Þjóðviljinn - 09.08.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN ■— Sunnudagur 9. ágúst 1953
Smáfelpur i buxum
um, hálfsíðum buxum úr köfl-
óttu bómullarefni og. eins blússu,
sem hafa má iafnt utan yfir og
innan undir. Auðvelt er að
sauma þessi föt og þau hafa
þann kost, að gott er að fara úr
þeim og í, svo að litla telpan
getur klaett sig ein, og það kunna
önnum kafnar mseður að meta.
Hin fötin eru bláar nankins-
buxur og hárauð bómulLarskyrta,
sem má eins vera með stutíum
ermum. iÞessi klaeðnaður hæfir
þeim telpum, sem gaman finnst
að klifra og deika sér að öðru,
sem ekki fer yel með fína sum-
arkjóla.
ar.
Rafmagnstakmörkuii
Sunnudagur 9. ágúst
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
eund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes. Árnes- og Rangárvallasýslur.
Mánudagur 10. ágúst
Hlíðarnar, Norðurmýrl, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, ibúðar-
hverfi við Laugarnesv. að Klepps-
yegl og svseðið þar norðaustur af.
þykkra en það er í raun og
veru, þegar það er komið á
sessurnar. Svipurinn yfir stof-
unni verður fallegri, ef saum-
aður er eins dúkur á borðið,
en þá má efnið ekki vera eins
ibreiðröndótt, eins og á stóln-
um á myndinni.
Ruxur fara smátelpum vel. Hér
eru sýndar tvær smátelpur, sem
eru á réttum aldri til að ganga
í búxum. Fyrri telpan er í þröng
Ný blússa
Ef einhvern vantar nýja
blússu við pils af gömlum kjól,
er hér ágæt hugmynd. Hún er
sérlega góð, ef þarf að síkka
pilsið dálítið. Pilsið er fellt, úr
köflóttu efni, en einlitt þröngt
pils eða með nokkrum föllum á
alveg eins vel við þessa blússu.
IBfrzt er að hafa hana úr mjúku
efni eins og t.d. jersey. Fasta
beltið er mjög breitt og litla
mjóa beltið kemur í mittið.
Takið eftir að engir ermasaum-
ar eru á henni, eins og á svo
mörgum ítölskum fyrirmynd-
um. Trefillinn er buiidinn um
hálsinn þannig að lykkja er
aðeins öðru megin en á endana.
á treflinum eru festir litlir skúf-
v&rður ní§r
Þetta er mjög yenjulegur
stóll með lágu sæti og ekki
sérlega þægilegur, og þess
vegna hefur verið látin sessa
á hann, því það hækkar sætið.
Skemmtilegar sessur á borð-
lífga upp stofu,
sem er of litlaus, og það verð-
ur breyting á henni til hins
betra. Myndin af þessum stól
kom í frönsku blaði ,en svona
stólar eru til alls staðar. og
þess vegna er ekkert að því að
fá hugmyndisia lánaða. Nota
má ails kcnar húsgagnaáklæði
en það er yfirleitt dýrt og
bómullarefni er alveg eins hent-
ugt því það breytist og sýnist.
G. dagur
leit á auða, hvítþvegna veggina. ,
- ,,Okkur yasitar myndir“, sagði hún. ,,Hvernig
lízt ykkur á að teikna fyrsta daginn?"
Samþykkiskliður fór um stofúna. Dítill, hlóm-
legur íslenzkur drengur og kýnblönduð telpa
frá Yellow Post utbýttu litunum og pappírn-
um, sem Linda hafði fundið í skáp.
Og svo hófst fyrsti skóladagurinn í Oeland.-
. v. ■ ; . v ■ •' ‘;;1;- ■ r. , / "
6 -
Það var kominn ápril, brumin á álmtrjáíi-
um voru að opnast. Tært vorloftið var milt og
mjúkt og græn slikja var að færast yfir allt.
Börnin komu í skólann á morgnana með
fangið fullt af stórum birkigreinum, og Linda
sagði þeim, að tréð héti 'Betula Lutea, og því
gleymdu þau strax. Svo heyrði Linda fyrsta
þröstinn kvaka. Þetta var tími eftirvæntingar-
innar þarna á norðurhjara, eftir langa og
stranga mánuði sem rífa hjartað úr tengslum
við jörðina. ‘ ' " J '
Linda gekk oft ein um skóglendið sem lá á
milli Gare búgarðsins og norður að landi Fúsa
Aronssonar.
Hún var að hugsa um Caleb Gare og Amelíu
og hún undraðist það að mannlegt hjarta
skyldi ekki bresta. Einn morgun hafði Linda
vaknað snemma, litið út um gluggann og séð
Amelíu stara eins og í leiðslu á sólarupprás-
ina — eitthvað handan við sólaruppkomuna.
Sveitakonur gerðu ekki mikið af 'þessu. Ein-
hver ástæða hlaut að vera fyrir þolgæði Am-
elíu. Átti hún von um einhverja úrbót? Bömin?
Nei, sambandið milli þeirra var ekki nógu náið
til að réttlæta þessa fórn — eftir að búið var
að draga allan lífskraft úr þeim niður 1 moldina
sem þau gengu á. Það hlaut að vera eitthvað
annað ....
Á föstudagskvöldið bjóst Linda til að leggja
af stað til Sandbofjölskyldunnar, sem bjó ekki
langt burtu-. Caleb og Marteinci voru að gera
við hænsnahúsið, dytta að þakinu eftir vetur-'
inn.
Júdit kom út úr húsinu í fylgd með kennslu-
konunni, sem hélt á dálitlum pinkli. Frú Sand-
bo gerði ráð fyrir að hún yrði nætursakir.
,,Ég ætla að verða þér samferða — kýrnar
eru þama yfirfrá", sagði Júdit og leit í átt-
ina að hænsnahúsinu, þar sem Marteinn stóð
í stiga með hamar á lofti. Júdit gekk að hlöð-
unni sem var milli vagnskýlisins og korn-
skemmunnar. Ekkert heyrðist nema hamai’s-
högg Marteins. Yfir öllu var tær bjarmi sem
aðeins sést á heiðskíru aprílkvöldi. Þungur,
rammur þefur af nýplægðri mold lá í loftinu.
Linda var fegin að Júdit ætlaði að fylgja
thenni. Þser höfðu margt að tala um. Þótt Júdit
væri ung var hún að mörgu leyti andlega
þroskuð, bæði vegna umgengi sinnar við hina
fáu kennara sem verið liöfðu í Oeland og þeirra
erfða sem hún hafði hlotið frá Amelíu. Lindu
fannst ánægjulegt að umgangast hana. Hún sá
hana miklu sjaldnar en hún hefði kosið. Calab
sá um að Júdit hefði nóg að gera á daginn
og á kvöldin þráði hún svefninn frekar en vin-
áttu.
Kennslukonan stóð fyrir neðan Martein og
talaði við hann meðan hún beið eftir Júdit.
Caleb hafði farið inn í verkfærageymsluna hjá
■hlöðuíini.
„Marteinn, það hlýtur að vera gaman að
skapa — tbúa til hluti og gera við þá með
höndunum“, sagði hún. Marteinn var svo tal-
fár. Hann hafði ekki ennþá ávarpað hana að
fyrra bragði.
Hann leit niður til hennar og brosti lítið
eitt og það kom feimnissvipur á andlit hans.
,Jfig læt vera hvað það er, gaman — það
verður að gerast hvemig sem viðrar“, sagði
hann. Langleitt andlit hans varð vandræða
legt og hann tók aftur til við vinnuna..
Veslings Marteinn. Hatan var tvítugur o;
skildi aðeins. eitt: Vinnuna.
. Galeb kom út úr geymsluíini. Með yinsti
hendinni strauk hann yfirskeggið. Hann lei
ekki á kennslukonuna. Hún var því fegin a
hánn ,var farinn að láta sem hann sæi han
ekki. FjTir bragðið átti hún hægara með a
virða hann fyrir sér.'
Júdit var komin á bak Lady, hryssunni, o;
gaf Lindu merki. Caleb sneri sér við og s
liana. .........
„Það er of snemmt að sækja kýniar“, sagc
hann og lyfti, brúnum. „Það þarf að sækj
dreifaranp til Þorvaldssonar. Karl getur náð
kýmar“. ,
„Karl getur sótt dreifarann", sagði .Júdi
hátt og skýrt. Hún sat teinrétt tog ógnandi
hnakknum og horfði kuldalega á Caleb. Lind
fannst stúlkan enn uggvænlegri en karlmaðui
inn.
„Heyrðirðu hvað ég sagði, Júdit?“ spurf
Caleb og rétti Marteisii nagla. í öskju. Röd
hans var róleg og mild.
I stað. tþess að svara reið Júdit af stac
Linda ífór á bak hestinum ,sem Sandbo börni
höfðu skilið eftir handa henni; Eftir nokkr
stund reið hún fram á Júdit, sem var kafrjó
af reiði.
„Ég þoli þetta ekki lengur“, hrópaði Júdil
,,Hann þarf ekki að halda að við séum eiíi
hverjar skynlausar skepnur ,sem hanti getu
rekið áfram að vild sinni“.
Þær riðu þegjandi dáíitla stund. Síðan snei
Júdit við.
„Það er tilgangslaust — hann lætur þa
bitna á mömmu. Hann veit að ég ætla t
Sacidbofólksins. Reyndu að komast að þv
hvort Sveinn sé að koma heim. Viltu ger
það, íLinda?“
Kennslukonan hafði fengið hana til að kail
sig Lindu.
IHún kinkaði kolli til samþykkis og rei
áfram niður skógarstíginn, Hamarshögg Mai
teins 'fjarlægðust óðum.
7.
Sandbofólkið bjó í timburtuisi og umhverfi
Iþað var vírgirðing, en ekki hrörleg tregirðin
eins og lijá Gare. Kringum húsið óx mikið a
kirsuberjatrjám og villtum plómutrjám að ini
an skamms yrði húsið alveg hulið bakvið hvíl
tblómskrúð. Þessi fegurð var fremur af tilvilju
en ásettu ráði, þvi að frú Sandbo hefði gjarr
an viljað að timburhúsið væri fyrir allra augui
árið um kring. Timburhús voru sjaldgæf
‘þessum slóðum.
Áður fyrr hafði Sandbofjölskyldan búið
þorpi, þar sem eimlest og farþegavagnar kom
þrisvar í viku og vörulestir sáust daglega c
þótti engum mikið, Garesystkinin (nema ef t
vill Marteinn og Elín, sem bæði höfðu far;
CjLUIT OG CAMWa
Guff, hvað þú dansar vel. Hefurðu verið í dar
tímum?
Nei, en ég hef lært glimu.
Á meðan ég man, kona, settirðu ekki pönnu
prímus í bakpokann. Mig langar nefnilega
að steikja eitthvað af laxinum, sem við veí
um.
Ju, elskan, og bætti líka við síldardós, palc
af kexi og ostbita.
Presturinn: Ferðu með bænirnar þínai- á kvö
in, drengur litli?
Nonni: Já, það geri ég.
Presturinn: Og ferðu þá líka með bænirnar
míorgnana?
Nonni: Nei. Ég er ekkért hræddur á dagjnn