur, geysistór blár Rolls Royce.
Smekklega dökkblár að sjálfsögðu. Maður sem
virtist nýstiginn út úr vaxmyndasafni stóð
við dymar — lokaði þeim á hinn eina rétta
hátt, steig síðan upp í. Um leið voru þau farin
af stað sveipuð mjúkum ábreiðum.
Borgin leið framhjá þeim, þau beygðu út
á Chichester veginn og sveitin blasti við eins
og skrautleg myndabók.
„England er ekki sem verst“, sagði Fielding.
„En bíddu bara þangað til þú sérð Sussex —-
hreppinn okkar“.
Já, limgerðin voru í blóma, litlu grasflat-
irnar voru fagurgrænar, bæirnir stóðu undir
trjánum, allt var fallegt og snj'rtilegt —
hreint og skínandi. Ea Harvey tók ekki eftir
þessari fögru myndabók. Honum stóð á sama
um hana. Hvers vegna í ósköpunum kom ég,
liugsaði hann. Ég hefði ekki átt að láta undan.
Hvers vegna hafði hann glatað ölliun vopnum
skium, ruddaskapniun, hæðninni, kæruleysinu?
Hann sat næstur Mary, svo nærri henni að
hann fann hverja hreyfingu hennar. Fielding
hafði krafizt þess.
„Sittu þarna, kjánitan þinn“. Þetta var
hræðileg kvöl. Iljarta lians sló og barðist. Hún
starði beint fram fyrir sig. En í kinnum
henna.r var daufur roði. Og aldrei — aldrei
mætti hún þyrstu augnaráði hans ....
„Heit, smurð horn fyrir framan arininn",
hrópaði Fielding. „Það er ekki sem verst held-
ur“. Hann satíframsætinu, talaðií sífellu, gerði
athugasemdir um umhverfið eins og hann hefði
verið fjarverandi heilt ár. Enn snerj hann sér
við.
„Nú er ekki langt eftir. Það er dásamlegt að
koma heim aftur. Ertu mjög þreytt, ástin
litla? Þú skalt sannarlega fá hlýjar móttökur“.
Þetta snart ejtthvað í henni. Hún hvíslaði:
„Það verður þó ekki fjöldi fólks, Mikael?"
„Hamingjan góða, nei“, andmælti hann. „Þú
stingur þér í rúmið á stundinni. En við höld-
um dýrlega veizlu, þegar þú ert orðin hress-
ari“. Hann ljómaði allur. „Við förum aftur í
bæinn. Og þá gerum við sitt af hverju —
kaupum eitt og annað — ha!“
Bíllinn ranu þýðlega áfram gegnum Havant
og Cosham. Fleiri blöð í fallegu myndabók-
inni.
„Nú er ekki langt eftir“, endurtók Fielding
hjartanlega. „Nú er ekki langt eftir“.
Það var flautað fjörlega um leið og þau
beygðu út af þjóðveginum og inn i lítið rautt
og hvítt þorp í syfjulegri dæld. Endur vöppuðu
letilega yfir torgin. Krakkar með svuntur hættu
leik sínum allt í einu og urðu lotningarfull á
svip. Og í næstu andránni voru þau komin inn
í breið beykitrjágöng.
Harvey kom auga á nokkur dádýr sem horfðu
á þau blíðlegum augum um leið og þau þutu
framhjá. Um leið áttaði hann sig á því að þau
voru komin inn í garð, geysistóran garð. Þetta
var auðvitað landareign Fieldings. Hún virtist
óendanlega víðáttumkil og frjó.
Og upp á hæð blasti Buckden við. Það líktist
ekki húsi — það var svo stórt. Það hafði til
að bera tignarlegan glæsileik. Það var ferhymt,
sterklegt, byggt kringum húsagarð. Fyrir fram-
an það breiddu flauelsgrænar grasflatir úr sér.
Bláleitur reykur steig upp úr mörgum reyk-
háfum. Fyrir ofan hringsóluðu nokkrar krákur.
Fáni blakti letilega við hún. I húsagarðinum
stóð hvítur hani og galaði.
L0KAÐ
til 14. ágúst
Kjötverziun ^
u
Hjalta Lýðssonar.
Hofsvallagötu 16
Q& CftMW4
Skókaupmaðurinn var að ráða affcreiðsliunann:
Setjum sem svo, sajjði hann, að kona kæini
inn í búðina or segði, þegar hún mátaði skó:
Haidið þér eklti að aiuvar fóturiim sé stærri
en hinn. Hverju mynduð þér svara?
Éjf myndi svara: Þvert á mótl, frú, antiar
er miimi en hinn.
Þú færð vinnuna.
Éjf ætla að ffiftast lögTegluþjóni.
En spennandi! Hvað heitir liann?
Ég veit það ekki ennþá, en ég hef númerið.
Hann var rekiim úr skóla fyrir prófsvindl.
Hvað þá?
Hanu sást telja í st'lr rifin á hellsufræðlpröfinu,